Niet van de melkboer

Wanneer een kind op zijn vader lijkt wordt er wel eens gezegd 'Nou, dat is er ook geen van de melkboer'. Welnu, dat zal George Harrison dikwijls gehoord hebben. Het is bangelijk om te zien hoe zijn zoon Dhani op de jonge Beatle lijkt....

Volksskulptur

Hans Mellendijk ontdekte op het wereldwijde web dat Sylvie Bousseau en Frank Westermeyer in Weimar ijveren voor het behoud van een reusachtig Trampelpfad, zoals onze buren in het oosten gebaande paden noemen. Een Volksskulptur wordt het er genoemd. Op zijn blog publiceert Hans vandaag een gedicht dat hij schreef bij die Volksskulptur, en bij mijn collectie spontaan gegroeide baantjes.

Irgendwo Weimar Nord, 2005 - Varsseveld, 22 april 2009

Bombastisch genoemd een volkssculptuur.
Een volksfeest voor de levende typografie
tussen de woonkazernes, is wat ik zie,
als ik door de beeldschermmuur heen tuur.

Vormt zich ’n ingesleten X.
De richtste weg, hoe het ook zij.
Teken van openlijk volksverzet.

Daar wegen ontstaan omdat we ze gaan.

Echoot Kafka vanaf Schelde na.
Nieuw leven, vloed en de eb.
Splijt zich de zee.

http://smelsslems.web-log.nl/

http://www.gebaandepaden.blogspot.com/

't Vliegend Eiland

Een aanrader is en blijft het boeiende blog 't Vliegend Eiland, waarop Blogbaas ons met een gezonde regelmaat vergast op de meest wonderlijke bedenksels en plaatjes. Echt de moeite waard. Wie het leert kennen is verk(n)ocht Staat al lang bij Mijn favorieten: http://vliegendeiland.blogspot.com/

Over acteurs die vaak en nooit sterven

In De Standaard stond een fascinerend lijstje Kampioenen doodgaan. Een filmkenner had uitgevlooid welke filmsterren het vaakst overleden in hun rolprenten. Koploper is Robert De Niro, die niet minder dan veertien sterfscènes op zijn palmares heeft staan. De Top Vijf wordt vervolledigd door (tussen haakjes het aantal doden dat ze op het witte doek stierven) Bruce Willis (11), Johnny Depp (9,5), Brad Pitt (9) en Al Pacino (9). Depp krijgt voor Pirates Of The Caribbean: Dead Man's Chest maar een half punt omdat hij in de volgende film van de reeks levend terugkeert. Het zou ook aardig zijn een omgekeerde hitparade te maken, met acteurs die zo weinig mogelijk sneefden voor de camera. Daar horen volgens mij beslist mannen bij als Arnold Schwarzenegger, Sylvester Stallone en John Wayne. Wayne (die - dat weten weinig mensen - eigenlijk Marion Michael Morrison heette) gaat bij mijn weten alleen dood in The Shootist uit 1976. Een symbolische dood omdat hij wist dat hij in werkelijkheid niet lang meer te gaan had. Het is dan ook zijn laatste film.

Clint Eastwood is er nog zo een die weigert te sterven. Dat gaat zo ver dat hij er rollen voor weigert. Eastwood maakte na zijn periode als Rowdy Yates in de televisieserie Rawhide naam als filmster in Sergio Leone's Italiaanse westerns For A Fistful Of Dollars, For A Few Dollars More en The Good, The Bad And The Ugly. Voor de openingsscène (de langste uit de filmgeschiedenis!) van zijn meesterwerk Once Upon A Time In The West (die de gezichten van Al Mulock, Jack Elam en Woody Strode in het collectieve geheugen kraste) had Leone een briljant idee: daarvoor wilde hij Clint Eastwood, Lee Van Cleef en Eli Wallach. Dat waren respectievelijk The Good, The Bad en The Ugly. Van Cleef en Wallach vonden het een leuk plan, maar Eastwood stuurde zijn kat omdat hij weigerde door Charles Bronson overhoop te worden geschoten. Clint Eastwood schiet zélf mensen overhoop....

De koppen bij elkaar

In de vorige eeuw had je in de Schone Letteren de Zestigers, de 55-ers, de Vijftigers (waarvan dichters als Hugo Claus, Gerrit Kouwenaar, Lucebert en Simon Vinkenoog (foto boven) deel uitmaakten. In de eeuw dáárvoor had je al de Tachtigers. Een daarvan was Willem Kloos. De allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie. Zo definieerde Kloos ooit de kunst in het algemeen, en de poëzie in het bijzonder. Des te merkwaardiger is dus eigenlijk het feit dat dichters de koppen bij elkaar steken, om aan gezamenlijke projecten te werken of als groep een optreden te verzorgen. De laatste tijd gebeurt dat opvallend vaak. Zo is in het Leuvense reeds geruime tijd het gezelschap Mengmettaal actief (waarin dichters als Mark Meekers, Wim Menheer, Gerda De Preter, Karel Sergen en Lieve De Vijver meedraaien) en zijn er in West-Vlaanderen Zeven dichters die in wisselende samenstellingen voordrachten beleggen (o.a. Magda Castelein, Patrick Cornillie, Jan Van Meenen, Paul Rigolle en Toon Vanlaere).

Je hebt het dichters- en muzikantencollectief Platonia (met onder meer Sylvia Hubers en Petra Pieck) en De Dichters van Epibreren (o.a. Bart FM Droog en Tjitse Hofman (foto boven)). En nu heb je na collectieven als Het Venijnig Gebroed (Frederik Lucien De Laere, Arne Schoenvuur, Ann Slabbinck, Dennis Vercruysse en Jan Wijffels), Tox! (Tine Moniek, Olaf Risee en Xavier Roelens) en De Sprekende Ezels (een project van Stijn Vranken, op de foto hieronder links naast Andy Fierens, de dichter waarmee hij samen toerde)) de bende van het schrijverscollectief KRAAI (met jonge Turken als Maarten Inghels en Eva Mouton) en het Collectief Balein, met jong talent als Jan Aelberts, Marie Meeusen en An Vandesompele. Waar komt die groepsvorming vandaan? Waar is de allerindividueelste dichter gebleven? Gemengde Berichten vroeg het een aantal betrokkenen.

Het Venijnig Gebroed (HVG) is volgens Frederik Lucien Delaere eerder toevallig ontstaan. "Ikzelf was begin 1997 bezig met het organiseren van een literaire avond in Brugge met jonge dichters die ik kende of tegen het lijf gelopen was," legt hij uit. "Denis Vercruysse en albrecht b doemlicht waren op dat moment hetzelfde aan het doen, via een toenmalig bewonderaarster zijn we elkaar op het spoor gekomen, hebben we elkaar persoonlijk leren kennen en ook als dichters en perfomers. In De Kelk, een café in Brugge met een theaterzaaltje, organiseerden we de daaropvolgende jaren geregeld avonden waarop we elkaars dicht- en voordrachtkunst aftastten en evalueerden. We kregen de smaak van het optreden en het schrijven voor optredens goed te pakken en groeiden gaandeweg als collectief. We denken niet tot een stroming te behoren. Toch is er af en toe sprake van synergie. We lezen of horen elkaars teksten en nemen (bewust of onbewust) dingen van elkaar over."

Denis Vercruysse: "Dat er daarnaast ook wat beïnvloeding is, is mooi meegenomen. Er ontstaat ergens wel het gevoel van een stijl of een stroming: je neemt die uitspringende elementen over die je het meest aangrijpen, je varieert erop en plots sta je daar echt als groep, als een systeem waarbinnen vreemde, grillige regels aan het werk zijn, die zorgen voor cohesie, hoe onvatbaar ook." Delaere (foto boven): "Het gebeurt dat Het Venijnig Gebroed vanuit een bepaald thema of rode draad vertrekt. zoiets creëert al een eenheid. We namen ooit eens een filmfragment als uitgangspunt, waarbij datzelfde fragment diende voor vier verschillende poëtische visies, en vier keer na elkaar werd getoond, telkens met een verschillend gedicht. Eenheid in veelheid, dat zou ons motto kunnen zijn."

Maarten Inghels, vorig jaar gedebuteerd met Tumult, vormt sinds 2008 met Jan Aelberts, en Tim Devriese en Eva Mouton het literair agentschap annex schrijverscollectief KRAAI dat tevens een platform wil zijn voor debuterende auteurs. "Wij schuimen de cafés en de literaire podia niet af," stelt Inghels (foto boven). "Wij zijn geen podiumspringers. Wel hebben we genoeg ondernemerszin om voornamelijk online ('Print is dead') aan tekstbezorging te doen. Verschillende papieren literatuurtijdschriften zagen het licht niet meer de laatste maanden. Steeds minder speelt papier een rol in ontdekking van nieuw talent. KRAAI zorgde al voor literaire radio, columns voor het online tijdschrift Club Propaganda en werkt momenteel aan de content van een literatuurwebsite voor Villanella." Hoe komt het dat een collectief en een hyperindividuele kunstvorm als poëzie elkaar steeds vaker vinden? Een fenomeen dat in tegenspraak met zichzelf lijkt? "Is het collectieve individualisering? Is er sprake van een generatie schrijvers die zich noch thematisch noch vormelijk verwant voelen in hun werk, maar elkaar desalniettemin in het oog houden?" antwoordt Maarten Inghels met een wedervraag.

"Is het iets competitiefs, zoals bij het zwemmen? Als je baantjes trekt in het plaatselijk olympisch zwembad doe je 100 meter, maar ga je met de zwemclub dan doe je 500 meter aangezien de streber naast je zijn kunstjes ook wil tonen. Ook al zwemt de een crawl en de ander vlinderslag. Alleszins kan je niet spreken van een generatie of stroming die stilistisch nauw aanleunt bij elkaar." Inghels wijst er op dat schrijven in competitieverband niet onbekend is in de geschiedenis. De rederijkerskamers in de vijftiende eeuw deden dat immers al door zogenaamde opdrachten rond te sturen voor het Landjuweel. Maar hij is ook eerlijk: "Het is gezelliger om een met een troepje schrijvers naar je optreden te sporen, dan je pint alleen op te drinken in afwachting van je podiumbeurt. Ik zie ons als moderne rederijkerskamers. Niet met Landjuwelen maar met weblogs, waar iedereen ongevraagd binnenloopt en zijn gedacht zegt. Gelukkig blijven de wedstrijdjes afwezig. Ik vermoed dat er een nieuwe generatie auteurs ontstaat voor wie schrijven meer is dan voor elke poëtische plattelandswedstrijd hetzelfde gedicht insturen, lichtjes vormelijk of inhoudelijk aangepast aan het thema van de polderstrijd, om dan je prijsje in boekenbons af te halen. KRAAI is ontstaan vanuit de noodzaak om de nieuwe generatie blaffende honden met elkaar in contact te brengen en hen een publicatieplatform te bieden. Weg van alle polderkolder."

Les deserteurs

Mapjes met prentjes pour les enfants/voor de kinderen, buttons met bevreemdende plaatjes, doosjes stekskes beplakt met de van hem bekende karikaturale figuren: Benjamin Demeyere weet ons weer te amuseren. De man van zulke kostelijke tentoonstellingen als Neige en l'Homme bijna invisible en het prikkelende stripalbum Fire! pakt nu uit met het project Les deserteurs. We zijn geabonneerd op vier verrassingspakketjes. Zit nu wat te spelen met wat 'spulletjes' die ons tot nu toe al deden glimlachen. Een bouwpakketje, een maffe gebruiksaanwijzing van eigenlijk niets en een calendrier/kalender voor de periode Avril 2009-Désertembre 2010. Het plaatje bij de volgende januari is het bijgaande Twist à St Tropez. Bij iedere zending tot nu toe ook een cd met muziek van Remy Chante, boordevol charmante deuntjes. Les deserteurs geven kleur aan het leven: www.deserteur.be

Monro lijkt op Walker

Kijkend naar het begin van The Italian Job dacht ik even een onbekend nummer van Scott Walker, bereids sedert de zestiger jaren een van mijn favoriete zangers, te horen. Zo uit de tijd van vlak na The Walker Brothers. maar blijkens de optiteling wordt On Days Like These gezongen door (ik ken 's mans naam wel, maar weet er geen titels bij) Matt Monro. Wonderlijk, die klankverwantschap. Scott Walker zou het ook zeer mooi vertolkt hebben, mochten ze het hem hebben gevraagd.
http://www.youtube.com/watch?v=vpq1_AphUSY

Bovenwoning met uitzicht

Casper en Hobbes zag ik nergens, maar een bouwsel (zo een van waaruit de stichting van de AMMW-club wordt afgekondigd. Dat AMMW staat voor Alle Meisjes Moeten Weg - Casper is nog jong....) dat in een van hun strips op zou kunnen duiken wel degelijk. Toen ik de hoek van de Frankrijklei om sloeg zag ik in een boom aan Nieuwstad deze fraaie ouderwetsche boomhut, met panoramisch uitzicht op stadsschouwburg, Boerentoren en Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. Zal af en toe eens gaan controleren of er zich iemand in bevindt....

Zwarte doosjes

Binnenkort ga ik weer exposeren. Ineens liefst drie keer: in Antwerpen, in Mechelen en in Hoboken. Zal daar te gelegenertijd over gemengdeberichten. Op de uitstallingen die ik enkele jaren geleden had (Waar blijft de toekomst? in Bergen op Zoom in 2005 en Het heimwee naar wat later blijft in Bredevoort in 2006) waren ook wat objecten te zien. Dit jaar is er alleen 'plat' werk tegen de muren te zien, monotypes. Daarom hier (dit blog is ook een soort tentoonstellingsruimte) enkele van die objecten: Zwarte doosjes. Uit het ene geurt je december tegemoet omwille van gevuld met dennenaalden, het andere toont hoe mooi lampionnetjes desintegreren en het derde hoe sommige dieren helemaal niét desintegreren: de gemufficeerde kikker erin vond ik een keer tijdens een avondkuier in Bergen op Zoom, in de Belvédèrestraat. Onze bastaard-Ierse wolfshond Brando (die meer dan vijftien jaar met ons optrok) leefde nog, en bleef staan snuffelen onder een poortje. Toen ik eens ging zien wat hem zo boeide, trof ik het kikkertje aan.

Madrigalen van Maarten krijgen doorstart

De Madrigalen van Maarten blijven in de smaak vallen. Componist Andries Clement toonzette tien gedichten van de Brabantse dichter Maarten van den Elzen (foto). De muziek werd door Musica Vocalis reeds uitgevoerd in onder meer Uden en Veghel. De Madrigalen van Maarten krijgen nu een doorstart, vermits twee andere vocale ensembles het werk op hun repertoire hebben gezet. Zaterdagavond 9 mei 2009 worden er in de Stadsschouwburg van Doetinchem drie madrigalen gebracht door het Klein Holte Koor. En in Zwolle brengt Kamerkoor Convocaal onder leiding van Coert Bremmers er vijf voor het voetlicht. Die gaan op zaterdag 6 juni in première in de kerk van de Hervormde Gemeente in Windesheim. Op zondag 7 juni is er nog een uitvoering op het binnenplein van de Muzerie aan de Goudsteeg 19 in de Overijsselse hoofdstad.

De Madrigalen van Maarten zijn overigens nog steeds verkrijgbaar, en wel in de vorm van een meesterlijk door Genoveef Lukassen vormgegeven cassette met daarin een bundel met de tien verzen, een boekje met de bladmuziek, een cd (waarop de gedichten worden gelezen door Maarten van den Elzen zelf en gezongen door Musica Vocalis Uden onder leiding van Jeroen Felix) alsmede twee zeefdrukken van Lukassen. Het geheel verscheen bij Uitgeverij De Hoenderbossche Verzen (ISBN 978 90 75220 24 7, 25 euro). Een van de madrigalen is Zwaluwen en een Zuiver Hart:

het zijn zulke vreemde tijden
de dag verliest zich al vroeg in schemer
terwijl bloemen zich verdringen
in te kleine tuinen
iets verderop loopt de jongen met
het zuivere hart maar
met een getekende grijns
onverstoorbaar door de nieuwbouwwijk
waar mensen als zwaluwen
hun huizen binnen vliegen
omgeven door geuren van vijf uur

Vroege ruiming

Kuierend over Schoonselhof passeerde ik een veldje waar ogenschijnlijk met een kleine bulldozer overheen was gegaan. Natuurlijk weet ik best dat er af en toe wordt geruimd op een kerkhof, maar hier is dat wel érg snel gedaan. Trof wat scherven. Een vergulde letter E, en een stuk marmer met daarop duidelijk het jaartal 1996. Dat is amper dértien jaar geleden. Bizar....

Vrienden in de dood

Op die mooie begraafplaats Schoonselhof even gedag gaan zeggen bij twee overleden dichters. Bij leven waren Wilfried Adams (23 november 1947-13 januari 2008) en Michel Bartosik (21 maart 1948-1 februari 2008) zaliger nagedachtenis dikke vrienden. Ze stierven met een interval van slechts een halve maand, en blijven elkaar ook in dat andere leven nabij: hun graven liggen pal naast elkaar. Ik vind dat ontroerend. Pak nog regelmatig een bundel van hen uit de kast. Opdat ze niet voor niets geschreven hebben. Zal hier van beiden een vers meenemen. Van Wilfried uit Graafschap - Gedichten '68-'69 (in 1970 verschenen als nummer 23/24 van het 'literair krities en polemies' [sic] tijdschrift Morgen):

In ijs en ijzer mijn keel gegijzeld
mijn adem misbaar en verraad
maar bij de laatste dageraad
zal glanzend blauw mijn stem herrijzen

Van alle verworven woorden ontdaan
tot helder zwijgen ingekeerd
zuiver zal ik de uiterste einder ingaan
zijn rijk waar stilte luisterrijk heerst.

En van Michel, uit de bundel Linguistiek (in 1975 bij Contramine verschenen) het aan Wilfried Adams opgedragen gedicht Glas:

Zoals de zee haar eigen streling draagt
zo draag ik op een schotel mijn schedel
naar de andere oever van het raam, dezelfde.
De zee: door erosie verzacht,
ingebouwde hand.
Zoals de vijver, dichtgefluisterd door zijn oponthoud,
in zijn vel zijn ingewanden grift.

Ziek in een zaal van duizend spiegels.

In de ruststand van de huid
kiezen periodisch dezelfde letters
de schutkleur van het jaargetij.
Blind masker van glas.

Wanneer ik zwijg
hoor dan hoe aan wind en lijf
zelfgenoegzaam de maden knagen.

Wat een verspilling....

Let er de laatste tijd weer eens op, of er nog mensen zijn die carpoolen of anderszins verantwoord gebruik maken van hun auto. Sta dan bij het kruispunt aan de Leien (samen de drukste gewestweg van het land) te kijken tot het licht voor de passerende wagens op rood springt. Het is niét te geloven maar vrijwel áltijd zijn er van de 200 (ik noem maar een getal) auto's die langskomen wel 195 waarin maar één mens zit. Het blijft deerniswekkend. En dan te denken dat er miljarden Chinezen en Indiërs zijn die straks ook allemaal een eigen auto willen....

Een lawaai van jewelste

Gefladder van een merel, getjielp van musjes, het zoemen van een hommel. Daaruit bestaat normaliter het geluidsdecor in onze hortus botanicus. Maar vanaf vandaag is het er voor een poos gedaan met de rust: de paartijd van de kikkers is weer aangebroken. In hun vijvertje nabij de gunnera maken ze een lawaai van jewelste. Een gekwaak of hun leven er van afhangt komt je al van verre tegemoet....

Gelukkig het land

"Gelukkig het land waar zulke gebouwtjes nog kunnen staan!" Dat is de reactie die Ben Hoogeboom achterliet bij Til voor corpulente duiven, deze geweldige foto op het blog van Didier Van De Steene. Een héérlijk blog! Café Den Plaasteren Broccoli, onbemande bootjes, de scheernalatenschap, het perspectief van het gevoel en hartige salami. Het zijn maar een paar van de vele zaken die de man belicht op http://didiermaurice.blogspot.com/. Didier tekent ook, in een hier en daar aan die van Saul Steinberg herinnerende stijl, een blog bijeen: http://www.didiermauricetekent.blogspot.com/. Hier valt veel te snuisteren. Aanraders!

Een wervende boodschap

Sta met een espresso in de hand even door het raam van de living naar buiten te kijken, en zie een tram passeren met een slimme reclameboodschap erop: "Je weet pas zeker dat Antwerpen de mooiste stad is als je de rest van de wereld hebt gezien." Dát is nog eens intelligent inspelen op het chauvinisme van d'n Antwerpenaar....

Falco tinnunculus

Al zoekend naar informatie over de torenvalk (een van mijn lievelingsvogels) kom ik op het wereldwijde web tot mijn verrassing mijn eigen gedicht Torenvalk tegen op de weblog van ene Sarewietsch. Ze plaatste het bij wonderschone foto's die ze van de falco tinnunculus maakte. Ik neem er hier een mee, mét het gedicht:

Van op een paal langs de landweg
die ik passeer kortstondig oogcontact:'
Te groot voor prooi, dus laat maar gaan.'

lijkt ze te denken. Ik knik beleefd.
Wind draait en waait de korenaren
naar de regen toe. Morgen wordt gemaaid.

Dan vliegt de vogel weg, onverstoord en zwierig
als een meisje dat nog haar haren groeien
laat, naar stilstand op een punt

in de lucht dat van tevoren leek geweten.
Haar vlucht bevriest. Daar hangt ze gierig,
zwijgend biddend voor het eten.

Dit gedicht verscheen onlangs ook in de door Henk van Zuiden samengestelde bloemlezing Woef Tjielp Knor - De mooiste gedichten over dieren, die het licht zag in de reeks Rainbow Essentials van Uitgeverij Maarten Muntinga in Amsterdam (ISBN 978-90-417-4059-5, € 9,95).

http://sarewiets.web-log.nl/sarewiets/2009/02/torenvalk.html

En holderdebo natuurlijk

Mijmering boven de krant. Toen ik het kruiswoordraadsel uit De Standaard oploste een foutje gemaakt. Ik had van een woord van zes letters de laatste vier al. De omschrijving was 'deel van een huis', dus met die lder vulde ik onmiddellijk zolder in. Maar het klopte niet, en bleek kélder te moeten zijn. Ik heb goede herinneringen aan mijn allereerste jaren, aan de vele nachten dat ik bij mijn opa en oma op zolder sliep, met het geluid van koerende duiven en het beeld van Onze Lieve Heer, dat nu naast mijn bureau staat, nabij. Met een kelder heb ik nooit iets gehad. Waarschijnlijk daarom dat ik instinctief zo en niet ke voor lder schreef. Overigens een merkwaardige uitgang, lder. Er zijn niet zo veel woorden die daarop eindigen. Wat kan er (behalve de vergrotende trap van een aantal adjectieven: bemidde, beneve, ingewikke, ontwikke) voor lder? Daa. Kwe. Fo. Ko. Mi. Mu. Po. Verder weet ik het zo snel niet.

Over intelligentie bij poezen

Onze poezen komen altijd (niet dat we dat doen als het niet nodig is) diréct als we ze roepen. Behalve op zaterdagochtend. Dan doen ze of ze ons niet horen. Dat is zo gekomen: toen we alleen ons Zoeteke nog maar hadden ontwikkelden we - kittens moeten immers veel kunnen spelen - samen allerlei spelletjes. Een ervan bestond hierin dat Zoeteke als Geertje het bed ging verschonen ging zitten wachten tot het nieuwe onderlaken nederdaalde, en zich daar vervolgens onder 'verstopte'.

Natuurlijk vormde ze een zichtbare bult onder het witte textiel, maar hoe we haar ook riepen: ze hield zich dood. Het spelletje was pas klaar als we het laken optilden en haar daaronder zogezegd 'ontdekten'. Na een jaar kwam Stefke erbij. De eerste keer dat Zoeteke zich onder het verse laken nestelde was hij er als de kippen bij om zulks ook te doen. Toen we Zoet riepen kwam ze niét, toen we hem riepen dook hij onmiddellijk onder het laken uit. Hij straalde toen echt zoiets uit van 'Hier ben ik! Zo ver weg was ik niet! Hadden jullie dan echt niet in de gaten waar ik zat?'

Maar na een week of twee konden we ook hém roepen wat we wilden: hij kwám niet. Zoet had hem op de een of andere manier 'geleerd' dat hij zich gedeisd moest houden! En dus liggen er voortaan twéé bulten op 'ontdekking'te wachten. Als dat geen bewijs van intelligentie is, dan weet ik het niet meer. Poezen kunnen elkaar dus de bedoeling van een spelletje met mensen uitleggen!

Goed kijken

Van het beschouwen van de stillevens van Henk Helmantel word ik immer stil. Deze fijnschilder kan enorm goed kijken. In deze tijd van digitale opnames en fotoshopping neemt hij gewoon nog ouderwetsch de tijd om zijn onderwerpen naar het leven te schílderen. Neem nou dit Stilleven met weckfles, knoflook en noten (uit 1999), is het niet adembenemend mooi?

www.helmantel.nl

De teloorgang van de televisiejournaals

Steeds meer mensen halen het nieuws van het internet, hetgeen ten koste gaat van de traditionele televisiejournaals. Verbaast me niets. Het is lang, erg lang geleden dat ik nog eens ben gaan zitten voor 'het' journaal. Ook ik gebruik het internet om op de hoogte te blijven van wat er zich buiten de Bourlastraat om zo'n beetje afspeelt. Je kunt zelf bepalen wanneer je open staat voor de wereld, en zit niet meer vastgeklonken aan de vaste journaaltijdstippen. Waarschijnlijk zullen komende generaties helemaal niet meer afhankelijk zijn van de ouderwetsche nieuwsuitzendingen. Ik weet niet meer waar, maar onlangs las ik hoe iemand half gekscherend, half ernstig opmerkte: "Televiesiekijken? Televisiekijken is zó 20ste eeuws".....

Druk in de stad

Sjongejongejonge, wat wás het vanmorgen druk in de stad: de start van de Scheldeprijs Vlaanderen vond plaats op de Grote Markt, waar je als vanouds bij deze gelegenheid over de koppen kon lopen. Op de Groenplaats stonden al die hypermoderne ploegenbussen te glanzen. Veel bekijks voor die van Cervélo, Katusha (Russian global cycling project) en natuurlijk Quick.Step-Innergetic. Ook de volgwagen met de fiets van onder meer voorjaarsklassiekerspecialist Tom Boonen trok veel belangstellenden.

Je kunt, wanneer ze aan komen karren om hun handtekening op het wedstrijdformulier te gaan zetten, aan het publiek horen welke renners populair zijn. Wat geroezemoes bij het passeren van Greg Van Avermaet, Andreas Klier, Servais Knaven en Alessandro Petacchi, een applausje voor Leif Hoste en Steven de Jong (de sympathieke luitenant van Tom Boonen, die vandaag een eerste koers rijdt na een zware kwetsuur), een fiks applaus voor de hier bijzonder geliefde Robbie McEwen, bewonderend geroep naar dé revelatie van dit seizoen Heinrich Haussler maar echt een ovationele bijval voor Tom Boonen die zich de heldenontvangst in 'zijn' Antwerpen met zichtbaar genoegen liet welgevallen. Zwaaiend als Sinterklaas peddelde hij grijnzend naar de start....

Madame Tutli-Putli

Genoten van A Matter Of Loaf And Death, een nieuw avontuur van Wallace & Gromit. Nick Park heeft met zijn Aardman Animations (waarbij Wallace & Gromit geïntroduceerd werden met het nog immer onovertroffen The Wrong Trousers) de stop animation weer helemaal op de kaart gezet. Wat een geduldwerk. Boetseerklei beetje buigen. Opname. Boetseerklei beetje buigen. Opname. Secondenframes. Engelenzenuwen. Het plasticine duo blijft boeien. Park heeft sinds enige tijd serieuze concurrentie van de Canadezen Chris Lavis en Maciek Szczerbowski. Die deden er twee-en-een-half jaar (veertien tot vijftien uur per dag, zonder weekeindes, zonder vakanties) over om Madame Tutli-Putli te maken, een filmpje van een stevig kwartier. Maar het resultaat is er dan ook naar. Een meesterwerkje in het animatiegenre. Madame Tutli-Putli is dan wel van klei, dankzij de moderne computertechieken zijn haar ogen echte mensenogen....:
http://video.google.com/videoplay?docid=5917397149002641601

Studeren en overgeven

In Nederland zit je in de tram (spreek uit trem). In Vlaanderen zit je op de tram (spreek uit tram). In Nederland ga je naar de kroeg. In Vlaanderen ga je op café. In Nederland ga je uit eten. In Vlaanderen ga je op restaurant. In Nederland zitten studenten op kamers. In Vlaanderen zitten ze op kot. En in zowel Nederland als Vlaanderen weten ze dat het meervoud van kot koten is. In Wallonië echter ligt dat iets anders. Je hebt nabij de taalgrens zo van die Waalse steden met een goed conservatorium of een fatsoenlijke kunstacademie die ook studenten van over de taalgrens aantrekken. En als je dan een kamer te huur hebt hang je een plakkaat uit met de mededeling dat er (pour étudiants) studio's (à partir de € 350) à louer zijn. En om eventuele Nederlandstalige huurders terwille te zijn bied je een en ander ook deels in het Nederlands aan. En dan weet je wel dat een studentenkamer een kot is, maar niét dat het meervoud daarvan koten is en geen.....kots!

Lentegeluid

Hun geluid hoort bij voorjaar als dat van koerende duiven en hoog in de lucht zoemende vliegtuigen bij zomer, het gakken van ganzen bij herfst en het geritsel van roodborstjes bij winter: het kwinkeleren van koolmeesjes. De sympathieke kleine koolmees, de parus major (niet te verwarren met de pimpelmees, de parus caeruleus, die een grijsblauw in plaats van een zwart kopje heeft), heeft een parelende zang. Bedoeld als verleidingsmiddel. En het wérkt: trof dit mannetje dat zich de longen uit zijn lijf zat te zingen, en het duurde amper tien seconden of er kwam een wijfje tegen hem aan zitten kroelen!
http://users.skynet.be/fa484420/koolmees.html

Komische illegalen

Nix is een fijne striptekenaar. Ik lees de avonturen van zijn Kinky & Cosy gaarne. Daarin is Fred Triljoen burgemeester van Zwendelgem. Je ziet hem hier fijnzinnig aan het werk. Ik weet dat er in deze tijden van volksverhuizing mensen van zekere gezindheid zijn die hier de humor niet van in kunnen zien, maar ik kan smakelijk lachen om dit politiek-incorrecte stripje....
www.nix.be

Blogspotpost

Of het nu gaat om boodschappenlijstjes, gebaande paden of verdwenen deuren: her en der houden mensen hun ogen open voor mijn blogs. Hans Mellendijk signaleerde op deze hoogdag van Pasen, waarop Parijs-Roubaix wordt verreden, in het Bos van Wallers een pracht van een olifantspad (www.gebaandepaden.blogspot.com). En deze ochtend in de brievenbus twéé mailtjes met verdwenen deuren, nota bene allemaal in België vastgelegd door Nederlanders. Ron Scherpenisse was alert in Namen, Louis Radstaak in Hasselt. Heren, mijn dank is groot. Blijft een bizarre gedachte: ooit maakte iemand ergens een deur of een raam. Om wat voor reden dan ook was iemand daar later dan ineens niet meer content mee. Te veel licht binnen? Te veel tocht? Te weinig uitzicht? Of juist te veel? Hup, weg ermee. Vreemd.... (www.vanisheddoors.blogspot.com)