dinsdag 30 september 2008
Samenvloeiingen
Binst dat ik in Luik/Liège/Lüttich was de verschillende bruggen verkend. Luik, waar het mooi weer was, is een veel mooiere stad dan me altijd bij stond. Ik vind samenvloeiingen immer fascinerend. Die van de Schelde en de Leie in Gent bijvoorbeeld, die van Moezel en Rijn in Koblenz (de naam Koblenz komt van het Latijnse woord voor samenvloeiing: confluentia), de Grote en de Kleine Nete in Lier, de Amel en de Salm in Trois-Ponts en zo voorts en zo verder. En in Luik vloeien Maas en Ourthe samen. Voldoende bruggen dus om te bewandelen!
Binst dat ik in Luik/Liège/Lüttich was de verschillende bruggen verkend. Luik, waar het mooi weer was, is een veel mooiere stad dan me altijd bij stond. Ik vind samenvloeiingen immer fascinerend. Die van de Schelde en de Leie in Gent bijvoorbeeld, die van Moezel en Rijn in Koblenz (de naam Koblenz komt van het Latijnse woord voor samenvloeiing: confluentia), de Grote en de Kleine Nete in Lier, de Amel en de Salm in Trois-Ponts en zo voorts en zo verder. En in Luik vloeien Maas en Ourthe samen. Voldoende bruggen dus om te bewandelen!
Onze Lieve Vrouw in veelvoud
Bekeek in Luik de zeer mooie en knap ingerichte tentoonstelling Nostre-Dame – Les plus belles statues de la Vierge en pays de Liège XIe – XVIIIe siècle, in de Sint-Jacobskathedraal. Zag zelden (in het Museum Mayer van den Bergh hier om de hoek, en in het Suermondt-Ludwig Museum in Aken hebben ze ook een forse verzameling) zoveel beelden van de Heilige Maagd bijeen. Bijna zonder uitzondering zijn ze van een ontroerende schoonheid. Het koor en de zijbeuken van de Luiker kathedraal zijn ingenieus afgeschermd, en liefdevol versierd met waarschijnlijk iedere Madonna die men in het bisdom kon vinden. Nog tot 26 oktober te bekijken.
Bekeek in Luik de zeer mooie en knap ingerichte tentoonstelling Nostre-Dame – Les plus belles statues de la Vierge en pays de Liège XIe – XVIIIe siècle, in de Sint-Jacobskathedraal. Zag zelden (in het Museum Mayer van den Bergh hier om de hoek, en in het Suermondt-Ludwig Museum in Aken hebben ze ook een forse verzameling) zoveel beelden van de Heilige Maagd bijeen. Bijna zonder uitzondering zijn ze van een ontroerende schoonheid. Het koor en de zijbeuken van de Luiker kathedraal zijn ingenieus afgeschermd, en liefdevol versierd met waarschijnlijk iedere Madonna die men in het bisdom kon vinden. Nog tot 26 oktober te bekijken.
maandag 29 september 2008
Griezelig nauwkeurig
Soms is de natuur griezelig nauwkeurig. Ziehier Jabari, de jongste okapi in de Zoo. Daarstraks gefotografeerd toen hij een luchtje ging scheppen. Links de mama. De kersverse giraffeachtige werd vorige woensdag geboren. Dat was….24 september. Dat is exact véértien maanden en één dag na de bezwangering waarvan wij getuige mochten zijn. Jabari, Swahili voor ‘de moedige’, weegt 20 kilo en is 78 centimeter groot.
Soms is de natuur griezelig nauwkeurig. Ziehier Jabari, de jongste okapi in de Zoo. Daarstraks gefotografeerd toen hij een luchtje ging scheppen. Links de mama. De kersverse giraffeachtige werd vorige woensdag geboren. Dat was….24 september. Dat is exact véértien maanden en één dag na de bezwangering waarvan wij getuige mochten zijn. Jabari, Swahili voor ‘de moedige’, weegt 20 kilo en is 78 centimeter groot.
Het Gemengd Bericht van 23 juli vorig jaar: “Een van de beste beslissingen die we ooit namen was om een abonnement te nemen op de Zoo. Het blijft heerlijk toeven in die merkwaardige natuuroase in hartje stad, zeker als er weinig dagjesmensen zijn. De dierentuin van Antwerpen is verantwoordelijk voor de kweekprogramma’s van de okapi (Okapia johnstoni), een uitermate zeldzaam en schuw dier dat zich in het wild in steeds kleiner aantallen ophoudt in de almaar slinkende regenwouden van de Democratische Republiek Congo. Daar werd het dier, behalve de giraffe zelf het enige andere lid van de giraffidae, pas in 1901 ontdekt. Een okapi draagt veertien maanden. In mijn agenda heb ik 23 september 2008 genoteerd, om straks even na te gaan of het gelukt is met de paring waarvan ik plotseling getuige mocht zijn. Zeldzame seks in de openlucht van vertegenwoordigers van een zeldzame soort. Je maakt het niet alle dagen mee. Door de onverwachte coïtus moest ik snel handelen, waardoor de foto’s lichtjes bewogen zijn. Het blijven echter bijzondere opnamen.”
zondag 28 september 2008
Ensemble buiten de stad
Natuurlijk is de Cogels Osylei op dat vlak het meest vermaard, en mag ook de hoek van de Schildersstraat met de Plaatsnijdersstraat er zijn met die maffe bootachtige uitbouw maar liefhebbers van art nouveau-architectuur doen er verstandig aan eens wat verder het centrum van Antwerpen uit te gaan. Want aan de Turnhoutsebaan is ook een beeldschoon ensemble van vier burgerwoningen te zien. Ik bewonder die iedere keer als ik er met de tram passeer.
Natuurlijk is de Cogels Osylei op dat vlak het meest vermaard, en mag ook de hoek van de Schildersstraat met de Plaatsnijdersstraat er zijn met die maffe bootachtige uitbouw maar liefhebbers van art nouveau-architectuur doen er verstandig aan eens wat verder het centrum van Antwerpen uit te gaan. Want aan de Turnhoutsebaan is ook een beeldschoon ensemble van vier burgerwoningen te zien. Ik bewonder die iedere keer als ik er met de tram passeer.
zaterdag 27 september 2008
Brakke Hond
Op Het Brakke Verslog, de geheel aan nieuwe poëzie gewijde blog van het literaire tijdschrift De Brakke Hond zijn nog steeds deze twee gedichten van mij te lezen:
http://www.brakkehondblogt.be/2008/06/10/avondklok-en-studie-van-standvastigheid/
Op Het Brakke Verslog, de geheel aan nieuwe poëzie gewijde blog van het literaire tijdschrift De Brakke Hond zijn nog steeds deze twee gedichten van mij te lezen:
http://www.brakkehondblogt.be/2008/06/10/avondklok-en-studie-van-standvastigheid/
vrijdag 26 september 2008
Mooie grafiek in Elzenveld
In de Professor Sommézaal aan de Lange Gasthuisstraat 45 in Antwerpen is tot 18 oktober een fraaie collectie grafiek te zien. Die is van de kunstenaars Pablo Flaiszman, André Goezu, Bo Halkirk, Anne Heyvaert, Hanne Knutsdatter, Catherine Keun, Stanislav Marijanovic, Juan Mele en Ayako Sasakibara. Die presenteren zich onder de noemer Atelier Bo Halkirk, dat is een grafisch atelier in Parijs. Van geometrisch werk als dat van Mele hou ik niet zo, maar het gros van het tentoongestelde is een lust voor het oog. Van Flaiszman hangen er krachtige prenten als Nocturne en Mon Ombre. Fascinerend is de knap gedrukte reeks Cartographie van Heyvaert. En bijzonder prikkelend is het fijnzinnige werk van Sasakibara. Je kunt lang staren naar de narratieve etsjes La Poire, Dépechons Nous, Rendez-vous en Noctambule. Een aanrader!
In de Professor Sommézaal aan de Lange Gasthuisstraat 45 in Antwerpen is tot 18 oktober een fraaie collectie grafiek te zien. Die is van de kunstenaars Pablo Flaiszman, André Goezu, Bo Halkirk, Anne Heyvaert, Hanne Knutsdatter, Catherine Keun, Stanislav Marijanovic, Juan Mele en Ayako Sasakibara. Die presenteren zich onder de noemer Atelier Bo Halkirk, dat is een grafisch atelier in Parijs. Van geometrisch werk als dat van Mele hou ik niet zo, maar het gros van het tentoongestelde is een lust voor het oog. Van Flaiszman hangen er krachtige prenten als Nocturne en Mon Ombre. Fascinerend is de knap gedrukte reeks Cartographie van Heyvaert. En bijzonder prikkelend is het fijnzinnige werk van Sasakibara. Je kunt lang staren naar de narratieve etsjes La Poire, Dépechons Nous, Rendez-vous en Noctambule. Een aanrader!
donderdag 25 september 2008
Mooie rollers
Ik heb altijd graag gefloten. Dat heb ik van mijn vader. Hij kon het ook goed. Ik vind het een van de charmes van de Britten. Die fluiten graag, en veel. En dikwijls massaal. Als jongetje oefende ik op I Was Kaiser Bill’ s Batman van Whistling Jack Smith en – vooral – Mexican Whistler van Roger Whittaker. Die kon er wat van. Wat was ik trots toen ik er die rollers voor het eerst ook zo mooi uit kreeg. Dat herinnerde ik me toen ik over Geert Chatrou las. Een Nederlander die al een paar keer wereldkampioen kunstfluiten (ja ja, die discipline bestaat) werd:
http://www.geertchatrou.com/nl/index.htm
http://www.youtube.com/watch?v=rp_ZAtCwjE8
Ik heb altijd graag gefloten. Dat heb ik van mijn vader. Hij kon het ook goed. Ik vind het een van de charmes van de Britten. Die fluiten graag, en veel. En dikwijls massaal. Als jongetje oefende ik op I Was Kaiser Bill’ s Batman van Whistling Jack Smith en – vooral – Mexican Whistler van Roger Whittaker. Die kon er wat van. Wat was ik trots toen ik er die rollers voor het eerst ook zo mooi uit kreeg. Dat herinnerde ik me toen ik over Geert Chatrou las. Een Nederlander die al een paar keer wereldkampioen kunstfluiten (ja ja, die discipline bestaat) werd:
http://www.geertchatrou.com/nl/index.htm
http://www.youtube.com/watch?v=rp_ZAtCwjE8
woensdag 24 september 2008
Welgevulde platenkast
Vanuit Bergschenhoek stuurt Michel Kempes een uiterst informatieve blog de wereld in. De man presteert het om over élke dag relevante en minder relevante faits divers uit de geschiedenis van de popmuziek te verzamelen. De dag dat The Beatles de allereerste keer optraden, de dag dat (ik noem maar iets) het koortje in My Baby Takes The Morning Train werd ingezongen, de dag dat Elvis zijn toekomstige vrouw Priscilla voor het eerst ontmoette, de dag dat…Enfin, je kunt het zo maf niet bedenken of je vindt het op: www.platenkast.web-log.nl
Vanuit Bergschenhoek stuurt Michel Kempes een uiterst informatieve blog de wereld in. De man presteert het om over élke dag relevante en minder relevante faits divers uit de geschiedenis van de popmuziek te verzamelen. De dag dat The Beatles de allereerste keer optraden, de dag dat (ik noem maar iets) het koortje in My Baby Takes The Morning Train werd ingezongen, de dag dat Elvis zijn toekomstige vrouw Priscilla voor het eerst ontmoette, de dag dat…Enfin, je kunt het zo maf niet bedenken of je vindt het op: www.platenkast.web-log.nl
dinsdag 23 september 2008
Onherstelbare schade
Waarschijnlijk valt het me sterker op omdat ik weinig televisie kijk en als ik dat doe amper naar de Nederlandse, maar het moderne AN van de omroep(st)ers van dienst lijkt me te verloederen in een tempo dat doet vrezen dat er over een decennium niemand meer fatsoenlijk Nederlands zal verstaan, laat staan bezigen. Dat er al jaren in plaats van rechtstreeks live en voor onderzoek research wordt gebezigd is tot daar aan toe maar het lijkt wel of het ze niet meer kan schelen hun moedertaal te beheersen. Off the record (onder de roos), content (inhoud), print (afdruk, uitdraai), quote/unquote (tussen aanhalingstekens)….Van die jonge verslaggevers versta ik het steenkolenengels zelfs nog beter dan het Nederlands. Burgers zijn bujgejs, hebben is hebbah, een kastje een kasje, kijken kaikah en een vrachtwagen een frachtwaache….De schade die de commerciële televisie de taal in Nederland heeft berokkend is naar het zich laat aanhoren onherstelbaar.
Waarschijnlijk valt het me sterker op omdat ik weinig televisie kijk en als ik dat doe amper naar de Nederlandse, maar het moderne AN van de omroep(st)ers van dienst lijkt me te verloederen in een tempo dat doet vrezen dat er over een decennium niemand meer fatsoenlijk Nederlands zal verstaan, laat staan bezigen. Dat er al jaren in plaats van rechtstreeks live en voor onderzoek research wordt gebezigd is tot daar aan toe maar het lijkt wel of het ze niet meer kan schelen hun moedertaal te beheersen. Off the record (onder de roos), content (inhoud), print (afdruk, uitdraai), quote/unquote (tussen aanhalingstekens)….Van die jonge verslaggevers versta ik het steenkolenengels zelfs nog beter dan het Nederlands. Burgers zijn bujgejs, hebben is hebbah, een kastje een kasje, kijken kaikah en een vrachtwagen een frachtwaache….De schade die de commerciële televisie de taal in Nederland heeft berokkend is naar het zich laat aanhoren onherstelbaar.
maandag 22 september 2008
Ceci n’est pas un pays
Het land is in crisis. Niet alleen de federale regering kraakt in haar voegen, ook in de Vlaamse zit het er inmiddels bovenarms op. En dat terwijl minister-president Kris Peeters wordt geacht deze namiddag voor het Vlaams Parlement zijn septemberverklaring, de planning voor het komende jaar, af te leggen. Spannende tijden. Maar die lijken onder de bevolking niet écht te leven. Op het Martelarenplein, waar aan de gevel van het Vlaams Parlement de Vlaamse, de Belgische en de Europese vlag nog zusterlijk naast elkaar wapperen, geen ongeruste menigten, geen onruststokende horden. Niets van dat al. Het plein baadt in een aangenaam zonnetje. Hier en daar een verdwaalde toerist, of een ambtenaar die een luchtje schept. Dat is het dan. Schijnbaar rust alom....
Het land is in crisis. Niet alleen de federale regering kraakt in haar voegen, ook in de Vlaamse zit het er inmiddels bovenarms op. En dat terwijl minister-president Kris Peeters wordt geacht deze namiddag voor het Vlaams Parlement zijn septemberverklaring, de planning voor het komende jaar, af te leggen. Spannende tijden. Maar die lijken onder de bevolking niet écht te leven. Op het Martelarenplein, waar aan de gevel van het Vlaams Parlement de Vlaamse, de Belgische en de Europese vlag nog zusterlijk naast elkaar wapperen, geen ongeruste menigten, geen onruststokende horden. Niets van dat al. Het plein baadt in een aangenaam zonnetje. Hier en daar een verdwaalde toerist, of een ambtenaar die een luchtje schept. Dat is het dan. Schijnbaar rust alom....
zondag 21 september 2008
Zweefmetselen
Ik ben op technisch vlak slechts een eenvoudige van geest. Zo heb ik van metselen het idee dat je daar het beste mee begint op de grond. Op een fundament. Daarop plaats je een eerste rij stenen, daarop een nieuwe en zo verder. Aan de Herentalsebaan nu is, nabij de kruising met de Florent Pauwelslei, een interessante nieuwbouw te vinden. Een hoekig en puntig in rode baksteen opgetrokken complex dat wat weg heeft van een schip. Mooi om te zien. Maar ik sta me er ook altijd bij af te vragen hoe het gemétseld is. Hoe kun je nu in de lúcht met specie stenen bijeen houden? Ik begrijp daar dus werkelijk hélemaal niets van….
Ik ben op technisch vlak slechts een eenvoudige van geest. Zo heb ik van metselen het idee dat je daar het beste mee begint op de grond. Op een fundament. Daarop plaats je een eerste rij stenen, daarop een nieuwe en zo verder. Aan de Herentalsebaan nu is, nabij de kruising met de Florent Pauwelslei, een interessante nieuwbouw te vinden. Een hoekig en puntig in rode baksteen opgetrokken complex dat wat weg heeft van een schip. Mooi om te zien. Maar ik sta me er ook altijd bij af te vragen hoe het gemétseld is. Hoe kun je nu in de lúcht met specie stenen bijeen houden? Ik begrijp daar dus werkelijk hélemaal niets van….
zaterdag 20 september 2008
Bij de les
Dit is mijn vriend Ad Verbraak. Hij houdt me bij de les. Woensdag meldde ik dat Feyenoord bij mijn weten de enige club is die alle Europese finales die ze speelde ook won. Hij vraagt zich af of ik dat wel zo zeker mag denken te weten. En roept er zelfs twee voorbeelden bij. PSV en KV Mechelen. Nou speelde Malinois maar één Europese finale (die om de EC II, in 1988 gewonnen van Ajax dankzij een doelpunt van nota bene Rotterdammer Piet den Boer), maar het ís een 100%-score. Dat geldt dan ook voor Rode Ster Belgrado, dat in 1990-1991 de EC I wegkaapte voor de neus van Olympique Marseille. Wat onze Eindhovense vrienden betreft heeft hij natuurlijk overschot van gelijk: PSV veroverde in 1977-1978 ten koste van Bastia de EC III, en tien jaar later, met Benfica als slachtoffer, de EC I!
Overigens een mooie aanleiding om Het geheim van de breedlip weer eens onder de aandacht te brengen, het quizboek dat Ad en ik samen maakten:
http://www.artus.be/auteur.php?auteur=7
Dit is mijn vriend Ad Verbraak. Hij houdt me bij de les. Woensdag meldde ik dat Feyenoord bij mijn weten de enige club is die alle Europese finales die ze speelde ook won. Hij vraagt zich af of ik dat wel zo zeker mag denken te weten. En roept er zelfs twee voorbeelden bij. PSV en KV Mechelen. Nou speelde Malinois maar één Europese finale (die om de EC II, in 1988 gewonnen van Ajax dankzij een doelpunt van nota bene Rotterdammer Piet den Boer), maar het ís een 100%-score. Dat geldt dan ook voor Rode Ster Belgrado, dat in 1990-1991 de EC I wegkaapte voor de neus van Olympique Marseille. Wat onze Eindhovense vrienden betreft heeft hij natuurlijk overschot van gelijk: PSV veroverde in 1977-1978 ten koste van Bastia de EC III, en tien jaar later, met Benfica als slachtoffer, de EC I!
Overigens een mooie aanleiding om Het geheim van de breedlip weer eens onder de aandacht te brengen, het quizboek dat Ad en ik samen maakten:
http://www.artus.be/auteur.php?auteur=7
vrijdag 19 september 2008
De pracht van de herfst
De Kruidtuin begint er ernstig herfstig uit te zien. Maar ook in deze periode valt er veel moois te zien. De meeste mensen vinden planten het mooist wanneer ze in bloei staan. Meestal is dat ook wel zo, maar ook een plant in verval kan prachtig zijn. Dat viel me op bij het aanschouwen van het bochtig havikskruid, en bij de in vele tinten bruin drogende distels van de kardoen.
De Kruidtuin begint er ernstig herfstig uit te zien. Maar ook in deze periode valt er veel moois te zien. De meeste mensen vinden planten het mooist wanneer ze in bloei staan. Meestal is dat ook wel zo, maar ook een plant in verval kan prachtig zijn. Dat viel me op bij het aanschouwen van het bochtig havikskruid, en bij de in vele tinten bruin drogende distels van de kardoen.
donderdag 18 september 2008
Nieuwe bundel Marcel Obiak op komst
Goed nieuws voor de liefhebbers, tot wie ik mijzelve reken: er is eindelijk weer eens een nieuwe dichtbundel op komst van Marcel Obiak. Eindelijk, omdat de vorige (Landschap met klankbodem) alweer achttien jaar oud is. Obiak, die in 1959 debuteerde met Kontrasten, doet volgende maand bij het Poëziecentrum Een eeuwig eind het licht zien. Fascinerend dichter. Interessant man tout court. Is ook beeldend kunstenaar. Ik sprak hem ooit uitgebreid, in zijn huis in Sint-Niklaas. Daar werd ook bijgaande foto genomen. In een oud nummer van Vers las ik een boeiend interview met hem, waaruit een citaat waarin ik me volledig kan vinden: “De hoogste normen van kunst en geestelijke arbeid zijn, volgens Cusanus, werken met een verwijzend karakter naar de volmaaktheid van God. En die stelling kleef ik aan. Daarin zit ook de trouw aan zichzelf verborgen, want zonder God is de mens niets. Men wordt niet componist, dichter of schilder door een willekeurig besluit. De kunstvorm stemt overeen met de aard van de persoonlijkheid en vice versa. Men is als kunstenaar geboren of niet. De geboren kunstenaar maakt kunst, de would-be artiest maakt naam.”
Goed nieuws voor de liefhebbers, tot wie ik mijzelve reken: er is eindelijk weer eens een nieuwe dichtbundel op komst van Marcel Obiak. Eindelijk, omdat de vorige (Landschap met klankbodem) alweer achttien jaar oud is. Obiak, die in 1959 debuteerde met Kontrasten, doet volgende maand bij het Poëziecentrum Een eeuwig eind het licht zien. Fascinerend dichter. Interessant man tout court. Is ook beeldend kunstenaar. Ik sprak hem ooit uitgebreid, in zijn huis in Sint-Niklaas. Daar werd ook bijgaande foto genomen. In een oud nummer van Vers las ik een boeiend interview met hem, waaruit een citaat waarin ik me volledig kan vinden: “De hoogste normen van kunst en geestelijke arbeid zijn, volgens Cusanus, werken met een verwijzend karakter naar de volmaaktheid van God. En die stelling kleef ik aan. Daarin zit ook de trouw aan zichzelf verborgen, want zonder God is de mens niets. Men wordt niet componist, dichter of schilder door een willekeurig besluit. De kunstvorm stemt overeen met de aard van de persoonlijkheid en vice versa. Men is als kunstenaar geboren of niet. De geboren kunstenaar maakt kunst, de would-be artiest maakt naam.”
woensdag 17 september 2008
Drie maal in de roos
Bij mijn weten is Feyenoord de énige club die álle Europese finales die zij haalde winnend af heeft weten te sluiten. Die tegen Celtic dus, vier jaar later wonnen de roodwitten de UEFA Cup ten koste van Tottenham Hotspur en zes jaar geleden ging Borussia Dortmund voor de bijl in de UEFA Cupfinale. Drie op drie! Dit gedicht schreef ik in grote lijnen nog dezelfde avond. Het is niet bundelfähig maar dit blog is een mooie plaats om het op te slaan:
Pierre van Hooijdonk maakt 1-0 en 2-0
In de UEFA Cupfinale Feyenoord-Borussia
Dortmund, woensdag 8 mei 2002
Windfall is Engels voor raap, voor val. Het lijkt wel
wat op Kindvall ook, te lang de held van jongens
die maar mannen bleven worden. Te lang.
Pierre was jaarloos nog toen Feyenoord de eerste beker
in Europa won. Voelt nu hunkerende blikken op zich
hangen. Er staan alleen nog nullen op het scorebord.
Wanneer de bal op elf meter ligt klapwieken er adelaars
in zijn bloed. De krijger veegt zich snel even over het gelaat.
Doodstil is het publiek wanneer zijn aanloop start.
Het leer tolt in het net wat na als hij gevierd wordt als een
held, een echte. Later jaagt hij Dortmunders de daver op het lijf
alleen door plaats te nemen voor een vrije schop.
Voor hij trappen gaat druipt het Duitse zweet traag,
als speeksel om een smeltende snoepketting in een kindermond.
Hoe eindeloos een been kan lijken, spieren kunnen rekken:
de doelman strekt vergeefs zijn langste armen uit. Op 39:42
staat de klok als Nummer Negen halfgod wordt. Zó moet het
zijn gegaan in oude tijden. Omstormd door jubel beseffen
dat je plaats in een geschiedenis zeker is gesteld.
Zó moet het zijn gegaan, denkt hij doof in een heksenketel,
in een vuur van vreugde onbrandbaar als sequoiahout.
Bij mijn weten is Feyenoord de énige club die álle Europese finales die zij haalde winnend af heeft weten te sluiten. Die tegen Celtic dus, vier jaar later wonnen de roodwitten de UEFA Cup ten koste van Tottenham Hotspur en zes jaar geleden ging Borussia Dortmund voor de bijl in de UEFA Cupfinale. Drie op drie! Dit gedicht schreef ik in grote lijnen nog dezelfde avond. Het is niet bundelfähig maar dit blog is een mooie plaats om het op te slaan:
Pierre van Hooijdonk maakt 1-0 en 2-0
In de UEFA Cupfinale Feyenoord-Borussia
Dortmund, woensdag 8 mei 2002
Windfall is Engels voor raap, voor val. Het lijkt wel
wat op Kindvall ook, te lang de held van jongens
die maar mannen bleven worden. Te lang.
Pierre was jaarloos nog toen Feyenoord de eerste beker
in Europa won. Voelt nu hunkerende blikken op zich
hangen. Er staan alleen nog nullen op het scorebord.
Wanneer de bal op elf meter ligt klapwieken er adelaars
in zijn bloed. De krijger veegt zich snel even over het gelaat.
Doodstil is het publiek wanneer zijn aanloop start.
Het leer tolt in het net wat na als hij gevierd wordt als een
held, een echte. Later jaagt hij Dortmunders de daver op het lijf
alleen door plaats te nemen voor een vrije schop.
Voor hij trappen gaat druipt het Duitse zweet traag,
als speeksel om een smeltende snoepketting in een kindermond.
Hoe eindeloos een been kan lijken, spieren kunnen rekken:
de doelman strekt vergeefs zijn langste armen uit. Op 39:42
staat de klok als Nummer Negen halfgod wordt. Zó moet het
zijn gegaan in oude tijden. Omstormd door jubel beseffen
dat je plaats in een geschiedenis zeker is gesteld.
Zó moet het zijn gegaan, denkt hij doof in een heksenketel,
in een vuur van vreugde onbrandbaar als sequoiahout.
Op de foto met de cup
Ik ben niet makkelijk afgunstig. Echt jalóers ben ik slechts af en toe, en maar op een paar mensen. Zo vertelde Eddy van Helten, een vroegere collega, me eens dat hij op 6 mei 1970 in Milaan was. En niet zomaar in Milaan, maar in het San Sirostadion, waar Feyenoord de finale van het toernooi om de Europa Cup 1 (nu Champions League) speelde tegen Celtic. Een wedstrijd die het dankzij treffers van Rinus Israël en Ove Kindvall winnend afsloot, waarmee de club waarvoor ik hevig supporterde de éérste Nederlandse Europa Cup 1-winnaar werd. Ik zag de match bij mijn maat Paul van Ginneken thuis, in de Röntgenstraat in Bergen op Zoom. Toen Kindvall scoorde veerde ik zo hoog op dat ik met mijn kop tegen de lamp knalde, dat vergeet ik nooit en te nimmer. Maar Eddy zat toen verdorie dus in het stádion. En jaloers ben ik ook op mijn oude vriend Frans Mink, geboren Rotterdammer. Terwijl ik op school hard aan het studeren was, kon híj met zijn vader zaliger nagedachtenis gewoon even naar de Coolsingel kuieren. Om daar op de foto te gaan met…..Feyenoords Europa Cup 1. Zo’n foto had ik óók willen hebben!!!!!
Ik ben niet makkelijk afgunstig. Echt jalóers ben ik slechts af en toe, en maar op een paar mensen. Zo vertelde Eddy van Helten, een vroegere collega, me eens dat hij op 6 mei 1970 in Milaan was. En niet zomaar in Milaan, maar in het San Sirostadion, waar Feyenoord de finale van het toernooi om de Europa Cup 1 (nu Champions League) speelde tegen Celtic. Een wedstrijd die het dankzij treffers van Rinus Israël en Ove Kindvall winnend afsloot, waarmee de club waarvoor ik hevig supporterde de éérste Nederlandse Europa Cup 1-winnaar werd. Ik zag de match bij mijn maat Paul van Ginneken thuis, in de Röntgenstraat in Bergen op Zoom. Toen Kindvall scoorde veerde ik zo hoog op dat ik met mijn kop tegen de lamp knalde, dat vergeet ik nooit en te nimmer. Maar Eddy zat toen verdorie dus in het stádion. En jaloers ben ik ook op mijn oude vriend Frans Mink, geboren Rotterdammer. Terwijl ik op school hard aan het studeren was, kon híj met zijn vader zaliger nagedachtenis gewoon even naar de Coolsingel kuieren. Om daar op de foto te gaan met…..Feyenoords Europa Cup 1. Zo’n foto had ik óók willen hebben!!!!!
dinsdag 16 september 2008
Onder de Konsaliks
In Berchem een mooi koopje gedaan. Onder een doos met Konsaliks en Harold Robbinsen flonkerde me een kleine doos met dunne boekjes tegemoet. Typisch een opkoper-handelaar, die werkt volgens het principe ‘Dikke boeken 5 euro, dunne boekskes 1 euro’. Daar kwam deze poëzieliefhebber dus goed weg: de dunne boekjes bleken dichtbundels, waaronder opvallend veel (recente) Querido-uitgaven. Allemaal ongelezen nieuw! Sommige boekjes zaten nog in de folie. De buit: De broekbewapperde mens van Robert Anker, De troost van de pelgrim van Rein Bloem, Glans/Feux en De waaier van het hart van Paul Claes, Elektron, muon, tau van Maria van Daalen (die ik al bleek te hebben, maar alla), Nu het nog licht is van Tom van Deel, Obiit in orbit van Serge van Duijnhoven, De psalmen in de bewerking van Lloyd Haft en Formosa van Lloyd Haft, Een hoed van panamastro van Chris Honingh, Deze rouwmoedige schoonheid van Lucas Hüsgen, Waaigat van Esther Jansma, Papaver van Sasja Janssen, Chocoladetranen van Antoine de Kom, Gillette van Paul Marijnis, en Stripping & andere sterke verhalen van Tomas Lieske.
In Berchem een mooi koopje gedaan. Onder een doos met Konsaliks en Harold Robbinsen flonkerde me een kleine doos met dunne boekjes tegemoet. Typisch een opkoper-handelaar, die werkt volgens het principe ‘Dikke boeken 5 euro, dunne boekskes 1 euro’. Daar kwam deze poëzieliefhebber dus goed weg: de dunne boekjes bleken dichtbundels, waaronder opvallend veel (recente) Querido-uitgaven. Allemaal ongelezen nieuw! Sommige boekjes zaten nog in de folie. De buit: De broekbewapperde mens van Robert Anker, De troost van de pelgrim van Rein Bloem, Glans/Feux en De waaier van het hart van Paul Claes, Elektron, muon, tau van Maria van Daalen (die ik al bleek te hebben, maar alla), Nu het nog licht is van Tom van Deel, Obiit in orbit van Serge van Duijnhoven, De psalmen in de bewerking van Lloyd Haft en Formosa van Lloyd Haft, Een hoed van panamastro van Chris Honingh, Deze rouwmoedige schoonheid van Lucas Hüsgen, Waaigat van Esther Jansma, Papaver van Sasja Janssen, Chocoladetranen van Antoine de Kom, Gillette van Paul Marijnis, en Stripping & andere sterke verhalen van Tomas Lieske.
maandag 15 september 2008
Vrijheidsbeelden die elkaar aankijken
Veel mensen weten dat het Vrijheidsbeeld in New York een geschenk was van Frankrijk aan de Verenigde Staten van Noord-Amerika. Weinig mensen echter weten (ik ontdekte het nu zelf ook pas) dat er zich in Parijs een replica van het Vrijheidsbeeld bevindt. Ik miste die ei zo na omdat ik eigenlijk op weg was naar een andere brug, maar de Pont de Grenelle leverde dus een verrassing op. Het beeld is uitgevoerd door de Franse beeldhouwer Frederic Bartholdi, wiens moeder Marie Bartholdi model zou hebben gestaan. De replica van 11,5 meter hoog bevindt zich op het Île des Cygnes in de Seine, nabij de Eiffeltoren. Dit beeld werd onthuld in 1885. Hoewel Bartholdi het in de richting van haar zusterbeeld in het westen wilde laten kijken, werd het beeld aanvankelijk naar de Eiffeltoren gericht om te voorkomen dat het met de rug naar het Élysée zou komen te staan. Bij de wereldtentoonstelling van 1889 is het beeld uiteindelijk omgedraaid: het is nu gericht op New York.
Veel mensen weten dat het Vrijheidsbeeld in New York een geschenk was van Frankrijk aan de Verenigde Staten van Noord-Amerika. Weinig mensen echter weten (ik ontdekte het nu zelf ook pas) dat er zich in Parijs een replica van het Vrijheidsbeeld bevindt. Ik miste die ei zo na omdat ik eigenlijk op weg was naar een andere brug, maar de Pont de Grenelle leverde dus een verrassing op. Het beeld is uitgevoerd door de Franse beeldhouwer Frederic Bartholdi, wiens moeder Marie Bartholdi model zou hebben gestaan. De replica van 11,5 meter hoog bevindt zich op het Île des Cygnes in de Seine, nabij de Eiffeltoren. Dit beeld werd onthuld in 1885. Hoewel Bartholdi het in de richting van haar zusterbeeld in het westen wilde laten kijken, werd het beeld aanvankelijk naar de Eiffeltoren gericht om te voorkomen dat het met de rug naar het Élysée zou komen te staan. Bij de wereldtentoonstelling van 1889 is het beeld uiteindelijk omgedraaid: het is nu gericht op New York.
zondag 14 september 2008
Adembenemende panorama’s
Eén ding moet je de politietoren nageven: vanaf de terrassen op de dertiende verdieping ervan heb je naar alle kanten toe een adembenemend mooi panorama over Antwerpen. Normaliter doe ik net of ik het gebouw niet zie, maar vandaag – het is Open Monumentendag – ben ik er om redenen van uitzicht weer eens binnengestapt.
Eén ding moet je de politietoren nageven: vanaf de terrassen op de dertiende verdieping ervan heb je naar alle kanten toe een adembenemend mooi panorama over Antwerpen. Normaliter doe ik net of ik het gebouw niet zie, maar vandaag – het is Open Monumentendag – ben ik er om redenen van uitzicht weer eens binnengestapt.
Beschermd gedrocht halve eeuw jong
Als je de van de Nationalestraat de Sint-Antoniusstraat in fietst wordt de hele hemel er door verduisterd. Er schijnen werkelijk mensen te bestaan, al wordt me nooit echt duidelijk wat voor soort en waar vandaan, die het Administratief Centrum (gewoonlijk de politietoren) aan de Oudaan een ‘architecturale parel’ noemen. Het gebouw werd een halve eeuw geleden opgeleverd en is ondertussen, geloof het of niet, een beschermd monument. Het is een creatie van architect Renaat Braem, die meerdere plaatsen (onder meer de Braemblokken op ’t Kiel) in Antwerpen naar de vaantjes hielp met gedrochtelijke bouwwerken.
Als je de van de Nationalestraat de Sint-Antoniusstraat in fietst wordt de hele hemel er door verduisterd. Er schijnen werkelijk mensen te bestaan, al wordt me nooit echt duidelijk wat voor soort en waar vandaan, die het Administratief Centrum (gewoonlijk de politietoren) aan de Oudaan een ‘architecturale parel’ noemen. Het gebouw werd een halve eeuw geleden opgeleverd en is ondertussen, geloof het of niet, een beschermd monument. Het is een creatie van architect Renaat Braem, die meerdere plaatsen (onder meer de Braemblokken op ’t Kiel) in Antwerpen naar de vaantjes hielp met gedrochtelijke bouwwerken.
zaterdag 13 september 2008
Meer industriële archeologie
Nog even terugkomend op het berichtje over Miss Blanche: in Leiden hebben ze alle oude muurreclames gerestaureerd. Je kunt er zelfs een route langs lopen. Eén ervan is overigens óók een wervende boodschap voor Miss Blanche Virginia Cigarettes. In Bergen op Zoom zijn er nóg twee muurboodschappen die ik graag opgeknapt zou zijn. Die hoog boven op de Mariahoek, een reclame voor Simon de Wit (een kruidenier die vroeger op het gelijkvloers van dat fraaie hoekpand gevestigd was – ik kan me die nog herinneren), en die op het Klein Arsenaal. Die stamt uit de Tweede Wereldoorlog. Ik begrijp dat er nooit echt iemand enthousiast voor is geweest omdat die werd aangebracht door de Duitsers, maar ondertussen heeft de schildering Wehrmachts Bezirksverwaltungs Lager Nr 4 naar mijn mening toch wel historisch belang.
Overigens houdt Auke van der Heide deze ontwikkelingen in Bergen op Zoom in de gaten op de webzijde van de Stichting Kunst in de Openbare Ruimte (Kidor):
http://www.kidor.nl:80/nieuws_detail.aspx?ID=64
Nog even terugkomend op het berichtje over Miss Blanche: in Leiden hebben ze alle oude muurreclames gerestaureerd. Je kunt er zelfs een route langs lopen. Eén ervan is overigens óók een wervende boodschap voor Miss Blanche Virginia Cigarettes. In Bergen op Zoom zijn er nóg twee muurboodschappen die ik graag opgeknapt zou zijn. Die hoog boven op de Mariahoek, een reclame voor Simon de Wit (een kruidenier die vroeger op het gelijkvloers van dat fraaie hoekpand gevestigd was – ik kan me die nog herinneren), en die op het Klein Arsenaal. Die stamt uit de Tweede Wereldoorlog. Ik begrijp dat er nooit echt iemand enthousiast voor is geweest omdat die werd aangebracht door de Duitsers, maar ondertussen heeft de schildering Wehrmachts Bezirksverwaltungs Lager Nr 4 naar mijn mening toch wel historisch belang.
Overigens houdt Auke van der Heide deze ontwikkelingen in Bergen op Zoom in de gaten op de webzijde van de Stichting Kunst in de Openbare Ruimte (Kidor):
http://www.kidor.nl:80/nieuws_detail.aspx?ID=64
vrijdag 12 september 2008
Een aangename verrassing
Afgelopen lente hebben we aan de voorkant van onze woning een terrastuintje gemaakt. Akelei, clematis, ijzerhard, jasmijn, klimop, passiflora, sedum: binnen de kortste keren vloog het groen ons om de oren. Jasmijn en ijzerhard deden qua bloei hun best, maar van de Grote Jongens clematis en – vooral – passiflora (die had ik vroeger al eens uitbundig aan de zwier gekregen op een balkon) hadden we meer verwacht. Toch kwamen er de laatste tijd flinke knoppen in de passiflora. Juist vanmorgen nog hadden Geertje en ik de boel bij de ochtendkoffie geïnspecteerd. Knoppen ja. Bloemen? Núl. En nu? Ineens knalt daar een bloem de passiflora uit! Misschien volgt de rest ook nog wel, en krijgen we een kleurrijk najaar. De opwarming van de aarde heeft zo ook haar voordelen….
Afgelopen lente hebben we aan de voorkant van onze woning een terrastuintje gemaakt. Akelei, clematis, ijzerhard, jasmijn, klimop, passiflora, sedum: binnen de kortste keren vloog het groen ons om de oren. Jasmijn en ijzerhard deden qua bloei hun best, maar van de Grote Jongens clematis en – vooral – passiflora (die had ik vroeger al eens uitbundig aan de zwier gekregen op een balkon) hadden we meer verwacht. Toch kwamen er de laatste tijd flinke knoppen in de passiflora. Juist vanmorgen nog hadden Geertje en ik de boel bij de ochtendkoffie geïnspecteerd. Knoppen ja. Bloemen? Núl. En nu? Ineens knalt daar een bloem de passiflora uit! Misschien volgt de rest ook nog wel, en krijgen we een kleurrijk najaar. De opwarming van de aarde heeft zo ook haar voordelen….
De terugkeer van Miss Blanche
Aan de Parallelweg in mijn geboortestad Bergen op Zoom is op de zijkant van een woonhuis al zo lang ik me kan herinneren een muurgrote advertentie voor het sigarettenmerk (bestaat het nog?) Miss Blanche te zien. Door weer en wind geschalodderd, maar nog herkenbaar. Tot mijn genoegen zag ik dat het klaarblijkelijk gewaardeerd wordt als een stuk industriële archeologie: de advertentie voor Miss Blanche Virginia Cigarettes wordt gerestaureerd. Wendy Schoenakker is met die klus belast. De reclame werd in de dertiger jaren van de vorige eeuw aangebracht. In de twintiger jaren werd het Miss Blance-logo ontworpen door de Hongaar Vilmo Huszár.
Aan de Parallelweg in mijn geboortestad Bergen op Zoom is op de zijkant van een woonhuis al zo lang ik me kan herinneren een muurgrote advertentie voor het sigarettenmerk (bestaat het nog?) Miss Blanche te zien. Door weer en wind geschalodderd, maar nog herkenbaar. Tot mijn genoegen zag ik dat het klaarblijkelijk gewaardeerd wordt als een stuk industriële archeologie: de advertentie voor Miss Blanche Virginia Cigarettes wordt gerestaureerd. Wendy Schoenakker is met die klus belast. De reclame werd in de dertiger jaren van de vorige eeuw aangebracht. In de twintiger jaren werd het Miss Blance-logo ontworpen door de Hongaar Vilmo Huszár.
donderdag 11 september 2008
Geen E maar een g
Zat een kruiswoordraadsel op te lossen. Waarbij ik me er op zeker punt wat al te gemakkelijk vanaf dacht te kunnen maken. Van een woord van 7 letters had ik namelijk de letters 2 tot en met 7 al. En ik dacht dat er wel gevraagd zou worden om de naam van een beroemde Rotterdamse humanist. Als eerste letter vulde ik dus een E in. Maar dat bleek niet te kloppen, en toen ging ik pas kijken welk woord ze zochten. Er werd niet gevraagd naar een Rotterdamse humanist maar naar een inheems zangvogeltje, de Sylvia communis. Grasmus dus, en géén Erasmus. Kijk dus altijd nog even goed na wat ze willen hebben bij .rasmus….
Zat een kruiswoordraadsel op te lossen. Waarbij ik me er op zeker punt wat al te gemakkelijk vanaf dacht te kunnen maken. Van een woord van 7 letters had ik namelijk de letters 2 tot en met 7 al. En ik dacht dat er wel gevraagd zou worden om de naam van een beroemde Rotterdamse humanist. Als eerste letter vulde ik dus een E in. Maar dat bleek niet te kloppen, en toen ging ik pas kijken welk woord ze zochten. Er werd niet gevraagd naar een Rotterdamse humanist maar naar een inheems zangvogeltje, de Sylvia communis. Grasmus dus, en géén Erasmus. Kijk dus altijd nog even goed na wat ze willen hebben bij .rasmus….
woensdag 10 september 2008
Nu pas af
Het was al een tijdje geleden dat ik in opdracht van Frans en Riet Buijs, twee kunstminnende Bergenaren, een gedicht schreef bij een reeks schilderijen die Mart Franken op hun verzoek voor in hun monumentale woning had gemaakt van plekken in en om Bergen op Zoom. Het is mooi gekalligrafeerd en ingelijst, maar het was er tot nu toe steeds maar niet van gekomen om het te gaan signeren. En daar kwam het nu dan eindelijk eens van. Met potlood mijn handtekening op het linnen gezet. Riet maakte er een foto van. Natuurlijk is het artistieke ensemble nu pas echt af….
Het was al een tijdje geleden dat ik in opdracht van Frans en Riet Buijs, twee kunstminnende Bergenaren, een gedicht schreef bij een reeks schilderijen die Mart Franken op hun verzoek voor in hun monumentale woning had gemaakt van plekken in en om Bergen op Zoom. Het is mooi gekalligrafeerd en ingelijst, maar het was er tot nu toe steeds maar niet van gekomen om het te gaan signeren. En daar kwam het nu dan eindelijk eens van. Met potlood mijn handtekening op het linnen gezet. Riet maakte er een foto van. Natuurlijk is het artistieke ensemble nu pas echt af….
dinsdag 9 september 2008
Nieuwe Stroom online
Het jongste nummer van het literaire e-zine Stroom is online. Daarvoor maakte ik deze keer een keuze uit gedichten met als thema Droom:
http://users.telenet.be/francois.vermeulen1/Stroom%20nr%2030.pdf
Het jongste nummer van het literaire e-zine Stroom is online. Daarvoor maakte ik deze keer een keuze uit gedichten met als thema Droom:
In Stroom nummer 30 (hoofdredacteur François Vermeulen houdt het goed vol!) onder meer een beschouwing van Willem M. Roggeman over de Schotse dichter Sorley MacLean en aandacht van Germain Droogenbroodt voor de onlangs overleden Palestijnse poëet Mahmoed Darwisj. Voorts veel nieuwe poëzie, van onder anderen Catharina Boer (foto), Alain Delmotte, Marleen De Crée, Kris Geerts (dát was lang geleden!), Frédéric Leroy, Roger M.J. De Neef, Roger Nupie, Willy Spillebeen, Wouter Steyaert en Lucienne Stassaert. Nogmaals:
http://users.telenet.be/francois.vermeulen1/Stroom%20nr%2030.pdf
http://users.telenet.be/francois.vermeulen1/Stroom%20nr%2030.pdf
maandag 8 september 2008
"Zij zijn groot en ik is klein"
In een betoog over de complexe politieke actualiteit in België vraagt Luk Sanders zich in De Standaard af of Vlamingen en Walen er beter aan toe zullen zijn zonder elkaar. Los van het gegeven of dat zo zal/zou zijn (dat moet de eventuele praktijk nog uitwijzen) maakt Sanders, filosoof aan de Universiteit Antwerpen, de door belgicisten zo dikwijls gemaakte Calimero-denkfout: "De onafhankelijke prutsstaatjes Vlaanderen, Wallonië en Brussel zouden even knullig onbenullig zijn als het Groothertogdom Luxemburg." Waarop is dat gebaseerd? Luxemburg is het rijkste land van de Europese Unie. Is dat ‘knullig onbenullig’? Bedoelt Sanders de omvang? Of het aantal inwoners? Dat lijkt me relevant. Akkoord, sommige soevereine staten zijn kleiner dan de provincie Antwerpen. En er zijn zelfs soevereine staten met minder inwoners: Estland (1.307.605), Cyprus (792.604), Montenegro (678.177), Luxemburg (486.006), Malta (403.532), IJsland (304.367), Andorra (72.413), Liechtenstein (34.498), Monaco (32.796) en San Marino (29.973). Welnu: Vlaanderen telt 6.161.600 inwoners. Dat zijn er meer dan de hiervoor genoemde landen. Maar óók meer dan Slowakije (5.455.407), Denemarken (5.484.723), Finland (5.244.749), Noorwegen (4.644.457), Bosnië-Herzegovina (4.590.310), Moldavië (4.324.450), Ierland (4.156.119), Albanië (3.619.778), Litouwen (3.565.205), Letland (2.245.423), Macedonië (2.061.315) en Slovenië (2.007.711). Zouden dat in Sanders’ ogen allemaal ‘knullige onbenullige onafhankelijke prutsstaatjes’ zijn?
In een betoog over de complexe politieke actualiteit in België vraagt Luk Sanders zich in De Standaard af of Vlamingen en Walen er beter aan toe zullen zijn zonder elkaar. Los van het gegeven of dat zo zal/zou zijn (dat moet de eventuele praktijk nog uitwijzen) maakt Sanders, filosoof aan de Universiteit Antwerpen, de door belgicisten zo dikwijls gemaakte Calimero-denkfout: "De onafhankelijke prutsstaatjes Vlaanderen, Wallonië en Brussel zouden even knullig onbenullig zijn als het Groothertogdom Luxemburg." Waarop is dat gebaseerd? Luxemburg is het rijkste land van de Europese Unie. Is dat ‘knullig onbenullig’? Bedoelt Sanders de omvang? Of het aantal inwoners? Dat lijkt me relevant. Akkoord, sommige soevereine staten zijn kleiner dan de provincie Antwerpen. En er zijn zelfs soevereine staten met minder inwoners: Estland (1.307.605), Cyprus (792.604), Montenegro (678.177), Luxemburg (486.006), Malta (403.532), IJsland (304.367), Andorra (72.413), Liechtenstein (34.498), Monaco (32.796) en San Marino (29.973). Welnu: Vlaanderen telt 6.161.600 inwoners. Dat zijn er meer dan de hiervoor genoemde landen. Maar óók meer dan Slowakije (5.455.407), Denemarken (5.484.723), Finland (5.244.749), Noorwegen (4.644.457), Bosnië-Herzegovina (4.590.310), Moldavië (4.324.450), Ierland (4.156.119), Albanië (3.619.778), Litouwen (3.565.205), Letland (2.245.423), Macedonië (2.061.315) en Slovenië (2.007.711). Zouden dat in Sanders’ ogen allemaal ‘knullige onbenullige onafhankelijke prutsstaatjes’ zijn?
zondag 7 september 2008
Even naar Mexico
Ben even naar Mexico geweest. Op de Cuauthémoc meer bepaald. Wanneer je in vredestijd aan boord van een schip stapt, ben je formeel immers op grondgebied van het land waar het vandaan komt. Het leuke van een havenstad is dat je zo eens in landen ‘komt’ waar je normaliter niet zo rap vertoeft. Zo was ik al eens op onder meer Pools en Russisch territorium, en nu aan Kaai 19 dus op Mexicaans. Mooi marinezeilschip trouwens, met een bemanning die tiptop geüniformeerd is.
Ben even naar Mexico geweest. Op de Cuauthémoc meer bepaald. Wanneer je in vredestijd aan boord van een schip stapt, ben je formeel immers op grondgebied van het land waar het vandaan komt. Het leuke van een havenstad is dat je zo eens in landen ‘komt’ waar je normaliter niet zo rap vertoeft. Zo was ik al eens op onder meer Pools en Russisch territorium, en nu aan Kaai 19 dus op Mexicaans. Mooi marinezeilschip trouwens, met een bemanning die tiptop geüniformeerd is.
zaterdag 6 september 2008
Verbijsterende schoonheid
Meestal wapen ik me er op voorhand tegen maar soms let ik niet helemaal voor honderd procent op wanneer ik een cd in de speler steek (sommige hoesjes lijken ook op elkaar), en dan zit ik ineens met dichtgeschroefde keel geblokkeerd voor het scherm. Dat overkomt me namelijk steevast als zich van het Requiem 1863 van Peter Benoit het Agnus Dei ontvouwt. Wat is dat toch van een verbijsterende schoonheid. De tranen wellen er spontaan bij op. Dit meesterwerk van Peter Benoit (waarvan hier op de Wapper een trotse buste is te vinden) is naar mijn smaak veel te weinig bekend. Het ging toentertijd overigens hier om de hoek in onze Sint-Joriskerk in première.
Meestal wapen ik me er op voorhand tegen maar soms let ik niet helemaal voor honderd procent op wanneer ik een cd in de speler steek (sommige hoesjes lijken ook op elkaar), en dan zit ik ineens met dichtgeschroefde keel geblokkeerd voor het scherm. Dat overkomt me namelijk steevast als zich van het Requiem 1863 van Peter Benoit het Agnus Dei ontvouwt. Wat is dat toch van een verbijsterende schoonheid. De tranen wellen er spontaan bij op. Dit meesterwerk van Peter Benoit (waarvan hier op de Wapper een trotse buste is te vinden) is naar mijn smaak veel te weinig bekend. Het ging toentertijd overigens hier om de hoek in onze Sint-Joriskerk in première.
vrijdag 5 september 2008
Vroeger, toen alles vroeger was
Ja, toen had je nog de tijd om een selectie voetballers op elkaar ingespeeld te laten raken. Kon je lang genoeg wachten op succes, want uiteindelijk kwam dat dan toch wel in een of andere vorm. Maar vandaag de dag meneer, als er al een speler ’n paar weken in vorm is wordt hij meteen weggekocht door een grotere, herstel rijkere club. De nieuwe voetbalcompetitie is in gang geschoten en Jeroom voorziet in dit stripje al wat er in de komende transferperiode aan paniekaankopen gedaan zal worden door clubs voor wie de seizoensstart weer eens tegen is gevallen….
Ja, toen had je nog de tijd om een selectie voetballers op elkaar ingespeeld te laten raken. Kon je lang genoeg wachten op succes, want uiteindelijk kwam dat dan toch wel in een of andere vorm. Maar vandaag de dag meneer, als er al een speler ’n paar weken in vorm is wordt hij meteen weggekocht door een grotere, herstel rijkere club. De nieuwe voetbalcompetitie is in gang geschoten en Jeroom voorziet in dit stripje al wat er in de komende transferperiode aan paniekaankopen gedaan zal worden door clubs voor wie de seizoensstart weer eens tegen is gevallen….
Abonneren op:
Posts (Atom)