Ik ben een echte stadsmens. Altijd geweest. Maar er is een periode geweest dat ik dat vergat. Namelijk een paar jaar in de polder tegen de Schelde aan in een gehucht van 69 zielen gewoond. Na die paar jaar wist ik het zeker. Stadsmensen hebben eigenlijk niets te zoeken op het platteland. En ze moeten al helemaal niet proberen zich als plattelander te gedragen. Dát bedacht ik me nog niet toen ik destijds besloot eens radijsjes te gaan telen. Het was lekker weer, ik deed klompen aan en spitte achterin de hof een paar meter klei om, om er vervolgens alle zaadjes van de raphanus sativus die ik had in te planten. En dát had ik anders moeten doen. Boeren en buitenlui weten namelijk dat je die in een strookje moet strooien, en dat je die handeling - daarbij telkens opschuivend - week na week moet herhalen. Zo hóud je gedurende het seizoen steeds een voorraadje verse radijzen. Mijn radijzen deden het prima hoor, maar omdat ik álles tegelijk aan de aarde had toevertrouwd kwam op een paar dagen tijd ook álles ineens omhoog. Zat ik daar met honderdvijfenzeventigduizend ton radijzen.....Ik heb er maar een fractie van verorberd.