In het verre Adinkerke ligt pal tegenover het stationnetje het etablissement De Verloren Gernoare. De verloren garnaal. Toen ik dat zag moest ik aan Emma Crebolder denken. Deze sympathieke dichteres verwerkte ooit in een gedicht herinneringen aan haar jonge jaren, nabij Hulst in Zeeuws-Vlaanderen. Daarin een sample van een liedje dat ze zich uit haar jeugd kon herinneren: Gernaort, gernaort, biestjes / mi ne langen stjêrt, ze leven nog / ze beven nog, gernaort, gernaort. Merkwaardig hoe het Vlaams van Zeeuws-Vlaanderen over de West-Vlaamse kust tot aan Frans-Vlaanderen in sommige woorden trouw aan zichzelf is: gernoare is toch welhaast hetzelfde als gernaort?