Letteren aan Zee

Gistermiddag las ik voor uit eigen werk in het Forum van de Bibliotheek Kris Lambert in Oostende, waar de Vereniging van Vlaamse Letterkundigen en de redactie van het West-Vlaamse literaire tijdschrift Digther een literaire estafette hadden belegd. Na afloop daarvan maakte Niki Faes van de deelnemende auteurs een tableau de la troupe. Staand van links naar rechts Hugo Verstraeten, Alain Delmotte, Paul Rigolle, Bert Bevers en Ferre Denis. Zittend van links naar rechts Guy van Hoof, Richard Foqué, Tony Rombouts, Diana Freys, Marc Andries en Frank Decerf.
http://www.toerisme-oostende.be/modules/eventsdetail.phtml?id=5100&pageid=

Op het verkeerde been

Wat glasplaatjes laten snijden bij de ouderwetse glashandel achter de markt, want bezig met inlijsten. Dat soort bezigheden levert af en toe vervreemdende situaties op. Pak, bij de koffie, even een stukje krant en raak in verwarring: Enzo wordt libero luidt de kop van de Sportkrant. Enzo wordt libero? Enzo Scifo is al jaren gestopt met voetballen! Een andere: Vanavond rechtstreeks op Kanaal2 RS Belgrado-Ekeren (heen 2-3). Ekeren? Germinal Ekeren en Beerschot vormen al jaren samen de fusieclub Germinal Beerschot Antwerpen (GBA). Pas na enige momenten dringt het tot me door dat ik het stuk krant onder ogen heb waarin de glasboer (een ongelooflijk zuinige!) mijn glasplaatjes verpakte: de Sportkant van dinsdag 30 september 1997….

In memoriam Erik Heyman (1960-2010)

Ons is een talentvol dichter en aimabel man ontvallen. Gisteren overleed Erik Heyman, uit Roosdaal, in een Brussels ziekenhuis. Enige tijd geleden werd bij hem een hersentumor geconstateerd. Hij mocht slechts 49 worden. Heyman werkte in de jaren tachtig van de vorige eeuw - met onder meer Frank Pollet - mee aan het literaire tijdschrift Quarant-Dash. Erik Heyman, die van beroep kernfysicus was, debuteerde bij de poëziestichting Vers met de bundel Neergeschreven. Hij laat ook IJstijd (Uitgeverij WEL, 1984), Dagmaat (De Arbeiderspers, 1994) en Mantis (Poëziecentrum, 2006) na. Uit die laatste bundel als eerbetoon Memoriam. Rust in vrede, Erik.

Er is een man in mij gevlucht
omdat ik hem niet langer aan kon
kijken. Hij haalde adem, greep
naar lucht en naar de kleine zon

omdat hij wel de winter door
wou brengen. Maar met zijn huis van
wind dat aan het waaien zelfs geen
weerstand bood, groef hij zich in en

zocht het kind op dat hij toen nog
had geloofd. Wij raken aan dit
doodgaan niet gewend en waren

nooit zo ver geweest - ik had hem
onderdak beloofd. Wie weet dat
hij nog ooit in mij geneest.

Hordes burgemeesters

In Frankrijk wordt decentraal bestuurd. Waar in België de gemeenten in 1976 massaal zijn gefuseerd, kennen de zuiderburen nog een enorme lappendeken van onafhankelijke gemeenten. Neem West-Vlaanderen, de enige Vlaamse provincie die aan Frankrijk grenst: die telt 13 gemeenten tegen de schreve (zoals de landsgrens hier heet). Aan de andere kant, in de Franse Westhoek daarentegen liggen er maar liefst 100 (= hónderd). De enige steden met meer dan 10.000 inwoners zijn daar Hazebrouck en Bailleul (Belle), met respectievelijk 21.400 en 14.130 ingezetenen. De andere gemeenten zijn een pak kleiner (neem Zermezeele met 178 en Bissezeele met 174 burgers), maar wel degelijk nog onafhankelijk. Niet verwonderlijk dus dat het er bestuurlijk vaak stroef aan toe gaat: de ene burgemeester van socialistischen huize wil een fietspad doortrekken naar zijn buurgemeente maar daar zwaait een liberaal de plak die 'zijn' automobilisten niet wil laten hinderen door rijwielgebruikers en zo voort en zo verder....

Mijn/Koel fascinerende productie

'ne kompel, de koempel, der Bergmann, de mijnwerker. Zo heetten de mannen die indertijd in de Belgische, Duitse en Nederlandse mijnstreek dag in dag uit afdaalden naar de duisternis. Tom America, een van de meest interessante muziekmakers van Nederland, en beeldend kunstenaar Rob Moonen groeiden allebei nabij de mijnen op. Sinds 2003 werken America (foto) en Moonen gezamenlijk aan multidisciplinaire projecten, waarin ze beeld en muziek anders dan gebruikelijk koppelen. Dat leverde reeds boeiende producties op als Tempelhof, een ode aan de stad Berlijn, La Montagne Sainte Victoire (over Aix en Provence en Paul Cezanne) en Noord (over Tilburg-Noord en haar multi-etniciteit). De laatste dagen ben ik verslingerd aan hun Mijn/Koel. Ook hiervoor interviewde het duo tal van mensen, in dit geval ouwe mijnwerkers en hun familieleden. Net als in de vorige projecten gaat Tom America in de opgenomen gesprekken op zoek naar de muzikaliteit in zinnen. En daarmee gaat hij dan aan de slag.

En dat leidde opnieuw tot een wonderschoon resultaat: Mijn/Koel is een fraaie box met daarin een dvd (waarop de gelijknamige theaterversie van regisseur Hans-Werner Kroesinger, fraaie verbeeldingen van Moonen alsmede leuke extra's staan) en een cd met Toms composities. Opvallend veel accordeonklanken deze keer. Het zijn zonder uitzondering aangrijpende teksten. Indrukwekkend is Daglicht, een collectief a capella parlando dat aan een gebed doet denken: Daglicht is een bevrijding / daglicht is een bevrijding / dan gaat alles van je af / die engte om je heen / dat dak over je heen / als de zon over je heen komt / dat is een bevrijding. Ik vind het eigenlijk bizar dat America het presteert me nu al dagenlang Koolstof dat gaat weg / maar steenstof dat vreet uw longen kapot te laten neuriën. Ik kan het puur intellectualistisch maar niet begrijpen hoe het mogelijk is dat je zo'n navrante tekst vergezeld kunt laten gaan van een verslavend aanstekelijk melodietje. Een monumentale aanrader! http://www.mijnkoel.nl/

Uit de kast (10)

Eens per maand ga ik met de ogen toe voor mijn poëziekast staan om er voor deze rubriek op goed geluk een bundel uit te plukken. Daaruit neem ik dan even willekeurig een gedicht. Kwestie van de collectie eens anders, lukraak dus, te gebruiken. Deze keer kwam alleen kringen van Richard Foqué, in 1967 in Lier verschenen in de reeks De Bladen voor de Poëzie, naar buiten. Op bladzijde 26 staat:

ik wacht een vriend
mijn deur is getekend
de ramen roepen zijn naam

- hier is uw paard uw wapen
- zij slapen deze kamer

alleen zal ik het brood niet breken
en bang leeft het mes in mijn hand
ik warm de wijn
giet hem rood
het vuur brandt in de bekers
ik ben een stoel rond de tafel
en wacht een vriend

Ga er toch niet aan voorbij....

Veel mensen gaan er aan voorbij, en vergeten welk een wonderschoon vogeltje de huismus, de passer domesticus, is. Het diertje raakt in de verdrukking omdat er steeds minder met dakpannen (waaronder ze graag nestelen) wordt gewerkt, en er in de stad steeds minder terrains vagues zijn. Daar voelen ze zich het best. Hopelijk houden de bouwheren voortaan wat meer rekening met deze gevederde schoonheid. Huismussen vind je trouwens, de naam zegt het al, alleen op plaatsen waar mensen wonen. Let er maar eens op: in uitgestrekte bossen, maar ook in de duinen en op heidevelden zul je vergeefs naar hen uitkijken. Ik vind bijgaande foto die ik in een vorige lente van een mooi exemplaar maakte nog steeds erg geslaagd: kijk eens hoe slim hij oogt....

Stuurlui gevraagd

Deze afbeelding kwam ik onlangs tegen in een advertentie (ik herinner me niet meer waarvoor). Ik vind dit een gewéldige verbeelding van de manier waarop Nederland in de wereld staat, beter: dobbert. Men weet er meer van de Verenigde Staten van Noord-Amerika en de NAVO dan van naaste buren als België en Duitsland en de Europese Unie. Zeker nu het land na het voor de vierde keer falen van Jan Peter Balkenende formeel even stuurloos is een toepasselijk plaatje....

Kasteel vol letteren

Er was gisteren heel wat volk op komen dagen in Kasteel Steytelinck in Wilrijk. Daar vond een Literaire Estafette plaats. Die werd georganiseerd door de Vereniging van Vlaamse Letterkundigen. Voor de microfoon verschenen schrijvers en dichters als Fernand Auwera, Guy Commerman, Frank Decerf, Richard Foqué, Christina Guirlande, Clara Haesaert, Roger Nupie en Tony Rombouts. Ook uw dienaar las voor uit eigen werk. De letteren werden op het publiek losgelaten in de stemmige Legrellezaal van Steytelinck.

Ethervervuiling

Mijmerend over Veronica dient evenwel tevens opgemerkt te worden dat veel van de diskjockeys ook schaamteloos misbruik van hun positie hebben gemaakt door zelf plaatjes op te gaan nemen en die zonder scrupules te promoten in de eigen programma's. Hetgeen vaak zelfs nog hits opleverde ook. Maar die zijn heel wat minder invloedrijk geweest. Wat te denken van de producten van Rob Out (die als Egbert Douwe scoorde met Kom uit de bedstee m'n liefste - nummer 1 nota bene), Chiel Montagne (Marja), Jan van Veen (Meer), (Cowboy) Gerard de Vries (Een spel kaarten en Giddy up go) en Eddie Becker (De roddel van de stad)? Als dat geen ethervervuiling was....

De Veronica

Wat beleefde ik toch mooie muzikale uren met mijn oor nabij de transistor waaruit in de zestiger jaren de uitzendingen van Radio Veronica kwamen. Iedere week was er wel iets fantástisch te horen want in die tijd werden er nog dingen uitgevonden. De omgekeerde fade out, het phasing, de meervoudige echo's. Popmuziek was volop in ontwikkeling. Waar zou de huidige generatie popmusici zijn zonder (ik noem maar wat, klik YouTube maar eens door) I Am The Walrus (The Beatles), A Hole In My Shoe (Traffic), Afterglow Of Your Love (Small Faces), I See The Rain (Marmalade), Hi Ho Silver Lining (Jeff Beck) of Purple Haze (Jimi Hendrix), nummers waarin dingen voor het éérst gebeurden? Daar moest ik aan denken toen ik hier in het Kempisch Dok de Veronica zag liggen. Welbeschouwd maar een gammel bootje voor een vaartuig met zo'n glorieuze geschiedenis....
http://www.youtube.com/watch?v=UCn61DuBrgo

Weinig tekst

In 1981 zag ik La guerre du feu van Jean-Jacques Annaud (die later nog parels als L'Ours en Deux Frères zou draaien) in de bioscoop. Die weer eens bekeken. Zelden zo'n geloofwaardige verbeelding van de oertijd gezien. Het verhaal speelt zich niet minder dan 80.000 jaar geleden af, een tijd waarin onze verre voorvaderen nog moesten leren om vuur te maken. Everett McGill, Ron Perlman, Rae Dawn Chong en Numeer El-Kadi zetten hun personages op een onvergetelijke manier neer.

Het is uiteraard een film met weinig tekst. Althans, weinig tekst zoals wij die kennen. Annaud riep voor zijn werk de hulp in van beroemde deskundigen. Zo bedacht Anthony Burgess de klanken waarmee de oermensen communiceren, en dat leverde een overtuigende 'taal' op. Voorts adviseerde bioloog en schrijver Desmond Morris (foto hierboven) Annaud inzake de gebaren die de holbewoners gemaakt zouden hebben. Veel aapachtige, maar toch ook voor onze soort herkenbare. Een beklijvende productie!

Henri-Floris is akkoord

Vanmorgen begint aangenaam verrassend, met het lezen van een complimenteus berichtje in de Mededelingen van het Centrum voor Documentatie & Reëvaluatie. Daarin is Henri-Floris Jespers, De Veelwetende (op bijgaande foto drinken we een pint in het literair café Rood-Wit in Berchem), het roerend eens met de stelling dat poezen katholiek zijn. Daarnaast bekent hij verslaafd te zijn aan mijn blogs: "Dagelijks publiceert Bert immers berichtjes die ik niet wil missen. Uit het leven gegrepen, zonder omhaal van woorden, schijnbaar banaal maar altijd gestut door een scherp onthullende visie." Zeg dat Henri-Floris Jespers het gezegd heeft!
http://mededelingen.over-blog.com/article-henri-floris-jespers-over-bert-bevers-poezen-zijn-katholiek-indeed-45080510.html

Poezen zijn katholiek

Wist u dat poezen katholiek zijn? Dat meent althans Midas Dekkers: "Honden zijn gereformeerd. Die hebben een schuldgevoel en zijn altijd bang voor God de Vader. Hoe harder je ze slaat, hoe dichter ze al jankend tegen je aan kruipen. Poezen zijn natuurlijk katholiek. Die zitten in de kroeg en denken: 'Nou, ons Heertje heeft weer voor een mooi pilsje gezorgd!'"

Dichters op de kermis

Onlangs kwam ik in Hier mag niets af zijn van Yvonne Né het gedicht kermisattractie tegen. En vandaag zit Land van stand bij de post, de nieuwste bundel van Mark Meekers. Daarin onder meer Kermisvogels. Ik had beide gedichten graag meegenomen in mijn bloemlezing Nu weer de kermis gloeit met duizend lichten, maar helaas: die is al uit. Het boek, een uitgave van het Nederlands Centrum voor Volkscultuur in Utrecht, is (daar, en in de betere boekhandel) nog verkrijgbaar. Hierbij een link naar de kermispoëzie met onder meer een interview dat Nicky Jansen me voor de Wereldomroep afnam, en een vraaggesprek dat Margo Verbiest met me had voor Meander.
http://www.bertbevers.com/kermis.htm

Gelovigen

Wist u dat rooms-katholieken, anglicanen, gereformeerden, hervormden en andere protestanten en Armeens-, Grieks- en Russisch-orthodoxen allemaal één ding gemeen hebben in hun vieringen? Het Credo!

http://www.youtube.com/watch?v=yDortyyp228

Centrale munt

Ik wist natuurlijk wel dat de écu een oude Franse munt is (duikt regelmatig in kruiswoordraadsels op), maar niet dat die ooit de centrale munt was van de Latijnse Muntunie. Die werd in 1865 gesticht door België, Frankrijk, Italië en Zwitserland. Later sloten zich hier ook onder meer Griekenland, Roemenië, Spanje en Zwitserland bij aan. De Latijnse Muntunie, die bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog de facto ophield te bestaan en in 1925 officieel ontbonden werd, was dus een heuse voorloper van de eurozone!

Emancipatie

Ook in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten is de emancipatie niet geheel ongemerkt gepasseerd: de ruimte om zuigelingen van een schone luier te voorzien is daar voortaan te vinden in het herentoilet! Het kan natuurlijk zijn dat ik ouderwetsch ben, maar dat verwonderde me toch in hoge mate....

Een gazet uit 1954

De kasten weer eens wat aan het kuisen. Kom een, half verbrost maar nog goed doorbladerbaar, exemplaar tegen van Gazet van Antwerpen van woensdag 17 november 1954. Mijn geboortedag. Kreeg ik destijds cadeau van George Blommaert als dank voor een artikel dat ik (waar was het ook weer voor, De Journalist?) wijdde aan zijn Dagbladmuseum in de Kapelstraat in Hoboken. Weinig nieuws dat achteraf geschiedenis is gebleken. Uitgebreid de rubriek Waarheen bestudeerd, met het Antwerpse filmaanbod op de eerste dag die ik op dit ondermaanse doorbracht. De toenemende invloed van Hollywood is duidelijk zichtbaar. Hetgeen niet betekende dat de inboorlingen het Engels al beheersten want in Capitole draaide Jhonny [sic] Guitar. De andere cinema's in de rubriek zijn Odeon, Rex, Pathé, Palace-Eden, Eden, Metro, Empire en Vendôme. Die kan ik me allemaal nog herinneren.

Reeds lang zijn er de facto nog maar drie (Cartoons, UGC en Metropolis) bioscopen in de stad. Nou tellen die laatste twee wel tientallen zalen dus het aanbod als zodanig zal niet kleiner zijn maar al die verschillende cineacs hadden toch ook hun charme. We kwamen vooral graag in CineRex, een bijzaaltje van Rex aan de De Keyserlei. Daar waren maar zo'n veertig zitplaatsen, allemaal fauteuils nota bene. Ze brachten er veelal De Betere Film. Op 17 november 1954 stond er tussen die vele Amerikaanse rolprenten gewoon een Franse productie, Le Comte de Monte Christo met Jean Marais, geprogrammeerd. Ook Eden presenteerde geen Hollywood: De poort van de hel is de Nederlandse titel van Jigukumon van de Japanse filmmaker Teinosuke Kinugasa. In 1954 was Grace Kelly nog niet beroemd genoeg om de mensen te lokken: Odeon prijst Hitchcocks Dial M For Murder aan met met Ray Milland!

Hier mag niets af zijn

Een erg mooi boek is Hier mag niets af zijn - Verzamelde gedichten 1990-2005 van Yvonne Né. In feite is de ondertitel ontoereikend, want de uitgave bevat niet alleen haar poëzie uit genoemde periode, maar ook een genereuze greep uit haar grafiek en tekeningen want Yvonne Né is niet alleen dichter maar ook beeldend kunstenaar. Ik verwijs graag naar http://www.hetruisendgewas.blogspot.com/

Tijd voor een kuier....

De poezen liggen tegen elkaar aan te slapen, uit de luidsprekers klinkt Regina caeli uit de Missa pro defunctis van Johannes Prioris door Capilla Flamenca onder leiding van Joris Verdin, de espresso dampt en als ik mijn klavier even het klavier laat en naar buiten kijk is het weer wit! De sneeuw lijkt zelfs het geluid van de trams te dempen. Lekker weer. Ik ga eens een wandelingetje maken....

Vingerafdrukken

Kwam bij het opkuisen van de boekenkast mijn Vingerafdrukken weer eens tegen. Een bundeltje met cartoons uit 1983. In het begin van de tachtiger jaren tekende ik regelmatig cartoons en stripjes. Op mijn website zijn er een paar van te bekijken:
http://www.bertbevers.com/stripscartoons.htm

Debuut bij Rubens

Het debuutconcert, Tussen chaos en kosmos (met werk van onder meer Claudio Monteverdi, Willem De Fesch, Carl Maria von Weber en Johann Sebastian Bach), van het Antwerpse Ensemble A - Un moto di gioia bijgewoond. Een verdienstelijk optreden, beslist. Maar wat behalve het orkest ook zéker de moeite waard bleek was de plaats van handeling: de stemmige Rubenszaal van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten. Normaliter kun je daar een speld horen vallen, dus het was me nooit eerder opgevallen welk een fraaie akoestiek de ruimte heeft....

Buiten de stad

Aan sommige situaties ben je zo gewend dat je er niet bij stil staat dat ze ooit gans anders waren. Dat overdenk ik bij het lezen van Georges Perecs Ruimten rondom, een boek boordevol prikkelende bespiegelingen over ruimte in de ruimste zin des woords. Zo herinnert Perec er aan dat de Arc de Triomphe, het beroemde monument op een van de meest hectische punten van Parijs, aanvankelijk op het platteland werd gebouwd: "Echt het platteland was het niet, eerder het equivalent van het Bois de Boulogne, maar in elk geval was het niet echt de stad." Daar kun je je nu met al dat langsrazende verkeer amper meer iets bij voorstellen....De Arc de Triomphe werd dus niet in het 8ste Arrondissement opgetrokken, het 8ste Arrondissement groeide om hem heen!

Soort zoekt soort

Het is aardig om te zien hoe vanzelfsprekend sommige dingen gebeuren. Ik kocht wat nieuwe visjes voor mijn aquarium. Roodneuszalmpjes (ze hebben hun naam niet gestolen, zie de foto) met name. Hun populatie was wat klein geworden en vermits het echte scholenvisjes zijn, er wat extra in de bak gedaan. Van zodrá ze in hun nieuwe biotoop waren (duurde echt nog geen minúút!) zaten ze bij hun soortgenootjes. En dat terwijl er ook pristella's, neontetra's en dwergmeervalletjes rondzwemmen. Sommige uitdrukkingen zijn niet voor niets staande. Soort zoekt soort bijvoorbeeld....

Gebroederlijk de groene mat op

Kwam op YouTube wat beelden tegen van het Wereldkampioenschap Voetbal 1966, het enige grote toernooi dat Engeland ooit wist te winnen. In het kampioenselftal kwamen Bobbie en Jackie Charlton uit. Later haalden ook Gary en Phil Neville de nationale ploeg. Voor België kwamen af en toe ook twee broers samen uit: Emile en M'bo M'penza. Maar ik denk dat het Nederlands Elftal de beste score voor kan leggen wat betreft broers die zich in het nationale tricot mochten hullen. Denk maar aan René en Willy van de Kerkhof. En aan Gerrie en Arnold Mühren. En aan Erwin en Ronald Koeman. En dan had je ook Robbie en Richard Witschge nog....

Aiwe di Vesse

Er zijn zo van die grensgebieden (de Limburgen, Zeeuws-, West- en in mindere mate Frans-Vlaanderen, de Gelders-Saksische grensregio) waar men elkaar over en weer redelijk makkelijk verstaat dankzij een verwant dialect. Maar je hebt ook streken waar de ene taal op een kleine afstand abrupt in een andere overgaat. Neem de Ardennen. Als je daar in Verviers op de trein stapt doe je dat in een volledig francofone stad. Stap je wat verderop uit in Eupen, dan doe je dat in een gans Duitstalige. Blijft verrassend. Een en ander heeft ook taalkundige gevolgen voor de rivier die over amper zestig kilometer door het gewest stroomt: in het Waals heet ze Aiwe di Vesse, in het Frans Vesdre en in het Duits Weser. Maar ze is en blijft wel degelijk een en dezelfde rivier!

Een mooie ervaring

Een machtig mooie natuurervaring: net voorbij Wildert zweefde een uit de kluiten gewassen bruine kiekendief (circus aeruginosus) een paar honderd meter lang naast de treinwagon waarin ik op mijn gemakje naar buiten zat te kijken. Onverstoorbaar, in glijvlucht. Wat een mooie vogel. Vreemd overigens, want normaliter overwinteren bruine kiekendieven in Afrika. Ook hier weer een effect van de opwarming van de aarde?

Zuurvrij 17

Je hebt zo van die tijdschriften waarop je je verheugt. Waarvan je je afvraagt wat er nu weer in zal staan. Zuurvrij is zo'n tijdschrift. Iedere keer, en dat nu reeds zeventien afleveringen lang, weten de Berichten uit Het Letterenhuis (zoals de ondertitel luidt) me te boeien. De artikelen in het blad zijn steeds aardig geschreven en zonder uitzondering levendig geïllustreerd met affiches, foto's, handschriften, posters, reproducties en wat dies meer zij uit de archieven van Het Letterenhuis. Zo bevat nummer 17 werkelijk prachtige affiches waarmee de Compagnie Maritime Belge destijds reclame maakte voor de overtochten die zij verzorgde tussen Antwerpen en Congo.

Bert Van Raemdonck belicht de correspondentie die Emmanuel De Bom onderhield met Maxim Gorki, Eric Min haalde de briefwisseling tussen Ary Delen en Jan van Nijlen over hun gezamenlijke vriend Rik Wouters onder het stof vandaan en Johan Vanhecke stelt scherp op Johan Daisne als jong dichter. Zoals gezegd: dit alles met fraaie illustraties allerhande. Diane Broeckhoven is met Lacrima Christi de gastschrijver van dienst. In het ruime aanbod springt voorts onder meer ook Lies Wilmots' studie De methode-De Craene - Twintig jaar verbroedering in Merendree in het oog. De Poëziedagen van Merendree bestaan nog steeds. Priester Basiel De Craene (op bijgaande foto uit 1954 achter de microfoon tussen Maurice Roelants en Julia Tulkens) was daarvan de grondlegger. Het enige wat ik niet begrijp is waarom er in ieder nummer een stripje van die flauwe Cordelia opgenomen moet worden, maar voor het overige verdient Zuurvrij de aandacht van een ieder die De Letteren een warm hart toedraagt.
http://www.letterenhuis.be/eCache/MDN/30/02/778.html

Je kunt ook overdrijven....

Je kunt ook té goed je best doen. Op sommige plaatsen is men zó gul met het verstrekken van inlichtingen en het verwijzen naar richtingen dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Geef toe, dit bos borden in Eupen (het zijn er zésentwintig) schiet toch volledig aan het doel voorbij? 26 stuks! Dat zijn er teveel om functioneel te zijn....