Over de Wilkinson Sword Quattro
Soms denk je wel eens dat nu toch wel zo’n beetje alles is uitgevonden wat er uit te vinden valt. Vergeet het! Bij Wilkinson Sword werken mensen die af en toe aan een nieuw model van hun scheermes werken. En dat doen ze briljánt. Wérkelijk! Normaliter schrijf ik wanneer ik een nieuw mesje in gebruik heb genomen een briefje met daarop de boodschap Nieuw mesje!, want de eerste dag ben ik voorzichtig, de tweede ook nog wel, maar de derde vergeet ik het steeds en zet ik net zo stevig aan als voorheen met als gevolg stroompjes bloed in de lavabo. Dankzij de Quattro Titanium van Wilkinson Sword echter mag dat briefje achterwege blijven want vanaf beurt nummer één scheer ik me met deze nieuwe versie glad zonder bloeden! Hoed af voor de ontwerpers!

Brussel als vuurtoren

Wat mij betreft komt Turkije bij de Europese Unie. Al is het alleen maar omdat Istanboel de grootste stad op ons continent is. Maar het zal nog wel even duur eer het zover is. Zeker nu de EU de term ‘nabuurschap’ uit de kast heeft getoverd. In het tijdschrift Europabericht wordt in het artikel Tussen Ersatz en wachtzaal uiteengezet welke zestien landen eventueel aanspraak kunnen gaan maken op het EU-nabuurschap. “Niemand twijfelt eraan dat het debat over de grenzen van de Unie nog lang niet gesloten is en dat over dit onderwerp nog heel wat stof zal opwaaien,” aldus Michel Theys. Dat wil ik geloven, ja. Turkije ligt in elk geval nog deels in Europa. Dat geldt zeker niét voor een aantal mogelijke ‘naburen’: Arménië, Azerbeidzjáán, Ísraël….Komaan zeg. En Paraguay zeker? Of Nepal? Het blad zet altijd wel aan tot peinzen. En het heeft deze keer een pracht van een omslag, waarop Brussel een vuurtoren is. Dat is wel een mooi beeld.

Jean Rustin confronteert
In het Museum Dr. Guislain te Gent is momenteel een overzichtstentoonstelling ingericht met werk van de Franse schilder Jean Rustin. Sommige mensen zeggen diplomatiek dat Rustin in zijn werk bijzondere aandacht heeft voor psychiatrie en de psychiatrische patiënt. Je kunt ook zeggen dat hij de mens zo genadeloos en ontluisterd mogelijk probeert weer te geven. Feit is dat zijn werk confronteert, verontrust, wérkt. Ik ken het al lang. Ter gelegenheid van Rustins 80ste verjaardag zijn er momenteel her en der exposities, maar ik wil bij dezen Gemeentemuseum Het Markiezenhof in Bergen op Zoom een pluim op de hoed steken: dat durfde het veertien jaar geleden reeds aan met de tegendraadse doeken van Jean Rustin uit te pakken.

(Jozef Guislainstraat 43, 9000 Gent, tot 7 september).

www.museumdrguislain.be

Druk, druk, druk
Het is vandaag, 28 juli, druk aan het heiligenfront. Het is de naamdag van de Heilige Ada, de Heilige Alphonsa Multathupadatu, de Heilige Beatus van Trier en Banto, de Heilige Benno II van Osnabrück, de Heilige Innocentius, de Heiligen Nazarius en Celsus, de Heilige Pedro Poveda, de Heilige Peregrinus, de Heilige Stanley Rother, de Heilige Samson van Dol, de Heilige Verena en de Heilige Victor. De ene wordt wat fanatieker aanbeden dan de andere, maar hier en daar wordt er vandaag toch een kaarsje voor hen gebrand. Dat lot is sommige andere heiligen niet gegund. Hier en daar is niet alleen hun naam vergeten, maar zelfs de beeltenis verdwenen….

De weelde van de Kruidtuin
De nabijheid van de Hortus Botanicus, in de volksmond de Botanieken ’Of, blijft een geweldige rijkdom. We hoeven de hoek maar om te slaan of we staan in de weelde van de Kruidtuin. De gunnera blijft er in het oog springende kolos, een soort prehistorische rabarber. En hoewel de Leopoldstraat er pal naast loopt blijf je in ‘het bos’ het idee hebben dat je in het bós bent en niet in hartje stad. We hebben dan zowel voor als achter een terras, maar voor appartementbewoners is zulke uitbundige natuur binnen handbereik toch een ware bron van genoegen.

Klaprozen voor kabouters
Soms hebben we het idee dat we de Kruidtuin kennen. Voor sommige mensen zien de bessen aan de struik van de wolfskers (de atropa belladonna), die momenteel in volle kracht de zon weerspiegelen, er smakelijk uit. Wij weten dat je er beter van af blijft: de hele plant bevat giftige alkaloïden. Bijzonder gevaarlijk zijn de bessen, die de uiterst giftige stof atropine bevatten. Een kind vindt de dood na het eten van drie bessen (soms al na een halve bes), voor een volwassene zijn tien tot twaalf bessen vaak fataal. Maar soms ook doen we een ‘ontdekking’. Zo viel ons nu pas de bescheiden schoonheid van het genadekruid (gratiola officinalis, uit de familie der scrophulariaceae) op. Geertje vond onmiddellijk een prima omschrijving voor de bloemetjes: “Het zijn net klaprozen voor kabouters….”

Bescherm de blogger!
Ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van het AMVC-Letterenhuis verscheen naast Zuurvrij 14 overigens de jubileumuitgave Blauwdruk, met daarin negen teksten van evenzoveel schrijvers over wat ‘literair archief’ bij hen oproept of wat dat voor hen betekent. In zijn bijdrage jaagt Xavier Roelens (foto) mij en andere verstokte bloggers de daver op het lijf: “In de Europese archiveringsdrang is het internet de volgende stap. Voorlopig bewaart het meer dan er verloren gaat, en verschijnt er ook meer dan ooit: op weblogs, YouTube, Facebook, hyves, MySpace, Netlog enzovoort.” En dan komt het (hier moet je maar niet te lang bij stilstaan want anders krijg je geen bericht meer gepost): “Uiteindelijk heeft de dienstverstrekkende firma de touwtjes in handen: als zij de stekker eruit trekken, is alles in één keer verdwenen. Er is, voor zover ik weet, geen beveiliging ingebouwd, geen wet die de weblogger beschermt.” Laat zo’n wet er maar rap komen….

Zuurvrij weer de moeite waard
Bij de post het jongste nummer, het veertiende al, van Zuurvrij. Dat is het immer aantrekkelijke tijdschrift van het AMVC-Letterenhuis. Voor deze editie is een gulle greep in de fotoverzameling van het Archief en Museum van het Vlaams Cultuurleven gedaan. Dat leverde een verrukkelijk bladernummer op, met zelden geziene foto’s van zulke uiteenlopende literatoren als Hugo Claus, Filip De Pillecyn, Wies Moens, Stijn Streuvels en Felix Timmermans (thuis in Lier geportretteerd met echtgenote Marieke, dochter Clara en zoon Gommaar). Speciale aandacht is er voor foto’s van operadiva’s en voor de oeuvres van de fotografen Edgar Barbaix, Marcel De Backer en Nestor Gerard.

Voorts een documentair overzicht van de bouw van het Letterenhuis, aan de Minderbroedersstraat, een artikel over het fotoaffiche en een beschouwing over de stereodaguerrotypieën die de Antwerpse familie Sleeckx naliet. Die was er snel bij met het op de gevoelige plaat vastleggen van vaders, moeders, kinderen en aanverwanten. Mevrouw Sleeckx, zo moge blijken uit bijgaande portretstudie in sepia, was een mysterieus mooie madame. Stijn Streuvels is het meest bekend als schrijver, maar hij was zijn leven lang ook een verwoed amateur-fotograaf. Zuurvrij belicht dat aspect van ’s mans talent met het afdrukken van acht van diens opnamen.
www.letterenhuis.be

De wolven in het bos
Amuseer me met Huilen met de wolven in het bos – Gemeenplaatsen van Léon Bloy (1846-1917). Daarin laat hij zijn licht schijnen over talloze stoplappen. Over de uitdrukking Parijs is niet in één dag gebouwd noteert hij: “Dat is mogelijk. Ik weet niet hoeveel dagen er nodig zijn om zo’n grote stad te bouwen, maar ik acht het heel waarschijnlijk dat het er meerdere geweest zijn. Daarbij komt dat het er niet in het minst toe doet.” Hè lekker, zo spits geformuleerd. Over Met vuur spelen: “Het boek Richteren vertelt dat Samson eens driehonderd vossen ving, aan de staart van elk van die dieren een fakkel bond en ze losliet in het koren van de Filistijnen. Zo speelde de verschrikkelijke nazireeër met vuur. Ik droom soms van een moderne Samson die driehonderd achterwerken van burgers in brand zou steken en hen zou loslaten tussen de anderen.” En over Een zachte dood sterven: “Ons beste woordenboek verzekert dat dit betekent: een natuurlijke dood sterven. Daar schiet je wat mee op! Dat impliceert dus gewoon dat er ook gevallen bestaan van bovennatuurlijke dood, maar het lijkt moeilijk om te preciseren welke dat zijn. Men sterft gewoonlijk aan een ziekte en zolang de betekenis van de woorden niet is afgeschaft zal ik blijven geloven dat iedere fysieke dood natuurlijk is. Cholera, gele koorts, beroerte, hondsdolheid en zonder uitzondering alle ziekten die de dood ten gevolge kunnen hebben zijn volledig natuurlijk. En ook als u door een autobus overreden wordt of als een schoorsteen op uw hoofd valt, is het natuurlijk dat de dood daarop volgt. Eveneens als u vergiftigd, doodgeschoten, doodgestoken, onthoofd wordt of verdrinkt. Ik kan het onmogelijk anders uitdrukken.” Ik hou van mensen als Bloy, die niks aannemen uit gemakzucht. Of omdat het zo hoort.

De raadselen des levens
Het leven zit vol mysteriën. Je hoeft echt je ogen maar een beetje open te houden om tegen iets raadselachtigs aan te lopen. Zo ook op deze naamdag van de Heilige Christina de Wonderbare van Brustem. In eerste instantie dacht ik “Ja, en dan?”, in de veronderstelling dat iemand bij het schrijven in opstijvend beton het adres van zijn website niet af heeft kunnen krijgen. Maar zag ik hier WWW in een trottoirband gekerfd, stomtoevallig kwam ik in een ander deel van de stad een stoeprand tegen met daarin TTT….Wat zijn dat voor merkwaardige codes?

Dick Matena verfraait Korte Nieuwstraat
In de Korte Nieuwstraat is voortaan naast de publieksingang van de Hendrik Conscience Stadsbibliotheek een nieuwe stripmuur klaar. Die kadert in de Beeldverhaalroute van de Stad Antwerpen, een initiatief van Mekanik Strip en Johan Bijttebier. Deze keer mocht Dick Matena aan de slag. Hij schilderde een fragment uit zijn stripbewerking van Willem Elsschots Kaas: de Grote Schrijver zelve op de Grote Markt. Matena deed zulks zeer fraai. Een aanwinst voor de stad!

Majestueuze rijkdom
Overigens is in Nijvel een uitzonderlijk mooie kerk die van Sint-Gertrudis. Het is een oude romaanse, en wat je daarvan bij binnentreden niét verwacht is licht en ruimte. Die vind je hier wel, en wat dat aangaat doet ze eerder aan een modern gebedshuis denken. Maar aan de muren zie je dat het hier wel degelijk om een eeuwenoud gebouw gaat. Al bijna dúizend jaar oud. Toen arduin en zandsteen nog naar mortel roken was de Duitse keizer Hendrik III hier in 1046 bij de inwijding present. Wanneer je vóór de kerk staat oogt die massaal, en het merkwaardige is dat wanneer je haar van de zijkanten beschouwt de absis juist bijzonder elegant overkomt.

Verliefd op hout?
Maar niet zo elegant als Maria. Het is dat je niet verliefd kunt worden op hout, maar in twijfel sta je in de Sint-Gertrudiskerk toch wel even. Want wat stond voor het beeld van de biddende Heilige Maagd toch een beeldschoon meisje model. Het is zeer ongewoon dat Maria blootshoofds en zonder enig attribuut wordt afgebeeld. Dit polychroom eiken beeld dateert van ongeveer 1480 en geldt terecht als een van de meesterwerken van de laatgotische beeldhouwkunst in Brabant.

Tapir te water
Behalve de olifant is de tapir, de Tapirus (Acrocodia) Indicus, bij mijn weten de enige slurfachtige. Weliswaar een heel bescheiden in vergelijking met de olifanten, maar wel een echte. De woudkoe gebruikt zijn slurfje wanneer hij onder water zwemt als snorkel. Nu kom ik toch al lang en dikwijls in de Zoo, maar ik zag de tapirs nog nooit zwemmen. En nu ineens wel!

Synchroniciteit
Alles moet zijn zoals het is, want toeval bestaat niet. Maar soms krab je je toch achter de oren. Op weg van Nijvel naar Ukkel stapte ik uit in Braine-l’Alleud. Het was tijd om te lunchen. Aan een tafeltje bij het raam van taverne Les Drôles de Dames, in de schaduw van l’Eglise du Notre Dame, aanschouwde ik de drukte op de weekmarkt. De plaatselijke vogels kwetterden onrustig in de bomen door de lokkende bergen blozende krieken in de nabije kramen. Ik maakte er kennis met een smakelijk klein geitenkaasje, Rocamadour. Zag dat later op de markt, en nam er een paar mee naar huis. Slechts € 1,15 per stuk. En nu zie ik in mijn Postvak in groeten van Sieglinde, uit de Dordogne. Dat het er warm is. Dat de regimecrisis noodgedwongen via Het Nieuwsblad wordt gevolgd vanwege ‘geen deftige Vlaamse kranten verkrijgbaar’ en dat er een bezoek is gebracht aan een religieuze site (‘Heel erg de moeite... maar met meer dan 200 trappen ook niet van de poes. Vroeger deden boetelingen het op blote knieën.’). En hoe heet die religieuze site? Rocamadour! Tot voor kort nog nóóit van gehoord, en er nu op twee manieren mee geconfronteerd. Bizar….

Koffie in Nijvel

Hoewel de verwikkelingen prima te volgen zijn via krant, radio, televisie en het web vond ik het toch tijd om in deze nadagen van België zoals we het kenden weer eens een kijkje in de andere landsdelen te gaan nemen. Koffietje gaan drinken in Nijvel. De taverne op de markt die ik op de bonnefooi was binnengestapt, bleek nog l'Union te heten ook. De plaatselijke La Nouvelle Gazette meldde dat Vlaanderen van de .be af wil en een .vl wenst. De inboorlingen waren sympathieke mensen, die zich nergens druk om leken te maken. Ik zag in Nijvel één Belgische driekleur aan een woning hangen, en die was nog behoorlijk verkleurd ook (de driekleur, niet de woning).

Ook in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest ging alles zijn gangetje. Het dagelijks leven in Anderlecht, Ganshoren, Schaarbeek en Ukkel vertoonde geen merkwaardige afwijkingen. Hooguit in Laken was het iets drukker dan gebruikelijk. In Brussel zelve werden voor het Koninklijk Paleis de tribunes voor de Nationale Feestdag opgebouwd. En het Justitiepaleis is nog steeds gehuld in een woud van steigers. De aannemer die destijds die dingen wegzette is ondertussen al dusdanig lang failliet (en de restauratiewerken liggen al die tijd stil) dat Brussel de versleten steigers, die als ze gaan vallen een gevaar voor passanten zijn, dan zelf maar kocht om ze te verwijderen. Hoe lang zal dát nog duren? Zucht. Nogmaals: alles zijn gangetje dus. Zag een leuke spotprent, waarin Paola zich bezorgd over de schouder van Albert II, die een pen op een blanco vel papier houdt, buigt en vraagt: “Lukt het een beetje, lieve?” Waarop Albert: “Vorig jaar klapte ik dicht na Oewaarde landgenoten, nu al na Oewaarde….” Ik denk dat de huidige regimecrisis wél positief is voor de kijkcijfers van de redevoering die de vorst ter gelegenheid van de Nationale Feestdag houdt: volgens mij is het voor het éérst in de geschiedenis dat de bevolking benieuwd is naar wat de koning zal gaan zeggen….

De zielen
Even tijd voor De zielen, een naar mijn smaak mooi en zuiver gedicht van Anthonie Donker (pseudoniem van Anthonie Donkersloot, 1902-1965), uit zijn bundel De grondtoon – Een keuze uit de gedichten (Querido, Amsterdam, 1963):

In alle ogen liggen zij te wachten
als dieren opgesloten in de stal.
Nog is het of een reikhalzend verwachten
erin blijft uitzien naar wat komen zal.

Maar dicht daarachter liggen de gedachten
en deze weifelen, en wijken al.
Ach zij zijn kleinbehuisd en niet bij machte
zich te bevrijden naar het open dal.

Soms waagt een ziel zichzelve te verlaten
maar als zij ingaat tot een andre ziel,
is ’t of een schaduw over deze viel.

Verschrikt om wie zij binnen heeft gelaten
ziet haar de ander aan en waar zij zijn,
weet geen van beide, op het vervreemd domein.

Kerzenopfer
Alleen al omwille van die heerlijke taal volg ik wel eens een etappe van de Giro of de Tour de France op de RAI. Het Italiaans is poëtisch. Ik kijk ook graag naar ARD of WDR. Want, al is ze minder populair, ook het Duits is een fraaie taal. Waar het Nederlands (viel me op terwijl ik naar een voetbalwedstrijd keek) met Afstand tot het doel vier woorden nodig heeft, is het Duits ferm met Torentfernung. Een strak woord voor De verbinding is verbroken is dan weer Bildausfall. En heel erg mooi vond ik, toen ik in de Katholische Pfarrgemeinde Sankt Heribert, Sankt Joseph und Heilige Dreifaltigkeit in Keulen een kaarsje ging branden, de mededeling Kerzenopfer!

Over nationale banken
Wij wonen tegenover de Nationale Bank van België, een megalomaan eclectisch bouwwerk. Ineens vroeg ik mij, nu het land amechtig probeert niet te exploderen, af of de eerste machthebbers bewust hebben gekozen voor de naam Nationale Bank van België, die in het Frans natuurlijk braaf Banque Nationale du Belgique heet. Ik bedoel: met de nadruk op nationale, alsof ze toen al zagen aankomen dat het uiteindelijk fout af zou lopen met die meerdere zielen in één borst. Alleen een qua taalproblematiek vergelijkbaar land als Canada heeft het instituut ook nadrukkelijk Banque Nationale du Canada/National Bank of Canada genoemd. Een beetje surfen leert dat de term ‘national(e)’ bij de meeste buren niet voorkomt: Banca d’Italia, Banco de España, Bank of England, Banque Centrale du Luxembourg, Banque de France, Deutsche Bundesbank, de Nederlandsche Bank….

Ça ira voortaan op groter formaat
Henri-Floris Jespers ontdekte op het net un blogue discrètement mystificateur: “In het gemeentemuseum van de Italiaanse stad Modena trof ik een foto van ene Ubaldo Guicciardini. Die zou in Modena geboren (31 december 1891) en getogen zijn, en er (merkwaardigerwijze op zijn verjaardag, 31 december 1953) ook de laatste adem hebben uitgeblazen. De opname in kwestie zou op 17 september 1938 gemaakt zijn tijdens een vakantie in België, in Verviers meer bepaald. Guicciardini zou vrienden in Antwerpen en Brussel hebben gehad. Hij schreef onder meer het toneelstuk La Poponaia (La Melonnière), waarvan bekend is dat het in elk geval op vrijdag 19 januari 1951 is opgevoerd in Antwerpen. Dat gebeurde in het toenmalige Théatre du Foyer, aan de Paleisstraat 41. Ubaldo Guicciardini schreef ook de dichtbundel Nei prossimi giorni. Er doen vreemd genoeg geruchten de ronde dat Ubaldo Guicciardini helemaal niet bestaan zou hebben, en een alter ego van Paul Neuhuys zou zijn geweest.”

In een van de vorige nummers van Ça ira wijdden Jespers cum suis aandacht aan deze Ubaldo Guicciardini. In het jongste nummer (bullétin numéro 34 alweer, en vanaf heden op A4- in plaats van op A5-formaat) citeert Jespers het volledige bericht. Jespers: ‘Le blogueur facétieux pousse l’ironie jusqu’a souligner que Guicciardini a rendu l’âme le jour même de son anniversaire, ce qui fut le cas de Paul Neuhuys.’ Ook dit nummer weer veel informatie over Neuhuys, vooral over zijn relatie met Maurice Gauchez. Sterke portretten van Gauchez en Michel de Ghelderode door de graficus Pierre-Louis Flouquet en een necrologie over de Franse avant-gardistische dichter en musicus Henri Chopin (18 juni 1922-3 januari 2008).

Niet de grootste
België is, zolang het nog bestaat, op bepaalde vlakken een bijzonder land. Zo is het een van de weinige Europese staten zonder eilanden, om maar iets te noemen. Maar héél apart vind ik toch ook wel het gegeven dat België een van de weinige landen is (als het niet al het enige is) waar McDonalds niét de grootste fastfoodketen is. In 1971 opende Quick (ondertussen in Franse handen, maar aan de formule werd en wordt niet getornd) een eerste restaurant in het nabije Schoten. Inmiddels zijn er honderden in den lande én in het buitenland. En in België is Quick marktleider. Vóór de nummer 1 wereldwijd, McDonalds. Waarvan akte!

Amper heeft CharmAntwerpen deze foto gepost met als bijschrift Net België, alleen de gevel staat er nog…, of Yves Leterme dient bij de koning zijn ontslag in als federaal regeringsleider. Benieuwd hoe dat af gaat lopen….
www.charmantwerpen.be

De evolutie is nog niet gedaan
De mens is fysiek nog niet uitgeëvolueerd. Recent Brits wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat jongeren dikkere en gespierdere duimen hebben dan ouderen! Vooral bij jongeren onder de 25 jaar is het verschil goed meetbaar. Het wordt veroorzaakt door hun ruime gebruik van elektronica. Bijna iedereen onder de 25 heeft een mobiele telefoon, en gebruikt die ook. Ouderen en mensen die weinig mobiel bellen (waaronder ik) bedienen hun gsm met willekeurig welke vinger. -25’ers echter bedienen hun toestel met de duim. Dat klopt. Hun behendigheid was me al eens opgevallen. Behalve telefoontjes vragen ook computerspelletjes en het bedienen van de computer met het toetsenbord veelvuldig gebruik van de duim. De duim wordt kortom niet alleen sterker, hij wordt ook voor meer activiteiten gebruikt. De merkbare evolutie? Jongeren bellen aan met de duim! Sinds mensenheugenis doen we dat toch allemaal met de wijsvinger. Ik vind dit werkelijk frappant. Aanbellen met je duim….

Het Plein van de Grot
Langs de Rue Leopold I/Leopold I-laan in Jette/Jette ligt het Place de la Grotte/Het Grotplein. Een wonderlijke plek. Her en der crucifixen, en in de rondte bizarre kleine kapelletjes waarin de kruiswegstaties zijn afgebeeld. Het Ave Maria en de krans om Onze-Lieve-Vrouw-van-Lourdes heen zijn in azuurblauw neon dusdanig kitscherig dat het weer mooi is. Het belangrijkste: de devotie lééft er. Het aantal brandende kaarsen is er nauwelijks te tellen. In de hoofdstad van Europa vallen heel wat onbekende eigenaardigheden te ontdekken....

Mis rariteitenkabinet
Ik mis het Volkskundemuseum. Ik wandelde regelmatig binnen in het gebouw aan de Gildekamersstraat, pal achter het stadhuis. Een mooie, oude tentoonstellingsruimte met een ruime trappenpartij. Sinds augustus jammer genoeg gesloten. De collectie wordt overgenomen door het Museum aan de Stroom (het MAS), dat op ’t Eilandje aan het verrijzen is en als alles goed gaat over twee jaar de deuren opent. Het was vaak verrassend hoe ‘de volkskunde’ er was uitgestald. Gebruiksvoorwerpen uit vroeger eeuwen, stoffige kermisattracties van voor De Groote Oorlog, antiek speelgoed, de oudste drums van de Trommelaren van Antwerpen, schedels met opgezette raven erop, een pijprokende kikker die domino zit te spelen, heksentanden, een opgezette krokodil die naast de zaag van een zaagvis aan een ketting aan het plafond hangt, liefdesthermometers en een volledig nagebouwde apotheek die tot 1930 nog de deuren openhield aan het Kipdorp.

Exodus
Max Elskamp zou er zijn ogen uit hebben gekeken. Elskamp (1862-1931) was een Antwerps dichter die in het Frans schreef. Hij was ook beeldend kunstenaar, verzamelaar van bric-à-brac én de stichter van het Volkskundemuseum. Hij heeft de opening en de eerste jaren ervan nog meegemaakt. Hij woonde in de nabije Sint-Paulusstraat. En in de Eerste Wereldoorlog verbleef hij in mijn geboorteplaats, in Bergen op Zoom. Hij huurde er, met zijn huisknecht, een etage aan de Zuidwestsingel. Elskamp schreef in die periode zijn bundel Sous les tentes de l’exode.

Hun tijd ver vooruit
In Westermanns Grosser Atlas zur Weltgeschichte valt het me op de kaart van Europa van 1815 op dat Andorra en San Marino toentertijd de enige twee republieken waren in een verder volledig royalistisch continent dat bulkte van de graafschappen, hertogdommen, keizerrijken, koninkrijken, prinsdommen en sultanaten....

Verdwenen in het groothertogdom
Een hartelijke groet. Die kreeg ik uit Luxemburg, van mijn vriend Ron Scherpenisse. Die vindt de hoofdstad van het gelijknamige land een heerlijk oord. Dat hij er nog dikwijls heen moge tijgen. Behalve een groet kreeg ik van de attente Ron ook een foto. Van een verdwenen deur. Ter uitbreiding van mijn verzameling:
www.vanisheddoors.blogspot.com

Hoge vruchtbaarheid
We aten en dronken lekker bij onze bovenste beste buur Danny, op het terras voor zijn penthouse boven op onze building. Plotsklaps viel me, zich dapper aan het grind ontworstelend, een plantje op. Bóven op een gebouw, geen warme grond in de buurt. Verrassend hoe de natuur zich telkens weet aan te passen aan de meest merkwaardige omstandigheden. Zomaar in de hoogte, iets dat verdacht veel weg heeft van een gewone teunisbloem (oenothera bienis).

Geliefd bij het volk
Bezig in Keizers sterven niet in bed van Fik Meijer. Boeiend boek. Verrassend ook soms. Wij stellen ons Nero voor als een machtswellusteling (als je kruiswoordraadsels invult weet je dat de omschrijving ‘wreed heerser’ staat voor Nero), maar zijn onderdanen waren dol op hem: “Nero werd begraven in het familiegraf van de Domitii, op de heuvel Pincius, zichtbaar vanaf het Marsveld. Een sarcofaag van porfier en een marmeren altaar binnen een stenen balustrade hielden de herinnering aan hem levend. Want al was hij gehaat bij de senaat, het gewone volk, dat hij had bedacht met imposante schouwspelen, had van hem gehouden. Nog jaren later was zijn graftombe in de lente en de zomer getooid met bloemen.”