1967 was een heerlijk jaar voor popliefhebbers. Dankzij The Beatles mochten er ineens meer instrumenten klinken dan alleen gitaar, bas en drums. Er kwamen meer toetsen, er kwamen blazers, en er kwamen strijkinstrumenten. Herinner me nog goed hoe mooi ik de cello's vond in Le néon van Adamo. En ineens waren er cello's alom. In Time Seller van The Spencer Davis Group, in King Midas In Reverse van The Hollies en natuurlijk in I Am The Walrus van Strawberry Fields Forever van The Beatles zelf, toen ze midden in hun psychedelische periode zaten. The Rutles maakten een leuke imitatie, maar The Dukes Of Stratosphear konden er ook wat van. Kijk eens naar dit verrúkkelijk filmpje, een mooiere knipoog naar de psychedelische periode van The Fab Four is amper denkbaar :

http://www.youtube.com/watch?v=X-fL68DbcQ0