Vintage Antwerpen

"De slaapkamer van ons hotel. Het werd ons duidelijk waarom de boeking zo goedkoop was." Dagelijks wel goed voor een grijns, maar dikwijls genoeg - zoals vandaag - ook voor een schaterlach is Vintage Antwerpen. Daarin bedenkt Danny Braem nieuwe onderschriften bij oude plaatjes, waarbij hij vaak verrassend originele invalshoeken in weet te nemen. Zoals bij onderstaande foto: "Professor Dorkoniew bij het eerste ontwerp van de usb-stick. Er was nog een weg te gaan." Een aanrader: http://vintage.charmantwerpen.be/

Uit de kast (2)

Deze keer plukte mijn niet door de blik gestuurde hand Bergkristal van Pol Le Roy uit de poëziekast. Deze bundel verscheen in 1976 bij Uitgeverij De Roerdomp in Antwerpen. Bergkristal bevat werk dat Le Roy (1905-1983) tussen 1972 en 1975 aan het papier toevertrouwde. Ik sla het boek op een willekeurige bladzijde open, en op pagina 149 lees ik het gedicht Passant:

zijn blik draagt
ongestilde storm

godverlaten licht
op netelvelden en verschroeide aarde
ergens faalt het bloed

een starend meisjeslijk
bepaalt het landschap

holle weg
in een krankzinnige bocht
de man verzwindt

Terug aan wal

Zo, aangemeerd. Kapitein Bert is weer op post. Heb al die tijd geen computer aangeraakt. Had de laptop bewust thuisgelaten. Nieuws kwam uit papieren kranten, en uit de boordradio. En ja: je kúnt nog zonder pc. Heb het internet niet echt gemist, maar nu ik weer online ben vraag ik me al af hoe ik het een week zonder hebben kunnen en willen stellen....

Het duurste dier

Wat is in de Zoo wat voeding betreft het duurste dier? Vraag het een willekeurige bezoeker, en in negen van de tien gevallen zal in een eerste reflex de olifant geopperd worden. Nou eten olifanten wel het méést: dagelijks minimaal 800 gram brood, 2 kilo appelen, 2 kilo wortelen, 2 kilo olifantenbrokken en dan ook nog eens 25 kilo hooi. Zo'n beetje wat 7 paarden per dag eten. Maar, het is niet echt dúúr wat de langneuzen naar binnen schuiven. Neen, dan de zeeotter. Die is bijzonder kieskeurig. Die heeft slechts behoefte aan zo'n 5 kilo voer per dag, maar dat mag niets anders zijn dan inktvissen, mosselen, scheermesschelpen en zalm. En dát tikt aan....

Feest voor EU-haters

Eindelijk valt er eens iets te vieren voor eurofoben en Brusselhaters (waarvan Den Haag vergeven is, en waarvan er in het Verenigd Koninkrijk welgeteld 61.113.205 wonen). Zij die mopperen dat de Europese Unie te rap uitbreidt, hebben reden tot juichen. Sinds deze week ligt de eindhalte van de Furgg-Sattel stoeltjeslift nabij Zermatt namelijk niet langer in Italië maar in Zwitserland. Nadat het federaal bureau voor topografie geconstateerd had dat de waterscheidingslijn die de grens van 1942 vastlegde door smeltende gletsjers was opgeschoven heeft Zwitserland, met goedkeuring van de Italiaanse buren, beslist de grens op enkele plaatsen 150 meter op te schuiven. Daarmee is de Helvetische confederatie een stukje groter geworden. En vermits Zwitserland geen EU-lid is, de Europese Unie een stukje kleiner....

Bolgatanga

Je hebt boodschappentassen en boodschappentassen. Geertje kocht een mooie nieuwe, gemaakt van savannegras dat in de beboste streken van Ghana in het wild groeit. Dat is soepel, waardoor een vervormde mand weer in model te krijgen is door haar nat te maken en gewoon weer in vorm te trekken. Dat allemaal tot daar aan toe. Wat ik het meest boeiende aan het ding vind, is de plaats van herkomst: Bolgatanga. Dat klinkt toch gewéldig? Wat een formidabele naam: Bolgatanga....

Uit eigen keuken

Men neme een mooie runderschenkel en wrijve die in met peper, zout en knoflook. Men brade die aan en blusse die af met een gezonde scheut rode porto en voege bouillon, laurierbladeren, gebakken ajuin en kerstomaatjes toe. Op een sudderpitje zetten en een blokje zwarte chocolade bovenop leggen. Toen ik het deksel na een tijdje ter inspectie een eerste keer lichtte, was de zwarte chocolade al in de vorm van het vlees aan het smelten. Geen kant-en-klare maaltijd natuurlijk, maar wel een waarvan de smaak vanavond de beloning voor het werk zal zijn. Jammie....

Vrezende mannen

Fascinerende aantekening in Plakboek van Georges Perros: "De kunstenaars die weigeren kennis te nemen van het werk van hun tijdgenoten uit vrees erdoor te worden beïnvloed, doen min of meer denken aan de man die geen andere vrouwen meer wilde zien uit vrees zijn eigen vrouw te bedriegen."

All Creatures Great And Small Revisited

Een vakantiegenoegen: ben via mijn laptop (en via dvd's) in de hoek van de bank op mijn gemakje All Creatures Great And Small weer helemaal aan het bekijken. Van die reeks rond de boeken van James Herriot, de dierenarts die zich in de dertiger jaren van de vorige eeuw in het ruige maar fraaie Yorkshire vestigde, genoten we vanaf het moment dat die (iets meer dan dertig jaar geleden nu) op de buis kwam.

Christopher Timothy, Robert Hardy, Peter Davison en Carol Drinkwater zijn de hoofdrolspelers in deze nog immer bijzonder charmante serie. Hoogstwaarschijnlijk zal ze door de huidige generatie als te traag worden ervaren. Heb al bijna het hele eerste seizoen gezien, maar het tweede (alle veertien afleveringen, op vier schijfjes) ligt al klaar! Herinner me veel bijna beeldelijk. Heerlijke ontspanning.

Zomers weer

We hebben net de Hondsdagen achter ons gelaten, of de temperatuur kruipt omhoog. Vandaag 31 graden. Een mooie gelegenheid om verkoeling op de Schelde te zoeken. Van op de rivier een weids panorama op Antwerpen. Een aantal dapperen durft het zelfs in deze hitte aan om te zonnen op het strand van Sint-Anneke, rechts. Het silhouet van de stad heeft er een nieuwkomer bij: links is, in rode baksteen, het nog te openen Museum aan de Stroom (MAS) te zien.

De Oude en de Nieuwe Wereld

Je kunt hele beschouwingen schrijven over culturele, economische, historische en sociologische verschillen tussen de Oude en de Nieuwe Wereld. Je kunt die annoteren en van wetenschappelijk verantwoorde statistieken voorzien zoveel als je wilt, soms is een eenvoudig tekeningetje (in dit geval dubbel omwille van Bertus' Ontdek de tien verschillen) wel zo veelzeggend....

De verwording

Nu de beurzen kraken, lijkt Wall Street het financiële epicentrum áf. De Verenigde Staten van Noord-Amerika zijn een reus op lemen voeten geworden, en kunnen eigenlijk alleen nog terug vallen op militaire kracht, op spierballen. Ik vraag me af hoe lang ze die zullen kunnen blijven betalen. Niet lang genoeg om alle fellaga’s te elimineren volgens mij. De Amerikanen hebben, las ik daarnet, een staatsschuld van niet minder dan 4500 miljárd dollar en het ziet er niet naar uit dat die rap zal slinken. In feite is Amerika eigendom van China en India. Het is eigenlijk ronduit verbijsterend om te zien in welk een korte tijdsspanne Bush en Greenspan hun land naar de filistijnen hebben geholpen. Onvoorstelbaar. Als je bedenkt dat de val van het Romeinse Rijk de facto eeuwen in beslag nam is het vanuit historisch oogpunt eigenlijk een sensatie om de macht van een land voor je ogen te zién desintegreren. Hopelijk gebeurt dat ook rap met de culturele invloed waarmee Amerika - dankzij de distributiemacht van de grote studio's occupent van de Oude Wereld - de boel vervuilt. Daarvoor stak ik zojuist een kaarsje op, toen ik zag hoe Disney in zijn pretparken oude Europese sprookjesfiguren mismaakt tot plastieken zuurstokkleurige mormels en die ook nog eens in glas-in-lood durft te plaatsen. Wat een gotspe.

Terechte bijval

Stevige schouderklop voor Antwerpenaar Björn Schmelzer: hij werd verkozen tot beste jonge musicus in België, én hij kreeg in Nederland een Edison voor beste klassieke cd. Schmelzer, die eerder het Obrecht Ensemble bestierde, kreeg die prestigieuze onderscheiding voor Poissance d'amours, een cd waarop hij met zijn groep Graindelavoix dertiende eeuwse Brabantse muziek herinterpreteert. Eerder maakte hij met Graindelavoix reeds de albums Ockeghem: Caput (2006) en Les plaintes de Gille de Bins dit Binchois (2007): www.graindelavoix.be

Overgenomen uit het jongste nummer van de Mededelingen van het Centrum voor Documentatie en Reëvaluatie (CDR), dit artikeltje van Henri-Floris Jespers: Dit voorjaar lanceerde DorpsDichterDoel Frank De Vos de Bedichting van Doel-campagne. Meer dan 70 dichters stuurden een gedicht in. Deze werden op witte dekzeilen overgeschreven en aan leegstaande huizen in de Pastorijstraat en aan het parochiehuis bevestigd. In de vorige aflevering werd melding gemaakt van de bundeling van 24 van deze gedichten, samen met een aantal sprekende foto's van Richard Der Nul. 24 van deze gedichten werden nu gebundeld, samen met een aantal sprekende foto’s van fotograaf Richard De Nul.
De hel is geplaveid met goede bedoelingen en poëzie voor een goed doel is niet altijd doeltreffend. De literaire kwaliteit van dit elegant uitgegeven bundeltje staat echter buiten kijf. Vermelden we hier alvast de gedichten van CDR-medewerkers of abonnees Bert Bevers, Hendrik Carette, Herman J. Claeys (foto) en Peter Holvoet-Hanssen. De bundel werd uitgegeven in een beperkte oplage en is niet in de handel. Warm aanbevolen. Bestellen dus! Immers,

Er wordt gezegd...
Er wordt gefluisterd...
Er zitten ratten in het koren.
Er zijn er die willen vreten
(van twee walletjes, twee).
Er wordt gezegd, gedacht,
geschreven (zoveel) –
Misschien is het tijd om eens wat te gaan doen
(nu we nog een doel hebben)

Didier DE PARIS

Frank DE VOS (red.), Bedichting van een dorp, s.l., s.d. [2009], ongepagineerd. Verschenen in een beperkte oplage. Te bestellen door overschrijving van 8 € op rekeningnummer 220-050839-89 van Frank De Vos (buitenlandse overschrijvingen: IBAN BE 45220050813989 - BIC GEBABEBB).

Mooi te paard

Zie Paul Richter hier als Siegfried toch eens onvergetelijk mooi te paard zitten. Fritz Lang wist nog eens hoe je eeuwenoude legenden moest verfilmen. Dit in tegenstelling tot Uli Edel. Bekeek diens Ring of the Nibelungs, en daar werd ik niet vrolijk van. Hoe je een beladen, gelaagde sage kunt vervormen tot een Hollywoodachtige comic. Een paar geslaagde scènes, maar ondanks de aanwezigheid van Max von Sydow nergens overtuigende cinema. Nee, dan Die Nibelungen: Siegfried en Die Nibelungen: Kriemhilds Rache uit 1924. Wat een meesterwerk laat Fritz Lang hier toch mee na. Zijn gevoel voor compositie en dramatiek is ook 85 jaar na dato nog indrukwekkend. Paul Richter zet de zoon van koning Siegmund en koningin Sieglinde van Xanten geloofwaardig neer. Dankzij de wonderen van het wereldwijde web is deze film, waar je vroeger alleen in een filmmuseum naar kon kijken, ontsloten op YouTube. Het begin van het tweede deel is een fraai voorbeeld van de poëtische beeldvoering van Fritz Lang (1890-1976): http://www.youtube.com/watch?v=KwOHdra3FXY&feature=related

Tram in de straat

Ik zou het bijna vergeten, maar toen wij ons hier vestigden reed er geen tram door de Bourlastraat. Als je echt in de stad wilde wonen moest dat in een straat zijn waar de tram doorheen komt, vond ik altijd. Maar we wilden dit appartement zo graag hebben dat ik genoegen nam met úitzicht op trams, want die passeerden er ook aan het eind van de vorige eeuw al voldoende op de Frankrijklei. En ineens was daar het heuglijke nieuws dat de buurt volledig vernieuwd zou worden. Er werd een tunnel onder onze straat gegraven, en toen die klaar was werden er sporen overheen gelegd! Vreemd hoe snel je aan zoiets went. Het is nu echt doordat ik een foto van de 'oude' Bourlastraat tegenkwam (dus zonder sporen), dat ik er weer aan moest denken....

Een week jong

Jongedame. Dat betekent Kibibi in het Swahili. Ze is een week jong. De kersverse merrie hoeft het in de Zoo niet lang zonder speelkameraadje te stellen, want haar tante loopt op alledag. Dat kan niet lang meer duren....

Uit de muur

We waren weer eens boven de Moerdijk, op bezoek in het mooie Utrecht. Waar we werden getroffen door iets waar we vroeger min of meer (want in Brabant en Limburg vindt men fatsoenlijk eten belangrijker dan in het noorden) mee vertrouwd waren: De Muur. Maar toch eerder min dan meer. Helemaal vergeten! Automatieken....Mensen vinden het er normaal kleingeld in een gleuf te steken, een klepje te openen en daar iets eetbaars uit te halen.

We wonen al zo lang in Vlaanderen dat De Automatiek (ook al kun je daaruit tegenwoordig Dim Sum en een broodje Foe Yong Hai halen) een verschijnsel uit een andere wereld is geworden. In Holland, waar frieten patat worden genoemd, echter is de Febo een normaal verschijnsel. Bamiblokken, frikandellen, gehaktballen, kroketten en nasischijven worden uit de muur getrokken. Een Belg kan hier met zijn verstand niet bij....

Ornithologie

Waarschijnlijk zag hij een kneutje want het door hem vermoede diertje vertoont nergens een neiging naar roze. Van ornithologie had de betreurde Bob den Uyl niet bijster veel kaas gegeten, maar hij is wel een van de weinige schrijvers die me een schaterlach kunnen ontlokken. In Landschappen komt hij terecht in een arcadische omgeving: 'Met links en rechts een uitbundige begroeiing van de meest uiteenlopende boom- en plantensoorten, dit alles doorkruist met prielen en wielen, waarin meerkoeten, waterhoentjes en verschillende soorten eenden in alle stilte op zoek waren naar voedsel. Scholeksters vlogen over naar de rivier, en ook zag ik nog een klein licht-grijsbruin vogeltje met een naar roze neigend borstje, dat ik besloot voor een karekiet te houden (door deze wijze van determineren heb ik al heel wat zeldzame en schuwe vogelsoorten gezien).'

Waterafstotend

De Oost-Indische kers is van binnen naar buiten verhuisd. De plantjes gedijen goed in ons terrastuintje. Zag in een kruidtuin volwassen exemplaren. Grote knapen. Benieuwd welke omvang ze hier krijgen. Zowel de blaadjes als de bloemen van dit gewas zijn eetbaar. Wat me overigens verbaast is dat water geen vat heeft op de bovenkant van de Oost-Indische kers. Of je die nu nevelt, of in de regen zet: water glijdt er langs af. In de kelkvormige volwassen bladeren (zie de bovenste foto) vloeit het vocht tot één grote druppel samen die als een geleiachtig object met het groen meedeint....

Materiaal voor een avonturenfilm

Snuffel door een biografie van een hoogst eigenaardig persoon, ene Trebitsch Lincoln. Zag het boek in de bibliotheek van Henri-Floris Jespers ("Ik sluit niet uit dat het 't enige exemplaar in heel Antwerpen is"), van wie ik het mocht lenen. Had nog nóóit van de man gehoord. Je zou alleen al regisseur worden om het leven van deze avonturier te kunnen verfilmen! Je zou Bernard Wassersteins The Secret Lives Of Trebitsch Lincoln maar letterlijk hoeven te volgen om een spetterende avonturenfilm te krijgen. Wat die kerel niet allemaal gedaan heeft. De achterflap zegt genoeg: vier foto's van dezelfde mens, maar het lijken wel viér mannen. Trebitsch Lincoln (1879-1943) als missionaris in Canada, als parlementslid in het Verenigd Koninkrijk, als spion in Berlijn en als....boeddhistische abt in Shanghai! En dat allemaal in dat fascinerende tijdsgewricht dat de eerste helft van de vorige eeuw was.

Raadseltje

Je hoeft echt je ogen maar open te houden om de meest wonderlijke zaken te vinden. Wat is dit bijvoorbeeld voor een wonderlijk bouwsel? Vanuit de verte lijkt het op een eenpersoons dug-out, maar het ding is aan alle kanten dicht. Waartoe dient zoiets? De Raadselen des Levens raken nooit allemaal opgelost....

Zoals Rocco....

Er is een droom die mij met een zekere regelmaat bezoekt: ik loop op een rommelmarkt, en zie daar voor een redelijke prijs een accordeon. Ik schaf me die aan, gord me de trekharmonica om en verlos er onmiddellijk de betoverendste melodieën uit. Alsof ik Rocco Granata zelve was. Maar ik kan geen noot lezen, en beheers geen enkel muziekinstrument. Nooit droom ik dat ik mooi bas kan spelen, of piano, of viool. Wel: accordeon. De droom schoot me te binnen toen ik in de Boomgaardstraat in Berchem in een etalage een aantal fraaie trekzakken zag liggen. Maar, ik koop er geen. Kan alleen maar tegenvallen....

In het Cremer Museum

Terwijl ik hier thuis lekker zit te werken bereikt me het heuglijke bericht dat mijn conceptuele kunstwerk Stroomafwaarts, de blog waarop ik alle bruggen van Parijs aandoe, voortaan virtueel museaal gehuisvest is. En wel in het Cremer Museum Enschedé:

http://www.cremermuseum.nl/stingray_dam/pages/cms/ui/viewer.phtml?SiteID=1&PageID=3&ShowBy=blogentryid&ComponentID=176

Zuurvrij 15

Tikte onlangs twee exemplaren op de kop van Lied voor morgen van de Antwerpse dichteres Blanka Gyselen (1909-1959), een fraai (door typograaf Frans Michiels) vormgegeven privé-uitgave uit haar sterfjaar. Vond de nummers 237 en 459 (van de oplage van vijfhonderd). Wist tot dat moment vrij weinig van haar. Me er wat in verdiept. En nu kom ik haar ineens ook tegen in het nieuwste nummer van het tijdschrijft van het Letterenhuis Zuurvrij, het vijftiende ondertussen.

Het Letterenhuis verwierf namelijk het archief van deze dichteres en journaliste, en vermeldt dat terecht niet zonder trots onder het kopje Aanwinsten, een selectie. Aardige foto erbij van Blanka Gyselen, in de living van haar modernistische woning De Gulden Schaduw aan de Baillet Latourlei 33 in Brasschaat. Onder de vele boeiende aanwinsten onder meer ook een reeks handschriften van Urbain van de Voorde, bedoeld als een vervolg op zijn cyclus De Gelieven uit 1951. In de schenking bevindt zich (zie hieronder) zelfs een onuitgegeven gedicht: Clara Westhoff tot Rilke.

Voorts in deze editie van Zuurvrij aandacht voor onder veel meer de briefwisseling (over Gard Sivik), tussen Gust Gils en Paul Snoek, het archief van Jef Geeraerts en Het Geestesleven, de rubriek met literaire en artistieke nieuwtjes (kom daar nu nog eens om), die Richard Minne voor het dagblad Vooruit mocht maken. Bijzonder interessant is het essay dat Johan Vanhecke schreef over de allereerste Vlaamse speelfilm die ooit werd gedraaid: De storm des levens. De rolprent zelf is met zijn celluloid verloren gegaan, maar er resteren nog affiches, foto's, het handschrift én het typoscript van het scenario (zie hieronder). Zuurvrij is, kortom, weer van a tot en met z de moeite van het lezen waard! Meer informatie: http://www.letterenhuis.be/

Een welkome aanvulling

Uit Frankrijk kreeg ik zojuist weer een fikse aanvulling gebaande paden, van Hans Mellendijk die er met zijn gezin op vakantie was. Nou wérden deze twee paadjes gefotografeerd op Les Champs de Mars, waar wel meer volk passeert, maar tóch vind ik het straf dat Hans zijn oog op een olifantenpaadje (zoals hij ze noemt) liet vallen dat ik 29 juni óók al voor de lens nam: www.gebaandepaden.blogspot.com

Het gaat om het uitzicht....

Deze keer in Cartoon's La Ventana gezien, een werkelijk bééldschone, poëtische, verstilde evocatie van de laatste dag uit het leven van de tachtigjarige hereboer en schrijver Don Antonio (bijzonder innemend vertolkt door Antonio Larrera), die een mooi leven heeft gehad in zijn prachtige haciënda San Juan midden in de schier grenzeloze velden van Patagonië. Regisseur Carlos Sorin aarzelt niet om de details waarvoor hij zo'n oog heeft uitgebreid in close up in beeld te brengen. De film heeft een bijzonder aangenaam tempo, en is gelardeerd met trefzekere muziek van Carlos' broer Nicolás. Een cinematografische parel uit het mooie Argentinië.

http://www.youtube.com/watch?v=Z1G1LsHOxEw

Yponomeutidae

Dit oogstrelende wezentje heet spinselmot. Wordt ook wel stippelmot genoemd, en behoort alleszins tot de Yponomeutidae. Dat meldt een van de trouwe lezers van dit blog, Francesco lo Fuoco, me naar aanleiding van het berichtje over de webheg dat ik vrijdag plaatste. Volgens hem is voor die webheg de stippelmot verantwoordelijk: "De larven van deze mottensoort maken grote webben over boomtakken en struiken."

Gelijke munt....

Kwam in een schuif een foldertje tegen uit de tijd dat de komst van euro in geuren en kleuren werd toegelicht. Een van de onderwerpen daarin was de verwachte verschuiving in de herkomst van het geld. Bij de introductie van onze eenheidsmunt had ieder euroland immers nog voor quasi 100% de 'eigen' euro. De voorspelling was dat na verloop van tijd, als de roulatie serieus op gang was gekomen, het gros van het geld uit andere eurolanden zou komen en de Beatrixjes en Albertjes minder en minder in de beurzen zouden steken. Heb dat eens gecontroleerd: ik heb € 10,38 aan kleingeld op zak. Dat is afkomstig uit Italië (2 euro, 1 euro), Duitsland (1 euro, 50 cent, 1 cent), Frankrijk (10 cent, 5 cent 2 cent), Spanje (1 euro, 5 cent), Oostenrijk (2 euro), Finland (2 euro), Luxemburg (50 cent), Griekenland (5 cent) en welgeteld één Belgische munt: Albert achterop een stukje van 10 cent. Géén Nederlandse koningin.

Dubbeltalenten

Ben bezig met de voorbereidingen op een bescheiden tentoonstelling, waarvan de werktitel Dubbel luidt. Ik ken heel wat dichters die ook beeldend kunstenaar zijn. Die niet alleen poëzie schrijven, maar ook beelden, foto's, schilderijen en/0f tekeningen maken. Een aantal daarvan heb ik uitgenodigd komend najaar samen tentoon te stellen. Zelf zal ik dan enkele monotypes exposeren. Wat me bijzonder verheugt is dat de erudiete en sympathieke Henri-Floris Jespers zich bereid heeft verklaard de expositie in te leiden. Bij hem op bezoek geweest, om een en ander te bespreken. Poes Sjinta volgde tevreden spinnend het gesprek. Ze wilde ook best mee op de foto.

Neueröffnung

Niet echt boodschappenlijstjes, maar tóch gevonden in een winkelwagentje, zijn deze twee intrigerende notitieblaadjes. Om niet te vergeten dat het (door Amerikaanse barbaren zo geschandaliseerde) nationale museum van Irak heropent. De schrijver van deze Abnahmenotiz wil niet vergeten de Neueröffnung Nationalmuseum Bagdad onder de aandacht te brengen van de heren Hillen en Fiedler, die op de derde verdieping respectievelijk de appartementen 3102 en 3414 bewonen. En, o ja, mevrouw Zeh (zevende verdieping, appartement 0756) moet ook op de hoogte worden gebracht....