De speld in de hooiberg

Wie door het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten kuiert komt veel schoonheid tegen. Veel oogverblindende vrouwen stonden in de loop der eeuwen model voor kunstenaars van allerlei leeftijden en stijlen. Naar werk ván vrouwen echter moet je, zo viel me weer eens op, flink zoeken. Tussen het werk van beroemdheden als Jordaens, Rubens en Van Dijck fonkelt daar echter ineens Stilleven met vis, een pareltje van Clara Peeters (gesigneerd Clara, P.). Deze Antwerpse kunstenares (waarschijnlijk geboren in 1594 – want toen gedoopt – en overleden na 1657 – want uit dat jaar stamt het laatst bekende doek van haar hand –) specialiseerde zich in stillevens. Beeldschone schilderijtjes, en extra bijzonder omdat ze door een vrouw zijn gekonterfeit.

Mummieportretje

Dit verlegen kind van hoop en vrees doortrokken
moest al te vroeg naar het hiernamaals.
Ajuinen en juwelen mee als zijn geschenken

in de sarcofaag. Dit leventje werd opgelost in dagen
zonder klokken, als goud in koningswater. Ik werd nooit
wreed ontgonnen. Mijn kinderhoofd blijft steeds beginnen.

Sla mij met stomheid: er is te weinig geweten.


Dit gedicht verscheen in mijn bundel Onaangepaste tijden, die - met tekeningen van Ron Scherpenisse - in 2006 verscheen bij Zinderend in Bergen op Zoom (ISBN 987 90 76543 09 3)

Gedicht op ansicht

Het Markiezenhof in Bergen op Zoom is het enige laatgotische stadspaleis van de Lage Landen. Het staat op quasi iedere ansichtkaart met afbeeldingen van mijn geboortestad. Mijn vriend Ron Scherpenisse attendeerde me op een nieuwe postkaart, waar het niét opstaat. Maar een gedicht van mij wél. Leuk, wist ik niets van. Het in roestvrij staal uitgefreesde gedicht Dikke boom, dat ik bij de eeuwenoude plataan op het Gouvernementsplein schreef, siert een kleurrijke Bergen op Zoom-kaart die verscheen bij Uitgeverij Van der Meulen in Sneek. Aardig idee, dat er in Friesland voor werd gezorgd dat je gedicht met groeten uit je geboortestad achterop bezorgd kan worden....

http://www.cubra.nl/bomen/boomvandeweek/bergenopzoombertbeversplataan/bergenopzoombertbeversboom.htm

Lang onder water

In mei 2007 beviel nijlpaard Hermien van een dochter, Imani. Zelfs voor een nijlpaardenjong leek dat toch wel erg klein. In het begin vreesden we dat het niet zou overleven. Je kon haar ook goed bekijken want de verzorgers hadden alle water uit de bassins laten lopen zodat ze niet kon verdrinken, en goed zichtbaar zou blijven. Dik anderhalf jaar verder krijg je het plaatsvervangend benauwd als je staat te wachten tot ze eens een luchtje komt happen, zó lang blijft ze al onder water. Links de rug van papa Hein, rechts kijkt Hermien wat slaperig. Imani echter blikt onmiddellijk nieuwsgierig de lens in.

Stenen naar de oceaan

Beschaving heeft voor- en nadelen. Dat weten we allemaal wel. Non-beschaving echter ook. Denk daaraan nu ik een artikel uit The Observer terugvind. De krant had een verhaal over de Sentinelezen, de bewoners van Noord-Sentinel - een van de Andamanen - in de Indische Oceaan. Dat is een stam die niemand op het eiland toelaat, en belangstellenden met bijlen, speren en pijl en boog bestookt en effectief weghoudt. De Sentinelezen zijn in het Stenen Tijdperk blijven steken. Marco Polo schreef er al over. De eilanders jagen met pijl en boog op vis, kunnen geen vuur maken en hebben geen woord voor getallen groter dan twee. Maar, máár: in 2004 hadden de Sentinelezen blijkbaar door dat de boze geesten iets bekokstoofden: vooraanstaande stamleden strooiden varkens- en schildpaddenschedels in het rond en gooiden met stenen naar de oceaan (!) geruime tijd voordat de tsunami toesloeg. Alle Sentinelezen waren bijtijds landinwaarts gevlucht: er is er toen niet één omgekomen….

Leven en dood

De mogelijkheden van het internet zijn echt wel fantastisch. Ik schrijf regelmatig poëzie bij beeldende kunst. Die gedichten verschijnen dan wel in druk, maar het in kleur reproduceren van het werk dat de inspiratie opleverde is een ander paar mouwen. Dit blog biedt mij de gelegenheid daar iets aan te doen. Bij dezen Der anatom van Gabriel von Max. Dat schilderij maakte in de Neue Pinakothek (de Bayerische Staatsgemäldesammlungen) in München grote indruk op me:

Leven en dood

Zelfs als levenloos object van studie
is het lichaam op de tafel mooi,
stemmig nog als het meisje dat het was.

De anatoom voelt zich haast onbeleefd,
hij durft zijn hand niet verder nog
de wade van haar borst te laten glijden.

O, wat wendt zij hardnekkig haar blik af.


Verschenen in de bloemlezing Afglans - Gedichten 1972-1997, Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom (ISBN 90 62 30 080 4)

Plaquette voor Van Ostaijens geboortehuis

De Lange Leemstraat in Antwerpen is lang, en smal. Zondagmiddag was het druk voor het geboortehuis van Paul van Ostaijen (1896-1928). Heel wat belangstellenden (onder wie vertegenwoordigers van de buurtvereniging van Klein Antwerpen, zoals Van Ostaijens geboortebuurt in de volksmond heet), die regelmatig moesten wijken voor auto's en tram 8, waren present bij een feestelijke gebeurtenis. Van Ostaijen had al sinds 1949 een straat die naar hem is vernoemd, en er was sedert 1996 reeds een standbeeld van hem in het stadsbeeld geplaatst maar nu kreeg de dichter ook een eerbetoon aan zijn geboortehuis. Deze middag hield het opnieuw leven in geblazen Paul van Ostaijengenootschap een eerste officiële bijeenkomst. Van Ostaijenkenners Geert Buelens en Marc Reynebeau hielden een betoog, waarna schepen van cultuur van het district Antwerpen Ann Vylders onder grote belangstelling een plaquette onthulde aan de gevel van Paul van Ostaijens geboortehuis aan de Lange Leemstraat 53.

Het pand, waarachter de jongen Van Ostaijen ooit werd gefotografeerd (zie opname hieronder), is tegenwoordig ook het onderkomen van het nieuwe Paul van Ostaijengenootschap (er waren er eerder al twee). Dat heeft Dirk Rochtus als voorzitter, en Chris Van Vliet als secretaris. Een van de voornemens is om op korte termijn met een tijdschrift op de proppen te komen. De dichter van onder meer Het Sienjaal, Bezette stad en De Feesten van Angst en Pijn speelde hier in de buurt, en ging rond de tijd dat hij op het achteruitje werd vereeuwigd naar school op het Onze-Lieve-Vrouwecollege aan de nabije Frankrijklei.

Vastenavend

Vandaag barst in mijn geboortestad in volle hevigheid de Vastenavend los. Je moet het in Bergen op Zoom niet hebben over carnaval, en al helemaal niet over carnaval met de klemtoon op de eerste lettergreep. Dat doen alleen dilettanten. Neen: Vastenavend, en niet anders. Om me toch een beetje in de sfeer te wanen hier mijn gedicht Vastenavend, zoals dat is aangebracht op een korf van Het Markiezenhof, het monumentale laatgotische stadspaleis in het hartje van het Krabbegat.

Vraagje

Wat denk je (wat een mens zich zoal af kan vragen, hè): zouden mensen met een minderwaardigheidscomplex én achtervolgingswaanzin bang zijn dat ze alleen maar door onbelangrijke mensen worden achtervolgd?

Van oranje naar groen

Rond Sinterklaas zijn ze het lekkerst, maar nu begint de smaak van de clementinekes merkbaar af te nemen. Vandaag liggen er voor het eerst dit jaar in de fruitschaal naast witte druiven. Gaandeweg gaat het groen het oranje overheersen. En tegen december staat het omgekeerde te gebeuren....

Wat mensen zoal bij het vuil zetten....

Kijk nou toch eens wat er deze week bij het vuil was gezet: een stapel van drie fraaie albums. Boordevol foto's van een familie waarvan de huidige nazaten klaarblijkelijk geen band meer met de vorige generaties hebben want een dergelijke schat aan particuliere geschiedenis doen mensen met enig historisch besef nooit motu proprio weg. Het heeft iets heel treurigs dat dit soort kiekjes uit een toch tamelijk recent verleden nu al aan de vuilkar wordt toevertrouwd. Aan de andere kant confronteren ze ons met de onverbiddellijke vergankelijkheid van het ondermaanse, én prikkelen ze de fantasie. Waar zouden ze het daar, in Gemmenich, 1928, rond die camion over hebben gehad?

Centraal in de albums staat het geslacht Bontenakel uit Averbode. En over vele bladzijden verspreid vooral Frans Bontenakel. Er is niets over hem te vinden op Google. Hij wandelde graag en veel, blijkt uit diverse momentopnames. Er wapperen doorheen de boeken talrijke Vlaamse vlaggen, en er wordt heel veel toneelgespeeld. En op tijd en stond lustte hij een pintje, zoals op bijgaande foto blijkt. Op de achterkant staat geschreven. In De Pot met Drie Oren te Olen, 30 Oogst 1952 (Frans is de brildrager). En wat een charmante meisjes en vrouwen kenden de Bontenakels. Zie toch eens welk een fleurige kleedjes ze droegen met zwier.

Een van de spilfiguren in het eerste album is De Vader. Zijn werkkamer werd zelfs gefotografeerd met niemand erin. Op deze foto zit hij aan zijn bureau te werken, op 30 augustus 1933. Het Derde Rijk was toen zeven maanden jong, en Adolf Hitler had zijn plannen om de schande van de capitulatie van 1918 uit te wissen nog niet tot in de details uitgewerkt. Toen vader 75 jaar was 30.8.33 is op de achterzijde te lezen in het handschrift van iemand die hoogstwaarschijnlijk al geruime tijd tot de aflijvigen behoort. Blijkens de notities in potlood werden er 3 exemplaren van vaders portret bij besteld: Maria 1 Toine 1 Moeder 1. Ach, sic transit gloria mundia....

Linksaf

In deze positie geblokkeerd om potentiële dieven te frustreren? Een eigenzinnige wijze om aan te geven dat je linksaf wilt gaan? Een manier om aan te geven naar welke kant je politieke voorkeur uit gaat? Hoe het ook zij: het lijkt me deksels onhandig om met deze triporteur in deze toestand door het verkeer te laveren....

Valencia Piringen

Het met uitsterven bedreigde dorpje Doel krijgt een nieuwe dorpsdichter. Volgende maand wordt de naam onthuld van de winnaar, wiens werk gisteren behoorlijk eensgezind als beste uit de stapel inzendingen werd gehaald door de jury: van links naar rechts Bert Bevers, Mark Meekers (voorzitter en huidig DorpsDichterDoel), Dianne Nuyts, Willem Persoon en Karel Sergen. "Een gedicht oogt voor een leek als een gedicht, of het nu van Paul de Leeuw is of van H.H. ter Balkt, zoals de sport van FC Erps-Kwerps en Anderlecht voor een ondeskundige hetzelfde schijnt. Het vergt oefening om het verschil in niveau te leren onderscheiden," opperde ik bij de nababbel tegen Karel. Die, geïnspireerd door mijn FC Erps-Kwerps wist te melden dat er in Tongeren een voetbalclub is die Valencia Piringen heet. Valencia Píringen. Fantástische naam!

Een bloemrijke stamboom

Mijn meest recente bundel Lambertus van Sint-Omaars beschrijft de wereld (waaruit ik, zie foto, op de jongste Gedichtendag nog reciteerde in het Antwerpse literair café Den Hopsack) is online te lezen op mijn website www.bertbevers.com (klik in de balk links op Lambertus), maar natuurlijk ook gewoon in boekvorm te bestellen (sansevieria@skynet.be). Er is weer een mooie beschouwing over verschenen. De criticus Albert Hagenaars las mijn werk bijzonder grondig en verwoordde zijn bevindingen in Een bloemrijke stamboom. Zijn essay is te lezen bij De Geletterde Mens, en - met recencies over twee eerdere bundels van me: In de buurt van de wereld en Onaangepaste tijden - op zijn website.

http://geletterdemens.blogspot.com/2009/02/lambertus-van-sint-omaars.html

http://www.alberthagenaars.nl/kritieken/bevers.htm

De jonge dichter Wouter Steyaert stuurde me een drietal foto's voor het Gebaande paden-blog. Hij legde afsnijdingen vast in De Pinte en in Zevergem, zoals die op bijgaande opname (die hij zelf vaak gebruikt - de afsnijding, niet de opname). Behalve van Wouter ontving ik nu al gebaande paden van de iets minder jonge dichter Frans Budé (uit Maastricht - de foto's zijn genoemd naar straat- en plaatsnaam en, als ik zelf niet door de lens keek, de fotograaf), Tom America (Tilburg), Auke van der Heide (Bergen op Zoom), Ron Scherpenisse (Antwerpen), Bert Scheuter (Varsseveld), Coen Peppelenbos (Leeuwarden) en Hans Mellendijk (Aalten, Bredevoort en Harderwijk).

http://www.gebaandepaden.blogspot.com/

Catechismus in trage film

In een bric-à-brac-zaakje een mooi oud schoolboek gevonden, in 1936 uitgegeven door de Normaalschool Mechelen. Het betreft Cathechismus in trage film van F. Geysen (Leeraar in den Godsdienst), verluchtigd met ‘Ongeveer 1000 illustraties door Nante Wijnants en Alf. Cabus’. Er is een periode geweest dat mijn generatie zich vragen begon te stellen bij dat soort uitgaven, maar toch: het heeft wel iets, zo’n ouderwetsche catechismus. Zeker in een tijdsgewricht dat bol staat van hol vermaak en door veel volk zelfs niet eens als zodanig herkende platitudes is het een verademing om te zien hoe het onderwijs vroeger onderbouwd werd. Wat een fraaie omslag heeft het boek. En welk een fascinerende tekeningen. Veel ervan begrijp ik, andere (zoals de twee bijgaande) helemaal niet. Zelfs niet na herlezing van de tekst waarin ze kaderen. Maar dat geeft niet. Er mag best iets te raden overblijven….

Schipper aan wal

Wij wonen zeer naar onze tevredenheid. Hartje stad, ruim appartement, rustig. Wil er eigenlijk niet meer weg. Maar soms slaat de twijfel toe. "Wat als we ons huis eens verkopen, en er een boot voor in de plaats nemen?" dacht ik in Flanders Expo, waar ik de Belgian Boat Show (= Engels voor Belgische Botententoonstelling) ging bekijken. Wat een nautische pracht en praal....

De mooiste boten zijn naar mijn mening vooral van hout, maar die zie je minder en minder. Veel kunststof, veel metaalachtige kleuren. Maar wel mooie ontwerpen. Van binnen zijn de meeste jachten beeldschoon afgewerkt. En in de interieurs is wél veel hout verwerkt. Of houtkleurige kunststof, en die is best mooi. Bekeek de Polymac Absolute 56, een zeewaardig schip. Drie twee persoonshutten, elk met eigen badkamer en toilet. Echt een schoonheid.

Ook de Pedro-Levanto 44' is een beeld van een jacht. Ook dat helemaal besnuffeld. Ik zou mezelf wel in een Pedro-Levanto 44' koers zien zetten naar Kent (kan, want zeewaardig), of door de binnenwateren naar de Middellandse Zee. Even stoppen in Parijs, op dezelfde plaatsen in de Seine waar de Atalante ooit aanmeerde. Dit blog aanpassen met deze laptop, want dat kan voortaan overal. Koffietje drinken aan wal, en dan weer verder zuidwaarts. Mmmm. Dagdromen mag. Maar voorlopig tikt uw schipper Bert dit nog in zijn woonkamer, met zicht op de Frankrijklei....

Gedichten en koekjes....

Je kúnt poëzie onder het volk brengen. Dat bewees Marc Pairon. Hij schreef een cyclus van 264 verhalende gedichten over een platonische liefde. Die verscheen in vier bundels: Mijn thuis is waar mijn Stella staat, Jij bent mijn energie, Praten werkt en Geluk zit soms in een klein koekje. Pairon en zijn team (waaronder literair agent Walter Soethoudt) zetten in het kader van Valentijn een grootscheepse promotiecampagne op: de eerste 1000 bezoekers van het Poëziecentrum in Gent kregen vrijdag grátis de 'De liefste liefdesverzen aller tijden', plús een bij laatstgenoemde bundel horende doos kaneelkoekjes in chocolade van Jules Destrooper. Wie het eerst kwam, het eerst maalde. En die 1000 bezoekers kwámen er, vanuit alle rangen en standen. Toen de deur om tien uur open ging stond er (het is heus waar!) al een fikse rij belangstellenden en om kwart na twee was de hele voorraad simpelweg óp....

Wat is dat nou voor kleur?

Kijk nou toch eens welk een beeldschoon wezentje mijn pad kruiste. Een jong en onverschrokken exemplaar van de erithacus rubecula, zo mooi hoog op zijn pootjes. Wat me nu frappeert is de eenduidigheid waar het diertje in de meeste talen mee wordt benoemd. Het Latijn geeft het rood al aan, en dat gebeurt ook in bijvoorbeeld het Engels (redbreast, al is robin gebruikelijker), het Duits (Rotkelchen), het Italiaans (pettirosso), het Spaans (petirojo) en het Frans (rouge-gorge). Typisch, want de borst van het roodborstje is toch eigenlijk eerder oranje dan rood....

Weer iets geleerd

Er gaat geen dag voorbij of ik steek wel weer iets op. Zo leerde ik vandaag, via het afscheurblaadje van dagwijzer De Druivelaar, de oorsprong van het woord bril. Ik kende het woord natuurlijk al wel (al is het maar van kruiswoordraadsels) maar ik wist niet dat het mineraal beril de oorsprong van bril was. Beril werd gebruikt om geslepen glazen te maken, vandaar. Het woord bril is dus eigenlijk een stofnaam, afgeleid van dat beril. Overigens werden de eerste brillen (aanvankelijk voor oudere vérziende monniken) aan het einde van de 13de eeuw vervaardigd.

Keej

Een grúwelijke uitwas van het Nederlands vind ik keej. Ik weet nog goed dat ik het de allereerste keer hoorde, en dacht ‘Wat is dat nu weer voor een mededeling?’ Mensen zijn klaarblijkelijk niet meer in staat om ‘Ik heb het begrepen’, of ‘De boodschap is me duidelijk’ of ‘In orde’ of desnoods gewoon ‘Okee’ te zeggen. Keej heeft binnen de kortste keren de Nederlandse taal verlelijkt. Bah, driewerf bah.

Gewoontegetrouw

Aan sommige dingen blijf je gewoon trouw. Tenminste, ik dan. Een van de meest opvallende cultuurschokjes was, toen ik mij in Vlaanderen vestigde, het klavier van schrijfmachine en computer. De eerste keer dat me opviel dat de toetsenbordindeling hier anders is, was in de bibliotheek. De zoekopdracht die ik intikte bleek toen ik die nalas quasi onleesbaar. Logisch, want het klavier heeft een azerty-indeling. Denk je dus, ik geef maar een simpel voorbeeld, was te tikken dan komt er zqr te staan. Ik werk wel eens aan een azerty-klavier, maar toch altijd met het puntje van de tong uit mijn mond. Alsof ik nog moet leren typen. Onhandig hoor, want wil je een puntkomma dan krijg je een n, en omgekeerd. Ook de symbolen staan op andere plaatsen. Kocht me een nieuwe laptop. Ben die maar in Nederland gaan halen, want zo kan ik op de oude vertrouwde qwerty-manier blijven werken.

Op safari

Vanuit de Achterhoek bevoorraadt Hans Mellendijk me voor mijn Gebaande paden met foto’s van die eigenzinnige sporen. Olifantspaden heeft hij die gedoopt. Ze inspireerden hem afgelopen zomer zelfs tot een gedicht, Op safari. Dat is te lezen op Hans’ blog:

http://smelsslems.web-log.nl/

Soorten te over

Natuurlijk zijn er ook nadelen (denk aan de culturele brandschatting door de Amerikanen), maar de mondialisering hééft voordelen. De ongekende mogelijkheden van het internet bijvoorbeeld. Maar ook gastronomische voordelen. Vroeger waren we echt afhankelijk van het seizoen voor wat betreft er op tafel kwam. Nu heb je aan groenten en fruit bij manier van spreken het ganse jaar door alles wat je maar wil. En zelfs dingen die we vroeger niet kénden. Neem de nashi. Dat is een peer. Die er net zo uitziet als een appel…Da’s vreemd toch, voor West-Europeanen? Wordt ook wel de Chinese peer genoemd. Naast de nashi’s figureren gedroogde tamarindepeulen, ook iets wat mijn grootouders beslist niét kenden. Het is niet alleen een smakelijk ingrediënt voor in stoofschotels, maar ook aantrekkelijk speelgoed voor poezen. Sinds ik die in huis heb kom ik regelmatig op de meest vreemde plaatsen tamarindepeulen tegen. Ons Stefke tikt die uit de fruitschaal en speelt er mee door het hele huis….

Gebaande paden

Het heeft me altijd gefascineerd hoe consciëntieus verkeerskundigen paden, straten en wegen ontwerpen en hoe snel die, op de tekentafel toch zo logisch en mooi ogend, door de gebruikers ervan worden ontdaan van al te onhandige hoeken. Mensen maken graag zélf uit hoe ze fietsen en wandelen. Niet zozeer uit een filosofische overweging als Wege entstehe erst dadurch, indem man sie geht (Franz Kafka), maar uit een puur praktische: gerichter, korter, lekkerder, makkelijker. Hoe het ook zij: af en toe fotografeer ik dergelijke zelfgebaande paden, deze uitingen van burgerlijke ongehoorzaamheid. En dankzij de mogelijkheden van De Moderne Tijd is er nu ook de gelegenheid die op het internet te bewaren. Ik kreeg ter uitbreiding al paadjes uit Harderwijk (van Hans Mellendijk), Leeuwarden (van Coen Peppelenbos) en Maastricht (van Frans Budé). En daar gaan er nog heel veel bij komen. Naast mijn blogs met boodschappenlijstjes en verdwenen deuren en ramen is er nu dus nóg een blog met een werkelijk volkómen nutteloos edoch verslavend thema:
www.gebaandepaden.blogspot.com

Bijvoegen naar smaak

Een van mijn oudste culinaire herinneringen is de kast in de keuken van mijn oma en opa in de Artilleriestraat 3 in Bergen op Zoom. Het huis is er niet meer. In een tijd dat iedereen opeens een auto wilde gesloopt om plaats te maken voor de Westersingel die nu al nergens meer voor nodig is vanwege een nog snellere randweg. In die kast rook het altijd enorm lekker. Naar spekvet, naar de hesp die er te drogen hing en naar Zwitserse strooikaas, vooral naar Zwitserse strooikaas. Volgens mij is het taps toelopende doosje in al die decennia nauwelijks van vormgeving veranderd. Tegen een achtergrond van roze bergen en een gele hemel staat een plaatselijke schone in waarschijnlijk typisch Zwitserse klederdracht geestdriftig van die groene kaas op haar boterham te strooien. Een chaletje tegen een helling en wat koeien ervoor doen ons er niet aan twijfelen uit welk land dit product komt.

In Vlaanderen is het quasi onbekend. Toen ik even in Nederland was en wat boodschappen deed maakte mijn hart een sprongetje toen ik de gemalen Zwitserse kaas met echte alpenkruiden, origineel fabrikaat van Geska-Glarus, zag staan. Onmiddellijk een paar pottekes geïmporteerd, witte boterhammen dik beboterd en van een laagje voorzien. Hmmm. Er bestond ook een harde vorm van, waaraan je zelf met een rasp het strooigoed moest ontworstelen. Die was in een soort zilverpapier verpakt. Hoe dan ook: ik voel me weer een knaapje dat pas kan lezen en meen me zelfs te kunnen herinneren dat ik Licht verteerbaar. Heerlijk op: brood, toast, rijst, tomaat, spaghetti, macaroni. Bij; groenten, soepen, salades, sausjes enz. Bijvoegen naar smaak voor het eerst prevelde. Toast sprak ik nog uit als to-ast en wat macaroni en spaghetti voor exotische zaken waren wist ik nog niet….

Dát was niet de bedoeling....

De eerste commerciële roltrap werd in gebruik gekomen in Parijs, tijdens de wereldtentoonstelling van 1900. Ondertussen zijn we wereldwijd allemaal vertrouwd met het fenomeen, maar wat vaak wordt vergeten is dat het ding niet aan zijn oorspronkelijke doel beantwoordt. De veronderstelling van de bouwers van de roltrap was namelijk dat mensen er net zo op zouden lopen als op een reguliere trap waardoor zich dus in een zelfde tijd méér mensen van de ene etage naar de andere zouden verplaatsen. Dat echter was buiten de gemakzucht die het mensdom eigen is gerekend. Want het gros van de gebruikers bleef lekker staan. En dat doet het nog steeds….

Zoom

Een winterse blik op de Zoom, het riviertje dat door mijn geboortestad Bergen op Zoom stroomt. Als klein manneke ging ik wel eens met mijn opa en oma kuieren, ‘helemaal’ naar het Kolenpadje, een rijkelijk belommerde dreef aan de noordrand van de oude stad. Vanaf het Kolenpadje kon je dan in de diepte het stroompje zien (allez, dat kan nu ook nog maar ik vind die diepte nu een beetje tegenvallen). Ik vond het er altijd uitzien als een woud om avonturen in te beleven….