Hier klopt iets niet

Het zegt iets over de calvinistische staatsinrichting van Nederland dat het (hervormde) koningshuis het énige was dat ontbrak op de begrafenis van Paus Johannes Paulus II. Dat was een regelrechte aanfluiting. Ontdekte nu naar aanleiding van het afscheid van diplomate Monique Frank iets eigenaardigs. Frank gaat met pensioen. Haar laatste post was die van ambassadeur bij de Heilige Stoel in Rome. Ze was de eerste Nederlandse vrouw op deze post. Maar wat frappanter is: ze was er de eerste katholiéke Nederlandse ambassadeur! In haar afscheidsinterview met Trouw zegt ze dat Nederland voor wat betreft de gezindte van de ambassadeur bij de Heilige Stoel in Rome geen beleid heeft. Al haar voorgangers waren protestanten. Hier klopt iets niet. Sloeg er de Wikipedia-gegevens over Nederland eens op na. 42% van de Nederlanders geeft aan geen kerkelijke gezindte aan te hangen. 48% echter wél. Daarvan is 4% moslim, 4% gereformeerd, 6% lid van de Protestantse Kerken Nederland en 9% hervormd. Dat maakt een totaal van 19% protestanten. Terwijl 29% katholiek is. In Duitsland, waarvan grofweg het noorden protestants en het zuiden katholiek is, bestaat er wél beleid: de ambassadeur bij de Heilige Stoel in Rome is daar keurig om en om een katholiek en een protestant.

Ook de moeilijke letters

In veel alfabetische lijsten staat er onder de Q, de X en de Y niets. Dat Antwerpen een complete stad is blijkt weer nu het me opvalt dat genoemde drie letters in het straatnamenregister keurig vertegenwoordigd zijn: je hebt hier niet alleen een Quebecstraat maar ook een Quellinstraat. Voorts is er de Xaveriusstraat en de Ympijnstraat zorgt dat er onder de Y leegte noch streepje staat.

Tongen en vingers

We hadden er ons net over verbaasd dat wij het over een kléinkind hebben, en onze zuiderburen over un petit-enfant maar dat de Britten het dan weer een grándchild noemen. En toen kwam er een doos kattentongen op tafel. Het blijft toch een eigenaardig volk daar aan de andere kant van de Noordzee. Kattentongen zeggen wij, in het Frans is het langues de chats en in het Duits Katzentungen. Verwijzen de Engelsen ook naar feliene tongen? Niks hoor: in het Verenigd Koninkrijk snoepen ze cat fíngers....

Opa

Mijn beide echte grootvaders (al in de jaren dertig en veertig overleden) heb ik nooit gekend. Ik heb mijn stiefgrootvader Jan De Wammes Franken altijd als mijn échte opa beschouwd. Hij was tuinder, en ongeletterd. Ik was voor hem zo’n beetje de bindende factor: het eerste kleinkind, dus ook het zíjne! Hij heeft me altijd Baas genoemd. Hoewel hij, als ik in zijn ogen iets ‘vreemds’ deed, ook wel eens Vuilen bolsjewiek! bezigde. Maar altijd met een hoog lachje erbij. Kwam bij het opruimen van wat archiefbestanden oude foto's van hem tegen. Hoewel het op deze foto een sigaret is, had hij meestal zo'n ouderwetsche bolknak tussen de lippen. En zijn pet was aan hem vastgeroest.

Soms maak ik stoverij. Met mooie rundkarbonaden, ajuin, laurierblaadjes, brood met mosterd, zwarte chocolade en....oud bruin. Dan moet ik altijd aan hem denken. Mijn aller-, allereerste kennismaking met bier is namelijk onlosmakelijk aan hem verbonden. Ik mocht na de mis wel eens met hem mee naar café Het Markiezenhof. waar hij geregeld heen kuierde om een potje te biljarten. Toen hij eens op zijn beurt moest wachten kwam hij eventjes bij me aan tafel zitten met een limonadeglaasje dat hij aan de toog bij die goeie ouwe waard Cees van Nijnatten had gehaald, deed er wat suker in en vulde het met oud bruin. Ik was een jaar of tien en vond het geweldig. Die geur. Die smaak. Als ik er dan mee kook moet ik immer aan mijn opa denken. De foto hierboven is een bijzondere, want ik mocht voor deze gelegenheid zíjn pet op. En normaliter mocht een ander daar niet eens naar wíjzen….Hij is tachtig geworden.

Binnen en buiten

Lekker guur weer. Zoals het hoort in deze tijd van het jaar. Fijn om, met een goede regenjas aan (dat wel natuurlijk), een frisse neus in te halen. En dan weer op je gemakje naar binnen te gaan. Waar het warm is, waar de leeslamp wacht. Waar het raam uitnodigt tot een blik op het krioelende verkeer in hartje stad....

Toen de cello's kwamen

Wat popmuziek betreft blijft XTC (jammer genoeg niet zo bekend geworden als de drug) een van mijn favoriete groepen. Samen met het 10CC van de eerste vier albums dé erfgenamen van The Beatles. Ik heb alle XTC-albums. Maar waar ik de laatste dagen weer aan verslingerd ben is de plaat die de band onder de schuilnaam The Dukes Of Stratosphear maakte, Chips From The Chocolate Fireball. Daarop brengen de jongens met zestien perfécte pastiches een eerbetoon aan de muziek waarmee ze in de jaren zestig opgroeiden. 25 O'Clock, Bike Ride To The Moon en Have You Seen Jackie? zijn een hommage aan de vroege Pink Floyd (mét Syd Barrett), My Love Explodes lijkt van The Yardbirds en Vanishing Girl klinkt zo mogelijk nog meer naar The Hollies dan The Hollies. Luister maar:
http://www.youtube.com/watch?v=fefbDrxMXfA)
You're My Drug is een buiging voor The Byrds, Braniac's Daughter voor The Move en in Pale And Precious herleven The Beach Boys. Leuk album om met geestesverwanten te quizzen, en te kijken wie de meeste invloeden kan duiden. Briljant, intelligent en bovenal liefdevol in elkaar gestoken! Met Collideascope brengen ze hulde aan John Lennons I'm Only Sleeping van het Beatles-album Revolver:
http://www.youtube.com/watch?v=SuZhY_bCJkQ&feature=related

1967 was een heerlijk jaar voor popliefhebbers. Dankzij The Beatles mochten er ineens meer instrumenten klinken dan alleen gitaar, bas en drums. Er kwamen meer toetsen, er kwamen blazers, en er kwamen strijkinstrumenten. Herinner me nog goed hoe mooi ik de cello's vond in Le néon van Adamo. En ineens waren er cello's alom. In Time Seller van The Spencer Davis Group, in King Midas In Reverse van The Hollies en natuurlijk in I Am The Walrus van Strawberry Fields Forever van The Beatles zelf, toen ze midden in hun psychedelische periode zaten. The Rutles maakten een leuke imitatie, maar The Dukes Of Stratosphear konden er ook wat van. Kijk eens naar dit verrúkkelijk filmpje, een mooiere knipoog naar de psychedelische periode van The Fab Four is amper denkbaar :

http://www.youtube.com/watch?v=X-fL68DbcQ0

Panoramafobie

Zouden er mensen zijn met een onverklaarbare angst voor uitzicht, voor uitzichten? Die vraag drong zich bij me op toen ik deze bank tegenkwam. Parmantig naar een blinde gevel, op luttele decimeters afstand, gericht. En naar twee transformatorkastjes ervoor. Speciaal geplaatst voor de medemens met panoramafobie?

Panorama

Vanaf de bovenste etage van het muséemagrittemuseum heb je een weids zicht over de hoofdstad van het Hoofdstedelijk Gewest, de hoofdstad van Vlaanderen, de hoofdstad van België en de hoofdstad van Europa. Een panorama over Brussel, kortom. Links de toren van het stadhuis, rechts de glanzende bollen van het onlangs gerestaureerde Atomium. En de wolken lijken zo weggewaaid van een schilderij van Magritte....

Magritte smaakvol tentoongesteld

Het muséemagrittemuseum in Brussel eens gaan bekijken. Over vijf verdiepingen verspreid is aan het Koningsplein/la Place Royal voortaan permanent een schat aan documentatie, fotomateriaal en natuurlijk schilderijen van René Magritte (1898-1967) te zien. Aardig is een opname van Magritte poserend voor zijn eigen doek La Clairvoyance / De helderziendheid (zie hieronder). Onder de tentoongestelde werken klassiekers als Le Château des Pyrénées / Het Spaanse luchtkasteel, Le Magie noire / De zwarte magie, Découverte / Ontdekking en Les Complices du magicien / De handlangers van de goochelaar. Alles smaakvol uitgestald in voorbeeldig ingerichte ruimtes.

Magritte zelf zou er met open mond naar hebben staan kijken. Hij was nagenoeg zijn hele leven immers gewend aan de eerder beperkte ruimte van zijn huurhuis aan de Rue Esseghemstraat 135 in Jette, nu het René Magritte Museum. Daar had hij zijn schildersezel in de keuken staan. Zijn beroemdste werken konterfeitte hij in deze voorstedelijke rust. De kost verdiende hij met het ontwerpen van affiches en reclameboodschappen, in de achter in de tuin gelegen Studio Dongo. Het aardige van het muséemagrittemuseum is dat ook van zijn ontwerpen voorbeelden te zien zijn, zoals de hierbij afgebeelde boodschap van de Tonny's van Toffée Antoine. Wie een zo volledig mogelijk beeld van René Magritte, zijn surrealisme, zijn leven en tijd wil krijgen doet er verstandig aan om behalve het muséemagrittemuseum ook het René Magritte Museum met een bezoekje te vereren.

Behulpzaam

Bladerend door Wat is dat?, een encyclopedie voor jongeren die in 1935 verscheen bij de N.V. Hollandia Drukkerij in Baarn bemerk ik door welk een behulpzame redactie deze is samengesteld. Bij het onderwerp Paalwoningen staat een plaatje met als onderschrift Een dorp van meer-woningen van vóór onze geschiedenis (niet naar een foto)....

In de flank

Het regent vandaag zo onbedaarlijk hard dat je aan een regenscherm boven je hoofd niet voldoende hebt. En al helemaal niet wanneer je een regenpijp passeert die vergeven is van de gaatjes. Dan word je ook in de flank nog eens aangevallen....

Verdwenen blauw

Negen jaar geleden schreven Albert Hagenaars en ik samen een gedicht voor op het kunstwerk dat Auke van der Heide en Jan Wessendorp ontwierpen op Kijk-in-de-Pot in Bergen op Zoom. Dat sprong, met die blauwe letters waarin de eerste regel Jij die hier verdwijnt was gesteld, goed in het oog daar in die bocht van de Markiezaatsweg. Maar tja, je kent gemeentebesturen en het belang dat die aan kunst in de openbare ruimte hechten. Binnen een mum was de tekst verstopt omdat gras en onkruiden allerhande die aan het zicht onttrokken. Maaien voor poëzie staat niet hoog op het prioriteitenlijstje van de dienst Stadsontwikkeling en -Beheer. Maar nu is het groen dan toch gekortwiekt. Het blauw is dan echter weer volledig verdwenen....
http://aukevanderheide.nl/works/design/pages/KidP_Veldschans01.htm

Uit de kast (7)

Vanochtend leidde mijn tastende hand me in de poëziekast, waar ik met de ogen gesloten voor stond, naar de met tekeningen van Geert Setola geïllustreerde bundel Voor eigen rekening - Zestien kwatrijnen van J. Bernlef. Die verscheen in 1992 in de bibliofiele Zwarte Reeks van Uitgeverij Herik van Jo Peters zaliger nagedachtenis. Van de 225 gesigneerde exemplaren van deze kwatrijnencyclus heb ik nummer 42. Ik sloeg er bladzijde 11 uit open:

Wat het leven hem ook had beloofd
raakte hij geleidelijk van spraak beroofd
nu schrijft hij in stilte zijn gedichten
een godsdienst waarin niemand gelooft.

Oerflipperkast

Een Venetiaanse speeltafel, uit 1780. Heb geboeid staan kijken naar deze constructie, die bij nauwkeurige bestudering in feite een oerflipperkast is. Als je aan het touwtje aan de leeuw vooraan trekt, schopt diens staart met een klepje een balletje het terrein op. Via allerhande sleufjes kan dat balletje meer of minder punten bijeen kan rollen. Kon me wel voorstellen hoe het ding zo'n 240 jaar geleden de zinnen verzette, ginder aan de Golf van Venetië.

Over tolerantie

Ja ja kinders, er is een tijd geweest dat Nederland (vooral het zichzelf Holland noemend deel, en vooral de protestanten en socialisten daarin) er met de borst vooruit prat op ging dat het zo tolerant was. Het is natuurlijk gemakkelijk om jezelf tolerant te noemen als er niets is om te tolereren. Welnu....de maakbare samenleving (ik moest om die gedachte al meewarig glimlachen toen ze in deze contreien nog maar net opgeld deed) heeft de voorbije decennia boven de Moerdijk wat betreft het samenleven tout court gezorgd voor een afkalving die haar weerga niet kent...."O, o, o, wat een stoute mensen," werd met geheven domineesvingertje gezegd toen in Antwerpen het Vlaams Blok voor het eerst een verkiezing won, daarbij volledig voorbijgaand aan het gegeven dat in Nederland stemrecht bestaat, en in België stemplícht. In het laatste geval zijn de politieke verhoudingen zonneklaar omwille van een opkomst van quasi 100%. Bij stemrecht moet je maar afwachten wie er op komt dagen, en krijg je in verwarrende tijden naast de constante D66- van die vreemde Fortuyn- en Wildersopstoten.

Niet veel veranderd

Wanneer je deze beide foto's vergelijkt is er sinds het einde van de negentiende eeuw niet wezenlijk iets veranderd in onze Bourlastraat. Het beeld van Leopold I is, om ruimte te maken voor de sporen van de trams 7 en 8, een beetje naar rechts verplaatst en de bebouwing op de hoek rechts is moderner maar voor het overige is er toch niet echt iets essentieels aan dit stadsgezicht gewijzigd.

Ensorjubilea

Nog anderhalve maand en het Ensorjaar 2010 barst los. De grote Oostender symbolist, momenteel monumentaal in beeld in het Parijzer Musée d'Orsay, werd op 13 april 1860 geboren, en da's bijna 150 jaar geleden. Vandaag valt er echter ook al een Ensorjubileum te noteren: de man die het laatste Belgische bankbiljet van 100 frank sierde verwisselde op 19 november 1949, exact 60 jaar geleden dus, het tijdelijke voor het eeuwige. Overigens werd er al bij zijn leven in Oostende een straat naar hem genoemd. Het bleef niet de enige: vandaag de dag zijn er James Ensorstraten in Aartselaar, Anderlecht, Antwerpen, De Haan, Eindhoven, Gent, Helmond, Ichtegem, Koksijde, Nieuwpoort, Oostkamp, Reet, Roeselare, Rumst, Torhout, Sint-Denijs-Westrem, Vilvoorde, Vorselaar en Waalwijk. Het is maar dat u het weet.

De man van de maskers

Het is een beetje kaal hier bij ons in het Koninklijk Museum voort Schone Kunsten. Normaliter kun je daar alleen al uren verpozen in de James Ensor-zalen. Want het Antwerpse museum heeft een bijzonder fraaie verzameling werken van deze kunstenaar. Wie nu veel Ensors wil zien moet naar Parijs, waar het Musée d'Orsay James Ensor eert met een ruimhartig overzicht. In het oude spoorstation aan de Quai d'Orsai zijn niet alleen werken uit Antwerpen, Brussel, Gent en Oostende uitgestald maar ook topstukken uit collecties in Canada, Duitsland, Frankrijk, Japan, Nederland en de Verenigde Staten. De man die gefascineerd was door maskers (hierboven het dodenmasker dat van hem werd gemaakt nadat hij in 1949 op bijna 90-jarige leeftijd de laatste adem had uitgeblazen) krijgt door deze expositie nu wellicht ook in de rest van de wereld de faam die hij hier al lang heeft.
http://www.musee-orsay.fr/index.php?id=649&L=&tx_ttnews[tt_news]=23206&no_cache=1

Het Musée d'Orsay documenteerde de overzichtstentoonstelling van James Ensor voorbeeldig (bijzonder charmant is het gegeven dat de gratis brochure en alle teksten in de zalen worden aangeboden in het Frans, het Engels én het Nederlands). Er werd zelfs speciaal een filmpje gedraaid over en in het Ensor Museum in Oostende. Op een paar verwaarloosbare uitstapjes na is Ensor eigenlijk nooit uit zijn geboortestad weg geweest. Mooi huis, waarin de oorspronkelijke inrichting zorgvuldig bewaard werd. Zelfs zijn geliefde harmonium (waarnaast ik op bovenstaande foto poseer) staat nog op dezelfde plaats waar Ensor het zelf bespeelde. Het filmpje is via de website van Musée d'Orsay te bekijken:
http://www.musee-orsay.fr/fr/manifestations/expositions/voir-ecouter/video-de-la-maison-densor-a-ostende.html

Met verwisselbare wielen, dat wel natuurlijk

Een euro. Eén euro! Voor dat overzichtelijke bedrag heb je een....vingerskateboard! En niet zómaar een vingerskateboard, maar een vingerskateboard met verwisselbare wielen. Het is amper voorstelbaar wat ze allemaal voor idioterie verzinnen. En het is niet te geloven, maar ze krijgen die brol nog verkócht ook....

Ah, Bologna....

Soms weet je iets gelijk zeker. Dat je ergens zou kunnen wonen bijvoorbeeld. Had dat al jong bij Antwerpen, waar ik nu al lang effectief gevestigd ben. Maar verder bij niet zo veel plaatsen. Bij München (waar ik me onmiddellijk als een vis in het water voelde). En, dat voelden we allebei, bij Bologna. Niet zo groot als Antwerpen, maar toch een forse stad. Ze ligt aan de voet van de Apennijnen, aan de Reno. Denk er weer aan naar aanleiding van de film Il papà di Giovanna, die zich hier afspeelt. In Bologna is het een half jaar warm, en een half jaar koud (waarbij er opvallend vaak sneeuw valt). Vandaar het grote aantal arcades. Zo blijf je des zomers koel, en in de winter droog. Er zijn niet minder dan véértig kilometer arcaden. De stad dateert al van 510 voor Christus, toen de Etrusken haar Felsina doopten.

A propos, de Basilica di Santa Petronio aan de Piazza Maggiore in Bologna is mondiaal gezien een van de grootste kerken, en in de praktijk zelfs de grootste parochiekerk ter wereld! Kijk alleen maar eens naar het dwergachtige ventje dat ik hier ben tegen de achtergrond van die reusachtige toegangsdeur. Hier vond de laatste kroning van een keizer van het Heilige Roomse Rijk plaats, toen paus Clemens VII Karel V tot die functie verhief. Voorts zijn er veel torens bewaard gebleven, in de Middeleeuwen - als wolkenkrabbers avant la lettre - symbolen van welvaart. De indrukwekkendste zijn de Due Torri, waarvoor ik hieronder te zien ben aan de Via San Vitale. In 1088 werd hier een universiteit geopend, de eerste van Europa. Ah, die rijke historie. Het wordt tijd dat we weer eens richting Emilia Romagna gaan!

Groot gelijk

Frans Mink is dichter en beeldend kunstenaar, maar ook (want zoiets blíjf je) slagerszoon. Ik weet nog dat Slagerij P.C.M. Mink bestond, in het stadje Tholen op het gelijknamige eiland. Die verkocht eigen fabrikaat rookworst. De slagerij heeft Frans door zijn bundels heen altijd geïnspireerd, getuige (bijvoorbeeld) Waar gehakt wordt / is het goed eten en Alliteratie bij de slager: Zure Zult / Zonder Zout. En nu heeft hij op zijn blog ook weer een mooie: Mager spek = een contradictio in terminis. Groot gelijk, Frans! http://www.binnenininzinnen.web-log.nl/

Stroom droogt op

De nieuwste editie van het literaire e-zine Stroom, sedert het begin van deze eeuw met de trouwe steun van Rose Vandewalle geredigeerd door François Vermeulen, is online. Het is de 35ste aflevering, en tegelijkertijd jammer genoeg de laatste. Voor deze editie stelde ik een kleine bloemlezing samen met gedichten rond het thema Sprookjes, verlucht met een mooie tekening van Didier Van de Steene.

Daarin gedichten van Piet Brak, Willy Van Doorselaer, Albert Hagenaars (foto), Patricia Lasoen, Hanz Mirck, Maja Panajotova, Alexis de Roode, Fred Wittenberg. Voorts nieuwe poëzie van onder meer uw dienaar, Marleen De Crée, Diana Freys, Jo Gisekin, Frédéric Leroy, Romain John van de Maele, Roger Nupie, Bart Stouten en Hugo Verstraeten.
http://users.telenet.be/francois.vermeulen1/Stroom%20nr%2035.pdf

Verboden in te rijden

Her en der worden er voor mijn blog Vanished Doors verdwenen ramen en deuren vastgelegd. Ingangen en vensters die om onachterhaalbare redenen hun functie verloren en terug dicht werden gemetst. Uit de Languedoc kreeg ik dit uiterst fraaie exemplaar. Het is niet alleen een mooie verdwenen deur, maar ook een bizarre situatie met die sens unique. Wie plaatst nu waarom op zo een plaats een dergelijk bord? De raadselen des levens....
www.vanisheddoors.blogspot.com

Il papà di Giovanna

Het gebeurt niet dikwijls dat ik niets, maar dan ook helemaal niéts op een film aan te merken heb. In Cartoon's zagen we de aangrijpende productie Il papà di Giovanna van Pupi Avati, die hiermee zijn eigen verhaal voor de camera brengt. Eersteklas acteerwerk van Silvio Orlando (op het Filmfestival van Venetië voor zijn hoofdrol in deze prent terecht uitgeroepen tot beste acteur), de wonderschone Francesca Neri, Ezio Greggio en Alba Rohrwacher. Eerder greep Pupi Avati ons met Il Cuore Altrove (2003) al bij de keel. Mooie muziek weer van Riz Ortolani, die ook de geluidsband maakte van onder meer dat biologerende Fantasma d’Amore en Il Cuore Altrove. Opnieuw vertelt Avati zijn verhaal tegen de achtergrond van Bologna, die ook door ons zo geliefde stad.

We herkenden onder de optiteling onmiddellijk de arcade op de Piazza Maggiore waarvoor we in het zonnetje espresso hebben zitten drinken. Il papà di Giovanna is een liefdevol gemaakt epos over Italië in, voor en na de Tweede Wereldoorlog die aan Giovanna en haar vader volledig voorbij gaat. Avati confronteert ons wel met een van de wat mij betreft huiveringwekkendste oorlogsscènes uit de filmgeschiedenis. Het klamme zweet breekt je uit als je eskaders bommenwerpers dreigend op de hoofdstad van Emilio Romagna af ziet komen brommen. Il papà di Giovanna is een aanrader van de bovenste plank!
http://www.cinebel.be/nl/film/media/1004116-Il-Papà-di-Giovanna/trailer-high.htm

Merel laat het zich smaken

In de Kruidtuin ontdekten we een nieuwe struik. Nou ja, ontdekten: hij is al fors dus hij staat er al lang, maar waarschijnlijk valt hij ons nu pas op omdat rond hem heen heel wat werd gesnoeid. Het betreft de callicarpa. Meer bepaald de callicarpa giraldiana, uit de ijzerhardfamilie. Vol fraaie paarse besjes, die meer dan op zichzelf op kerstdecoraties lijken. Met studie staan kijken hoe die door merels worden gewaardeerd als heuse lekkernijen. Dit exemplaar snoepte zich er het buikje vol van.

Niet met de ogen knipperen

Wie een boontje heeft voor merkwaardige treinverbindingen in Zwitserland moet vanavond niet met de ogen knipperen. Bijster veel merkwaardige treinverbindingen zijn er blijkbaar in Helvetia niet want als we de Humo mogen geloven heb je die op Arte bínnen een minuut gezien. Maar gelukkig begint dan wel Arte Belqique meteen....

Waar komen zij vandaan?

Het is herfst, dus het is volkomen normaal dat er bladeren voor onze voeten dwarrelen. Toen we daarstraks in onze Bourlastraat naar buiten stapten zagen we er weer heel wat liggen. De vraag die we ons echter meteen stelden: waar komen die eigenlijk vandáán? Achter onze building staan weliswaar drie forse paardenkastanjes, maar die zijn al volledig kaal. Bovendien zitten er zes verdiepingen tussen voor- en achterkant. En: in de Bourlastraat staan géén (lees: núl) bomen.....

Wapenstilstand

Vandaag, 11 november, worden hier alle oorlogen in de wereld herdacht. Maar vooral toch die ene. Op 11 november 1918 betekende een wapenstilstand tussen Duitsers, Engelsen en Fransen het einde van den Grooten Oorlog. Het staakt-het-vuren ging die dag 11.00 uur precies in, na 1568 dagen wereldbrand waarin 8,5 miljoen mensen het leven lieten. Talloze doden vielen in een uitzichtloze loopgravenoorlog met gruwelijke veldslagen bij Verdun, om de Somme en rond de IJzer. Alleen al in West-Vlaanderen sneuvelden 400.000 man.....In België wordt op 11 november het eind van zowel de Eerste als de Tweede Wereldoorlog in herinnering geroepen. Ook in Frankrijk is het vandaag een vrije dag, l'Anniversaire de l'Armistice de 1918.

Tableau de la troupe

Na afloop van de poëzieavond maakte Goddie Caubergh bijgaand tableau de la troupe. Van links naar rechts Willem Persoon, Herman J. Claeys (wiens gedicht Twin Towers Doel door Tony Rombouts werd gedeclameerd), Mark Meekers, Tony Rombouts, Martin Carrette, Patricia De Landtsheer, Bert Bevers en Frank De Vos.

Het is en blijft druk op de Boekenbeurs 2009. Als je al dat volk op de been ziet vraag je je af waarom er niet wat meer dichtbundels verkocht worden. Vanavond op de Boekenbeurs, in de Oranje Zaal van Antwerp Expo, nog eens uit eigen werk voorgelezen. Deze keer tijdens een thema-avond rond het met uitsterven bedreigde polderdorp Doel. Was er gastdichter op invitatie van Frank De Vos, DorpsdichterDoel 2009-2011. Collegae die ook het podium betraden waren behalve Frank zelve Martin Carrette, Patricia De Landtsheer, Mark Meekers (DorpsdichterDoel 2007-2009) en Willem Persoon. Tony Rombouts presenteerde het geheel. Cellist Dirk Strybol zorgde voor de muzikale omkadering.

What's in a name?

Neurie mee met Doctor doctor van dat vrolijke technogroepje The Thompson Twins. Een hit in 1984. Lekker deuntje. Roept me ook wel weer de verbazing terug die me beving toen de mensen van Thompson Twins in een interview vertelden dat ze hun groepsnaam uit Kuifje hadden, van de Thompson-detectives. Dat wás fout, en dat blíjft fout. Al begaan ook in ons taalgebied veel mensen de vergissing de twee speurders Jansen en Jansen te noemen. En dat terwijl het geen tweeling betreft. Het zijn zelfs niet eens broers.

Jansen en Janssen heten ze. Een met één s, een met twee essen. Een met een rechte snor, een met een snor met krulletjes. In het Engels heten ze Thomson en Thompson, een zonder en een met p. The Thompson Twins waren dus slordig. Ook in andere talen heten ze op het eerste gehoor hetzelfde: Dupond et Dupont, Schultze und Schulze, di Giovanne e di Giovanni....Overigens kreeg Hergé volgens kenners de inspiratie voor het duo van een foto in het Parijzer tijdschrift Le Miroir. Aanvankelijk hadden de politiemannen zelfs niet eens een naam: in de eerste versie van De sigaren van de farao, uit 1934, heetten ze X33 en X33 bis....

http://www.youtube.com/watch?v=nW5kIhcByac

Nietschze krijgt geel

Was lang geleden dat ik de sketch zag, maar dankzij Didier Maurice heb ik me weer kostelijk vermaakt met deze straffe idioterie uit de stal van Monty Python's Flying Circus. Didiers site is sowieso de moeite waard: http://www.didiermaurice.be/

Schaduwspel

Normaliter zijn de gevels van het Bisschoppelijk Paleis op de hoek van de Geefsstraat en de Schoenmarkt hier in Antwerpen smetteloos wit. In dit jaargetijde werpen diverse sfeerlichten in de binnenstad echter onvermoede schaduwen, waardoor op het paleis plots een boom lijkt te staan projecteerd....

Niet altijd prijs

Op 8 november 1969 kwam de single Oh Well van Fleetwood Mac binnen in de Top Veertig van Radio Veronica. Da's veertig jaar geleden. Het plaatje was de allereerste Alarmschijf, destijds iets nieuws. Een single werd gedurende een week elk uur gedraaid. Naar het voorbeeld van de Hit Tips in Amerika. Het werkte meestal. Oh Well kwam terecht op nummer 1, zoals zovele andere Alarmschijven. Waarmee de goede neus voor hits van de discjockeys zichzelf haast week in week uit bevestigde. Maar het was niet altijd prijs. Zocht dat even na in het Hitdossier 1939-1998 (de meest recente versie die ik in huis heb, mijn belangstelling voor Het Hitwezen is niet meer zo groot als vroeger). Wat hebben No time van Guess Who, Les beaux jours van Rika Zarai en Paroles paroles van Alain Delon & Dalida gemeen? Die nummers waren alledrie Alarmschijf (respectievelijk de 19de, de 153ste en de 214de), maar haalden nóóit de Veronica Top Veertig.

Novemberzon

Zondag 8 november. Het is een waterzonnetje, maar het ís een zonnetje. De zomer is gedaan maar hier bij ons op het pleintje doen heel wat mensen alsof de herfst zich nog aan moet kondigen: er hebben er heel wat dikke truien en jassen aan, maar ze bezetten de terrasjes alsof het juli is....

Links, rechts....

Los van het feit of je nu vóór of tegen illegaal kopiëren bent, je kunt er leuke grapjes over maken. Zo las ik net dat een hotemetoot in Rusland, die nota bene jarenlang directeur was van de staatsplatenmaatschappij Melodya, tegenwoordig een van de grootste onafhankelijke muziekproducten in zijn land is maar óók pal achter het bootleggen staat. De man, en dat vind ik een aardige vondst, heeft het zelfs niet over copyright maar over copyleft!

Boeiend dodenfeest