Op een mooi seizoen!

'Op een mooi seizoen' staat er op de enveloppe waaruit vanmorgen dit frisse plastieken rennertje te voorschijn kwam. Uit een pakje van mijn vriend Ron Scherpenisse, die zich eveneens verkneukelt in het verse koersseizoen. Hij stak er ook maar gelijk een klein kunstwerk van eigen hand bij, uit zijn Kroontjes-reeks. Gestempeld en genummerd. Ik kreeg nummer 2 van 3!

Nog vier nachtjes slapen....

Terwijl de sympathieke jonge Steve Chainel vandaag in de Driedaagse-De Panne-Koksijde in de witte leiderstrui rijdt is men wat verderop bezig met de voorbereidingen op Vlaanderens mooiste. Zondag is het zover! Wie zou deze keer het sterkst zijn? Wint Tom Boonen de Ronde van Vlaanderen voor een derde keer? Ook Fabian Cancellara, die zo graag wíl, zou ik een zege niet misgunnen. Thor Hushovd, die in goeden doen ook tot winst in staat moet zijn, evenmin. Ook met Filippo Pipo Pozzato als winnaar zou ik kunnen leven. Spánnend wordt het, zoveel is zeker. Zondag ben ik aan de buis gekluisterd....

De gestolen fontein

Een fraaie oude opname van La Banque Nationale et l'Avenue des Arts in Anvers, beleefdheidshalve toch ook maar aangeduid als Antwerpen. De Nationale Bank ziet er nog exact hetzelfde uit. Ik tik dit trouwens in de Bourlastraat, waarvan u links en rechts de hoeken ziet. De Avenue des Arts heet al decennialang Frankrijklei. De fontein rechts staat er niet meer. Maar is ze ook verdwenen? Neen! Ooit (ik weet niet waarom) is ze verplaatst. Ze staat nu voor Antwerp Expo, aan de Jan Van Rijswijcklaan.

Waar blijven ze toch?

Op de een of andere manier heeft de eigenaar van dit huis volgens mij nog niet de aantallen potentiële kopers aan de deur gehad die hem voor ogen stonden. Hij zal begonnen zijn met het bordje Te koop van de makelaar, bovenaan zijn gevel. Maar zo te zien schoot dat niet op. Dan maar ook een plakkaatje Te koop achter het rechtervenster. Nog niemand? Dan plakken we er ook nog maar een achter het linkervenster. En in het middelste. En, vermits de woning op een boogscheut van Frankrijk ligt, ook maar A vendre....Toemetoch, waar blijven ze nou?

Een andere tijd

Al zolang ik haar ken herleest Geertje van tijd tot tijd Helene Defraye van Hubert Lampo, een van haar lievelingsboeken. Onlangs vond ze daar zelfs een gave eerste druk van, uit 1944. Ze zat die nu met latere edities te vergelijken, waarbij het haar opviel dat de auteur zijn boek geregeld aanpaste aan de Moderne Tijd. Zoals ook bijvoorbeeld Hergé jammer genoeg met zijn avonturen van Kuifje deed. Neem het slot van het eerste hoofdstuk, waarin Helene Defraye vrijaf heeft gevraagd aan haar baas: ‘Ze weigert, wanneer hij haar aanbiedt, ook morgen vrij over haar tijd te beschikken, als het nodig zou blijken. Hij krijgt het wel alleen voor elkaar, beweert hij. Ze legt er de nadruk op, dat ze nog vanavond weerkeert en morgen op post zal zijn.

Toch lokt er iets in deze vrije dag haar aan wanneer ze een half uur later in de achteruitkijkspiegel van haar watervlugge Citroën de laatste huizen van de stad op de wiekende horizont ziet verdwijnen en de motor driest hoort oplopen onder de druk van haar hooggehakte schoen.’ Dit is de versie uit de elfde druk, uit 1972. Het origineel blijft toch veel mooier, al heeft ze een half uur langer nodig om op pad te geraken: ‘Ze weigert, wanneer hij haar aanbiedt, ook morgen vrij over haar tijd te beschikken, mocht het noodig blijken. Hij krijgt het wel alleen voor mekaar, beweert hij. Ze legt er den nadruk op, dat ze nog dezen avond met den sneltrein van kwart over tienen weerkeert en morgenvroeg zooals gewoonlijk weer op haar post zal zijn. Een uur later ziet ze onder de nog onrijpe zon achter het treinraampje de Antwerpsche voorgeborchten, waar haast overal de wasch te drogen hangt, met hun achtergevels in berookten baksteen voorbijschuiven.’

Kraanvogel en junior

Toch knap dat een kraanvogel haar jong als zodanig herkent. Het lijkt als het nog maar pas kan lopen in mensenogen immers op een gans ander soort vogel. Maar de kraanvogel, de grus grus, laat zich niet van de wijs brengen en wacht geduldig totdat junior zich een volwassener kleed aanmeet.

Na een lange reis

Trof in mijn beurs een nieuwkomer. Een muntje uit Slowakije! Dát heeft een lange weg afgelegd. Normaliter bevolken veelal Belgische, Duitse en Franse geldstukken mijn portemonnaie. Nu hoort Slowakije écht bij ons....

Uit de kast (11)

Uit de poëziecollectie, waar ik zoals gebruikelijk voor deze rubriek met gesloten ogen voor ga staan, plukten mijn tastende handen ditmaal een van de bundels van Hugues C. Pernath naar buiten: Instrumentarium voor een winter (Literaire Pocket 108, De Bezige Bij, 1963). Daaruit het willekeurig opgeslagen, titelloze, vers op bladzijde 101:

Uit erkenning bestond de aanvang,
De hartstocht, die terugkeert
Getekend in schaduw, in adem
Zonderling kwaad.
Ergens, berouw de dag, ginds en grauw
En dood ontstak een steile tong.

Godsvrucht trok de grenzen,
Kwetsbaar in het zand,
De vloek, het schrift van droefheid
Veranderd, soms verbroken
Een lijf aan lijf geworden,
Gave stem.

Mikvlieg

Mannen plassen regelmatig buiten de pot. Een waarheid als een koe. Ooit kwam een slimmerik (hoogstwaarschijnlijk een vrouwelijke) op het idee de heren een mikpunt te geven, een doel voor hun pipi. En voorwaar, dat helpt. Onwillekeurig probeer je toch dat nepinsect weg te plassen....

Biestjes mi ne langen stjêrt

In het verre Adinkerke ligt pal tegenover het stationnetje het etablissement De Verloren Gernoare. De verloren garnaal. Toen ik dat zag moest ik aan Emma Crebolder denken. Deze sympathieke dichteres verwerkte ooit in een gedicht herinneringen aan haar jonge jaren, nabij Hulst in Zeeuws-Vlaanderen. Daarin een sample van een liedje dat ze zich uit haar jeugd kon herinneren: Gernaort, gernaort, biestjes / mi ne langen stjêrt, ze leven nog / ze beven nog, gernaort, gernaort. Merkwaardig hoe het Vlaams van Zeeuws-Vlaanderen over de West-Vlaamse kust tot aan Frans-Vlaanderen in sommige woorden trouw aan zichzelf is: gernoare is toch welhaast hetzelfde als gernaort?

Een oude traditie

In de Westhoek geweest. In Bachten de Kupe, het stuk België dat gedurende de ganse Groote Oorlog onbezet is gebleven. Het was er heerlijk ontwaken, in een kamer met zicht op zee. Toen we de branding bestudeerden meenden we boeien te zien, maar die bewógen. Het bleken garnaalvissers te zijn. In Oostduinkerke wordt nog op folkloristische wijze door mannen op paarden op garnalen gevist maar in Koksijde, De Panne en (even over de grens in Frankrijk) in Bray-Dunes en Zuydcoote nog door beroepsvissers. Van de hotelière vernamen we een merkwaardig verschil. Aan de Vlaamse westkust worden de netten gekruid (gekrujen), getrokken. In Frankrijk is dat wettelijk verboden: daar moet je met schepnetten dúwen. Fascinerend om die mannen in de weer te zien. Hun verre voorvaderen gingen waarschijnlijk al op exact dezelfde manier te werk. En ook toen waren de meeuwen in de nabijheid....

Poëzie aan de kust

Aan de kust geweest. Daar werd in het indrukwekkende nieuwe gemeentehuis van Koksijde de dichtbundel Klaprozen en kamermuziek voorgesteld. Van de tien auteurs van wie daarin poëzie werd opgenomen, waren er negen aanwezig. Ik bracht er Voertaal ten gehore.
Meer informatie:

http://www.klaprozenenkamermuziek.blogspot.com/

EU-president erelid van VVL

Herman Van Rompuy, de eerste president van de Europese Unie, is voortaan erelid van de Vereniging van Vlaamse Letterkundigen (VVL). Dat is de oudste schrijversvereniging van Vlaanderen, in 1907 opgericht door onder meer Herman Teirlinck en Karel Van de Woestijne. Van Rompuy is een verdienstelijk haikoedichter en reeds lang lid van het Haikoecentrum Vlaanderen, een onderafdeling van de VVL. Herman Van Rompuy, wiens benoeming tot EU-president internationaal ook goed was voor aandacht voor de versvorm haikoe, accepteerde de onderscheiding met graagte. Op deze foto bekijkt hij de bij het erelidmaatschap behorende penning in het bijzijn van VVL-voorzitter Tony Rombouts (links) en Ferre Denis van het Haikoecentrum Vlaanderen en secretaris-penningmeester van de VVL.

Dank voor uw begrip

Op de Zeedijk in Oostende worden fietsers en voetgangers gewaarschuwd dat ze wegens werkzaamheden een stuk van de boulevard niet kunnen betreden. Welwillend wordt hen tevens de weg naar het station gewezen. Maar de ontwerper van dienst is klaarblijkelijk niet echt vertrouwd met de situatie ter plekke, want als je zijn aanwijzingen stipt opvolgt dien je zonder verpinken de zee in te gaan....

In de Kruidtuin

“Hé kereltje,” groet

ik een mereltje dat graag

de lente vermoedt.

Haar eerste bad

Het is lente, en dat betekent niet alleen een verhoogde activiteit bij de vogels maar ook bij onze vrienden de olifanten. Daarstraks was ik in de Zoo getuige van het eerste bad van Kai Mook. De jongste telg van de kudde wordt pas in mei één jaar, maar is al avontuurlijk ingesteld. Toen haar halfzus Mae Tagu in de poel aan het spelen was, kon ze zich amper inhouden. Het kostte enige aarzeling, maar uiteindelijk durfde ze toch het water in. Uiteraard hield de mama (zie onderste foto) toezicht op haar spattende spruiten....

Radio Nostalgia

En hopla, ineens zit ik midden in een trip down Memory Lane: deze foto werpt me terug naar het begin van de jaren zeventig van de vorige eeuw. Toen ik nog lang haar had, en mijn muziek op vinyl kocht. Dit is de platenkelder van Van Vliet op de Bosstraat in mijn geboortestad Bergen op Zoom. Dat meisje links draaide daar de boel. Ze heet Marianne. Rechts, net niet op de foto, bevonden zich twee luistercabines. Daar heb ik heel wat langspeelplaten beluisterd. Veel kocht ik er niet, want dat liet mijn budget niet toe maar ik mocht van Marianne luisteren naar wat ik wilde want ik schreef er wel eens over in de schoolkrant. Zou ik best eens terug willen lezen, maar ja: vergleden in de Mist der Tijden. Schieten me zomaar te binnen: If I Could Only Remember My Name (die me zwaar tegenviel, al bij eerste beluistering) van David Crosby, After The Goldrush van Neil Young (die ik dan weer onmiddellijk aan het hart drukte) en The Hangman's Beautiful Daughter van The Incredible String Band en de titelloze langspeelplaat van It's A Beautiful Day, met daarop het fascinerende White Bird. De foto dateert uit 1973. Goh, da's al zévenendertig jaar geleden....

Lederen monster

In Putte passeerde ik een etalage waarin heuse nostalgie wordt tentoongesteld: oude voetbalschoenen van het merk Adidas. Op zulke heb ik ook nog gespeeld (ik verdedigde in een ver verleden in de jeugd een tijdje de kleuren van RKFC, de Roomsch-Katholieke Footbal Club die vervolgens FC Bergen ging heten). Ook tegen zo'n ouderwetsche bal, een lederen monster, heb ik nog getrapt. Ik voetbalde graag als het motregende, maar het nadeel van die weersomstandigheid was wel dat zo'n bal met veter vreselijk zwaar werd van het vocht. Geen pretje om dan te koppen....

Een ander hart

Het was al een poos geleden dat we elkaar lijfelijk troffen, maar de ontmoeting was wederom hartelijk. We 'moesten' samen uit eigen werk voorlezen, en voorafgaand daaraan namen we de tijd aan een tafeltje even bij te kletsen met een koffietje erbij. Paul Rigolle legde bij die gelegenheid zijn meest recente bundel, Van het hart een steen, even op een kastje naast onze tafel. Toen we opstonden - we hadden de naburigheid gans die tijd niet opgemerkt - zagen we pas dat die al die tijd gelegen had naast een, ja een wat? Iets van suikergoed? Iets van zeep? Hoe dan ook: een ánder hart! Toeval bestaat niet....

Meer over Van het hart een steen: http://www.hetwenkendevuur.blogspot.com/

Nog een beetje geduld

Heel voorzichtigjes begint het nu op lente te lijken. De beste voorbode is natuurlijk het gedrag van vogels. De koolmeesjes en merels zijn hier in de kastanjes waarop deze werkkamer uitziet druk doende met het heen en weer vliegen met nestmateriaal. En in de Kruidtuin om de hoek beginnen sommige planten ernstige plannen te hebben er weer stevig tegen aan te gaan. Kijk maar eens naar de knoppen van de gele kornoelje (onder), de hydrangea (boven) en de magnolia. Het duurt niet lang meer voor die zich open plooien....

Visserswijsheden

Aan de haven van Oostende staat een druk door meeuwen omcirkelde viskraam met daarop de wervende test Bij Lima is alles prima. Toen ik die aanschouwde bedacht ik me hoe creatief visboeren met taal omgaan. Ik zag veel kramen met een pakkende slogan. Zo herinner ik me een kraam op de Grote Markt van Den Bosch met daarop Een goede wenk: eet vis van Henk! En hier in Vlaanderen rijdt een camion rond waarop de boodschap Vishandel De Praet. U de vis, wij de graat prijkt. Maar de allermooiste zag ik ooit op de markt in Vlissingen: Onze haring is een openbaring!

Beleef de lente

De meeste mensen begrijpen niet zo goed dat je herfst en winter boven lente en zomer en regen en sneeuw boven droogte en zon kunt prefereren maar volgens mij is dat voor schorpioenen doodnormaal. Grofweg in februari, winter dus, verwekt en in grofweg november, stevig herfst dus, ter wereld gekomen. Desalniettemin zijn er zaken waarvoor ik de lente toejuich. De komst van veel mooie vogels bijvoorbeeld. De Vogelbescherming Nederland bouwde een prachtige website met webcams die registreren wat er zoal in de vele nestkastjes gebeurt: http://www.beleefdelente.nl/

De caravan van Frank Pollet

Dertig jaar geleden debuteerde de dichter Frank Pollet. Sindsdien vergastte hij zijn lezers op negen bundels. In de laatste drie decennia publiceerde hij her en der ook 'losse' poëzie die hij tot nu toe nooit bundelde. Daar is nu iets aan gedaan: ze staat in Caravan! - Mobiele gedichten 1982-2009. Voor meer informatie: http://www.deglanzendeklaroen.blogspot.com/

Werkvoorziening

Tot mijn verbijstering hoorde ik op het nieuws dat (ik ben benieuwd hoe de verhouding in omliggende landen is) het Belgisch leger sedert de afschaffing van de dienstplicht ondertussen nog wel 36.000 manschappen telt, maar dat daarvan slechts....15.000 man soldaat zijn!

Top Vijftig

Dirk Christiaens, Hugo Claus, Mark Dangin, Frans Deschoemaeker, Christiaan Germonpré, Luuk Gruwez, Walter Haesaert, Philip Hoorne, Patricia Lasoen, Herman Leenders, Pol Le Roy, Roger M.J. de Neef, Hugues C. Pernath, Erik van Ruysbeek, Hedwig Speliers, Paul Snoek en Anton van Wilderode. Het zijn mooie namen. Ze behoren tot de favoriete dichters van Thierry Deleu. Die stelde voor een essay voor Verlaine, over het jongste nummer van het tijdschrift Heibel, een eigen Top Vijftig van lievelingsdichters op. Het doet me goed te merken dat ik daar bij hoor:
http://verlaine.web-log.nl/verlaine/2010/03/heibel-1-15e-ja.html

Het gaat goed tot aan de grens

Op 22 november 1966 werd Jelle Zijlstra minister-president van Nederland. Op 28 januari 1967 kwam de single Jelle zal wel zien van Johnny Hoes binnen in de Top Veertig. Het plaatje zou het tot nummer 7 schoppen. Waar we heen gaan? Jelle zal wel zien! luidde het refrein. Was Zijlstra een populaire premier? Misschien, maar niet lang want op 5 april 1967 was het al gedaan met Zijlstra's regering. Jelle zal wel zien was een bewerking van Yellow Submarine van The Beatles. Het gaat goed tot aan de grens is een treffende regel uit een van de coupletten. Het Kabinet-Zijlstra maakte niet eens de honderd dagen vol: na 85 dagen ging de stekker er uit. In de na-oorlogse parlementaire geschiedenis staan nóg twee kabinetten geboekstaafd die het niet eens honderd dagen volhielden: het Kabinet-Beel II wierp in 1959 reeds na 80 dagen de handdoek in de ring. Dan hield Jan Peter Balkenende het met zijn Kabinet-Balkenende I net iets langer uit: dat sneuvelde in 2002 'pas' na 86 dagen. Overigens maakten sedert de Tweede Wereldoorlog slechts 6 Nederlandse kabinetten de rit vol: Drees II, De Quay, De Jong, Lubbers I en III en Kok I.
http://www.youtube.com/watch?v=Ykm1KWTfObE

Een halve snapshot

In het literair café Den Hopsack in Antwerpen was het ter gelegenheid van de opening van Dubbel, de expositie van beeldend werk van negen dichters, plezierig druk. Mensen kwamen voor de poëzie, maar ook voor elkaar. Uiteraard werden er ook foto's gemaakt. Zo hield Albert Hagenaars zijn lens voor Geertje Hoefnagels en Roger Nupie. Die waren zich daarvan bewust. Richard Foqué klaarblijkelijk niet. Hij had zich zojuist een bundel van me aangeschaft maar die nog niet gelezen. Ik wens dan ook te benadrukken dat er geen oorzakelijk verband is tussen de inhoud ervan en zijn, laten we zeggen, wat triestige blik. Roger vindt het 'een mooie en tegelijkertijd wat vreemde foto', en verzon er een onderschrift bij: "Roger Nupie was op de vernissage van de tentoonstelling Dubbel blijkbaar opgetogen na lange tijd Geertje Hoefnagels terug te zien. Richard Foqué toont al dan niet toevallig de achterflap van een bundel van Bert Bevers, alsof hij de kijker er wil aan herinneren dat wel degelijk Bért de levensgezel van Geertje is…."

Vruchtbaar Gelderland

Gelderland schijnt sowieso een vruchtbare bodem voor wegzakkende torens te hebben. Want Hans Mellendijk meldt dat er aan de Rentenierstraat in Lichtenvoorde (in de gemeente Oost Gelre in de Achterhoek) óók een exemplaar aan het scheefzakken is: de toren van de Nederlands Hervormde Johanneskerk.

Uit het lood

Er zijn niet alleen in Italië scheve torens. Mijn vriend Kees Wagtmans laat weten dat er ook in Nederland een exemplaar van bestaat, en wel in Acquoy aan de Linge, in de Gelderse Betuwe. Hij stuurt ook bijgaande foto mee. Uiteraard even het internet op geweest, en daar opgestoken dat Acquoy uitgesproken dient te worden als Akkooi, dat de toren in kwestie 15de-eeuws is en 115 centimeter uit het lood staat. Bizar: in het amper 600 inwoners tellende plaatsje is op het kerkhof naast deze toren het graf te vinden van een....mevrouw Pisa!

Het is niet de enige....

In Pisa staat een scheve toren. Op de een of andere manier is dat bouwsel wereldberoemd geworden, en heel veel mensen nemen aan dat zulks gebeurde omdat het heel bijzonder is dat een toren scheef gaat staan. Dat dacht ik ook altijd, totdat ik de vlakte van de Po doorkruiste. Er zijn daar namelijk - klaarblijkelijk is de grond er te zacht om torens lange tijd in de juiste positie te kunnen blijven torsen - maar zát scheve torens en torentjes. Bij het aanschouwen van het eerste exemplaar dacht ik nog van 'Hé, Pisa is niet de enige plaats met een scheve toren' maar toen ik er steeds meer bemerkte (vergeet uiteraard de Due Torre in Bologna niet, die staan ook niet bepaald kaarsrecht) vroeg ik me veeleer af waarom juist die éne toch zo befaamd is geworden....

De Groote Bosch

Kwam tussen de strips De Groote Dick Bosch Almanak weer eens tegen, van Eddie de Jong en René Windig (in 1991 verschenen bij Uitgeverij Het Raadsel). Die persifleerden daarmee de detectivereeks Dick Bos van Alfred Mazure, die vanaf het begin van de veertiger jaren verscheen. De Jong en Windig kwamen later pas tot volle wasdom met hun geniale reeks Heinz. Maar ook Dick Bosch was hilarisch. Ik weet nog goed hoe ik me destijds dagelijks op de krant verheugde alleen al om te zien in wat voor nesten Dick zich nu weer zou werken. Bovenstaande aflevering kan ik me nog goed herinneren. Ik schiet bij zoiets echt hardop in de lach. Nu weer....

Met de aarde verbonden....

Ik ben een echte stadsmens. Altijd geweest. Maar er is een periode geweest dat ik dat vergat. Namelijk een paar jaar in de polder tegen de Schelde aan in een gehucht van 69 zielen gewoond. Na die paar jaar wist ik het zeker. Stadsmensen hebben eigenlijk niets te zoeken op het platteland. En ze moeten al helemaal niet proberen zich als plattelander te gedragen. Dát bedacht ik me nog niet toen ik destijds besloot eens radijsjes te gaan telen. Het was lekker weer, ik deed klompen aan en spitte achterin de hof een paar meter klei om, om er vervolgens alle zaadjes van de raphanus sativus die ik had in te planten. En dát had ik anders moeten doen. Boeren en buitenlui weten namelijk dat je die in een strookje moet strooien, en dat je die handeling - daarbij telkens opschuivend - week na week moet herhalen. Zo hóud je gedurende het seizoen steeds een voorraadje verse radijzen. Mijn radijzen deden het prima hoor, maar omdat ik álles tegelijk aan de aarde had toevertrouwd kwam op een paar dagen tijd ook álles ineens omhoog. Zat ik daar met honderdvijfenzeventigduizend ton radijzen.....Ik heb er maar een fractie van verorberd.

Expositie geopend met poëzieavond

In literair café Den Hopsack in Antwerpen ging gisteravond de tweede editie van Dubbel van start, de expositie met beeldend werk van dichters. Die werd voor een ruim en geïnteresseerd publiek ingeleid door Henri-Floris Jespers (onder). Daarna vond een poëzieavond plaats met behalve Dubbel-deelnemers ook Albert Hagenaars, Hans Mellendijk, Roger Nupie en Rudy Witse. Er waren sowieso nogal wat dichters present. Na afloop verzamelden die voor een groepsfoto: boven van links naar rechts Lucienne Stassaert, Bart Van Peer, Richard Foqué, Albert Hagenaars, Bert Bevers en Hans Claus. Onder van links naar rechts Saïd Onouss, Rose Vandewalle, Paul Vincent, Rudy Witse, Frank De Vos, Roger Nupie, Tony Rombouts en Hans Mellendijk.

Zie ook: http://mededelingen.over-blog.com/article-dubbeltalenten-46196371.html

Een lange val

De film The Fall of the Roman Empire van Anthony Mann, uit 1964, weer eens bestudeerd. Een bijzonder mooie verbeelding van de periode waarin Marcus Aurelius’ einde nadert, en die waarin zijn zoon Commodus de boel naar de Filistijnen helpt (het kassucces Gladiator haalde hier de mosterd). Goeie rolprent. Vooral de evocatie van de begrafenis van Marcus Aurelius is bijzonder knap. Het geluid van de treurende legioenen grijpt je werkelijk naar de keel. Alec Guinness is sterk als Marcus Aurelius, Sophia Loren beeldschoon als altijd en Christopher Plummer laat zien dat hij een veel betere acteur is dan men van hem denkt. Overigens kon de hele val natuurlijk moeilijk worden verfilmd, zoals de introductie al duidelijk maakt: The fall of the Roman Empire wasn’t an event, but a process. It lasted over three hundred years. Some empires didn’t last as long as Rome fell.

Het is maar hoe je het bekijkt....

Toch eigenaardig hoe de pers mensen die opkomen voor hun eigen land hardnekkig (naargelang het zo uitkomt) opstandelingen, rebellen en terroristen blijft noemen. In de Tweede Wereldoorlog was 90% van de Nederlanders dan weer verzetsman. Dat klinkt heldhaftig. Waarom Palestijnen ook geen verzetslieden genoemd? Maar ja, eenmaal voor een karretje gespannen....En het zijn heus niet alleen de publiekskranten die zich hier schuldig aan maken. Het gebeurt zelfs bij een zichzelf als kwaliteitsinstituut profilerende omroep als de BBC, zoals The Independent enige jaren terug bewees (knap staaltje journalistiek!): de krant wist beslag te leggen op een oekaze die de BBC-top in de redactieburelen af had laten dalen. Daarin werd het de journalisten verboden de Israëlische politiek van het elimineren van Palestijnse tegenstanders als 'moord' (assassination/murder) te bestempelen....Volgens het memorandum van de heer Malcolm Downing mocht de term 'moord' alleen worden gebruikt voor high profile politieke moorden (zoals die op Yitzhak Rabin). Assassination en murder dienden echter wél gebruikt te blijven worden als Palestijnen Israëli's ombrachten. Kortom: Israëli's dóden en Palestijnen móórden....Het blijft ginder een schier hopeloze situatie. Dat de Palestijnen nimmer koosjer werden behandeld blijkt zonneklaar uit de fascinerende vergelijking die grafisch ontwerper Ruiter Janssen maakte naar aanleiding van een betoogje van journalist Joris Luijendijk. Als ze die bekeken zouden toch zelfs de meest fervente verdedigers van Israël zich achter de oren krabben:
http://www.ruiterjanssen.nl/pix/frisia/frisia_overall.jpg

Ngai

Hoewel ik Japanners hoogacht vind ik hen wat zeker één aspect betreft verwerpelijk: de barbaarse walvisjacht. Je bent dan geneigd om alle Aziaten op dat vlak weerzinwekkend te vinden (Chinezen eten zowat álles wat loopt, vliegt en zwemt), maar hier is dan een aangename constatering: in elk geval de Vietnamezen zijn een sympathieke uitzondering. Las dat Vietnamese vissers in een dorp in het zuiden van het land een walvis met alle egards hebben begraven. Walvissen zijn voor Vietnamezen heilige dieren, en ze worden dan ook aangesproken met de titel ngai, die ook wordt gebruikt voor koningen en keizers. Telkens als een walvis, dood of levend, aanspoelt, denken plaatselijke vissers dat het dier geluk en veiligheid brengt. Het zestien meter lange dier, dat op zo'n veertig kilometer van de kust dood werd aangetroffen, werd door tien vissersboten op het land gesleept om begraven te worden. Daarbij waren tienduizend mensen aanwezig, die wierook brandden. Op de plek waar de walvis een laatste rustplaats kreeg willen de vissers een tempel bouwen. Braaf volk!

Bij Ensor op bezoek

Nog even Oostende: in het zeer geslaagde Mu.ZEE aan de Romestraat bekeek ik Bij Ensor op bezoek, een gewéldige tentoonstelling. De zalen zijn volledig in de stijl van het Ensorhuis ingericht. Met meubelen uit die tijd, maskers, snuisterijen, talloze foto's en verschillende schermen waarop zwartwitfilms uit de dagen van De Grote Meester worden vertoond. Ik was al een liefhebber van 's mans werk, maar nu nóg meer. Wat een rijkdom. Tekeningen, etsen, schilderijen, boeken, manuscripten, parafernalia. Adembenemend mooi uitgestald. Aardig is ook dat je overal - een minder bekend aspect van Ensors talenten - door hem gecomponeerde muziek hoort. Zo schreef hij La Gamme d'Amour, een ballet (Flirt des marionettes) waarvoor hij zelf ook het scenario schreef en de kostuums en de decors ontwierp. Het is ooit ook in Antwerpen, in de Opera, uitgevoerd. De deuntjes die de beiaard van Oostende om het uur en het halfuur speelt zijn fragmenten uit La Gamme d'Amour. Dat wist ik niet.

Een fraai complex

Wat die Bibliotheek Kris Lambert aan de Wellingtonstraat in Oostende betreft: dat is een slechts tien jaar jonge, bijzonder fraaie. Het betreft een ontwerp van de Oostendse architectenalliantie Felix-Glorieux en Maes-Debusschere. Het gebouw bleef niet onopgemerkt: de unieke architectuur leverde deze bib naar mijn smaak terecht een plaats op in het toonaangevende boek New Library Buildings of the World : 100 famous library buildings. Het concept van nieuwe eenvoud maakt in combinatie met een uitzonderlijke ligging aan de historische site uit de glorietijd van Leopold II, de boefkoning, indruk! Op deze foto van de gemeente Oostende is goed te zien hoe het complex mooi ingebed is tussen het stadscentrum, de hippodroom en de Koninklijke Gaanderijen die pal aan zee liggen.