Drie maal in de roos
Bij mijn weten is Feyenoord de énige club die álle Europese finales die zij haalde winnend af heeft weten te sluiten. Die tegen Celtic dus, vier jaar later wonnen de roodwitten de UEFA Cup ten koste van Tottenham Hotspur en zes jaar geleden ging Borussia Dortmund voor de bijl in de UEFA Cupfinale. Drie op drie! Dit gedicht schreef ik in grote lijnen nog dezelfde avond. Het is niet bundelfähig maar dit blog is een mooie plaats om het op te slaan:

Pierre van Hooijdonk maakt 1-0 en 2-0

In de UEFA Cupfinale Feyenoord-Borussia
Dortmund, woensdag 8 mei 2002

Windfall is Engels voor raap, voor val. Het lijkt wel
wat op Kindvall ook, te lang de held van jongens
die maar mannen bleven worden. Te lang.

Pierre was jaarloos nog toen Feyenoord de eerste beker
in Europa won. Voelt nu hunkerende blikken op zich
hangen. Er staan alleen nog nullen op het scorebord.

Wanneer de bal op elf meter ligt klapwieken er adelaars
in zijn bloed. De krijger veegt zich snel even over het gelaat.
Doodstil is het publiek wanneer zijn aanloop start.

Het leer tolt in het net wat na als hij gevierd wordt als een
held, een echte. Later jaagt hij Dortmunders de daver op het lijf
alleen door plaats te nemen voor een vrije schop.

Voor hij trappen gaat druipt het Duitse zweet traag,
als speeksel om een smeltende snoepketting in een kindermond.
Hoe eindeloos een been kan lijken, spieren kunnen rekken:

de doelman strekt vergeefs zijn langste armen uit. Op 39:42
staat de klok als Nummer Negen halfgod wordt. Zó moet het
zijn gegaan in oude tijden. Omstormd door jubel beseffen

dat je plaats in een geschiedenis zeker is gesteld.
Zó moet het zijn gegaan, denkt hij doof in een heksenketel,
in een vuur van vreugde onbrandbaar als sequoiahout.