19de eeuwse 'tikfout'

Aan de Komedieplaats hier om de hoek prijkt al bijna twee eeuwen lang de Bourlaschouwburg. Die werd in 1827, in een combinatie van classicisme en eclecticisme, gebouwd naar een ontwerp van Pierre Bruno Bourla (de man naar wie onze Bourlastraat is vernoemd). In de ronde gevel prijken (vrolijk bewapperd door de vaandels van België, Vlaanderen, Europa en de stad Antwerpen) de bustes van illustere grootheden als Aeschylos, Corneille, Grétry, Molière, Mozart en Vondel. Ook Shakespeare is er vereeuwigd. Maar onder zijn beeld is er iets mis. De 19de eeuwse letterzetter vergat een e: William heet op de Bourlaschouwburg Shakspeare….

Acht Achtbare Dichters

Een van de vele activiteiten die ter gelegenheid van Gedichtendag 2009 werden georganiseerd was de poëzieavond Acht Achtbare Dichters in literair café Den Hopsack in Antwerpen. Ik stond er ook op het podium, om voor te lezen uit Lambertus van Sint-Omaars beschrijft de wereld. Ook Paul Cardon, Frank De Vos (met wie ik op de foto onder sta), Dianne Nuyts, Jo Peeters, Willem Persoon, Tony Rombouts en Johan De Vriendt stonden op het affiche. Bovendien betraden Marc Tiefenthal en pianist Marc Clément het podium. Tussen de bedrijven door was het aangenaam bijkletsen. Op de opname hierboven van links naar rechts Bert Bevers, Tony Rombouts en Willem Persoon.
http://www.gedichtendag.org/read/activiteit/id/103700/acht-achtbare-dichters-antwerpen?submenu=9459&edition=90

Poëtische landkaart

Natuurlijk is het voor de rechtgeaarde liefhebber iedere dag Gedichtendag, maar hogere machten hebben het nu eenmaal zo geregeld dat het elk jaar op 29 januari officiéél Gedichtendag is. Met allerhande activiteiten en optredens, en veel aandacht voor poëzie in de media (die vervolgens 364 dagen wegebt). Tine Moniek van de literaire blog Parlando nodigde diverse dichters uit om ter gelegenheid van Gedichtendag mee te helpen België poëtisch op de kaart te zetten. Mijn bijdrage (geschreven naar aanleiding van de ontmoeting in haar woonplaats met dichteres Aleidis Dierick) is te vinden onder het bolletje Aalst:
http://www.dichtersdesvaderlands.be/

Schoenberg niet goedkoop

Wanneer ik bij Saturn ben snuister ik altijd even in de Naxos-reeks. Deze keer nam ik uit The Robert Craft Collection van het label twee albums mee met muziek van Arnold Schoenberg. Die met de Chamber Symphony No. 2 voerde een normale Naxos-prijs, € 4,90. Vooraleer me ook de andere, die met Pierrot Lunaire, effectief aan te schaffen ben ik me er bij de afdeling Info wel even van gaan vergewissen of die wel juist geprijsd was. Want € 511,29 leek me van het goede iets te veel….

Een andere berg

De ark van Noah is niet op de Ararat geland (zoals de bijbel schrijft), maar op de berg Cudi (zoals de koran schrijft). Dat is de conclusie van een Turkse parlementaire onderzoekscommissie, die een studie verrichtte naar de ‘landingsplaats’ van de ark. Belangrijkste argument om in dezen de koran en niet de bijbel gelijk te geven is wat de commissie betreft het gegeven dat Noah op zeker moment een duif uit laat vliegen die terugkeert met een olijftakje in haar snavel. Welnu: in de omgeving van de Ararat groeien geen olijfbomen, maar rond de Cudi wél. Waarvan akte. Overigens bevinden zowel de Ararat als de Cudi zich op Turkse bodem.

Radio Nostalgia

In de zomer van 1967 poseerde ik met mijn collega-eersteklassers voor de lens van pater Knirim, behalve verwoed amateurfotograaf onze leraar Engels op het Rooms-Katholiek Gymnasium Juvenaat Heilig Hart aan de Antwerpsestraatweg 125 in Bergen op Zoom. Dat is er nog wel (even verderop in nieuwbouw), maar niet meer in deze vorm. Ik ken er in mijn hoofd nog prima de weg. Moest aan deze foto van klas 1a denken toen ik een luchtfoto van het complex tegenkwam. Rechtsonder de aula met even daarboven het broederhuis, daarboven het gymnastieklokaal en daarboven de muziekschool. De linkermuur daarvan is die op de achtergrond van de klassenfoto. De rode stip geeft aan waar de foto is gemaakt. Haaks op de gymzaal staat het badhuis, en links daarvan zie je het eigenlijke juvenaat met die prachtcour. Linksboven de kapel, onderaan fietsenstalling en noodlokalen. Ik heb me hier bijzonder gelukkig gevoeld. Er waren nog geen meisjes. Er werd nog meer geloofd. En er kwamen nog nieuwe platen van The Beatles uit....

Njew

Zeer lekker getafeld bij The Golden Dragon (hoe moet een Chinees restaurant anders heten?) aan de Mechelsesteenweg. Aan een tafeltje aan het raam met op de vensterbank een plant van aardewerk, beschilderd in zuurstokkleurige glazuren. Ik weet het: de gustibus non est disputandem, maar soms kan iets zó lelijk zijn dat het weer een zekere charme krijgt. Overigens begint vandaag het Chinese Nieuwjaarsfeest, met het Jaar van de Buffel. Buffel wordt in het Chinees uitgesproken als njew, hetgeen dus van Happy new year niet alleen Gelukkig nieuwjaar maar ook Gelukkig buffeljaar maakt. Onze Chinese vrienden beginnen aan het jaar 4706.

Jeugdsentiment: Mik & Mak

Van Mik & Mak staat me vooral Meneer Humdrum voorbij, die als hij boos was (eigenlijk doorlopend) stokjes doormidden brak. De rol werd gespeeld door Jan Apon. Mik & Mak ging over de zwervers Mik en Mak (Donald Jones en Ger Smit) die een benzinepomp uitbaatten in de buurt van het huisje van Maks Oma Tingeling. Dat huisje stond op het kruispunt van de vier windstreken en in iedere episode kwam er wel iemand met een mooi verhaal aangewaaid. In deze in 1962 en 1963 uitgezonden VARA-reeks figureerden onder meer Rudi Falkenhagen (Kapitein Brulboei), Herbert Joeks (IJscoman), John Leddy (Blote Voet), Albert Mol (Zure Zebra) en Rien van Nunen (Sajapiti-opperhoofd). Mik & Mak was een bedenksel van Wim Meuldijk, die zijn creatie Pipo de Clown even beu was. Hij breide de zaken wel mooi aan elkaar: in de laatste aflevering van Mik & Mak doken Pipo en Mamaloe op, en in het latere Pipo-avontuur Pipo en de Waterlanders was Mik terug te zien. Ik weet nog goed hoe Donald Jones slaapwandelde en Mik met zijn Amerikaanse tongval liet zeggen Ik droom, ik droom, ik droom….

Zichtbaar zwanger

Oei oei oei, Khaing Phyo Phyo loopt echt op alle dag. Ben even dag gaan zeggen bij de aanstaande moeder. Ze kan ieder moment bevallen. Haar kalf zal de eerste olifant zijn die in België wordt geboren. Hopelijk gaat alles probleemloos. Haar vrouwelijke soortgenoten zijn niet van haar zijde te slaan.
www.baby-olifant.be

Rrring! Rrring!

En over telefoons gesproken: toen mijn petekind Wesley (ondertussen ook mijn webmeester) nog klein was en bij ons logeerde lazen we hem regelmatig voor uit de avonturen van Kuifje. Omdat wij vinden dat een jongen niet mag opgroeien zonder Kuifje te kennen. We wezen dan naar de tekstballon om aan te geven wie wat zei. Het gebeurde echter dat we terug moesten naar een plaatje omdat we iets vergaten. “Wat zegt die telefoon?”, wilde het snuggere knaapje weten bij het Rrring! Rrring!-zonder-tekstballon. Dus wij: “Rrring! Rrring! Net zoals de telefoon bij jullie thuis.” En hij: “Maar onze telefoon heeft niet zulke lettertjes als hij gaat….”

Telefoon!

Over films gesproken: Jess De Gruyter kent niet alleen zijn klassiekers, hij weet ook exact waar zich daarin de telefoons bevinden. De Gruyter (foto), videast en dichter (van de bundels I Thought We Just Left That Party en It Was A Boring Conversation Anyway), maakte met Telefon een fascinerende montage van telefoonogenblikken uit talloze bekende films. Leuk voor een quiz: kijken wie de meeste acteurs en/of titels weet te noemen. Voor de jongere lezers: toen er nog geen gsm’s waren zat een telefoon aan een snoer. Telefon is sinds kort ook op YouTube te vinden:
http://www.youtube.com/watch?v=thvVoYp8dME

Verplichte kost

Een Top 40. Er zouden er zeker van Fellini, Hitchcock, Kiéslowski, Lean en Weir nog meer in mogen staan maar als men mij zou vragen welke films verplichte cinematografische kost zijn dan zou ik, eenvoudig lid van de Vlaamse Vereniging van de Filmkritiek, dit chronologisch gerangschikte lijstje voorleggen: Siegfried (1923) van Fritz Lang, Menschen am Sonntag (1930) van Robert Siodmak, Der Blaue Engel (1930) van Josef von Sternberg, M (1931) van Fritz Lang, City Lights (1931) van Charles Chaplin, l’Atalante (1934) van Jean Vigo, The 39 Steps (1935) van Alfred Hitchcock, Citizen Kane (1941) van Orson Welles, Brief Encounter (1946) van David Lean, I Vitelloni (1953) van Federico Fellini….

A Bout De Souffle (1960) van Jean-Luc Godard, Il Posto (1961) van Ermanno Olmi, Il Gattopardo (1963) van Luchino Visconti, Doctor Zhivago (1965) van David Lean, Once Upon A Time In The West (1969) van Sergio Leone, Kes (1969) van Ken Loach, Picnic At Hanging Rock (1975) van Peter Weir, Jaws (1975) van Steven Spielberg, Una Giornata Particolare (1977) van Ettore Scola, Die Blechtrommel (1979) van Volker Schlöndorff….

Mephisto (1981) van István Szabó, El Sur (1983) van Victor Erice, La Famiglia (1987) van Ettore Scola, Nuovo Cinema Paradiso (1988) van Giuseppe Tornatore, La Voce Della Luna (1990) van Federico Fellini, Stanno Tutti Bene (1990) van Giuseppe Tornatore, Dances With Wolves van Kevin Costner (1990) La Double Vie De Véronique (1991) van Krzysztof Kiéslowski, The Miracle (1991) van Neil Jordan, Pulp Fiction van Quentin Tarantino (1994)….

Trois Couleurs : Rouge (1994) van Krzysztof Kiéslowski, The Blair Witch Project van Daniel Myrick en Eduardo Sanchez (1998), The Sixth Sense van M. Night Shyamanlan (1999), La Lengua De Las Mariposas (1999) van José Luis Cuerda, Dancer In The Dark (2000) van Lars von Trier, Le Fabuleux Destin d’Amelie Poulain (2001) van Jean-Pierre Jeunet, The Others (2001) van Alejandro Amenábar, Etre et avoir (2002) van Nicolas Philibert, Lost In Translation van Sofia Coppola (2003) en Spring, Summer, Fall, Winter And….Spring van Kim Ki-Duk (2003).

Steden in vogelvlucht

Een unicum. Dat was in de 16de eeuw de uitgave Civitates Orbis Terrarum (De Steden van de wereld). Het betrof een gigantisch project van Georg Braun en Franz Hogenberg, waaraan ze werkten van 1572 tot 1617. Tegenwoordig zijn we vertrouwd met Google Earth en Wikipedia. In feite borduren die voort op het project van Braun en Hogenberg, die hun lezers door het vogelvluchtperspectief een kijkje boden in straten, op markten en op pleinen, op stadspoorten en indien interessant op het omringende terrein van de 564 in hun ogen belangrijkste steden ter wereld. Daartoe behoorden uiteraard ook steden in onze contreien als Aken, Antwerpen, Arras, Brussel, Gent, Keulen, Parijs en zelfs Vlissingen. Taschen bracht nu een juweel van een facsimile uit: Cities of the World – Complete Edition of the Colour Plates. Een juweel van een facsimile dat zelfs volledig doorbladerbaar is op de webstek van Taschen:
http://www.taschen.com/pages/en/catalogue/classics/all/00346/facts.braun_hogenberg_cities_of_the_world.htm

Daar zijn we vanaf

Morgen de inauguratie van Barack Obama. Hopelijk zijn CIA en FBI kundig genoeg om hem een hele ambtstermijn uit het vizier van negerhatende fellow-Americans te houden. Vandaag alleszins de laatste dag voor de faliekant mislukte George W. Bush. Danny Braem attendeerde me op deze bijzonder knappe computeranimatie. Wanneer hij blijft hangen kun je hem met je muis weer verder laten donderen.
http://www.planetdan.net/pics/misc/georgerag.swf

Jeugdsentiment: Okkie Trooy

De BRT/VRT is altijd veel zorgvuldiger geweest, en bewaarde televisiemonumenten als Kapitein Zeppos en Johan en de Alverman integraal. Boven de Moerdijk zijn ze veel slordiger geweest met hun jeugdreeksen. Van de jeugdseries die de Nederlandse televisie uitzond in mijn jeugd is nauwelijks iets bewaard gebleven. Het medium stond nog in de kinderschoenen, en niemand dacht er aan om uitzendingen te bewaren. Veel beeldbanden werden niet gearchiveerd maar domweg hergebruikt. Hoe dan ook vertolkte Jaap Maarleveld Okkie Trooy. Dat was een uitvinder, een parmantig heertje met een bolhoed. Zijn avonturen (geen fragment daarvan te vinden op YouTube) kwamen van 29 september 1962 tot en met 9 mei 1964 in 27 afleveringen op de AVRO-buis. Bekende acteurs die bijrollen vervulden waren onder meer Rudy Falkenhagen (De Vergulde Kikvors), Piet Hendriks (Meneer Jeronymus), John Leddy (Olivarus), Willy Ruys (de burgemeester van Kukelton), Julien Schoenaerts (Geheimzinnige Ips). Ik herinner me nog goed dat iedere keer wanneer Okkie Trooy zijn uitvinderskoffertje openmaakte er altijd krentenbollen uit kwamen rollen. Overigens heeft het erg lang geduurd eer ik doorhad dat Okkie Trooy een woordspeling op octrooi was….

Een fijne vondst

Hoewel mijn hart de laatste jaren meer bij de klassieke muziek ligt, blijf ik een boontje houden voor de popmuziek waarmee ik opgroeide. Vond een zeer leuk verzamelalbum met hits uit de jaren zestig. Wat moet de samensteller een plezier hebben gehad. De meeste verzamelaars bevatten de grootste hits van artiesten, maar hier vind je nu eens niet de voor de hand liggende obligate bekendste. Van Love Affair niét Everlasting Love maar Rainbow Valley, van Marmalade niét Obladi-Oblada maar Lovin’ Things, van Dusty Springfield niét You Don’t Have To Say You Love Me maar (het práchtige) I Close My Eyes And Count To Ten en van David Garrick niét Dear Mrs. Applebee maar I’ve Found A Love. Daarnaast eerder zeldzame nummers als Race With The Devil van Gun en Time Seller van The Spencer Davis Group. Een fijne vondst!
http://www.youtube.com/watch?v=vmRchwKfCes

Hier spreekt men....

In België is in de Grondwet (de huidige dan, want de eerste versie steekt in een fraaie omslag met daarop de tekst Constitution de la Belgique) vastgelegd dat het land drie officiële talen heeft: het Nederlands, het Frans en het Duits. De koning is bij nationale feesten dan ook verplicht zijn boodschap in alle tongen te doen. Ontdekte echter dat België het enige land in de Benelux is dat grondwettelijk vastlegde welke talen er gelden. Denk nu niet dat dat dóór die drietaligheid komt. Op ons continent bepaalden ook Bulgarije, Cyprus, Estland, Finland, Frankrijk, Ierland, Letland, Litouwen, Malta, Oostenrijk, Polen, Portugal, Roemenië, Slovenië, Slowakije en Spanje in hun Grondwet wat er de officiële taal is. Nooit geweten dat Nederland zulks nooit deed. Wellicht dat er daarom zo slordig met de moedertaal wordt omgesprongen? Dat er zich daarom zo’n schabouwelijk steenkolen-Engels verspreidt? Dat je er geen plezier meer hebt maar fun? Dat je er geen kinderen meer hebt, maar kids? Dat je er geen wortels meer hebt maar roots?

De mensen zijn niet gek

Hoewel ze vaak de andere indruk wekken, zijn de mensen als het er op aankomt toch echt niet gek. Sinds een tijdje is de Meir in Antwerpen de duurste winkelstraat van België. Omdat het ook de drukste is. Dat ontgaat de grote ondernemers niet, en daarom wil een beetje bedrijf een filiaal aan de Meir. De laatste jaren werden dan ook steeds meer panden overgenomen door Het Grote Geld. De kleine plaatselijke zelfstandigen moesten het veld ruimen voor de grote ketens. En dat blijkt nu contraproductief te werken. Het winkelend publiek is daar niet van gediend, en de Meir, de Nieuwstraat in Brussel en de Veldstraat in Gent zagen alledrie de bezoekersaantallen drastisch teruglopen met respectievelijk 40.000, 60.000 en 10.000 bezoekers per week. De mensen willen een afwisseling tussen de overal aanwezige ketens (als C&A, Hema, Inno, Kruidvat en Zara) en lokale winkeliers die de broodnodige variatie in het aanbod brengen. Die zijn er in Antwerpen, Brussel en Gent steeds minder. In Brugge en Hasselt houden die juist goed stand. Dat dit gewaardeerd wordt is ook met cijfers te staven: de Steenstraat in de West-Vlaamse en de Hoogstraat in de Limburgse hoofdstad trokken dit jaar respectievelijk juist 40.000 en 10.000 mensen éxtra aan….

Sankt Gereon onbekende parel

Hét symbool van Keulen is natuurlijk de Dom. Dat blijkt wel op bijgaande sfeerfoto van de stad in Nordrhein-Westfalen. Om zo’n blikvanger kun je eenvoudigweg niet heen. Het is een indrukwekkende kerk, maar vooral aan de buitenkant. Voor wie eens naar Keulen gaat een tip: wandel of fiets eens een stukje door naar de Sankt Gereons Kirche aan de Gereonshof, in het hartje van het Friesenviertel. Die is op de foto mooi aangelicht te zien rechts van de Dom. Au fond is het, ofschoon een pak kleiner, een veel mooier bedehuis. Het is een merkwaardige oude kerk met hoog in de vensters tamelijk modern glas-in-lood. In de zijkapel een ontroerend mooie piëta, door Johann Reis gemaakt onder inspiratie van Michelangelo. Beeldschoon. De Romaanse Sankt Gereon (overigens de beschermheilige van de metropool aan de Rijn) is beslist een van de indrukwekkendste middeleeuwse gebouwen van het avondland.

De nieuwe Roggeman is uit

De nieuwe dichtbundel van Willy Roggeman is uit. 75 wordt de Ninovieter dit jaar, en de flaptekst van De gedichten 1953-2002 eindigde met de zin: “Deze farao metselt de laatste steen van de piramide zelf dicht.” Zou Cadenas dan zijn laatste bundel blijken? Wat er nu precies zo fascinerend is aan ’s mans poëzie is niet eenvoudig te duiden, maar bij gedichten als het onderstaande ben ik onmiddellijk verkocht:

Röntgenfoto’ s van mijn denken gaf ik
je te lezen tegen het schroeiend licht
van je verlangen in. De zon bedroog
bloedend de vlekken schaduw op het hart.
Steeds kleedde je het doorzichtig aan
met figuren toekomst, mathematisch.
In de gesponnen suiker van het web,
ergens spin en vlieg, verlamd door stilten
ruis op woord en teken, keken wij naast
de braakballen die droom ons toegooide.

Ook de andere 29 gedichten van deze bundel verdienen herlezing. Een fraaie uitbreiding van het hoogst eigenzinnig oeuvre van deze bescheiden modernist. Cadenas is een uitgave van Het Balanseer in Aalst (ISBN 978 90 79202 02 7, € 16,90).
www.hetbalanseer.be

Vandaag is het Verloren Maandag

Antwerpen is en blijft een merkwaardige stad. Zij heeft zo van die eigenaardigheden die onverwoestbaar zijn, en die alleen hier standhouden. Een voorbeeld: vrijwel overal in het westen wordt moederdag gevierd op de tweede zondag in mei. Hier niet. In Antwerpen staat moederdag voor 15 augustus (Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart, of Moederkesdag) op de kalender. Omdat Maria de beschermheilige van de stad is. Een ander voorbeeld: vandaag. Het is Verloren Maandag. Wie vandaag in een Antwerps café iets gaat drinken (maakt niet uit op welk tijdstip, maakt niet uit of het koffie of een pintje is) krijgt daar gratis een worstenbrood bij. Al in een Lorreinse akte van 1231 is er sprake van een lundi parjuré, Verloren Maandag. Op de tweede maandag van het jaar legden de ambtenaren hun eed af. Dat ging gepaard met de nodige feestelijkheden waardoor er van werken niet echt veel terecht kwam. Een verloren maandag dus. De herbergiers deden die dag hun best om hun klanten zo lang mogelijk binnen te houden, en daarom zorgden ze ervoor dat die niet te snel naar huis moesten om te gaan eten. Samen met de bakkers en de slagers trakteerden ze op gebraden vlees en gebakken brood. En zo is het gekomen….

Grote schoonmaak

Soms vraag je je wel eens af wat ze met een gebouw aan het doen zijn als dat weggestoken wordt achter steigers en van die ondoorzichtige bouwvakkersgordijnen. Wel, bij het vroegere Justitiepaleis aan de Britselei is het, nu voornoemde elementen er weer verwijderd zijn, evident wat ze er hebben uitgespookt: wat een verschil met de zijkant, die pas straks aan de beurt komt. Grote schoonmaak heet zoiets!

Uit dezelfde bibliotheek

Ik snuffel graag in antiquaraten, bric-à-braczaakjes en kringwinkels. Je weet maar nooit wat je tegenkomt. Vond deze keer Geboorte, een mooi vormgegeven dichtbundeltje uit 1952 (Mcmlii) van Gabriël Smit. Het ex-libris meldt dat het onderdeel uitmaakte van de bibliotheek van het Fraterhuis in Reusel. Wat later, en wat verderop in een andere kast, trof ik tot mijn grote vreugde twee boeken die we ooit uitleenden en (dus?) nimmer terugkregen: Gevoelige harten – In de ban der romantiek en Verbeeldingswereld zijn geen grenzen aangewezen – Gedichten uit de romantiek, respectievelijk de nummers 18 en 19 van de in totaal 25 delen omvattende reeks Spectrum van de Nederlandse Letterkunde. Reeks na jaren weer volledig! Wat schetst mijn verbazing bij het openslaan van de twee ‘verloren zonen’? Juist: Ex libris Fraterhuis Reusel…Dat moet de boekerij de deur uit hebben gedaan. Als het nog bestaat, want zoekopdrachten naar frater- of broederhuizen in Reusel leveren núl treffers op. Die boeken stonden daar gewoon op ons te wachten. Het heeft zo moeten zijn.

Een ezel met een strohoed op

De beroemdste ezel voor mensen van mijn generatie en die daar juist onder is die van Pipo de Clown, Mamaloe en Petra. Hun woonwagen werd getrokken door een ezel met een strohoed, die luisterde naar de naam Nononono. Elke aflevering begon met een beeld van de familie Pipo in de woonwagen met Nononono in het gareel. En daaronder klonk Pipo de Clown en Mamalou reizen recht door zon en regen langs de wijde wereldwegen. Pipo de Clown en Mamaloe maken van hun leven een heerlijk ratjetoe. Wie kan het niet meezingen? Zwaar ontgoocheld is veel gezegd, maar lichtelijk ontdaan was ik toch wel toen ik pas in een oud tijdschrift een interview las met Christel ‘Mamaloe’ Adelaar waarin ze zei dat dat Pipo, zij, Petra, Klukkluk, Felicio en de Dikke Deur niet wekelijks – hetgeen ik jarenlang voor waar aannam – even kroelden met Nononono. Ze hadden de ezel hoop en al één middag gezien! In die paar uur werden alle buitenopnamen gemaakt die gedurende jaren door de afleveringen heen gemonteerd zouden worden. Enig speurwerk op het net leerde me overigens dat Nononono eigenlijk Saskia heette, en dat ze in 2001 gestorven is op 40-jarige leeftijd. Waarvan akte.

Vraagtekens, vraagtekens

Je hoeft echt alleen maar je ogen open te houden om je te verbazen. Want altijd is er ergens wel iets waarbij je je af kunt vragen wat voor diepere bedoelingen dáár nu weer achter schuilen. Neem nu dit trapje midden in de Pellikaanstraat, op de grens tussen fiets- en voetpad. Is het een afstapje? Waaruit dan? Is het een opstapje? Naar wat?

Francis Poulenc zou 110 geworden zijn

7 januari 1899 kwam in Parijs, letterlijk in de schaduw van La Madeleine, de componist Francis Poulenc ter wereld. Dat is vandaag exact 110 jaar geleden. Poulenc, op bijgaande illustratie geportretteerd door Jean de Gaigneron, schonk ons werken van tijdloze schoonheid als Gloria, Litanies à la vierge noire, Quatre motets pour un temps de pénitence, Stabat Mater en niet te vergeten de Dialogues des Carmélites.
http://nl.youtube.com/watch?v=6e5oAR5G2NA

Kou op de tram

Ik weet nog goed dat ik pas in Antwerpen woonde en op de tram stapte. Tram 8. En kóud dat het daarin was. De wattman (voor Nederlandse lezers: de bestuurder) verontschuldigde zich: “Excuseert zunne, de chauffage marcheert nie.” Hetgeen betekent dat de verwarming het niet doet. O, wat voelde ik me opeens in het buitenland leven. Het blijft aardig om de taalkundige nuances en verschillen te bestuderen. In Vlaanderen maken ze niets kapot (hetgeen eigenlijk natuurlijk ook onverenigbare woorden zijn: maken en kapot), maar dóen ze iets kapot. En een bril of hoed zetten ze niet op maar áán. Ook zeggen Vlamingen tegen cacao echt ka-ka-oo, terwijl Nederlanders (alleszins die in de buurt waarvan ik opgroeide) ka-kou bezigen. En een erg mooie is natuurlijk caoutchoucbotten. Dat zijn gewoon rubberlaarzen, maar het klínkt zoveel spannender….

Westenwind uit Limburg

De Maastrichter Galerie Post + Garcia toonde onlangs recent werk van de abstracte expressionist Ger Lataster. De sympathieke Maastrichter dichter Frans Budé liet zich inspireren door Latasters atelier, en door zes van ’s mans schilderijen waarbij hij even zoveel gedichten schreef. Post + Garcia maakte van het werk van Lataster en Budé een smaakvolle bibliofiele uitgave, Westenwind. Meer daarover:
http://geletterdemens.blogspot.com/2009/01/frans-bud-breidt-oeuvre-uit-met.html

Sprookjes bij Cubra Cinema

Rond 1800 hadden de Fransen het in Europa voor het vertellen. Ze konden het zich zelfs permitteren de pauselijke regalia in beslag te nemen. Dit had tot gevolg dat Luigi Barnabà Chiaramonti toen hij op 14 maart 1800 gekroond werd tot paus Pius VII noodgedwongen een tiara van papier-maché droeg. Toen hij aanwezig was bij de kroning van Napoleon (zie bijgaand schilderij van Jacques Louis David) was er wél een hoop echt goud. Ik stip dit eventjes aan in mijn drieluik Sprookjes. En dat – om van de hak op de tak te springen – is sinds kort opgenomen in Cubra Cinema, een onderdeel van de boeiende webstek Cubra:
http://www.cubra.nl/specialebijdragen/cinema/welcome.htm

De vele mogelijkheden van yoghurt

Hé, yohurt. Dié had ik nog niet. Door mijn verzameling boodschappenlijstjes was me al lang duidelijk geworden dat een van de woorden die het vaakst fout worden geschreven yoghurt is. Persoonlijk vind ik het nu niet bepaald zo’n moeilijk woord, maar voor de goegemeente is het dat overduidelijk wel. Doorheen mijn Geef ons heden trof ik reeds jogert, yaour (weliswaar een fout in het Frans want zonder t, maar een fout), jogourt, yougourt, joggert, youghourt, joggurt, yoggert, yoggurt, joghert, yougurt en joghurt. En nu dus yohurt….
www.geefonsheden.blogspot.com

Voor de kenners

Me even achter de oren staan krabben op de cour van het centraal bureau van het Stedelijk Onderwijs, naast de Kruidtuin. Kenners zullen ongetwijfeld weten waar hier naar wordt verwezen, maar op een willekeurige passant komt dit rijtje bordjes toch enigszins merkwaardig over. Cipres? Akkoord in deze omgeving. Klimop? In orde. En dan: ene Walter Janssens. Maakt die ook al onderdeel uit van het aanbod aan flora….?