Pipo wees
Het heeft tot diep in mijn volwassenheid geduurd vooraleer ik besefte dat Dikke Deur, de baas van Pipo de Clown, een verbastering was van directeur. Dezer dagen overleed Wim Meuldijk, de bedenker van Pipo. Je hebt zo van die mensen waarvan je denkt dat ze al lang dood wáren. Zoals Richard Widmark, die deze week tot mijn verbazing gewoon nog jarig was: hij werd 93 (hetgeen hem overigens van harte gegund weze). Ook van Meuldijk nam ik aan dat hij er al lang niet meer was. Waarschijnlijk omdat je zijn creatie al zo lang kent. Ik moest ineens denken aan de zigeuner Felicio die in de maanraket, waarin Pipo en zijn vrienden om redenen die mij nu niet meer helder zijn terecht zijn gekomen, op de rode knop met een S drukt waardoor het gezelschap de lucht in gaat. Hij wist niet dat die S voor Start stond, maar meende dat het 't symbool betrof voor zijn geliefde Soep met sliertjes. Wat een mens zo al niet te binnen schiet bij het lezen van een overlijdensbericht. Dus Pipo is wees. Ik gebruikte hem ooit in een tekening. Die ik hier nog maar eens plaats….

Dunne boekjes 10 cent
Op rommelmarkten merk je de onderwaardering van poëzie al in de prijsstelling van de koopwaar. De inhoud doet niet terzake: dunne boekjes 10 cent, dikke boeken 1 euro. Klinkt door in de aperte volkomen onbekendheid met poëzie in zelfs een ‘kwaliteitskrant’ als De Standaard (hoofdredacteur Peter Vandermeersch werd onlangs uitgeroepen tot marketeer van het jaar!), die ach gut in de boekenbijlage De Standaard der Letteren zowaar weer eens een keer iets aan poëzie doet. Want er is een nieuwe bundel van Miriam Van hee, en van Miriam Van hee hebben ze zelfs op de cultuurredactie van De Standaard wel eens gehoord. En daarom mag ene Gretel van den Broek Van hee interviewen. Nergens geeft Van den Broek er blijk van enige kennis van poëzie te hebben. Het stuk heeft dan ook een hoog Flair-gehalte. Waarom Van hee niet zo bekend is? Waarom er zo weinig vrouwelijke dichters zijn? Waarom er geen hoofdletters in haar boek staan? Maar de fundamentele desinteresse voor het genre spat toch vooral af van de dommer dan domme slotvraag: “Mogen we van u nog proza verwachten?” Alsof poëzie een opmaat naar proza zou zijn, dichters nog geen complete schrijvers zouden wezen…. Stuitende lompheid!

Lijnenspel
Mooi aanzicht wanneer ik de gordijnen van de werkkamer open: het bijzondere lijnenspel dat de takken van onze winterse paardenkastanjes opleveren. En al helemaal in combinatie met de verlichte kranen van de aannemer die hier achter het vroegere Mère Jeanne Instituut aan het verbouwen is tot een appartementencomplex....

Een vleugje Hopper
De nieuwe camera (Canon PowerShot S2IS) zit nog niet helemaal in mijn systeem. Moet er nog geregeld bij nadenken. Geeft niets, want af en toe komen er onbedoeld mooie resultaten uit. Een foto van Geertje die naast de kerstboom zat te lezen wilde ik inflitsen, maar ik was dus vergeten de flash te activeren. Maar deze niet zo bedoelde en de facto eigenlijk mislukte foto levert wel een wonderlijk sfeervol plaatje op, en doet hier en daar zelfs aan een schilderij van Edward Hopper denken….

Uiteindelijk haalde de paus zijn gelijk
Miguel de Cervantes Saavreda, de schepper van de onvergelijkelijke Don Quichot (vereeuwigd in het meesterwerk El ingenioso hidalgo Don Quixote de la Mancha), stierf op zaterdag 23 april 1616. William Shakespeare, schrijver van teveel klassiekers om op te noemen, werd tien dagen ouder dan zijn Spaanse collega, maar stierf óók op 23 april 1616. Maar niet op zaterdag 23 april 1616, maar op wóensdag 23 april 1616. De reden? Op donderdag 4 oktober 1582 volgde om de kalender op te zuiveren bij pauselijk decreet vrijdag 15 oktober 1582. Gregorius XIII (geboren Ugo Buoncompagni) vond het daar onderhand tijd voor. De nieuwe (nog steeds: onze) kalender behelsde behalve het schrappen van tien dagen de invoering van het schrikkeljaar. De protestantse landen volgden deze Roomse oekaze pas veel (lees: een eeuw) later hetgeen tot gevolg had dat Miguel de Cervantes Saavreda overleed op zaterdag 23 april 1616 in het katholieke Madrid en William Shakespeare op wóensdag 23 april 1616 in het protestantse Stratford-upon-Avon.

Eerste geluids-Tarzan nog immer spannend
Vermits de verstandelijke boog niet 24 uur op 24 gespannen kan staan lekker lui naar Tarzan The Ape Man gekeken. Die dateert uit 1932. Is deze film 75 jaar oud of jong? De jeugd van tegenwoordig zal er, gewend als ze is aan de mogelijkheden van de computersimulatie, wellicht weinig aan vinden maar ik probeer me altijd in te denken hoe de mensen destijds in 1932 gekeken hebben. Akkoord, de grote apen zijn mannen in harige pakken, de krokodillen die achter onze held aan zitten zijn van rubber en de bergen van bordkarton maar wat trilt deze rolprent nog van de spanning en de sensatie. Hij is een jaar ouder dan King Kong (echt afgekeken van de reuzenaap uit deze productie) en 52 jaar ouder dan Indiana Jones and the Temple of Doom, om maar twee films te noemen die zwaar schatplichtig zijn aan de fantasie van regisseur W.S. Van Dyke. Iedere keer als ik Tarzan The Ape Man, waarin Johnny Weissmuller voor eens en voor altijd duidelijk maakte dat hij de enige echte Tarzan is, aanzet kijk ik hem weer helemaal af…Dit is overigens de eerste Tarzanfilm met geluid, en bijgevolg de eerste waarin de befaamde junglekreet te horen is.

http://www.youtube.com/watch?v=GJbveRjbzAk

Zalig Kerstmis
Deze Aanbidding van de herders, een afgeleide van de versie van Rubens, werd in 1886 getekend door James Ensor die door het venster natuurlijk zijn eigen volk mee laat kijken. Het origineel hangt in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel.

Nepal republiek!
Republikeinen aller landen, verheugt U: de monarchie in Nepal wordt afgeschaft! Koning Gyanendra en koningin Komal mogen hun valiezen pakken. En terecht. Het kán dus. Vanaf hier: 1 neer, 28 te gaan….Zullen Albert II, de koninginnen Fabiola en Paola en al dat prinselijke volk naar aanleiding van dit nieuws nu eindelijk eens gaan proberen fatsoenlijk Nederlands, nog immer de taal van de méérderheid van de Belgen, te leren?

Hier spreekt men Nederlands
Wat me ergert is het feit dat in ons taalgebied het woord globalisering, juist onder invloed van wat men ermee aan wil geven, steeds vaker verkeerd wordt gebruikt. Het is een vertaling van globalization dat in het Engels inderdaad ‘wereldwijde verspreiding’ betekent, maar in het Nederlands niét. Globalisering betekent ‘globaal (niet tot in bijzonderheden nauwkeurig berekend) stellen’. De Van Dale heeft een uitstekend equivalent voor globalization, namelijk mondialisering! Tot nader order wordt hier Néderlands gesproken, ja!?

Fire! ten doop gehouden
Gelukkig heeft hij ondertussen een nieuwe werkruimte gevonden, maar wat wás het schrikken voor Benjamin Demeyere toen zijn atelier vlam vatte. Hij heeft de traumatische ervaring een plekje kunnen geven, en wel door er een strip over te tekenen. Fire! (met daarin zelfs een Benjamin Demeyere-bouwpakket) werd gisteren ten doop gehouden in de Antwerpse kwaliteitsstripwinkel Bries, ook de uitgever van het boekje. Dat is weer een parelende uitbreiding van Benjamins fascinerende oeuvre. Kijkplezier van de bovenste plank. Je leest er meer over op de leuke site www.benjamindemeyere.com

Thuis bij James Ensor
Een van de aardigste musea blijft het James Ensor Huis in Oostende. Dat is gewoon gehandhaafd als woonhuis, inclusief de bizarre collecties maskers, opgezette dieren, schelpen en wat dies meer zij die de Grote Kunstenaar zelf bijeenbracht. Een aparte gewaarwording om de sfeer te voelen waarin Ensor gedurende decennia vertoefde. En wat blijft het een merkwaardige ervaring om de kamer op de bel-etage binnen te stappen die sinds zijn dood in 1949 quasi onveranderd is gebleven. Om uit het raam hetzelfde uitzicht op de Vlaanderenstraat te hebben als de meester had. Om op de sofa te zitten naast het harmonium dat hij zo dikwijls bespeelde….

Lichtjes
Vandaag is het de kortste dag van het jaar. Veel mensen worden daar somber van. Ik niet. ’s Morgens bij het vertrek donker, ’s avonds bij terugkomst donker. Op Antwerpen-Centraal is er, met bij dit soort kraakhelder weer de geur van de gemzen in de naastgelegen Zoo in de neus, in beide gevallen hoe dan ook een sprookjesachtige verlichting voorzien….

AAarGh
Van de gratis dagbladen in de Lage Landen is Spits! met voorsprong het schreeuwerigst, het slordigst en het tukst op sensatie maar sinds een poosje heeft de krant wél een alleraardigste tekenaar. Ik kon alleszins smakelijk lachen om deze cartoon van AArGh:

Eindelijk weer eens prijs!
Een poosje terug dacht ik in de dichtbundel Met de plezierboot mee van Mark Van Tongele met sleephopperzuiger weer eens een aanwinst te hebben gevonden voor mijn collectie Phaalangst & Sokofouders, waarin ik woorden spaar waarin wat mij betreft de ph als een f uitgesproken zou moeten mogen worden (zie de hyperlink Sokofouders op http://www.bertbevers.com/). Maar zelfs sleephopperzuiger bleek ik reeds te hebben. Uitgaande van de idee dat wat in de krant staat bestaat kan ik nu dankzij Niels Herijgens van BN/De Stem dan toch eindelijk weer eens een aanvulling toevoegen. Merci Niels, voor sloophoop!

IJstijd
Zou er ooit een zeurkous zijn geweest die Auke Adema en Sietze de Groot van collaboratie betichtte omdat ze in volle bezettingstijd, in respectievelijk 1941 en 1942, de Elfstedentocht wonnen? In 1940 werd er overigens óók een verreden. Drie op een rij is uniek. Op die van 16 december 1933 na werden de Elfstedentochten altijd in januari of februari georganiseerd. De intervallen waren vroeger wel kleiner. Na de zege van Reinier Paping (1963) duurde het 22 jaar voor er weer gekluund kon worden. Evert van Benthem won dan maar gelijk twee jaar achtereen. En toen duurde het weer 11 jaar. In 1997 won, en dat moest ik toch echt even opzoeken – vreemd omdat het de meest recente winnaar is –, Henk Angenent. Het is nu wederom 11 geleden. Zou het? Goat iet oan? Het vriest in elk geval al. De kikkervijver in de Kruidtuin zit pottekedicht.

Boutades
Wat zou Maurits Cornelis Escher dit een mooie foto gevonden hebben. Een plaat die er natuurlijk nooit zónder die Escher en diens invloed zou zijn gekomen. Het betreft Upstairs Downstairs, een beeld dat Paul de Nooijer in 1977 vastlegde. Een van de vele mooie foto’s in het boek Boutades – Koren en kaf & Het heilige en de honden. Een fraaie editie die gemaakt werd door de al weer jaren in Antwerpen gevestigde Uitgeverij Voetnoot. Henrik Barends, die als gebruikelijk ook voor de knappe vormgeving tekende, en Anneke Pijnappel stelden Boutades samen. Oscar Voch schreef de tekst. De boeken van Voetnoot zien er altijd ‘lekker’ uit.
www.voetnoot-publishers.nl

Liever naar het zuiden
Zegt een stratenplan ook niet al veel over de gerichtheid van een stad? Neem Maastricht, waarvan de belangrijkste uitvalswegen Brusselsestraat en Tongersestraat en de Rijksweg naar Aken zijn. Of kijk naar Noord-Brabant en neem Bergen op Zoom met de Antwerpsestraat en in het verlengde daarvan de Antwerpsestraatweg. De zuidelijke steden zijn op elkaar gericht (een Bredaseweg die in de kleine Scheldestad begint en feitelijk tot in Tilburg-West doorloopt), en van oudsher ook op Vlaanderen. In elk geval niet op ‘Holland’. Natuurlijk waren de grote rivieren vroeger een heuse fysieke barrière, maar echt van harte zijn de mensen uit De Generaliteitslanden die toch nooit overgestoken. Er zijn dan ook geen Noord-Brabantse steden met straatnamen die naar het noorden verwijzen. Bergen op Zoom had, de Halsterseweg buiten beschouwing gelaten, niet eens een weg naar het noorden. Behalve in Bergen illustreren ook de andere Noord-Brabantse steden hun gerichtheid middels de namen van de straten die naar het zuiden lopen: Antwerpseweg (Roosendaal), Antwerpseweg (Breda), Turnhoutsebaan (Tilburg) en Luikerweg (Eindhoven). Ook aan Vlaamse kant is er sprake van verbondenheid: Merksem kent een Bergen op Zoomlaan en een Bredabaan, Kalmthout een Roosendaalsebaan, Wuustwezel en Hoogstraten een Bredabaan, Mol een Bladelseweg en Turnhout zelfs een complete Noord-Brabantlaan!

Buitengaats in kistjes
Buiten de honderd gesigneerde exemplaren van Buitengaats (waarin drie tekeningen van vormgever Ron Scherpenisse en drie gedichten van mijn hand) om worden er ook zes exemplaren gemaakt in een persoonlijke bibliofiele uitvoering. Deze zijn genummerd van 1 t/m 6. Ron verpakte de nummers 1/6 en 3/6 zelfs in een dichte kist met handgreep. Daarop staan de technische gegevens. Ook deze bijzondere editie moest natuurlijk van handtekeningen worden voorzien:

Waterman
Al een paar keer betrapte ik me op het neuriën van een liedje dat al lang in de mist der tijden vergleden was: Waterman, een Songfestivalnummer van dat charmante Indomeidengroepje The Hearts Of Soul. Mooie melodie eigenlijk. Vreemd dat het nooit een hit is geworden. De aanleiding? Naast mijn klavier ligt het doosje waarin mijn nieuwe vulpen verpakt zat. Ik zag haar deze week, en was op slag verliefd: een Waterman Paris, goud- en houtkleurig. Is ze mooi of niet?

Een schatkamer van de art deco
Een meesterwerk als De kindertafel van Gustave van de Woestijne zomaar op een overloop. Zoiets kom je niet dikwijls tegen. Het is dan ook niet zomaar een overloop, maar die in de art deco-villa waarin de kunstverzamelaars David en Alice Van Buuren, mecenassen van een heel pak interessante kunstenaars, gelukkig waren. Wat er niet allemaal aan de wanden hangt in dat tot museum geconserveerde voormalige woonhuis van de Van Buurens aan de Leo Erreralaan in Ukkel: potloodtekeningen van Vincent van Gogh, doeken van Jeroen Bosch, Hercules Seghers, Pieter Breughel, Constant Permeke en James Ensor en behalve De kindertafel niet minder dan 31 (= éénendertig) werken van Gustave Van de Woestijne. Een schatkamer van de art deco. Los van de kunst is het huis alleen qua inrichting al een pareltje. Echt de moeite van een bezoek waard!

http://www.museumvanbuuren.com/

Het is er dan toch van gekomen
Er zijn zo van die dingen die je vergeet. Eind jaren zestig was ik zo blij als wat met het witte dubbelalbum van The Beatles. Iedereen papegaait altijd maar klakkeloos iedereen na door Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band het pièce de resistance van The Fab Four te noemen, maar wie een beetje verstand van hun muziek heeft weet dat het niet waar is. Revolver is belangrijker en invloedrijker gebleken. Ook Abbey Road is beter. Maar op The White Album is het meesterschap van het kwartet het meest indrukwekkend uitgesmeerd. Enfin: die dubbel-lp kostte destijds een smak geld. Waardoor je lang niet toekwam aan andere platen. Zo had ik in 1969 Songs For A Tailor van Jack Bruce (zijn eerste soloplaat nadat Cream uiteen was gevallen) eigenlijk ook best willen hebben. De lp was uitgestald in de etalage van Radio Crusio aan de Grote Markt in Bergen op Zoom. Ik vond het een mooie, eenvoudige hoes. En een fascinerende titel. De opa waarnaar ik ben genoemd, Lambertus Bevers, was ooit ook kleermaker. Maar ja, ƒ 18,95 was voor een jonge gymnasiast met als bron van inkomsten slechts zakgeld en een zaterdags baantje bij De Gruyter, amper bijeen te krijgen. Het is van aanschaf dan ook lang niet gekomen. Tot ik onlangs hier om de hoek in een tweedehandswinkel tussen de cd’s stond te snuisteren en stuitte op….Songs For A Tailor. Het album kostte….€ 2 en is beter dan ik ooit vermoedde. 38 jaar na dato is het er dan eindelijk van gekomen. Vooral voor het nummer Rope Ladder To The Moon heb ik een boontje. Als ik het eenmaal heb afgespeeld neurie ik het de ganse dag….

http://www.youtube.com/watch?v=uj96f1bkCt0

Het voor- en het nadeel van een compromis
Al jaren correspondeer ik met mijn goede vriend Albert Hagenaars. Die opent zijn epistels steevast met een citaat. Vandaag laat hij James Russell Lowell verrassend actueel zijn. Er lijkt in de regimecrisis die hier in België woedt, terwijl nu overigens de Franstalige politici elkaar ónderling het kot uitvechten, met een zogenaamde interimregering weer een vreselijk gedrocht tevoorschijn te komen. Lowell: “Een compromis is een goede paraplu maar een armzalig dak.”

Een dergelijk gezelschap kom je niet dikwijls tegen:

Epidemisch Roussos
Toen ik nog een heel jonge Bert was bleef ik thuis voor de Top Veertig, maar het enige andere radioprogramma dat me binnen deed blijven was, óók op zaterdagmiddag overigens, De Dik Voor Mekaarshow die André van Duin en Ferry de Groot voor de NCRV maakten. Ik vond en vind dat een geweldige show. Jaaaaaaaaaaaaaaaa hoor. Daaaaaaaaar is ’ie weer. Al in zijn beginjaren verdedigde ik het werk van André van Duin, want de meeste van mijn vrienden vonden hem maar niks. Het is ook het enige radioprogramma waarnaar ik ooit iets opstuurde. Het is nooit uitgezonden omdat Van Duin en De Groot het juist toen voor bekeken hielden. Ze hadden een rubriekje met ‘raadsels’ als “Het zingt en het kan niet naar buiten kijken?” (antwoord: “De Zangeres Zonder Raam!”) en “Het is geel en krom, zingt en heeft een grote bril?” (antwoord: “Banana Mouskouri!”) Daarvoor bedacht ik: “Het zingt en is besmettelijk?” (Antwoord: “Epidemisch Roussos!”). Jammer dat het de ether nimmer haalde. Dat Van Duin en De Groot het nog steeds kunnen blijkt wel uit dit hilarische fragment:

http://cgi.omroep.nl/cgi-bin/streams?/tv/vara/dewerelddraaitdoor/bb.20061010.asf?start=0:44:54.15;embed=1

Glanzende hal
Na jaren van boren, breken en timmeren is Antwerpen Centraal nu nagenoeg gereed. Sinds deze week stopt en vertrekt ook de Thalys er, hetgeen de facto zo’n beetje het einde van Antwerpen Berchem als relevant station betekent. De verschillende verdiepingen van de spoorwegkathedraal zijn formidabel mooi ingepast, en maken er zonder enige concurrentie het mooiste station ter wereld van. En….het is – omdat de treinen voortaan onder de stad door kunnen – ook geen kopstation meer. In het kader van de grote renovatie is het natuurlijk slechts een detail, maar nu is ook de vloer van de centrale hal af. Prachtig gelegd glanzend marmer geeft de ruimte extra cachet. En dat geldt – al is die maar tijdelijk – ook de kerstversiering:

Nieuwe Stroom is aanklikbaar
Het nieuwe nummer van Stroom is uit. François Vermeulen houdt er een strak ritme op na. Nummer 27 alweer. Van de 7de jaargang. Met weer veel lezenswaardigs:

http://users.pandora.be/francois.vermeulen1/Stroom.htm

Magnolia bot
Kleine dingen waaraan je kunt merken dat het klimaat echt wel structureel aan het veranderen is: het is pas december, maar in de Kruidtuin is de magnolia al aan het botten. Da’s drie maanden vroeger dan normaal. Een vollédig kwartaal. Volgens een van de tuinmannen is dit al tien jaar het geval. Kwam in onze Botanieken ’Of trouwens ook een kneutje tegen. Het bleef onvervaard op een tak naar me zitten kijken en hief, toen het in de gaten had dat ik niet van zins was een bedreiging te vormen, een parelende zang aan….

http://users.skynet.be/fa484420/kneu.html

Babiroessa twistappel
Het hertenzwijn, de babiroessa, is een druk bediscussieerd dier. Moslims vragen zich af of ze het nu mogen eten of niet. Het ziet er dan wel uit als een zwijn, en het gedraagt zich ook als zodanig maar de babiroessa heeft wel verschillende magen. Net als een koe. Is het dan onrein zoals andere varkens dat voor muzelmannen zijn, of niet? Ook joden vragen zich af of ze misschien toch niet af en toe ook eens varkensvlees mogen eten omwille van die verschillende magen. De meeste rabbi’s beschouwen het hertenzwijn echter als niet koosjer. Het mag dan wel net als een rund meerdere magen hebben, maar het heeft net als ‘gewone onreine’ varkens gespleten hoefjes. Frappant hoezeer wetenschappen als biologie en theologie elkaar hier overlappen.

Alleen op Sulawesi

Bijna iedereen zegt ‘Hè, bah!’
wanneer jij je gezicht vertoont.
Het zijn die natte wroetneus
en die rare kromme tanden
die bevreemden, babiroessa.

Ik aai je graag, je komt er echt
voor liggen. Je slimme ogen
zeggen dat je blij bent dat ik
daar naar kijk. Alleen op Sulawesi
kom jij voor. Je lust graag appels.

In een vloek en een zucht zijn
die vermalen. Je staart lijkt op die
van een olifant, wist je dat? Scharrel
rustig voort, zachtmoedig zwijn. Ruik
fijn verder naar vers fruit en regen.

(uit mijn bundel Onaangepaste tijden, Doorgeverij Zinderend, Bergen op Zoom, 2006, ISBN 90 76543 09 7)

Inspiratie
Voor poëzie kan inspiratie overal vandaan komen. Een zinsnede in een dagblad of tijdschrift, een woord dat je tijdens het passeren van converserende mensen opvangt, een stukje tekst uit een strip en wat dies meer zij. Een blik in de keuken: uit een avontuur van de onvergetelijke Heinz van die maffe Windig & De Jong de oorsprong van de slotregel van Vlissinger snapshots:

Nieuwe Ballustrada uit
Het jongste nummer van het literair tijdschrift Ballustrada is uit. Nummer ¾ van de 21ste jaargang alweer. Ze houden het goed vol ginder in Terneuzen. In deze meer dan 100 bladzijden dikke editie poëzie van onder meer Jana Beranová, Jan Eijkelboom, Kees Klok, Manuel Kneepkens en Rien Vroegindeweij. En van uw dienaar onder meer:

Vlissinger snapshots

Mijn vader heeft Michiel de Ruyter goed gekend.
Toch zeker tot hij acht of negen was sprak hij dagelijks
zijn bronzen vriend toe die zo koppig richting Chatham
bleef staan kijken. Tot hij moest komen eten. Zinkwit
de avond het westen. Later had hij het zachtjes over

willen van legendes. Dat haren van dapperen harder
kunnen wapperen. En dat zeelui graag op maandag uit
vechten gaan, omdat ze dan nooit bang zijn. Perspectief
dat verspringt. Matrozen moeten varen. Aan wal wankelen
ze toch in leegte maar rond, als leerlingen zonder meesters.

Liever ruim sop. De hogeschool van het bloed, zomers in
die sneller dan thuis gaan. Hij zei voorts dat hij ze zo zag
passeren. Zingend op hun boten tot hun admiraal uit volle
borst, en scherend langs een boulevard waarop geen beeld
nog. De zee is wild, de zee is zilt, de zee is nooit gesloten.

Die had ’ie terug moeten geven….
Soms verneem je iets waarvan je onmiddellijk aanneemt dat het een grap betreft, maar waarvan je bij controle leert dat het wel degelijk om iets ernstigs gaat. Zo ontdekte mijn oplettende vriend Ad Verbraak dat niemand minder dan….Adolf Hitler in 1939 is voorgedragen voor de Nobelprijs voor de vrede. Weliswaar trok het Zweedse parlementslid Erik Brandt die nominatie na enige tijd weer in, maar Adolf Hitler blijft (net als bijvoorbeeld Benito Mussolini en Joseph Stalin!) te vinden in de database die de namen bevat van alle mensen die van 1901 tot 1955 voor de Nobelprijs voor de Vrede zijn voorgedragen!

http://en.wikipedia.org/wiki/Nobel_Peace_Prize

Filosofie
“Een van mijn sterkste neigingen is geloven dat alles mogelijk is; dat je niet kunt zeggen: zoiets kan niet bestaan, zoiets zal niet gebeuren; dat zich op elk moment iets nieuws en onverwachts kan voordoen. 2. Je maakt (bijna) nooit volledig duidelijk wat je bedoelt en je begrijpt een andere geest (bijna) nooit helemaal. Discussiëren is dus (bijna) altijd nutteloos. 3. In een filosofische kwestie heb je nooit gelijk; een discussie levert nooit iets op. Tegenover elke redenering kun je een gelijkwaardige tegengestelde redenering opzetten. (Hetgeen naar ik meen niet automatisch tot een sceptische conclusie leidt.) Dat is zo ongeveer mijn hele persoonlijke filosofie.” Ik kan me daar eigenlijk (bijna) volledig in vinden. Het betreft een notitie die Raymond Queneau (1903-1976) 6 december 1922 aan het papier toevertrouwde. Gelezen in het privé-domein Mijn moeder zong (Arbeiderspers, ISBN 90 295 3531 8). Queneau, die de kost verdiende als directeur van een encyclopedie maar daarnaast ook dichter en wiskundige was, schreef pareltjes als het zo charmant verfilmde Zazie dans le métro.

Tijd voor de waarheid
O, o, o, o wat heeft Den Haag het toch voor het zeggen. In en om het Binnenhof geloven de dames en heren politici nog écht dat zij alles vanonder hun kaasstolp regelen. Het belang van de EU wordt tegen heug en meug omfloerst ‘gepropageerd’ (Europa? Best belangrijk!). In Den Haag resteren nog enkele speeltjes en spaarpotjes. Het overgrote deel van het beleid echter wordt bepaald in Brussel. Maar als iemand dat al eens klip en klaar zegt reageren Balkenende en zijn calvinistische vrinden liefst in sibillijnse formuleringen. Wellicht moeten ze de collage die ik maakte eens onder ogen krijgen om te beseffen hoe de bestuurlijke situatie vandaag de dag écht is. Stilletjes aan begint in Den Haag gevoel voor verhoudingen te dagen:

Binnenininzinnen
Vanaf heden ben ik als gastdichter te vinden op Binnenininzinnen, de weblog van Frans Mink:
http://www.binnenininzinnen.web-log.nl/

Lambertus
Ooit was een oude naamgenoot van me de eerste abt van het benedictijnerklooster in Metten, in Beieren. Kwam ik ook maar toevallig achter, door een tabaksdoos in Saksisch porselein uit het Napolitaner Museo Duca di Martina te bestuderen. Op de voorkant staat in een bloemenkrans Vivat Lambertus, primus Abbas Mettenae te lezen.

Nog langer geleden was er Lambertus van Sint-Omaars, een monnik die de eerste encyclopedie, het Liber Floridus, samenstelde. Over deze naamgenoot (officieel heet ik Lambertus Johannes Maria Bevers) schreef ik de gedichtencyclus Lambertus van Sint-Omaars beschrijft de wereld. Die is op mijn website (www.bertbevers.com) te lezen onder de link Nieuw: Lambertus, maar dankzij François Vermeulen en zijn Eigen-Zinnig-reeks nu ook als bundel verschenen.

Ik ben er aan begonnen op 11 april 2004, zag ik op bijgaande notitie. En heb er meer dan twee jaar aan gewerkt. Ik noteerde 22 juni 2006: “Met een schuin oor Tsjechië-Italië volgend (Materazzi scoort zojuist voor de Squaddra Azurra) orden ik de gedichten waaraan ik de laatste dagen hard werkte voor Lambertus van Sint-Omaars beschrijft de wereld. Denk ik dat ik wat schrijven betreft nu klaar ben. Nu gaat het schaven en vijlen beginnen.”

Kreken slikken buitentijds schor, onaantastbaar
in hun verre, verre eeuw. Water hapert tegen
de zachte dwang van schuivend zand, weerbots
van gebroken beloftes. De dag begin te kraken:
guste hoenders stuiven struiken in terwijl pelgrims

met verdofte tred naderen door nabije valleien
waar nergens een kaart van mag bestaan.

Gezellig op het kerkhof
Het lijkt alsof deze lapjeskat op het punt staat verrast te gaan worden door twee hem omsingelende kippen. Niets is minder waar: op de begraafplaats van Merksem wonen om een mij onbekende reden heel veel kippen en poezen door elkaar heen. Je kunt op een bepaald punt midden op de centrale allee je camera afdrukken hoe vaak je maar wilt, en er staan altijd wel een paar stukken pluimwee en exemplaren van de felix domesticus op.

Vandaag is de feestdag van de zalige Jan van Ruusbroec, grootmeester van de Nederlandse mystiek:

Scouwen is een weten wiseloes,
Dat boven redene blijft altoes;
Het en mach in redene niet dalen,
En redene en maecht boven haer niet verhalen.
Verclaerde onwise is een spieghel fijn,
Daer God in licht sinen ewighen scijn.

Onwise die is sonder manieren,
Daer alle redelike werke inne falieren.
Onwise en is God niet,
Maer si is dat licht daer mentmede siet.
Die in onwisen wandelen in godliken lichte,
Si sien in hem een onghestichte.

Onwise is boven redene, niet daer sonder:
Si siet alle dinc sonder wonder.
Verwonderen is daer beneden:
Sonder verwonderen is scouwende leven.
Onwise siet, mer si en weet wat;
Het is boven al, noch dit, noch dat.

Nu moetic rimen laten bliven,
Sal ic scouwen claer bescriven.

Pierre Kemp † 1.12.1967
Vandaag is het exact veertig jaar geleden dat Pierre Kemp overleed. Om even stil te staan bij het oeuvre dat deze sympathieke Limburgse bard naliet een vers uit zijn bundel Engelse verfdoos uit 1956, die ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van de dichter verscheen in een eerste oplage van 750 genummerde exemplaren. Ik ben de gelukkige eigenaar van nummer 422.

Primrose Yellow

Er zijn bloemen, die alles weten
van sleuteltjes. Daar moet ik naar toe.
Ik mag mijn boodschap niet vergeten
en herhaal ze, gelijk ik nu doe.
Sleuteltjes, mijn ogen willen,
hoe oud ook, terug naar hun jeugd
om een geel verlangen te stillen,
dat op kleuterniveau verheugt.
Dan durf ik weer jongensstouter staren,
niet al te on-opgetogen oud,
naar het Groot Blauw, door de Zon bevaren,
waar ik zo kinderlijk veel van houd.