Ondertussen, aan boord

Onlangs werkte ik mee aan een poëzieproject van dichtersgroep De Omsmeders (waarmee ik ooit ook al een estafettegedicht maakte dat in de Achterhoek werd gerealiseerd), in het kader van het Darwin-jaar. Van De Omsmeders maken onder meer Henk Beunk, Hans Mellendijk, Louis Radstaak, Bert Scheuter en Wim van Til deel uit. Het gedicht dat ik voor deze gelegenheid schreef wordt verwerkt in een speciale Flessenpost-uitgave, en deze Eerste Pinksterdag ten gehore gebracht tijdens het festival Het Park vertelt 2009, in Park Hartenstein in Oosterbeek:

Ondertussen, aan boord

Hij zocht tomeloos en vond zijn heul in twijfel.
In de kreits waarin ze nu dobberen geeft hij zijn
ogen de kost. Op weg naar hier was er duldeloze
verveling, en ook dorst. Het is niet lekker werken

met een droge strot. Waren er maar okshoofden
bier. Zou het schrijven al in het ouwe Shrewsbury
zijn gearriveerd? Hij zingt, scherpt de punt. Veren
ontstaan onder zijn ogen op een onbekende vink.

Hij turft, en vergelijkt. Krijgt zicht in vervollediging.
“Ik wou zo graag niet zonder u kunnen, maar ik kan
het niet,” noteert hij ongelovig in zijn memoriaal.

Het is boezerig. Weer slaat langzaam om. Vissen
zetten koers naar hun thuiswater. Later zal alles
anders zijn. Later zal alles. Later. Want knarst.

Eindelijk....

En nog een foto van het thuisfront: al wéken zitten er dikke knoppen in de passiflora die we zetten in ons vorig jaar ingerichte balkontuintje. Echt vétte knoppen, maar uitkomen? Ho maar. Tot voor enige ogenblikken geleden. Bij het opstaan nog gecontroleerd. Niets. En plotsklaps is er een bloem. Ietwat verstopt weliswaar, maar een blóem! Hopelijk zal de passiflora zich weldra in volle glorie openplooien....

Spiegeltje, spiegeltje....

Voor zoölogische observaties hoeven we trouwens niet ver van huis. Sterker: we hoeven er soms de deur niet eens voor uit. Vanmorgen zat Stefke, toch al negen ondertussen, in de hal voor het eerst kittengedrag te vertonen: hij zat zichzelf minutenlang in de spiegel te observeren....

Een beeldje

In tijden als deze (Hemelvaart, Pinksteren, bruggen die gemaakt worden) is het in de Zoo bij vlagen bespottelijk druk. Maar we hebben toch even de moeite genomen om een kijkje te gaan nemen bij Kaimook, de eerste olifant ooit die in België het levenslicht zag. Er is enige discussie over de betekenis van haar naam. Die zou in het Thai parel betekenen. Maar volgens sommigen is parel Khaimook, en betekent Kaimook kip. Hoe het ook zij: ze is een beeld van een slurfdiertje!

Dave Dee en Eddie

David Harman (1943-2009) was beter bekend als Dave Dee, zanger van de zestiger jaren hitmachine Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich. Zoals bijgaande foto (hij zit achter het stuur) en onderstaand filmpje bewijzen specialiseerde hij zich in uitzonderlijk foute broeken. Dat het BBC-kinderprogramma Blue Peter al zo oud was wist ik trouwens niet. Terzake. Over bizarre gebeurtenissen gesproken: een van Dave Dee's helden was de Amerikaanse zanger-gitarist Eddie Cochran, bekend van nummers als C'mon everybody en Summertime blues. Voor David Harman Dave Dee werd was hij politieagent, in Chippenham. Op 17 april 1960 verongelukten daar Gene Vincent en Eddie Cochran. Eddie, nog niet eens 22, overleefde de klap niet. De eerste getuige was....politieagent Dave Dee! Een maand na de crash stond Cochran in Engeland op nummer 1 met Three Steps To Heaven, destijds ook in onze contreien een ferme hit.

http://www.youtube.com/watch?v=kD02PU28NNw


http://www.youtube.com/watch?v=yHgO7yh06V0

Friezen blij met hun krant

Dat het internet de laatste jaren, meer nog dan de televisie, een ernstige aanslag heeft gepleegd op de krantenwereld was natuurlijk wel al bekend. Maar de omvang ervan blijkt verbijsterend. Uit de meest recente oplagecijfers van de Nederlandse betaalde dagbladen blijkt dat er vorig jaar gemiddeld bijna 3,2 miljoen kranten per dag werden verkocht. Vijf jaar daarvoor waren dat er nog, schrik niet, omzeggens een miljoen méér. Dat betekent dat één op de vier krantenlezers afhaakte. Ambetant. De zwaarste klappen vielen bij NRC Handelsblad, waar men de oplage zag afkalven met 4,8%, en BN/De Stem en het Algemeen Dagblad (AD), die elk 3,8% in moesten leveren. Van de 25 nog resterende dagbladen was er slechts één, het Friesch Dagblad, die geen verlies leed: in Leeuwarden kon een bescheiden groei van 1,6% genoteerd worden.

Nu weer de kermis gloeit....

Op de Gedempte Zuiderdokken wordt de Sinksenfoor opgebouwd. Die trekt jaarlijks rond Pinksteren massa's volk richting Schelde. Eigenaardig sfeertje toch altijd, niet in het minst omwille van de mengeling van de geuren van karakollen, lekstokken, smoutebollen en suikerspinnen waar je straks weer doorheen kunt waden. Sommigen raken daarvan gedegouteerd, anderen zouden willen dat het alle dagen zo rook....

Mooie aanleiding om Nu weer de kermis bloeit met duizend lichten - Kermis in de poëzie weer eens onder de aandacht te brengen, de bloemlezing die ik samenstelde met gedichten die Nederlandse en Vlaamse dichters wijdden aan het fenomeen kermis: http://www.bertbevers.com/kermis.htm

Een grote dienst

Dankzij zijn inzet voor gratis onderwijs voor iedereen is Jean Léon Jaurès (1859-1914) in Frankrijk nog steeds een bekende naam. Talloze colleges en lycea dragen zijn naam, en Jacques Brel vereeuwigde hem middels het chanson Jaurès. Dat is allemaal mooi en aardig, maar zijn moordenaar werd door hun beider landgenoten zowat in de bloemetjes gezet. Jaurès, de leider van de Franse socialisten, wilde als pacifist de Eerste Wereldoorlog via diplomatie voorkomen onder meer door een Frans-Duits bondgenootschap. In die zin was hij beslist visionair, want juist daarop is de EU nu gebouwd.

In café Le Croissant aan de Rue Montmartre in Parijs werd hij echter op 31 juli 1914 vermoord, een dag voor de mobilisaties voor de oorlog begonnen. Zijn moordenaar was Raoul Villain, een jonge Franse nationalist die juist oorlog met Duitsland wilde. Villain zat vijf jaar in voorarrest, en werd na de oorlog nota bene vrijgesproken omdat 'hij de natie een grote dienst had bewezen'. "Zonder zijn moordaanslag had Frankrijk nooit de oorlog kunnen winnen", stond in het vonnis....

Jaurès' naam leeft in de Franse hoofdstad ook voort door de Avenue Jean Jaurès, de lange verkeersader die de Boulevard Périphérique in het noord-oosten van de stad naar de Périphérique de L'Ile-de-France voert. En ook een Parijs metrostation waar ik wel eens uitstap, op lijn 7 bis (van Louis Blanc naar Pré St-Gervais en vice versa), is naar hem vernoemd.

Beveiligd geld

Financiële crisis of niet, er is nog geld genoeg. Het was weer eens zo ver: het kruispunt hier voor de Nationale Bank werd volledig vrijgemaakt om een geldtransport vrij baan naar de binnenplaats te geven. Aan alle kanten van de kruising staan dan zwarte politiewagens met blauw zwaailicht en agenten met kogelvrije vesten aan en een machinegeweer voor de borst....

Steyaerts stillevens

We waren onmiddellijk verliefd toen we voor het eerst het schilderijtje Nature mort aux coquelicots/Stilleven met klaprozen van ene Adrienne Steyaert zagen. Lang was het 't enige werk aan de westelijke muur van onze living. Het Steyaertgehalte daaraan is echter gestegen vermits we de hand wisten te leggen op nog drie werken van deze kunstenares die zich specialiseerde in stillevens: het schilderij Nature mort aux marrons/Stilleven met kastanjes en de gouaches Nature mort aux cerises/Stilleven met kersen en Nature mort aux poires/Stilleven met peren.

Van Nature mort aux coquelicots/Stilleven met klaprozen wisten we dat het uit het begin van de dertiger jaren stamde. Met Nature mort aux marrons/Stilleven met kastanjes hebben we nu een gedateerd werk: de kunstenares signeerde met Adr. Steyaert, 1939. Haar vader Prosper Steyaert schilderde ook. Voor zover bekend exposeerde ze, samen met haar vader, slechts één keer: eind dertiger jaren in de Salons De Boeck in de Arenbergstraat.

Adrienne Steyaert (1895-1973) woonde bijna haar ganse leven in de familiewoning aan de Grote Steenweg 359 in Antwerpen (foto onder). Maar tijdens de Eerste Wereldoorlog (toentertijd nog de Groote Oorlog genoemd) verbleef ze in Engeland, waar ze spionne was. Ze kreeg na de Wapenstilstand uit waardering voor haar werk als Belgian agent zelfs een lintje!

Geen overlegcultuur

Nadat ze de achtervolging op een postkoets met veel dollars aan boord hadden opgegeven vraagt boef Jack Elam aan bendeleider Charles Bronson: "Eh boss, I was just wondering if this was a wise decision." Bronson kijkt hem alleen maar aan, en knalt hem vervolgens overhoop. Waarna hij de rest van zijn jongens aankijkt en vraagt "Anyone else just wondering?" "No boss" klinkt het unisono. Typisch staaltje van ontbreken van een overlegcultuur. Sinds lang Four For Texas weer eens gezien. Niets bijzonders. Sterrenvehikel: Frank Sinatra. Dean Martin. Ursula Andress. Anita Ekberg. En Bronson en Elam dus. En vooral: weer een film waarnaar Sergio Leone knipoogde. Hij kende de western op zijn duimpje. Charles Bronson speelde éérder mondharmonica dan in Once Upon A Time In The West. In Vera Cruz namelijk, puike film uit 1953. En Charles Bronson schoot Jack Elam éérder dood dan in Once Upon A Time In The West. In deze Four For Texas dus, uit 1963.

In Four For Texas overigens ook een cameo van The Three Stooges die ik me nog goed kon herinneren. Het is geen grootse cinema en zeker geen subtiele humor, maar toen ik een jongetje was kon ik verschrikkelijk veel plezier hebben om deze drie mafkezen. Ook nu nog zit ik te grinniken:
http://www.youtube.com/watch?v=lk1o8fdmres

Nederlandse journalistiek onder Balkenende

België, Luxemburg, Duitsland, Denemarken, Zweden, Finland, Noorwegen, Verenigd Koninkrijk, Ierland, Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk, Tsjechië en Polen niét.....

Park Noord valt in de smaak

Met dit mooie weer wordt er op grote schaal gebruik gemaakt van het nieuwe Park Noord, nabij Antwerpen Dam. Hiermee heeft het stadsbestuur een goede ingreep gedaan: na de sloop van de oude natiegebouwen ter plekke niet kiezen voor kantoren of bebouwing tout court, maar de ruimte bestemmen voor de omgeving. Turkse gezinnen zitten er met verse schalullekes, paprika, worst en simit te picknicken, jonge Polen hangen rond met een flesje (Pools) bier, Congolezen trappen een balletje en Indiërs spelen een partijtje cricket. Je hoort er Nederlands, Turks, Spaans, Italiaans, Frans, Duits en Pools door elkaar, en er valt geen onvertogen woord. Als straks de Avenue Building (met de hoge woontoren, waarvan links het geraamte te zien is) gereed is, wordt van daar uit een fietsbrug over de Italiëlei naar dit park gebouwd!

I'm A Boy

Mijn allereerste single, volgens mij betaalde ik daar ƒ 3,95 voor (wat later werd de prijs van de 45 toeren-plaatjes opgetrokken tot ƒ 4,25 - een bedrag dat jaren onveranderd bleef) was, in 1966, I'm A Boy van The Who. Gekocht bij Radio Crusio op de Grote Markt in Bergen op Zoom. Op de B-kant stond In The City. Mijn volledige discotheek bestond dus in eerste instantie uit deze twee nummers. Ik was al een fan van Britpop voordat het woord werd uitgevonden want de volgende plaatjes waren Mr. Pleasant van The Kinks (met op de flipside This Is Where I Belong) en Friday On My Mind (op de achterkant stond Made My Bed (Gonna Lie In It)). Maar toen was het al 1967. Veel van de andere plaatjes die ik lang koesterde kan ik me ook nog wel herinneren, maar alleen van de eerste drie weet ik de juiste volgorde.

Lievelingsdialecten

Het Beiers, zo lees ik, is bij onze oosterburen het lievelingsdialect. De tongval van Franz Der Kaiser Beckenbauer en zijn gouwgenoten is inderdaad aantrekkelijk. Wat vind ik in onze taal het mooiste dialect? Uiteraard heb ik een boontje voor het Brabants, maar - ik noem maar twee varianten - Steenbergs en Tilburgs zijn óók Brabantse dialecten en die vind ik uitgesproken lilluk. De taal van mijn moederstad dan maar, het Bergs. Dat is mooi rondborstig. Ik herken hier in Antwerpenaren passerend volk uit Bergen op Zoom ook altijd onmiddellijk aan hun patois. Hoewel ik grote delen ervan dikwijls niet begrijp heb ik ook de schoonheid van het West-Vlaams leren waarderen. Filip Kowlier demonstreert al platen lang hoe lekker het kan klinken. En tenslotte heb ik een zwak voor het Nedersaksisch, een streektaal die ik uit duizenden herken. Het is aardig om in de Achterhoek te merken hoe mensen aan beide zijden van de landsgrens elkaar in het Nedersaksisch alles diets kunnen maken.

Over het missen van bruggen

We wonen in een heerlijke stad. Over Antwerpen kunnen we moeilijk iets lelijks zeggen (dat doen die 'van over 't water wel', want naar het schijnt woon ik hier tussen louter dikkenekken), maar iets merkwaardigs is er toch wel aan. Het is namelijk een metropool zonder brug over zijn rivier. In Budapest liggen er bruggen over de Donau, in Keulen over de Rijn, in Londen over de Theems, in Parijs over de Seine en in Rome over de Tiber. Maar over de Schelde in Antwerpen? Ho maar! Het is me nog steeds niet duidelijk wat daaraan ten grondslag ligt. Met de Schelde zelve heeft het alleszins niets te maken. In Gent stroomt die wel onder bruggen door, en in Oudenaarde ook. Waarom dan niet in de Sinjorenstad? Dat viel me in toen ik in Tournai de mooie 13de eeuwse Pont des Trous bekeek. Die verbindt de Doorniker linker- en rechteroever over l'Escaut. En die heet in het Nederlands de Schelde....

Nieuwe Stroom

In de nieuwe Stroom, reeds 33 nummers in de lucht gehouden door François Vermeulen, nieuwe poëzie van onder meer Peter W.J. Brouwer, Sarah Kirsch (vertaald door Germain Droogenbroodt), Johanna Kruit, Michael Ondaatje (vertaald door Joris Iven) en Gerda De Preter. Van de vast meewerkende dichters zijn er nieuwe verzen in de rubriek De Brug, en aan besprekingen valt onder meer Rose Vandewalles recensie van de jongste bundel van Alain Delmotte, Voorstander zijn, op. Voor de minibloemlezing koos ik deze keer gedichten over kerkhoven: van Catharina Boer, Marleen De Crée, Luuk Gruwez (foto boven), Juliën Holtrigter, Frédéric Leroy, Wim van Til, Victor Vroomkoning en Rudy Witse (foto onder):
http://users.telenet.be/francois.vermeulen1/Stroom%20nr%2033.pdf

Moeilijke tijden

De verkiezingen zijn in aantocht, en dat betekent pákken verkiezingsfolders over de vloer. Ik lees dat materiaal altijd met aandacht. Sommige partijen zijn vaag, andere helder. En bij weer andere weet je het niet. Natuurlijk snap ik - uitgaande van betekenissen van sterk als 'in staat veel kracht te ontwikkelen', 'moedig, flink', 'in staat krachtig of lang weerstand te bieden', 'stevig' en zo verder - wat CD&V met Sterk in moeilijke tijden bedóelt, maar de Van Dale geeft als betekenis van sterk ook nog 'bedreven, bekwaam'. Sterk in aardrijkskunde? Sterk op de viool? Sterk in quizzen? Akkoord. Maar sterk in moeilijke tijden? Ik vind dat voor tweeërlei uitleg vatbaar: sterk in het politiek bedrijven in moeilijke tijden, maar ook sterk in het creëren ervan. Het zal wel semantisch geneuzel van me zijn, maar die laatste interpretatie zal toch geen enkele politieke partij graag zien....

Een geslaagde groepstentoonstelling

Aan de Kardinaal Mercierlei 44 in Antwerpen in een fraaie burgerwoning de expositie 1 huis / 3 weekends / 10 kunstenaars bekeken. En die kan ik van ganser harte aanbevelen. Op de begane grond hangen zeer zwaar opgezette en sombertintige, qua sfeer aan het oeuvre van Anselm Kieffer herinnerende grote schilderijen van Filip Van Kerckhoven. Kleinschaliger en minder abstract werk is er van Cel Crabeels en Toon Van Ishoven. De vele kleine doeken van Philippe Robeyns zijn een lust voor het oog. Het plezier dat hij in schilderen heeft spat van werkelijk iedere streek af. Van Jess De Gruyter, behalve videast ook dichter, is het filmpje It was a boring conversation anyway te zien. Daarin komt - net als in de bundel met dezelfde titel - een fascinatie voor oorlogsgeweld naar voren. Het werk is gemaakt op de versie die Lee Lynch maakte van You're just too good to be true, en beklijft. De val van een man die met een nekschot wordt geëxecuteerd is huiveringwekkend ritmisch op maat van de muziek gesneden. Ook de beelden van een jachtvliegtuig dat wordt geraakt en neerstort zijn knap gemonteerd, juist op de regel Oh, pretty baby, Don't bring me down, I pray.

Van Sanne De Wolf zijn er fijnzinnige beeldjes. Ook Agnes Nagygyörgy werkt ruimtelijk. In de wijnkelder stelt ze Klein zieltje tentoon, een mooi reeksje dat me wat aan het werk van Ron Scherpenisse doet denken. Haar Smeek-hond/man brandt zich ook op je netvlies. Sterke, en goed afgedrukte, foto's zijn er van Sven Lambin en Franklin Van Hees. Voorts is er werk van de door mij zeer gewaardeerde kunstenaar Bert Timmermans. Terrain vague. 3 strategies of reconstruction bijvoorbeeld. En Uber dem Narbengelände, een drieluik dat op het begeleidende kaartje merkwaardigerwijze als een diptiek wordt omschreven. Probeert men hier te controleren of de beschouwers wel bij de les zijn? Dit werk van Timmermans kende ik al. Ik zag 's mans werk eerder in Tramways Anversois en Galerie Zuid. Zo ook Act without words. Nieuw is hier het fascinerend achtluik 2 Gramm Licht. Die schwere Leidenszeit beginnt nun abermals. Een wezenlijk boeiende uitstalling, zonder zwakke plekken. Met panache. Niet alles is incontestabel, niet alles is onvergetelijk maar alles is wel gemaakt met de bedoeling incontestabel en onvergetelijk te zijn en dat voel en zie je aan deze expositie af. Tentoonstellingen als deze moesten er meer zijn.

1 huis / 3 weekends / 10 kunstenaars (Cel Crabeels, Jess De Gruyter, Sanne De Wolf, Sven Lambin, Agnes Nagygyörgy, Philippe Robeyns, Bert Timmermans, Franklin Van Hees, Toon Van Ishoven en Filip Van Kerckhoven) - Kardinaal Mercierlei 44, Antwerpen - 30 en 31 mei en 13 en 14 juni van 14.00 tot 18.o00 uur

Oerrabarber groeit razendsnel

Een prehistorisch gewas. Dat is de gunnera, de gunnera manicata. In de Kruidtuin heeft de reuzenplant ondertussen nagenoeg de zomerhoogte bereikt, hetgeen betekent dat ze meer dan manshoog is. Ik heb tijdens een zomerse wolkbreuk wel eens onder een van haar bláderen staan schuilen! De reusachtige oerrabarber groeit ook verbazingwekkend snel. Ik heb het dit jaar eens bijgehouden: de eerste foto van dit reeksje maakte ik op 10 april, da's amper vijf weken geleden. Wat een explosie, welk een groeizucht....

Nog net geen reden tot verhuizing

Iedere keer als we naar Duitsland gaan baal ik er op voorhand al van dat ik geen varkensvlees meer eet, want Duitsland is natuurlijk hét worstland bij uitstek. Ik ben dol op worsten, maar jammer genoeg bestaan die in de meeste gevallen uit varkensvlees. Gelukkig is er compensatie. Want iedere keer als we naar Duitsland gaan kan ik me ook op voorhand op iets verheugen: de Brezel. In elke bakkersetalage liggen die bij onze oosterburen te pronken. Hier zie je die mooie hartige krakelingen nergens, maar of het nu in Keulen, Koblenz of München is: de Brezel is er alomtegenwoordig. Ze is een van de smakelijkste dingen die ik ken, vooral bij een mooie pot bier....

Mooi vreemd licht

Merkwaardig weer. De overgang van lente naar zomer verloopt met horten en stoten. Zon. Wind. Vanavond plotsklaps windstil. En ineens regen. Met raar licht. Dat sfeervolle plaatjes oplevert in de Bourlastraat: ons uitzicht anno nu naar links en naar rechts:

Een treffende gelijkenis

A propos, nu ik het over duikboten heb: wie kent de haaivormige onderzeeër uit het Kuifje-avontuur De schat van Scharlaken Rackham, uit 1944, niét? Als we auteur Hergé mogen geloven betreft het een uitvinding van Trifonius Zonnebloem, professor. Maar wát publiceerde een Duits tijdschrift reeds in de dertiger jaren van de vorige eeuw?

Die Fahrt der Deutschland

Vond in een antiquariaat Die Fahrt der Deutschland, geschreven door Paul König die kapitein was van het untersee-Frachtschiffes Deutschland. Mooie uitgave, met op de omslag nog het zelfklevertje van de boekhandel waar iemand het destijds kocht: G.A. v. Halem - Bremen. Dat bedrijf had een speciale boekenleverdienst voor de mannen aan het front: de Bücher-Feldpost. In Die Fahrt der Deutschland steekt zelfs nog een originele folder! Die zat decennialang tussen de bladzijden 104 en 105. Verscheen in de reeks Kriegsbücher van Verlag Ullstein & Co. in Berlijn. Een populaire serie klaarblijkelijk, want dit is een exemplaar uit het 151ste tot 180ste duizendtal. In juni 1916, een maand later zou mijn vader het levenslicht zien, trok de Deutschland er voor de eerste keer op uit.

Toen de U-Boot die zomer arriveerde in Baltimore was het de eerste onderzeeër die de Atlantische Oceaan had doorkruist. Bij terugkeer in Bremerhaven werden de voorbereidingen voor de tweede reis al getroffen, wederom om geld, medicijnen en post te vervoeren tussen Duitsland en de Verenigde Staten van Noord-Amerika. In oktober werd koers gezet naar New London, Connecticut. Na terugkomst in Wesermünde was het reeds gedaan met het handelskarakter van het schip. De Deutschland werd, nadat Amerika aan de Grote Oorlog mee was gaan doen, omgebouwd tot oorlogsschip. In februari 1917 werd de Deutschland in Wilhelmshaven omgedoopt tot SM U 155 van de Kaiserlichen Marine. De duikboot bleef tot 13 november 1918 (dus tot twee dagen na Wapenstilstand) actief. In die anderhalf jaar kelderde hij 42 schepen. In 1922 werd het schip afgebroken. Maar dat wist Paul König toen zijn boek verscheen allemaal nog niet....

Hoog sprookjesgehalte

Welk een oogstrelend landschap bij Bonn. Aan de oostelijke oever van de Rijn begint even bezuiden de voormalige hoofdstad van Duitsland het Eifelgebergte. Tegenover Bad Godesberg plooit zich verleidelijk het Siebengebirge omhoog. De Großer Ölberg, de Löwenburg, de Lohrberg, de Nonnenstromberg, de Petersberg, de Wolkenburg en de Drachenfels. Dat zijn dan wel zeven bergen, maar het Siebengebirge telt er veel meer. Sieben staat hier ook niet voor zeven: Siepen of Siefen zijn kleine beekjes en daarvan zijn er in het gebied meer dan genoeg.

Een legende verhaalt van zeven reuzen die eens het Siebengebirge schiepen. Andere vertellen over dwergen of over een draak. Diens hol aan de zuidkant van de Drachenfels is nog steeds zichtbaar. De draak wordt vaak in verbinding gebracht met de Nibelungssage, waarin de dappere krijger Siegfried de draak doodde en zich in zijn bloed baadde. Kan me goed voorstellen dat die zich daar heeft afgespeeld. Het sagen- en sprookjesgehalte van het Siebengebirge is hoog, zeer hoog.

Zuigeling in Zoo

Vanmorgen is in onze Zoo olifant Phyo Phyo bevallen van de lang (22 maanden!) verwachte kleine. Het is een meisje en het lijkt kerngezond. Dankzij de livestreaming konden en kunnen we de ontwikkelingen in het Egyptisch paviljoen goed volgen. Het jong staat al, zij het wat wiebelend, en zoekt de moederborst. Tante Yu Yu Yin en Phyo Phyo hebben het wel druk de zuigeling te beschermen tegen haar in haar nieuwsgierigheid wat al te onstuimige halfzusje May Tagu. Als het goed is mogen ze samen al snel buiten. Dit (Afrikaanse - in de Zoo leven Indische olifanten) tweetal staat overigens, onbeweeglijk, op de savanne in het Museum Koenig.

Opgezet met liefde

Een pracht van een museum in Bonn is het Museum Koenig, aan de Adenauerallee. Het gebouw alleen al is schitterend, met enorme zware mahoniehouten deuren, weidse trappen en een beeldschoon glas-in-lood-plafond. Momenteel loopt er in het kader van het Darwin-jaar een thematentoonstelling, maar de moeite van een bezoek is op zich de vaste collectie al waard: die bestaat uit adembenemend knap opgezette dieren. Veel natuurhistorische musea hebben opgezette dieren in huis, maar de taxidermisten van Koenig waren meesters in hun vak: hier staan echt in beweging bevroren beesten, waarvan de ogen geen knikkers zijn maar echte ogen lijken. Het museum werd in 1934, toen het Derde Rijk één jaar was, geopend. De zoöloog Alexander Koenig (1858-1940), die de verzameling bijeen bracht, maakte dat nog mee.

http://www.zfmk.de/