Winschoten boven!

Het Instituut Voor Nutteloze Onderzoeken (IVNO) bestudeert in welke gemeenten de meeste straten naar dichters zijn vernoemd. Er passeerden er ondertussen veertig de loep. Dat leverde twee verschillende lijstjes op. Eén met de absolute cijfers, en één met het percentage. De Top 3 luidt in het eerste geval 1. Antwerpen (57), 2. Nijmegen (31) en 3. Winschoten (12). De Groningse stad doet het uitstekend, vermits ze de tweede ranglijst áánvoert: 1. Winschoten (6,15%), 2. Winterswijk (3,16%) en 3. Beveren (3,23%). Het IVNO ontdekte tot nu toe ook zes gemeenten waar helemaal géén boulevard, brug, lei, park, plein, steeg of straat naar een dichter werd vernoemd: Arendonk, Den Helder, Lo-Reninge, Staphorst, Westerlo en Zwalm. Guido Gezelle is overigens in dezen de onbetwiste koploper. De Brugse meester heeft in de veertig tot nu toe onderzochte gemeenten niet minder dan 27 bordjes met zijn naam op. Een goede nummer twee, met elf stuks, is Joost van den Vondel. Willem Bilderdijk en Albrecht Rodenbach hebben ieder zeven straatnaambordjes. Meer informatie op http://www.ivvnmlo.blogspot.com/

Gevoel voor humor

Je mag van de Engelsen vinden wat je wil, gevoel voor humor hébben ze. Televisiepresentator, autofreak en eurofoob Jeremy Clarkson (die ooit stelde dat er maar twee meningen bestaan: de zijne, en de verkeerde) kon me alleszins een bulderlach ontlokken: "It's often said that the Germans don't have a sense of humour, but look at it this way. They may laugh at desperately unfunny stuff such as The Benny Hill Show and Are You Being Served?, but who made it in the first place?" Nog over Duitsers: "I don't know very much about football but I do know that the result in 1966 was a freak occurrence. Normally their players make ours look disabled. And it's the same story in tennis, motor races, gliding, skiing and invading Poland." Ik vind zoiets hilarisch....

Nieuw album van Graindelavoix

Geniet met volle teugen van La Magdalene - The cult of Mary Magdalene in the early 16th century, de nieuwe cd van Graindelavoix. Dat is het Antwerpse vokaal ensemble onder leiding van Björn Schmelzer dat een contract met het prestigieuze Spaanse label Glossa in de wacht wist te slepen. La Magdalene is reeds het vierde Grandelavoix-album. Voor het vorige, Poissance d'amours, ontving het gezelschap een Edison. Ook deze editie is weer voorbeeldig gedocumenteerd, opgenomen en uitgevoerd. Het sterke punt aan Graindelavoix (foto onder) is dat ze de oude muziek niet schools brengen, maar met de eigenheid die het origineel moet hebben gekend. Geen conservatoriumversies, maar doorleefde uitvoeringen door vocalisten die zich realiseren dat hun vroege voorgangers net als koks, schrijnwerkers en smeden in de eerste plaats vákmensen waren. De aanpak van Graindelavoix klinkt in sommige oren dan misschien wat oneerbiedig, hij wérkt. Deze cd bevat werk van oude componisten als Alexander Agricola, Pierre Blondeau, Nicolas Champion, Clément Marot en Claudin de Sermisy en die zouden mochten ze Graindelavoix kunnen horen zonder enige twijfel verrúkt geweest zijn van deze interpretatie van hun werk. La Magdalene (waarop Ad Missam en zes Chansons de la Magdalene staan) werkt betoverend. Af en aan als branding rollen de stemmen. Een aanrader!
http://www.graindelavoix.be/

Van broeder tot vader

Weer een eigenaardige kwestie. Ieder Nederlands kind kent het liedje Vader Jacob. Kennen Vlamingen dat ook? Neen. Het liedje wel, maar dan heet het Broeder Jacob. De Fransen noemen het Frère Jacques, de Duitsers Bruder Jakob en de Engelsen Brother John. Bedenk dat nu ik in onze klok, een mooie Vedette, kijk. Het bescheiden carillon daarin staat op Westminster, de klanken van de Big Ben. Maar we kúnnen kiezen voor Frère Jacques. Waarom is de broeder alleen in het Nederlands een vader? De raadselen des levens....

Dag Herman!

Antwerpen is een dichter armer: vanmiddag overleed Herman J. Claeys, net geen driekwart eeuw oud. Hij sukkelde al een tijdje met zijn gezondheid, had een ongeneeslijke hersentumor. Een hartstilstand werd hem fataal. Vorige maand was hij aanwezig op de Literaire Estafette die de Vereniging van Vlaamse Letterkundigen (VVL) hield op de Boekenbeurs 2009 (foto onder: van links naar rechts Willem Persoon, Herman J. Claeys, Mark Meekers, Tony Rombouts, Martin Carrette, Patricia De Landtsheer, Bert Bevers en Frank De Vos) en nog op 18 december beleefde hij in 'De Dolle Mol' in Brussel het afscheidsfeest te zijner ere. Claeys was altijd wars van autoriteiten en religies. Maar in de slotstrofe van zijn gedicht The river rains on the city (in deze stad / veegt God / met een natte vinger / de mensen uit) schreef hij God wel met een hoofdletter. Dag Herman!

Verschillen moeten er zijn....

Als kind spaarde ik via een actie van Blue Band de plaatjes bij elkaar voor in Ik weet het, mijn eerste encyclopedie. Ik plakte al die illustraties (nou ja: pa en/of ma zullen vast een handje geholpen hebben) zelf in, met gluton. Ik weet het, nog immer in de boekenkast nabij, is mijn ‘oerboek’. Natuurlijk is dat overdreven, maar gevoelsmatig komt ‘alles’ wat ik ‘weet’ daar uit. Onlangs nog tijdens een quiz kon ik de vraag ‘Wat zijn de zeven wereldwonderen?’ als enige foutloos beantwoorden. Ik hoefde in mijn hoofd het lemma Wereldwonderen in Ik weet het maar even na te lopen. Een atol blijft er in mijn hoofd altijd zo uitzien als op het plaatje in Ik weet het. Hetzelfde geldt voor de fakir, het karveel of pygmeeën. Om kort te gaan: het boek maakt wezenlijk deel uit van mijn systeem.

Op een rommelmarkt in Zaal Bart in Merksem, in de schaduw van de Sint-Bartholomaeuskerk, deed ik een verbijsterende ontdekking. Ik kocht me voor één euro de Geïllustreerde Familie Encyclopedie. Dat blijkt een Vlaamse versie van Ik weet het, met ándere trefwoorden, een afwijkend aantal bladzijden en niet alleen dezelfde plaatjes als die ik voor Ik weet het spaarde maar….méér! Endossement, indossement of indosso is bijvoorbeeld in Ik weet het geen lemma. Ander verschil, er een willekeurige bladzijde bij nemend: in Ik weet het wordt Hiëroglyphen gevolgd door Hildebrand, Himalaja, Hindoeïsme, Hippocrates, Hirohito, Hirosjima en Hitler om over te gaan op Hobo. In de Geïllustreerde Familie Encyclopedie staan tussen Hiëroglyphen en Hobo Himalaya (hier met ypsilon), Hindoestani, Hippodroom en Histologie. Geen Hirohito, Hirosjima en Hitler dus.

Hee, wacht eens even: op deze bladzijde van Ik weet het plakte ik ooit twee plaatjes (Herten: Eland en Himalaja: Mount Everest) in die niét in de Geïllustreerde Familie Encyclopedie staan. Dus mensen die met laatstgenoemd boek opgroeiden moeten ook een schokeffectje krijgen als ze voor het eerst met Ik weet het worden geconfronteerd. Ik dacht dat ik me tekort gedaan moest voelen, maar er zijn indertijd door Familia (bij wie je in Vlaanderen de plaatjes kon sparen) andere accenten gelegd. Laat onverlet dat de Vlaamse jeugd indertijd méér plaatjes kon inplakken. Ik herken ook uit duizenden portretten dat van Pestalozzi. Pestalozzi, Johann Heinrich, was een Zwitsers opvoedkundige, die zeer belangrijk werk heeft gedaan voor de ontwikkeling van het volksonderwijs, waarvoor hij verschillende nieuwe onderwijsmethoden bedacht. Hij heeft vooral de nadruk gelegd op de behoefte aan aanschouwelijkheid. In 1827 is hij gestorven, 81 jaar oud. Tot mijn stomme verbazing staat in de Geïllustreerde Familie Encyclopedie het portret van Pestalozzi niet bij Pestalozzi (die hier trouwens Henri heet), maar als voorbeeld bij het lemma…. Kopergravure! Hier zal ik nog veel tussen gaan zitten vergelijken….

De vloek van de dertig zilverlingen

Zomaar ineens is er een fonkelnieuw avontuur van Blake & Mortimer! Normaliter wordt een nieuw album van onze vrienden vooraf uitgebreid aangekondigd in de pers, en veelal is er een voorpublicatie in een dagblad. Maar neen, deze keer niets van dat alles. Gewoon uitbrengen die handel! De vloek van de dertig zilverlingen is de titel. En het is deel 1. Jean Van Hamme, die eerder de verhalen voor De Zaak Francis Blake en Bericht uit het verleden bedacht, schreef het scenario. René Sterne en Chantal De Spiegeleer, nieuwkomers op het Blake & Mortimer-terrein, zijn de tekenaars van dienst. Mmm, een nog onbekende Blake & Mortimer. Ik wacht nog even met het album te savoureren....

Samen aan de wandel

Tot begin dit jaar was May Tagu de benjamin in het olifantenperk hier in de Zoo. Ze moest echt wennen aan het feit dat Kai Mook, de kleine die in mei als eerste olifant in België het licht zag, plotsklaps alle aandacht kreeg. Maar ondertussen zijn ze de beste maatjes en gaan ze af en toe eens samen op wandel.

De strijdbijl paraat

Leuk weetje. Natuurlijk vinden er al lang geen open gevechtshandelingen meer plaats tussen beide landen, maar formeel zijn ze nog immer in staat van oorlog: wist u dat vanwege het geschil om de Koerilen Japan en Rusland officieel nimmer de strijdbijl hebben begraven?

Sprookjes

Vorige zomer verfilmde mijn neef Maarten Bevers mijn gedichten Sprookjes. Die verschenen in de bundel Dichters in de Prinsentuin (Uitgeverij kleine Uil, Groningen, ISBN 978 90 77487 57 0). Wie zin heeft om dezer dagen eens even iets anders te bekijken dan jaaroverzichten, schaatswedstrijden en skikampioenschappen hierbij Sprookjes:

Ze klinken overal hetzelfde, dat wel

Ik wist niet dat er in ons taalgebied zoveel verschillende (dialect)woorden voor het beestje zijn: kikker(d), kikvors, kruts, puid/puit, vors, paddemook, pui, vros, aak(te)pui(t), kikmauw, ki(nk)puit, kwak, kwakker(d), kwakvors, kwakvros en kwekker(d). In Brabant, Zeeland, Antwerpen en West-Vlaanderen is puid/puit het meest verbreid, in Oost-Vlaanderen aak(te)pui(t). Typisch die scheiding. Wellicht is dat de invloed die Zeeland via Zeeuws-Vlaanderen op West-Vlaanderen heeft. Of wat te denken van de verschillende benamingen voor spin: kobbe (West- en Oost-Vlaanderen), koppe, kobbegespin, koppegespin, kobbespin, koppespin (Zeeland, stukje Oost-Vlaanderen), koppespinder, spin, spinhoer, spinnekop (West-Brabant en Antwerpen) en vrijer. Eigenaardig dat twee buurgebieden, Zeeland en West-Brabant, de boel omdraaien en van respectievelijk koppespin en spinnekop reppen!

Zalig Kerstmis

What's in a name?

Grappig: lees in een naslagwerk dat op het wereldkampioenschap voetbal van 1966 een Duitse scheidsrechter actief was (hij floot de wedstrijd Engeland-Argentinië) met de naam Rudolf Kreitlein. Kreitlein! What’s in a name?

Mooi groepje achtervolgers

Pakte de door Philip Hoorne samengestelde bloemlezing Antwerpen - De stad in gedichten (Uitgeverij 521, Amsterdam, ISBN 90 76927 72 3 - nog steeds verkrijgbaar bij De Slegte!) weer eens uit de kast. Eens geturfd van wie er de meeste gedichten zijn opgenomen. Koplopers zijn (met vier verzen elk) Hugo Claus, Aleidis Dierick, Gaston Durnez, Paul van Ostaijen, Jos Vandeloo, Eddy van Vliet en Anton van Wilderode. Ik mag me tevreden voelen met een plekje in het groepje 'achtervolgers' met ieder drie gedichten: Benno Barnard, Bert Bevers, Nic Van Bruggen, Patrick Conrad, Gust Gils, Tom Lanoye en Leonard Nolens! In de bloemlezing staan van mij Havenbeeld, Tweedekkers over de Meir en Wachtend op lijn 3.

De dikke knarie

Het is te lang om helemaal te citeren, maar ik heb me weer eens zitten vermaken met The Fat Budgie, een gedicht van John Lennon uit diens A Spaniard In The Works (1965). En niet alleen daarmee, maar óók met Lennons tekeningen en met de vertaling (in Dagboeknotities 1967-1972) die Cees Buddingh' van het gedicht vervaardigde:

I have a little budgie
He is my very pal
I take him walks in Britain
I hope I always shall.

I call my budgie Jeffrey
My grandad's name the same
I call him after grandad
Who had a feathered brain.

Some people don't like budgies
The little yellow brats
They eat them up for breakfast
Or give them to their cats.

De eerste drie strofen, van de twaalf. Buddingh's versie luidt:

Ik heb een kleine knarie
Me beste kammeraad
Kga dikkels mettem wandle
Al wortook nog zo laat

Ik noem me knarie Sjeffie
Zo heette mopa ok
Ik noemmum zo naar mopa
Dawwasso zije sok

Dr zijn lui dieznie motte
Vuil etterlijers zat
Ze smere zop dr bootraam
Of geve zander kat.

Een vertaler loopt dikwijls tegen problemen aan. Die hij soms oplost door gewoon iets te veranderen. Neem strofe 9, Lennon rijmt daarin head op bed. Maar in dit kader heeft Buddingh' niks aan een bed, dus maakt hij er maar een dressoir van. Geslaagde ingreep, wat mij betreft:

He flies around the room sometimes
And sit upon my bed
And if he's really happy
He does it on my head.

Soms vliegtie door de kamer
En zit op me dresswaar
En astie zich ech toffoel
Doettie-ut op me haar.

Aardig ook om te zien hoe Buddingh' feitelijk niet van het Engels naar het Nederlands omzet, maar het Liverpudlian doelmatig hertaalt naar het Rotjeknors.

Kabardino-Balkarië

Ooit koesterde ik het idee (ik oefende, met het oog op een eventuele quizvraag dienaangaande, ook regelmatig) dat ik van de meeste landen de hoofdstad wel wist. Mijn achilleshiel was in dezen altijd Afrika. Maar met het uiteenvallen van de Sovjet Unie zijn er autonome republieken bijgekomen waar ik nog nooit van had gehóórd. Lees net over Naltsjik (nóóit van gehoord), de hoofdstad van (helemáál nooit van gehoord) Kabardino-Balkarië! Dat klinkt als een verzonnen land uit een obscuur stripalbum, maar het bestaat écht....De hoogste berg van Europa, de Elbroes (5642 meter) bevindt zich in Kabardino-Balkarië.

Witte Kruidtuin

Het zou voor het eerst sedert jaren best wel weer eens een witte Kerst kunnen worden. Vannacht heeft het opnieuw onbedaarlijk gesneeuwd, en ook nu vallen de vlokken nog. Goed, je moet extra uitkijken waar je loopt om geen schuiver te maken maar de winterprik levert ook sfeervolle beelden op. Zie maar eens hoe de Kruidtuin er nu uitziet....

De fascinatie voor het kansspel

De eerste trommel van de Koloniale Loterij, een gietijzeren gevaarte uit 1934, gezien. Een van de pronkstukken op de kleine maar fijne tentoonstelling De kunst van het spel/L'art du jeu in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel. Die werd ingericht ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de Nationale Loterij. Beelden, documenten, schilderijen en voorwerpen illustreren de fascinatie van de mens voor het kansspel, van de oudheid tot vandaag.

Loterijen zoals we die nu kennen, zo leren we er, ontstonden in de Middeleeuwen in handelssteden in de Nederlanden en Noord-Italië. Ze hadden direct een enorme aantrekkingskracht op zowel overheden, die een nieuwe bron voor het werven van fondsen aangeboord zagen, als particulieren. Hoewel het kansspel her en der morele bezwaren opriep en zelfs verboden werd vestigde het zich rap. Steden organiseerden loterijen om openbare voorzieningen en liefdadigheid te financieren. Men kon al in de Middeleeuwen prijzen winnen als juwelen, lijfrentes, onroerend goed en openbare ambten. Tot op de dag van vandaag zijn in heel Europa nationale loterijen, en grensoverschrijdende als de Euromillions, ongelooflijk populair. De expositie toont verschillende eeuwenoude tombola-versies. De toegang tot De kunst van het spel/L'art du jeu (aan de Regentschapstraat 3, Brussel te zien tot 1 februari 2010) is gratis.

Geschiedvervalsing

Grappig hoe een stripverhaal onze conceptie van een periode in de geschiedenis kan beïnvloeden: in Asterix de Galliër en de vele vervolgalbums zien we Asterix en Obelix (en hun stamgenoten) zich om de haverklap te goed doen aan everzwijn. Bovendien is Obelix menhirhouwer. Nu blijkt een aantal details uit deze verhalen historisch incorrect: de oude Galliërs droegen niet alleen geen broekriemen maar bretels, evenmin vervaardigden ze menhirs. Die lagen al in Bretagne lang voordat de Kelten er kwamen wonen. Het meest frappant: de oude Galliërs beschouwden wilde zwijnen als heilige dieren! Dat Galliërs everzwijnen aten is dus net zo onwaarschijnlijk als de kans dat je een Indiër een koe ziet slachten....

Tombe la neige

Tijd voor Adamo, met Tombe la neige meer bepaald. Il neige. Het snééuwt. Voel me dan immer weer een jongetje. Hup, de stapschoenen aan en een kuier door het Stadspark. Levert sfeervolle beelden op. Er zitten nogal wat konijnen daar. Voor de witte valt het mee, maar voor de zwarte is het momenteel tamelijk lastig om niet extra op te vallen....

De mensen

Bezig in een interessant boek: Een geschiedenis van de namen van landen en volkeren van Jacques R. Pauwels. Vol aardige weetjes. Dat Usko-Mediterrane talen tot op de dag van vandaag ook in onze taal sporen nalaten. Het woord oeroud bijvoorbeeld betekent letterlijk zo oud als (de stad) Ur. Dat oude Egyptenaren hun land Kemit noemden. Dat aboriginals natuurlijk een evident voorbeeld van een exoniem is maar dat hun auto-etoniem of Selbstbezeichnis, Koori is hetgeen 'de mensen' beduidt. Ook de namen Inuit en Sioux betekenen letterlijk 'de mensen'.

Bomen over bomen

Ik sta, surfend langs de krantensites, te kijken van de resultaten van een lezersenquête in Het Laatste Nieuws, aangaande de kerstboom. 24% van de 18.079 mensen die tot nu toe reageerden hebben géén kerstboom, ook 24% een échte kerstboom en....51% een kerstboom van kunststof. Dat had ik niet verwacht. Ik had gedacht dat het merendeel een echte zou hebben, maar dat komt waarschijnlijk omdat we ons er zelf altijd een kopen. Het nieuwe exemplaar valt ook bij ons Stefke in de smaak. Die zit regelmatig naar de versiering te kijken. Zoals op deze foto, waarop hij een spiegelende kerstbal bestudeert die dan weer in zijn oog reflecteert....

De West-Vlaamse gemeente Wevelgem eert Marcel Coolsaet, de grootste kunstschilder die binnen haar grenzen leefde, met de tentoonstelling Marcel Coolsaet (1927-2007), Zoekende mens in OC De Cerf in Gullegem. Uit de kleine maar fijne, van een liefdevol geschreven essay van Guy van Hoof (die reeds meermaals over de Wevelgemmer artiest publiceerde) voorziene, catalogus die de expositie begeleidt blijkt duidelijk welk een begenadigd kunstenaar Coolsaet was. Eigenlijk kende ik alleen diens vrijere werk, waarvan het om de omslag afgebeelde Icarus (tempera op papier, 1986) maar één voorbeeld is. Een ware verrassing is het indrukwekkende tekentalent van de man. Heb met bewondering zijn in 1975 gemaakte pentekeningen Monument Citroën, No Step, De wandelaar en het hieronder afgebeelde Zelfportret bestudeerd. Welk een realistisch vakmanschap!

Zwerfkeien

Op mijn blog Gebaande paden verzamel ik paadjes die mensen in de loop van de tijd zelf, buiten de door planologen uitgestippelde routes, trokken. Het hoeft, daarop attendeert Hans Mellendijk (http://smelsslems.web-log.nl/) me, echter niet altijd het werk van mensenvoeten te zijn: http://planetoddity.com/the-mysterious-sailing-stones-of-death-valley/

Verdwenen deuren en ramen

Het is plezierig om te ervaren dat er her en der mensen zijn die de ogen voor me open houden. De een steekt boodschappenlijstjes in zijn zak als hij die ziet liggen, de andere legt gebaande paden vast en weer anderen fotograferen verdwenen ramen en deuren voor mijn verzameling Vanished Doors. Vanmorgen twee fraaie exemplaren binnengekregen die Didier Van De Steene vereeuwigde in Munkzwalm: http://www.vanisheddoors.blogspot.com/

Een Christmas Carol van Didi de Paris, een modern kerstverhaal van Ton van 't Hof, kerstneutraal proza van Jonas Hassen Khemiri en Roel Weerheijm en poëzie van Hanz Mirck en Miek Zwamborm. Er valt weer van alles te lezen in Kluger Hans, het vierde nummer van dit tijdschrift met literatuur als inzet. Op de omslag poseert de redactie als kerststalgroep. En het moet gezegd: David Troch, bloot poserend in een lichtgroene plastieken wasmand, hééft wel iets van De Verlosser. Kluger Hans is er ook online: http://www.klugerhans.net/

De onvolprezen Benjamin Demeyere (http://www.benjamindemeyere.be/) bundelde het werk dat hij recentelijk voor zijn project Le déserteur maakte in een gelijknamig kleurrijk en fraai vormgegeven boekwerk dat als je het omdraait Les déserteurs heet. Aan die kant worden de zaken belicht die hij samen met Rémy Chante in binnen- en buitenland realiseerde. Le déserteur (ISBN 97 8908 1490 0702) kost € 20, en staat garant voor heel wat kijk- en leesgenoegen. http://www.deserteur.be/

De spijker op de kop

Als je je dan weer eens met koppijn van ergernis door al die politiek-correcte beschouwingen over het Palestijns-joodse conflict zit te worstelen, is er gelukkig regelmatig Jos Collignon die in één plaatje haarscherp weet aan te geven hoe de situatie ginder - de blabla van Netanyahu en Amsterdamse, Haagse, New Yorker en Washingtonner geestesverwanten pijnlijk blootleggend - op het veld écht is!

Uit de kast (8)

Met een zekere regelmaat ga ik met de ogen toe voor de poëziecollectie staan. Om er 'blind' een bundel uit te pakken, en daaruit 'blind' een gedicht te kiezen. Ditmaal kwam Père Lachaise - Schoonselhof, een confrontatie van Rudy Witse de kast uit. Dit met sfeervolle foto's van Michel Wuyts geïllustreerde boek (Uitgeverij Pandora, Antwerpen, 2005, ISBN 90 5325 270 3) heeft op bladzijde 29 het gedicht schoonselhof [introïtus] staan:

lange, nauwkeurig haakse wegen
die doden niet lopen moeten, enkel levenden.
door weer en geen weer.

zij leiden, die wegen, het is geweten,
naar ergens waar ergens
nergens wordt.

waar vroeger schor kakelende kippen scharrelden en
wroetende varkens vadsig vuil liepen te zijn
zoals het zwijnen past. waar kirrende edellieden
kwalijke daden stelden met gespeelde maagden:
daar zwijgt alles nu van lust of last.

behalve voor wie heel goed
luisteren wil. behalve voor wie verdomd goed
horen kan.

Popstad

Ontdekte dat er in Nijmegen, ze zijn daar mee met de tijd, een John Lennonstraat is. Daarnaast hebben ze er ook een Beatlesstraat, een Kinksstraat, een Whostraat, een Rolling Stonesstraat, een Pink Floydstraat, een Deep Purplestraat, een Queenstraat, een Policestraat en zelfs al een Coldplaystraat!

Dank u weel

Vandaag kon ik mijn verzameling goed bedoeld maar wrakkig Nederlands dankzij een oplettende Danny Braem uitbreiden met een wel heel erg kreupele mededeling:
http://maarnogniethelemaal.blogspot.com/

Kamers vol kunst

In het Rubenshuis aan de Wapper in Antwerpen is momenteel de smaakvolle expositie Kamers vol kunst in zeventiende-eeuws Antwerpen te bekijken. Centraal staan drie werken van de schilder Willem van Haecht die 'kunstkamers' voorstellen. Dat zijn schilderijen van interieurs die gevuld zijn met schilderijen en andere kunstvoorwerpen. Aan het begin van de 17de eeuw, de tijd van Rubens, pakten kunstverzamelaars graag uit met wat ze zoal bijeen collectioneerden. Doordat ze dat vast lieten leggen op doek ontstond in Antwerpen een nieuw schildersgenre, de Kunstkamers. Van Willem van Haecht (1593-1637) zijn slechts drie werken bekend, die alle drie de indrukwekkende collectie tonen van Cornelis Van der Geest (1555-1638), een vooraanstaand Antwerpse kunstverzamelaar. Van Haecht was beheerder van zijn verzameling. In het Rubenshuis worden deze topstukken voor de eerste keer gezamenlijk getoond, samen met vergelijkbaar werk van meesters als Jan Brueghel de Jonge, Gonzales Coques en David Teniers de Jonge. Waar mogelijk hingen de inrichters werken die op de schilderijen staan afgebeeld ernaast. Het is leuk puzzelen om te zien of je bekende doeken herkent. Zo is op bijgaande foto rechtsonder het befaamde De geldwisselaar en zijn vrouw van Quinten Matsys (wie zag het niet in het Louvre?) waar te nemen. Deze tentoonstelling is ook voor Antwerpse kunstliefhebbers een bijzondere, omdat de geëxposeerde werken van heinde en ver bijeen werden gebracht. Er zijn bruiklenen uit de privécollectie van de Engelse koningin en andere particuliere verzamelingen en uit onder meer de Staatsgalerie Neuburg an der Donau, het Kunsthistorisches Museum Wien en het Museo Nacional del Prado in Madrid. Kamers vol kunst in zeventiende-eeuws Antwerpen is tot 1 maart 2010 te zien, waarna de uitstalling verhuist naar het Mauritshuis in Den Haag.

http://www.rubenshuis.be/eCache/MCN/30/18/074.cmVjPTgwMjI5NTA.html

Nieuw nummer van Lava

Eerder als een boek dan als een blad (want niet minder dan 218 bladzijden) oogt het literair tijdschrift Lava. Daarvan viel nummer 15.3 in de bus, een fraaie uitgave van Meulenhoff. Met daarin verhalen van onder meer Mohammed Benzakour, Juan José Millás, John Toxopeus, Isaak Lessing en Hester Meuleman. En poëzie van Dimtri Antonissen, Gerard B. Berends en Delphine Lecompte alsmede een gedicht van mij, Ordening. Lava is in Nederland verkrijgbaar in de betere boekhandel.

http://www.lavaliterair.nl/

http://www.meulenhoff.nl/

Doelman tegen doelman

Het zijn de dagen van de doelmannen. In Luik was het bij Standard-AZ in de allerlaatste minuut 0-1. Genoeg voor AZ, les Rouches móesten gelijkspelen om de Alkmaarders achter zich te laten en Europees te overwinteren. In de ultieme seconden kwam doelman Sinan Bolat mee naar voren en juist híj kopte de gelijkmaker binnen. In Turijn was het dan weer keeper Hans-Jörg Butt (op bijgaande foto in de aanloop) die scoorde voor zijn ploeg Bayern München. In Duitsland weten ze goed dat hij een uitstekend strafschopnemer is. In de Bundesliga jaste hij er reeds 27 binnen. Zijn benutte penalty tegen Juventus (de gelijkmakende 1-1, uitslag uiteindelijk 1-4) was een aparte: Butt scoorde hier namelijk voor de derde keer mee in de Champions League. Eerder deed hij dat in 2000 voor Hamburger SV en in 2001 voor Bayer Leverkusen. Wat is nu het bijzondere? Welnu: hij trof in de Champions League vanaf elf meter de roos tegen iedere keer dezelfde club: Juventus....

Winterswijk doet het goed

Het Instituut Voor Nutteloze Onderzoeken (IVNO) bestudeerde na de gemeenten Antwerpen en Bergen op Zoom, respectievelijk mijn thuis- en mijn geboortestad, nog acht gemeenten in ons taalgebied naar het gehalte aan straten die naar dichters en dichteressen zijn vernoemd. In de Top Tien van gemeenten met de meeste gaat Antwerpen met 57 stuks nog steeds aan de leiding. Er is ook een Top Tien van gemeenten met het hoogste percentage (aantal naar dichters vernoemde straten op het totaal aantal straten, parken, pleinen en dergelijke). Daarin gaat de schone Achterhoekse stad Winterswijk nu aan de leiding met een mooi cijfer: 3,16%. Daarmee gaat de geboortestad van Gerrit Komrij en de woonplaats van Piet Gerbrandy Izegem (2,68%) en Bergen op Zoom (1,87%) vooraf. Voor een volledige stand van zaken: http://www.ivvnmlo.blogspot.com/. Het onderzoek wordt voortgezet!

Allen her!

Of wij de enige liefhebbers van Heinz Tomato Ketchup zijn waag ik te betwijfelen. Maar evenzeer betwijfel ik of de GB Carrefour een grote toeloop van ketchupminnaars mag verwachten op basis van de advertentie die ze vandaag presenteren. Normaal kost Heinz Tomato Ketchup per kilo € 3,30. Het genereuze aanbod van Carrefour is dat je die nu kunt kopen voor slechts € 3,29 per kilo. Dat is een winst van.....1 eurocent! Allen her....

Kiki is niet meer

Hij bewoog al niet bijster veel meer, maar nog goed weet ik hoe wij in 1987 onder de indruk waren van zijn leeftijd: 124 jaar! Daar zijn er dus nog eens 22 bij gekomen. In Parijs is één van de oudste schildpadden van Europa overleden. Kiki werd liefst 146 jaar en werd dus geboren in het jaar 1863. Kiki, die 250 kilo woog, was afkomstig van Mauritius en kwam in 1923 aan in de Ménagerie in de Jardin des Plantes aan de Rue Cuvier. Hij stierf aan een infectie die hij kreeg door darmproblemen, niet ongewoon voor een dier van zijn leeftijd. 146 jaar....

Mmmm, het begint al....

Op deze tweede maandag van de advent, de feestdag van de Heilige Maria-Jozefa Rossello, begint de stad in de sfeer van de donkere dagen te raken. Overal hangt feeërieke verlichting, en kerstbomen zijn er ook weer in alle maten. Nog twee weekjes slapen, en de winter begint....

Wild

Wist u dat, in tegenstelling tot een konijn (oryctolagus cuniculus), een haas (lepus europaeus) per definitie wild is? Hij overleeft namelijk niet in gevangenschap en kweekt er dientengevolge dan ook niet in.

Klassiekers

Het is een goede zaak dat musea volk binnen willen krijgen met speciale tentoonstellingen rond een bepaalde kunstenaar of een bijzonder thema, heus waar. Maar ik heb die eerlijk gezegd niet nodig om een musea in te kuieren, want dat doe ik sowieso graag en regelmatig. En regelmatig betrappen we ons er op dat we telkenmale weer met open mond stil blijven staan voor dezelfde klassiekers. Die verbeeldingen van Hieronymus Bosch bijvoorbeeld, wat zijn ze toch hallucinant. De stilistische grandeur van Rogier van der Weyden of de ontroerende portretten van Hans Memling. Het hoeft niet altijd spektakel te zijn.