Natuurlijk vormde ze een zichtbare bult onder het witte textiel, maar hoe we haar ook riepen: ze hield zich dood. Het spelletje was pas klaar als we het laken optilden en haar daaronder zogezegd 'ontdekten'. Na een jaar kwam Stefke erbij. De eerste keer dat Zoeteke zich onder het verse laken nestelde was hij er als de kippen bij om zulks ook te doen. Toen we Zoet riepen kwam ze niét, toen we hem riepen dook hij onmiddellijk onder het laken uit. Hij straalde toen echt zoiets uit van 'Hier ben ik! Zo ver weg was ik niet! Hadden jullie dan echt niet in de gaten waar ik zat?'