Lambertus weer besproken

Op de laatste dag van het jaar verschijnt er nog een recensie van mijn Lambertus van Sint-Omaars beschrijft de wereld. Nummer 1 van de 64ste jaargang van weekblad ’t Pallieterke, gedateerd woensdag 31 december 2008, bevat een beschouwing van mijn bundel (die overigens ook op mijn website te lezen is). Deze ‘erudiete dichter’ die ‘heel beeldende, klankrijke verzen’ schrijft is er bijzonder mee in zijn nopjes.

Hardnekkig anachronisme

Opgemerkt en opgelapt in Goes. Dat is het, door het Historisch Museum De Bevelanden in Goes opgezette, eerste deel van In het Maagdenhuis gespeld – Letters en merktekens uit de linnenkast, een drieluik tentoonstellingen over textielgeschiedenis. Boeit me niet bovenmatig, om niet te zeggen helemaal niet. Maar het aanplakbiljet dat de reeks in het museum hier om de hoek aanprijst is een opvallend. Een blozend Zeeuws meisje uit de Gouden Eeuw zit met iets textielgeschiedenisachtigs op haar schoot, maar iédere keer wanneer ik haar passeer denk ik dat ze op het punt staat haar laptop te openen….

Een treffende uitdrukking

Soms dekt een uitdrukking de lading met een nagenoeg griezelige perfectie. Bij het aanschouwen van dit graf moest ik namelijk onmiddellijk denken aan de zegswijze In het harnas sterven. Die heeft deze betreurde naar het zich aan laat zien letterlijk in de praktijk gebracht. Het kan natuurlijk ook nog zo zijn dat het gezegde is ontstáán naar aanleiding van dit overlijden….

Gezinsuitbreiding bij mutslangoeren

De familie mutslangoeren heeft het klaarblijkelijk enorm naar de zin in de Zoo. Ze dijt in elk geval gestaag uit. Vorig jaar werden er al twee jongen geboren, en nu zag er weer een het licht. Terwijl de kleuters al volop zelfstandig spelen hangt de kleinste aan de borst van een van de drie wijfjes. Die zorgen gezamenlijk en om de beurt voor het nageslacht. Een mutslangoer is bij geboorte altijd ros. Een wijfje wordt gaandeweg zwart, een mannetje blijft ros. Links beziet het kleine mannelijke mutslangoertje, de staart in de handen, hoe zijn jongste familielid mee door de lucht zwiert.

Ongewijzigd actueel

Een politieke prent van Vadot uit Le Vif/L’Express. Uit april 2001. Ongewijzigd actueel in 2002. En in 2003. En in 2004. En in 2005. En in 2006. En in 2007. En anno 2008. En zeg er maar niets van, want dan ben je een antisemiet....

Sinistromanie (slot)

Ontdekte overigens dat ‘mijn soort’ tegenwoordig een eigen Dag van de Linkshandigen heeft. Nooit iets van gemerkt maar die bestaat wel degelijk, elke 13 augustus. Kan nuttig zijn, want er mogen best meer zaken worden aangepast aan onze eigenaardigheid. Blikopeners zijn gemaakt voor rechtshandigen, scharen idem dito. Ons handschrift is zo merkwaardig omdat we bij het schrijven van links naar rechts vegen en vlekken met inkt hebben leren voorkomen. Wat dat aangaat zijn linkshandigen die het Arabisch en/of Hebreeuws machtig zijn in het voordeel: die schriften lopen immers van rechts naar links. Maar om die nu nog te gaan leren, nee. Zo’n 10% van de mensheid is linkshandig. Die 10% schijnt gemiddeld een behoorlijk hoge intelligentie te hebben. Creatiever is de linkshandige sowieso in vergelijking met zijn ‘tegenhander’ want al is maar 10% linkshandig, metingen in kunstacademies leerden dat van de studenten gemiddeld 40% linkshandig is. Er was en is overigens heel wat schoon volk linkshandig. Een kleine (alfabetische, niet chronologische) greep: Napoleon Bonaparte, David Bowie, Julius Caesar, Sir Charles Chaplin, Leonardo Da Vinci, Albert Einstein, Willem van Hanegem, Jimi Hendrix, John F. Kennedy, Marilyn Monroe, Friederich Nietschze en Pieter Paul Rubens. Aangetekend dient te worden dat bijvoorbeeld ook Adolf Hitler linkshandig was.

Nog even over sinistromanie

Dat woord sinistromanie geeft trouwens aan dat linkshandigheid als bedreigend, als sinister werd ervaren. Sinister is in het Latijn links. In vroeger jaren, toen struikrovers nog een dagdagelijks gevaar vormden, liepen de meeste mannen gewapend rond. Vrijwel iedereen droeg dolk of zwaard links, om die met de rechterhand te kunnen grijpen. Maar linkshandigen droegen hun wapen uiteraard rechts, om het indien nodig met de linkerhand te kunnen grijpen. En werden dus, afwijkend van de norm als ze immers waren, nogal makkelijk verdacht van snode plannen. De oorsprong van het links rijden in het Verenigd Koninkrijk heeft hier ook mee te maken: als je links reed kon je je als rechtshandige makkelijker tegen een vijand aan de andere kant van de weg verdedigen. De tegenstanders hadden de vechtarmen dan paraat. Een linkshandige stuurde zijn paard dus liever naar de andere kant van de weg want dan elimineerde hij zijn handicap.

Links laten liggen

Zeker in vergelijking met generatiegenoten was ik er redelijk rap bij met het werken met een computer. In 1987 kreeg ik mijn eerste lessen met klavier en muis. De computer stond dusdanig opgesteld dat ik de muis met mijn rechterhand heb leren aansturen. Toen ik jaren geleden op zeker moment last kreeg van RSI duurde het even voor ik het ei van Columbus in de gaten had. Ik ben namelijk línkshandig, en pas toen ik een muisarm kreeg bedacht ik me dat het omwisselen van rechts naar links dus geen enkel probleem moest zijn. En inderdaad: ik kon weer lekker werken. Mocht ik nu links RSI krijgen dan kan ik gewoon weer van arm veranderen. Want ik had tijdens mijn eerste computerjaren mijn sinistromanie ‘links laten liggen’ en zo ontdekt dat ik wat de muis betreft de facto tweehandig ben.

Tijgers in Wessex?

Op mijn gemakje Alfred the Great van Clive Donner, uit 1969, weer eens gekeken. Blijft een geloofwaardige historische film met een zeer overtuigende David Hemmings in de rol van de Alfred de Grote, van 871 tot 899 koning van Wessex en ondertussen heilig verklaard. Ook Michael York is goed in vorm als de Deen Guthrum. Vroeg me deze keer wel af of ik nu een scenariofoutje ontdekte of niet: op zeker moment zegt Aelhswith (bij monde van Prunella Ransome) tegen Alfred “You’re like a tiger!”. Zou een Angelsaksische uit de 9de eeuw een vergelijking met een dergelijk exotisch dier hebben gemaakt? Hoe zou zij in die tijd in Wessex van het bestaan ervan geweten moeten hebben?

Zoo telt af naar primeur

De Zoo van Antwerpen telt af naar een heuglijk feit: de geboorte van een olifant. Dat is een bijzonder gebeuren. Niet zomaar bijzonder, maar héél bijzonder: er is immers nog nóóit een olifant geboren in België! Khaing Phyo Phyo is zwanger, en dusdanig dat ze elk moment kan bevallen tussen nu en drie maanden. May Tagu, weliswaar geen echte baby meer, krijgt er straks een leuk speelkameraadje bij….De verzorgers houden een blog bij. Wie wil kan zo meeleven met de spanning in de Egyptiscche Tempel: www.baby-olifant.be

Saint-Rémy zou 95 zijn geworden

Saint-Rémy zag op 22 december 1913 het levenslicht in Varssenare. Hij zou vandaag 95 jaar zijn geworden. In werkelijkheid blies hij zijn laatst adem uit op zijn 66ste. Hij overleed op 21 augustus 1979 in Antwerpen, waar hij het laatste deel van zijn leven ook woonde. Saint-Rémy, nom de plume van Rémy De Muynck, volgde de Zeevaartschool. Op artistiek vlak was hij autodidact. Hij was uiterst veelzijdig, en actief als aquarellist, graficus, kalligraaf, romancier, tekenaar en vertaler. Saint-Rémy creëerde monotypes en talrijke houtsneden. Hij illustreerde onder meer bibliofiele uitgaven van Maurice Gilliams en Adrianus Roland Holst. Hij was echter ook een interessant dichter, met een geheel eigen toon. Hij debuteerde in 1942 met Het Spoor. Het bijzondere aan ’s mans poëtisch oeuvre is dat het eigenlijk twéé oeuvres zijn vermits hij zowel in het Frans als in het Nederlands schreef. In beide gevallen origineel werk, geen omzetting van Frans naar Nederlandstalig werk of vice versa. Zo publiceerde hij bundels als Les poèmes de Georges (1958) en Echanges poétiques (1962) maar ook Odussee 1940 (1946) en Achilleus megalopsuchos (man-met-de-grote-ziel) (1975, waarvan ik een gesigneerd exemplaar bezit), waarin hij door de ogen van Achilleus kijkt: Ik wantrouw elk verhaal, maar vind de zin / van het Bestendig Woord, de Macht en het Begin / verenigd met het Einde; Ik ben wijs en waar, / de kern, het binnenst, troon en altaar. De verzen die hij tussen 1934 en 1968 schreef werden verzameld in de bloemlezing Polumetis, net als veel andere bundels geïllustreerd met een houtsnede van eigen hand.

De koning zucht nog eens diep....

Alsof hij wéét dat hij het einde van de straat niet levend zal halen, zo diep zucht hij bij aanvang van de rit. Hij wás gewaarschuwd dat er een aanslag zou kunnen worden gepleegd, maar tóch gaat Koning Alexander samen met de Franse minister van buitenlandse zaken Louis Barthou een rondrit maken in een open limousine. Hun laatste. 9 oktober 1934 in Marseille, waar de heerser over het Koninkrijk der Serven, Kroaten en Slovenen (vanaf 1929 Joegoslavië) officieel op bezoek was. Zijn moordenaar, de Bulgaar Vlado Tsjernozemski overleeft de zwaardslag van een Frans officier en de volkswoede niet. Alexander is de hoofdrolspeler in een bedenkelijke primeur: de aanslag op hem is de eerste in de geschiedenis die is vastgelegd op film:
http://www.youtube.com/watch?v=SrruCOZwxKA

Verschillen moeten er zijn

Het wereldlijk gezag dient altijd gehoorzaamd te worden. Dat vinden protestanten. Ook als het een wereldlijk gezag is dat in historisch perspectief helemaal niet zo’n fraai blijkt, als het nationaal-socialisme. Hedda van Gennep vroeg zich onlangs in De Groene Amsterdammer af: “Nederland is niet hypocrieter dan andere landen. Maar waarom zijn vanuit Nederland percentueel zoveel meer joden gedeporteerd dan vanuit België of Frankrijk?” Welnu: België heeft dan wel drie officiële landstalen, maar de Duits-, Frans- en Nederlandstaligen zijn nimmer verdeeld geweest op religieus gebied: België is au fond een voor quasi 100% katholiek land. Nederland kent dan wel geen taalgrens, maar wel een religieuze. De Bijbelgordel is nog steeds te blauwdrukken op de frontlijn van de Tachtigjarige Oorlog. De situatie op bijgaande kaart (rood en lila zijn protestants, groen is katholiek) is de facto nog steeds actueel. Katholieken wordt wel eens verweten (vooral met domineesvingertjes, hoezo niet hypocriet?) al dan niet latent antisemitisch te zijn. Des te aardiger is het resultaat van het onderzoek waarop historicus en politicoloog M. Croes en socioloog P. Tammes in Nijmegen afstudeerden: joden die in de Tweede Wereldoorlog onderdoken in gemeenten waar veel katholieken woonden, hadden meer kans te overleven dan joden die in gereformeerde gemeenschappen een schuilplaats zochten. Hun kans op overleving heeft niet samengehangen met het aantal NSB’ers in de gemeente of met de gezindheid van de burgemeester. Dit lijkt me een afdoende antwoord op de vraag van Hedda van Gennep.

Elk land zijn eigenaardigheden

Toeme. Dzju. Miljaar. Was ik nou zot aan het worden? Ontdekte bij thuiskomst in mijn tas nog een in Canterbury aangeschaft blikje Stella Artois. Wilde dat in de koelkast bij de rest van het bier zetten, maar ik kreeg het er te droes maar niét in. Goed, als je het Kanaal oversteekt wéét je dat daar de klok een uur achter loopt. En dat het verkeer er links rijdt. Na verloop van reistijden die langer duren dan je aan de hand van de aangegeven afstanden had ingeschat realiseer je je na enige tijd ook wel weer dat ze die in mijlen en niet in kilometers geven. Maar dat een halve liter er geen halve liter is? Neen, dat was me ontgaan. Een halve liter Stella Artois is bij ons 0,5 liter. Maar in het Verenigd Koninkrijk? Nee hoor: 568 milliliter…. En daarvoor heb je een ander, hoger blikje nodig. En dat pas niét op de koelkastplank waar de rest staat….

Top Tien van lievelingskerken

Van alle kerken die we ooit bezochten blijft Canterbury Cathedral, alleen voor wat betreft de inrichting en het interieur al (ook aan de buitenkant is ze mooi, maar er zijn nog fraaiere kathedralen in de Engelse stijl), de nummer 1 op mijn lijst van Favoriete Kerken. Van de Kölner Dom viel het interieur ons juist weer erg tegen, maar de nummer 2-positie is natuurlijk alleen reeds verdiend omwille van die overdonderende buitenkant. Op nummer 3 staat de stokoude en ontroerend kleine Holy Trinity Church aan Goodramgate in York, en op 4 l’Eglise Sainte Anne in Arles. Onze eigen Sint-Joriskerk hier om de hoek aan het Mechelseplein verdient de 5de plaats in dit rijtje. Op nummer 6 prijkt de grootste parochiekerk ter wereld, de Chiesa di San Giacomo Maggiore in Bologna. Eglise de la Sainte Trinité in Parijs bekleedt de 7de positie, de Basiliek van Koekelberg in Brussel de 8ste en de Sint-Janskerk in Mechelen, met die beeldschone cryptes, de 9de. Chiesa Santa Maria delle Grazie – waarvoor ik op onderstaande foto sta – aan de Corso Magenta in Milaan, de kerk die Het Laatste Avondmaal van Leonardo Da Vinci herbergt, besluit deze Top Tien.

Een smakelijke vondst

Mooie culinaire vondst gedaan in Canterbury. Ik eet principieel geen varkensvlees meer, omdat die dieren ons qua intelligentie minstens zo nabij staan als de bonobo’s en de dolfijnen en bovendien hun lichaam op dat van ons lijkt (let maar eens op die groepsfoto’s van naakte mensen die Spencer Tunick maakt). Ik ben daar consequent in, hetgeen me soms veel moeite kost omdat ik eigenlijk een echte worsten- en bacon- en patéman ben. Worsten en patés zijn er echter amper verkrijgbaar zonder varkensvlees. Zelfs in veel gevogelteworst zit een deel varkensvlees, en de meeste patés (ook eenden- en fazanten- en hertenpatés) bevatten varkensvet. In Sainsbury’s, een bijzonder mooie supermarkt aan Kingsmead Road, vond ik evenwel een prachtige Farmhouse Pâte – A classic chicken pâté with a slightly coarse texture flavoured with madeira. Vollédig zonder varkensvlees! Heb onmiddellijk een paar pottekes ingeslagen. Een mooie Classic for Christmas, én een smakelijke!

Gewoon mee bewegen

In een vorig leven ben ik zeeman geweest. Dat realiseerde ik me weer op de Pride of Kent. Die ging behoorlijk heen en weer op de zware zee, maar op de een of andere manier pas ik me naadloos aan op die bewegingen. Je moet je lijf gewoon mee laten bewegen. Heel wat medepassagiers hingen met een vaal gezicht zeeziek te wezen, terwijl wij neuriënd (want ook Geertje kan er goed tegen) aan de koffie zaten. We zijn, kortom, weer eens naar Engeland geweest. Voor de eerste keer via Calais naar Dover. Eerder gingen we ofwel van Vlissingen naar Sheerness, ofwel van Hoek van Holland naar Harwich, ofwel van Zeebrugge naar Kingston-upon-Hull ofwel van Oostende naar Ramsgate. Voor het eerst dus onder de White Cliffs of Dover gearriveerd.

Tempus ruit, hora fluit

De tijd snelt voort, het uur vliedt heen. De oude Romeinen hadden dat al in de mot. Maar af en toe valt het mee. Mocht u zich aan het einde van deze maand afvragen waarom het voor uw gevoel toch zo lang duurt vooraleer u ditmaal de champagne mag ontkurken en de vlam in de sterrenregen mag steken: 2008 duurt langer dan een normaal jaar. Niet alleen was het een schrikkeljaar, maar vlak voor het nieuwe jaar ingaat wordt er ook nog een schrikkelsecónde toegevoegd. Dat is nodig om wereldwijd de exacte tijd correct te houden. Dat toevoegen van seconden gebeurt sinds 1972. Soms om de paar jaar, soms zelfs twee keer per jaar.

Obiak neemt er zijn tijd voor

Drie, zeven, elf, tien en áchttien jaar zaten er tussen respectievelijk Kontrasten, zijn debuut uit 1959, en Myriorama, Fazen, Suite, Landschap met klankbodem en zijn nieuwste bundel. En die heet Een eeuwig eind. De dichter Marcel Obiak neemt er zijn tijd voor. Maar het resultaat is de moeite waard. Ik schreef er Stappen door een plotselinge klaarte over: http://geletterdemens.blogspot.com/2008/12/een-eeuwig-einde-van-marcel-obiak.html

Verboden te parkeren

“We zullen er in grote letters op zetten dat het verboden is hier te parkeren. Wat denk je? Zou het zo een ieder voldoende duidelijk zijn?” “Weet je wat? We zetten er gewoon aan alle kanten paaltjes omheen, dan kan er zeker niemand op gaan staan.” “Ja maar, dan hadden we die boodschap er niet op hoeven zetten.” “Ach, die staat er nu toch, laat maar zo.” “OK dan.”

Nieuwe Stroom is uit

De nieuwe Stroom is uit. Aan nummer 31 werkten mee Jef Aerts, Armand Van Assche, Vera Beerten, Bert Bevers, Ludo Bex, Frans August Brocatus, Guy Commerman, Riet De Bakker, Guido De Bruyn, Marleen de Crée, Thierry Deleu, Alain Delmotte, Frans Deschoemaecker, Germain Droogenbroodt, Diana Freys, Jo Gisekin, Christina Guirlande, Albert Hagenaars, Joris Iven, Henk Knol, Frédéric Leroy, Sylvie Marie, Begga Mariën, Xtine Mässer, Roger M.J. de Neef, Roger Nupie, Hilde Pinnoo, Cees van Raak, Annie Reniers, Willem M. Roggeman, Hannie Rouweler, Annmarie Sauer, M.J. Smets, Wouter Steyaert, Bart Stouten, David Troch, Yerna Van Den Driessche, Rose Vandewalle, Hugo Verstraeten en Victor Vroomkoning. François Vermeulen tekende voor de openingsillustratie, het hierbij afgebeelde schilderij dat mijn bloemlezing Engelen voorafgaat is van de hand van Auke van der Heide.

http://users.telenet.be:80/francois.vermeulen1/Stroom.htm

In de steigers

Met mijn vriend Ron Scherpenisse flink aan lichamelijke oefening zitten doen. We maakten op verzoek van makelaar Bob Bakker, waarvoor we eerder samen het boekje Sleutelbegrip vervaardigden, weer een artistiek nieuwjaarsgeschenk. Ron verwerkte het vierluik In de steigers dat ik op zijn vraag schreef in een grote fictieve bouwtekening waarin vanuit verschillende dimensies naar een bedacht bouwproject wordt gekeken (inclusief typische Scherpenisse-details als zwart-witte blokjes en kroontjes). En al die exemplaren van In de steigers zitten in een feestelijk doosje met opdruk, dat veel weg heeft van een dik boek. De lichamelijke oefening bestond uit het zetten van handtekeningen, want alle exemplaren werden door ons tweeën gesigneerd!

Een gouden poes

Stapte zojuist de living binnen op weg naar de keuken, om nog een espresso te maken en zag ons Stefke op de rand van de tafel op z'n gemakske zitten genieten van het winterse zonnetje dat door het raam heen nog best warm is. Is het geen plaatje?

Messiaen zou vandaag 100 geworden zijn

Uit de luidsprekers hier komt O sacrum convivium (Motet au Saint-Sacrement pour choeur à 4 voix mixtes) van Olivier Messiaen, uitgevoerd door Le Groupe Vocal de France onder leiding van Michel Tranchant. Het is vandaag, 10 december, exact een eeuw geleden dat Olivier Messiaen, de man die van geloof doordrenkte schoonheid toonzette, het levenslicht zag.
http://www.youtube.com/watch?v=ieiHHhK_MX0

Monument verhuisd

Weer iets geleerd: kreeg van Danny Braem een oude fotokaart, ik schat van rond 1920, van het herdenkingsmonument voor de gevallenen dat op de kop van het Stadspark staat, op de hoek van de Van Eycklei en de Rubenslei. Het opschrift: Antwerpen: Heldengedenkteeken / Antwerp: War’s Memorial. Het monument is weliswaar hetzelfde, maar de plaats niet. Het stond aanvankelijk, en dat wist ik niet, hier bij ons voor, op het kruispunt voor de Nationale Bank. Op de hoek van onze Bourlastraat (rechts op beide foto's) met de Frankrijklei stond vroeger de beeldengroep met leeuwen die nu voor Antwerp Expo staat, dat wist ik wel maar de verhuizing van het oorlogsmonument was me onbekend.

Ik had beter moeten opletten bij wiskunde

Ineens zat ik weer op het Rooms-Katholiek Gymnasium Juvenaat Heilig Hart. Waar ik graag heen ging. Maar liever niet naar de wiskundelessen van meneer Schoutens. Mijn verstand bleek daarvoor te beperkt. Aardige man, maar voor deze oren sprak hij in onbekende vreemde tongen. Vanwaar die flashback naar de wiskundeles? Welnu: Auke van der Heide en Jan Wessendorp zijn bezig met het realiseren van het kunstwerk De Emmer Van Toen Is De Buis Van Nu. Morgen zou De Buis in kwestie geplaatst worden. Maar dat gaat niet door. Om redenen waarvan ik nu nóg zit te duizelen. Ik waardeer Auke en Jan reeds lang als beeldend kunstenaars, maar vanaf heden ook als Grote Geleerden. De klus gaat morgen namelijk niet door omdat, zo meldt de e-mail die ik zojuist voor ogen kreeg, ‘de buis 9000kg (90000N) weegt, en er gaat ongeveer 3 m3 beton in die 24000N/m3 weegt. Dus totaal 155000N. Het oppervlak is (PI * r^2) = 3,14*850^2 = 2268650mm2. Kortom per mm2 is de belasting 14,6N/mm2. De geteste waarde is 11,5N/mm2. Dus voldoet het nog niet.’ Ik zou daar niet aan gedacht hebben en het ding gewoon geplaatst hebben. Ik was er al trots op dat ze het zich ooit verwaardigden om samen te werken met eenvoudige dichters als Albert Hagenaars en uw dienaar (zie bijgaande foto, gemaakt op Kijk-in-de-Pot, waar het duo dichtregels van Albert en mij monumentaal vormgaf), maar nu nog méér. Ik denk dat ik Auke en Jan Einstein voortaan maar aan ga spreken met Meester. Of toch in elk geval met Meneer.

http://www.janwessendorp.nl/nieuws.htm

De donkere dagen

Op deze tweede adventsmaandag, de feestdag van Onze-Lieve-Vrouw Onbevlekt Ontvangen en de naamdag van de Heilige Alfrieda en de Heilige Romaric volharden de donkere dagen voor de kerst in het duister worden. Weer om binnenshuis bij de schemerlamp te lezen. Het is ook de tijd om kerstbomen weg te zetten en op te tuigen. Zowel binnen als buiten….

De donkere dagen

Op deze tweede adventszondag, de naamdag van de Heilige Ambrosius, de Heilige Maria-Jozefa Rosslo en de Heilige Agathon beginnen de donkere dagen voor de kerst echt duister te worden. Weer om binnenshuis bij de schemerlamp te lezen. Het is ook de tijd om kerstbomen weg te zetten en op te tuigen. Zowel buiten als binnen….

Mijn eerste snor

Mijn zusje had nog een voorraad oude dia’s laten digitaliseren. Word via een dvd dan ook geconfronteerd met aflijvige ouders, broer en zus als broertje en zusje en mezelf als adolescent. En verrassend genoeg is er ook een stukje 35 millimeterfilm gedigitaliseerd: drie frames met pa, mij, ma en haar oudere zus tante Jeanne (die ik als Bertie om onduidelijke redenen aansprak met Ti) erop. Kende ik niet. Het vreemde is dat de volwassenen allemaal naast de lens kijken, naar een andere. Van een fototoestel vermoedelijk. Van een straatfotograaf? Het resultaat zag ik nooit. Wie het moment van fotograferen gefilmd heeft en waarom weet ik niet. Het moet vastenavend 1956 zijn geweest want ik heb een pet op, een kiel aan, en een getekend snorretje onder mijn neus. Ik heb belangstelling voor iets wat zich in pa’s hand lijkt te bevinden.

Ginds, waar ook clubkleuren worden verdedigd

Het is niet langs alle voetbalvelden zo druk als bij Bayern München of Manchester United. Hier gaan we wel eens kijken bij Berchem Sport, Tubantia Borgerhout of (in een nog lagere klasse) KFC Hoboken. En daar zit heel wat minder volk op de tribune dan in de Allianz Arena of op Old Trafford. Fotograaf Hans van der Meer is doorheen Europa op zoek gegaan naar velden met nóg minder supporters. Zijn Europese velden – Landschap van het amateurvoetbal is een ontroerend mooi boek geworden. Ontroerend, omdat het de liefde voor het spel zo mooi in beeld brengt. Die misschien wel groter is as far away from the Champions League as possible dan bij de grote profclubs. Van der Meer brengt spelsituaties in beeld, maar houdt daarbij tevens oog voor het landschappelijke kader waarin die zich situeren. Dat levert prachtfoto’s op van een duel in Bradford, slechts bekeken door een buur die toevallig even in de achterdeur staat. Of van een match in Pontycymer in Wales, waar maar liefst twéé toeschouwers op zijn komen dagen. En wat te denken van een wedstrijd in Dublin waarvoor allen een roedel herten belangstelling heeft? Wonderbaarlijk fraai fotowerk, waaruit blijkt dat ook in de meest bescheiden afdelingen clubkleuren met hart en ziel worden verdedigd. (De Verbeelding, ISBN 90 74159 87 7)

In de tussentijd

Een van de meest interessante dichters in het huidige poëzielandschap is Hans Tentije. Er is een nieuwe bundel van hem uit, In de tussentijd. Daarin staan 31 gedichten die hij schreef bij even zo veel foto’s van zijn vriend Peter Bes. Een daarvan gaat hierbij: het is een opname van een dode kerkuil die de buurman van Peter Bes eerder dit jaar aantrof op de zolder van een van zijn schuren. Wat ligt het dier mooi dood te zijn. Hans Tentije schreef er een ontroerend vers bij dat ik verwerkte in de bespreking van zijn bundel. En die is te lezen op volgende link
http://geletterdemens.blogspot.com/2008/12/in-de-tussentijd-van-hans-tentije.html

Kathedraal in het zonnetje

Eigenlijk is het schandalig hoezeer je gewend kunt raken aan de historische pracht en praal van de binnenstad. Zo af en toe valt je weer eens een groepje toeristen op dat zich loopt te vergapen, en dan wil je nog wel eens in ogenschouw nemen waar zij naar kijken. Maar toch zijn er ook regelmatig nog momenten dat je in eigen stad onder de indruk van het patrimonium komt: als zo in begin december winters zonlicht de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal belicht. “Wat staat ze daar toch mooi, hè,” hoor je op zo’n moment stadgenoten tegen elkaar zeggen….

De tijd in de kerk

Zouden ze er ooit een pastoor hebben gehad die zo vreselijk langdradig preekte dat hem van hogerhand de oekaze had bereikt dat hij zich moest beperken tot homilieën van maximaal vijf minuten? En dat het ding er hangt opdat hij er zeker van zou zijn die spanne tijds niet te overschrijden? Feit is dat er in de kerk van de Heilige Geest aan de Mechelsesteenweg hier in Antwerpen recht tegenover het altaar een klok hangt. Nooit eerder zag ik ergens in een kerk zo’n uurwerk.

Met ingehouden adem

Toen ik daarstraks een boodschapje ging doen bij de Delhaize me bij binnenkomst in de Stadsfeestzaal de adem in gehouden, want je zult met een kuch of een zucht toch per ongeluk maar een van die kunstige bouwsels van zo’n jongen naar de filistijnen helpen. Stalen zenuwen moet die hebben, en een zekere hand….

Truffel stelt lichtjes teleur

Hé, wat een aardige verrassing: we kregen van een vriend zomaar een truffel ten geschenke. Een vers exemplaar van de zwarte truffel, de Tuber melanosporum Vitt. Ziet eruit als een donkerbruin afgerond knolletje. Aten we nog nooit. Wat speurwerk op internet leerde dat je de truffel wel kunt schaven, maar dat zulks meer voor het zicht dan voor de smaak gebeurt. Het best kun je haar ruw behandelen: kneuzen, breken, prakken. En uitstekend tot haar recht zou zij komen in een omelet. Nieuwsgierig hielden we onze neuzen boven de gefragmenteerde ‘zwarte diamant van de keuken’. Rook een heel klein beetje naar bos, maar vooral ‘gewoon’ naar paddenstoel. Misschien zou de geur- en smaaksensatie zich pas ten volle in de mond openbaren? We proefden vooral ei, en versgemalen peper. Het viel, kortom, tegen. Maar wellicht deden we iets verkeerd en moeten we het nog eens proberen….