zondag 31 augustus 2008
zaterdag 30 augustus 2008
Raadselachtige 15
In Gent liep ik in de Baudelostraat tegen een fascinerende mededeling aan: De herinnering had iemand tegen de muur van een burgerwoning gekalkt. Prikkelt. Zet aan het denken. Maar uitgesproken raadselachtig is die 15 ervoor. In de wijde omgeving noch elders in de straat ergens een 1 tot en met 14 of 16 tot en met nog iets te bekennen. Merkwaardig.
In Gent liep ik in de Baudelostraat tegen een fascinerende mededeling aan: De herinnering had iemand tegen de muur van een burgerwoning gekalkt. Prikkelt. Zet aan het denken. Maar uitgesproken raadselachtig is die 15 ervoor. In de wijde omgeving noch elders in de straat ergens een 1 tot en met 14 of 16 tot en met nog iets te bekennen. Merkwaardig.
vrijdag 29 augustus 2008
Alle lijnen gehad
Telkens wanneer Freek, veertien ondertussen, in Antwerpen is nemen we samen een andere tramlijn. Hij maakte al mee dat er twee nieuwe kwamen: de lijnen 5 en 6. Gisteren namen we laatstgenoemde, van Luchtbal naar Olympiade. Vorige week was hij met zijn moeder in Barcelona, waar ook Camp Nou werd bezocht. Daar kun je alleen een kijkje nemen tegen betaling van 17 per persoon. Hij vond het Olympisch Stadion, de thuishaven van Germinal Beerschot Antwerpen, een stuk minder indrukwekkend maar wel heel wat sympathieker. Al was het maar omdat we er zomaar binnen konden kuieren. Nu we Tram 6 hebben genomen hebben we alle lijnen (2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 10, 11, 12 en 24) ‘gedaan’. Tijd voor nieuwe wegen dus. En die vonden we op het water! Met de Flandria 18 de Schelde noord- en zuidwaarts bevaren. Machtig uitzicht op de stad. Nu woon ik al weer lang in Antwerpen, maar al die tijd ben ik niet op de rivier geweest. Freek maakte een foto van me op het achterdek, met de stad als decor.
Telkens wanneer Freek, veertien ondertussen, in Antwerpen is nemen we samen een andere tramlijn. Hij maakte al mee dat er twee nieuwe kwamen: de lijnen 5 en 6. Gisteren namen we laatstgenoemde, van Luchtbal naar Olympiade. Vorige week was hij met zijn moeder in Barcelona, waar ook Camp Nou werd bezocht. Daar kun je alleen een kijkje nemen tegen betaling van 17 per persoon. Hij vond het Olympisch Stadion, de thuishaven van Germinal Beerschot Antwerpen, een stuk minder indrukwekkend maar wel heel wat sympathieker. Al was het maar omdat we er zomaar binnen konden kuieren. Nu we Tram 6 hebben genomen hebben we alle lijnen (2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 10, 11, 12 en 24) ‘gedaan’. Tijd voor nieuwe wegen dus. En die vonden we op het water! Met de Flandria 18 de Schelde noord- en zuidwaarts bevaren. Machtig uitzicht op de stad. Nu woon ik al weer lang in Antwerpen, maar al die tijd ben ik niet op de rivier geweest. Freek maakte een foto van me op het achterdek, met de stad als decor.
donderdag 28 augustus 2008
Fopvis
“Hé, wat is dat daar?”, zeiden Freek en ik tegen elkaar toen we in de bocht van de Schelde vanaf het bovendek van de Flandria 18 op het strand van Sint-Anneke een samenscholing rond een object zagen. “Dat is een potvis,” was Freek stellig. Naar mijn idee zijn potvissen groter. Maar goed, het kon een kalf zijn. Maar: waarom zo diep het binnenland in gezwommen? En: waarom zo hoog op de dijk? We kwamen er niet aan uit. “Straks het ATV-journaal maar eens kijken, want je weet het in Antwerpen maar nooit!” Het dode zeezoogdier blijkt inderdaad levensecht, maar in werkelijkheid een kunstproject. De potvis (goed gezien van Freek, ik dacht nog aan een bultrug!) is gemaakt uit aluminium, hout en polyester, weegt twee ton en meet achttien meter. Om de replica nog realistischer te maken, werd de potvis ingesmeerd met rotte vis, zodat de stank aan een walvis in ontbinding doet denken. De levensechte replica werd gemaakt door kunstenaar Dirk Claesen. Die werkt al jaren als modelmaker voor natuurhistorische musea en taxidermisten. We zijn er in gestonken....
“Hé, wat is dat daar?”, zeiden Freek en ik tegen elkaar toen we in de bocht van de Schelde vanaf het bovendek van de Flandria 18 op het strand van Sint-Anneke een samenscholing rond een object zagen. “Dat is een potvis,” was Freek stellig. Naar mijn idee zijn potvissen groter. Maar goed, het kon een kalf zijn. Maar: waarom zo diep het binnenland in gezwommen? En: waarom zo hoog op de dijk? We kwamen er niet aan uit. “Straks het ATV-journaal maar eens kijken, want je weet het in Antwerpen maar nooit!” Het dode zeezoogdier blijkt inderdaad levensecht, maar in werkelijkheid een kunstproject. De potvis (goed gezien van Freek, ik dacht nog aan een bultrug!) is gemaakt uit aluminium, hout en polyester, weegt twee ton en meet achttien meter. Om de replica nog realistischer te maken, werd de potvis ingesmeerd met rotte vis, zodat de stank aan een walvis in ontbinding doet denken. De levensechte replica werd gemaakt door kunstenaar Dirk Claesen. Die werkt al jaren als modelmaker voor natuurhistorische musea en taxidermisten. We zijn er in gestonken....
Franse hoofdstad aan terreur ontsnapt
Ik heb een blóedhekel aan apparaten die niet onmiddellijk doen wat ik er van verwacht. Het fietsenverhuurbedrijfje aan de Passage Mondetour 1 was gesloten in verband met de wekelijkse rustdag (nadere bestudering leerde dat het drié dagen per week toe is, maar dit terzijde). Ik kon dus niet (zoals het hoort) binnenstappen, paspoort en geld op de balie deponeren, en zeggen “Hier met die fiets!” Noodgedwongen de blik dan maar gewend naar de rekken met tweewielers van de Velib, een soort witte fietsenplan tegen betaling. Maar dedju, wat ís de werking van de machine waar je een pasje en een pincode uit moet halen duister. Ze lijkt er alleen maar op uit je het leven zuur te maken. Het enige Frans wat me op zeker ogenblik nog machtig was luidde Patientez dat slag om slinger oplichtte zonder dat wat we wilden tevoorschijn kwam. Nou, dan moet je net bij mij zijn. De Parijzenaars mochten zich gelukkig prijzen dat ik ongewapend was. Ik zou eerst een paar handgranaten gegooid hebben, dan een salvo uit mijn mitrailleur op het passerend publiek los hebben gelaten en terwijl ik mijn bazooka ontgrendelde geroepen hebben “En nú, maintenant, tout de suite, Heute nog verdomme komt iemand vertellen hoe ik fietsen uit dat demonische rek krijg!!!!”. Tot mijn verbijstering poogden twee inboorlingen, in een Frans dat veel te Frans voor me was, spontaan te helpen maar zelfs zij kwamen niet uit de gebruiksaanwijzing. Ondertussen was mijn Geertje noest bezig De Raadselen Des Machines te ontcijferen. Iets waar ík geen kwartieren voor over heb. Maar, het wonder geschiedde! We konden kracht op de pedalen gaan zetten, en Lutetia per velo gaan verkennen. Als er iémand een Nobelprijs voor Geduld verdient is het mijn levensgezellin….
Ik heb een blóedhekel aan apparaten die niet onmiddellijk doen wat ik er van verwacht. Het fietsenverhuurbedrijfje aan de Passage Mondetour 1 was gesloten in verband met de wekelijkse rustdag (nadere bestudering leerde dat het drié dagen per week toe is, maar dit terzijde). Ik kon dus niet (zoals het hoort) binnenstappen, paspoort en geld op de balie deponeren, en zeggen “Hier met die fiets!” Noodgedwongen de blik dan maar gewend naar de rekken met tweewielers van de Velib, een soort witte fietsenplan tegen betaling. Maar dedju, wat ís de werking van de machine waar je een pasje en een pincode uit moet halen duister. Ze lijkt er alleen maar op uit je het leven zuur te maken. Het enige Frans wat me op zeker ogenblik nog machtig was luidde Patientez dat slag om slinger oplichtte zonder dat wat we wilden tevoorschijn kwam. Nou, dan moet je net bij mij zijn. De Parijzenaars mochten zich gelukkig prijzen dat ik ongewapend was. Ik zou eerst een paar handgranaten gegooid hebben, dan een salvo uit mijn mitrailleur op het passerend publiek los hebben gelaten en terwijl ik mijn bazooka ontgrendelde geroepen hebben “En nú, maintenant, tout de suite, Heute nog verdomme komt iemand vertellen hoe ik fietsen uit dat demonische rek krijg!!!!”. Tot mijn verbijstering poogden twee inboorlingen, in een Frans dat veel te Frans voor me was, spontaan te helpen maar zelfs zij kwamen niet uit de gebruiksaanwijzing. Ondertussen was mijn Geertje noest bezig De Raadselen Des Machines te ontcijferen. Iets waar ík geen kwartieren voor over heb. Maar, het wonder geschiedde! We konden kracht op de pedalen gaan zetten, en Lutetia per velo gaan verkennen. Als er iémand een Nobelprijs voor Geduld verdient is het mijn levensgezellin….
woensdag 27 augustus 2008
Van harpastum tot soccer
Op het terras van Terminus Nord aan de Rue de Dunkerque 23 in het zonnetje de vlag van de Europese Unie vrolijk bovenop het Gare du Nord zien wiegen in de wind. Aan de praat geraakt met een Engelsman, een Welshman meer bepaald, die informeerde of België echt uiteen gaat vallen. En of Vlaanderen dan denkt bij de EU te mogen. Volgens hem niet omdat Londen en Madrid met een veto zullen dreigen om Schotten, Basken en Catalanen geen opsteker te gunnen. De man was alleszins geen voorstander van ‘versplintering’. En wat zou er dan van de Rode Duivels moeten worden? Vroeg hem waarom Engeland én Wales én Noord-Ierland én Schotland zich eigenlijk mogen proberen te kwalificeren voor de EK’s en WK’s voetbal. Volgens hem kwam dat omdat de Britten de sport hebben uitgevonden, en in de beginjaren dus alleen maar elkaar hadden om de krachten mee te meten. Klinkt plausibel, maar laten we het er op houden dat de Britten de ínterland uit hebben gevonden. Er werd immers rond 1100 vóór Christus in China en Japan reeds gevoetbald, en ook de Grieken en Romeinen beoefenden respectievelijk episkyros en harpastum. Bovendien werd in de 16de eeuw in Italië al calcio (zoals voetbal daar nog steeds heet) gespeeld.
Op het terras van Terminus Nord aan de Rue de Dunkerque 23 in het zonnetje de vlag van de Europese Unie vrolijk bovenop het Gare du Nord zien wiegen in de wind. Aan de praat geraakt met een Engelsman, een Welshman meer bepaald, die informeerde of België echt uiteen gaat vallen. En of Vlaanderen dan denkt bij de EU te mogen. Volgens hem niet omdat Londen en Madrid met een veto zullen dreigen om Schotten, Basken en Catalanen geen opsteker te gunnen. De man was alleszins geen voorstander van ‘versplintering’. En wat zou er dan van de Rode Duivels moeten worden? Vroeg hem waarom Engeland én Wales én Noord-Ierland én Schotland zich eigenlijk mogen proberen te kwalificeren voor de EK’s en WK’s voetbal. Volgens hem kwam dat omdat de Britten de sport hebben uitgevonden, en in de beginjaren dus alleen maar elkaar hadden om de krachten mee te meten. Klinkt plausibel, maar laten we het er op houden dat de Britten de ínterland uit hebben gevonden. Er werd immers rond 1100 vóór Christus in China en Japan reeds gevoetbald, en ook de Grieken en Romeinen beoefenden respectievelijk episkyros en harpastum. Bovendien werd in de 16de eeuw in Italië al calcio (zoals voetbal daar nog steeds heet) gespeeld.
Nabij de Rue de Babylone
Niet eens zo héél ver van de Rue de Babylone troffen we al fietsend in Parijs deze indrukwekkende hangende tuin. De Hangende Tuinen van Babylon behoren tot de Zeven Klassieke Wereldwonderen en de mythologie, dit exemplaar is hedendaags en levensecht. Er groeien zelfs mossen tegen de voorgevel!
Niet eens zo héél ver van de Rue de Babylone troffen we al fietsend in Parijs deze indrukwekkende hangende tuin. De Hangende Tuinen van Babylon behoren tot de Zeven Klassieke Wereldwonderen en de mythologie, dit exemplaar is hedendaags en levensecht. Er groeien zelfs mossen tegen de voorgevel!
dinsdag 26 augustus 2008
Als rust vermolmt
Armand Van Assche was behalve poëziecriticus voor verschillende tijdschriften (waaronder Dietsche Warande & Belfort, Poëziekrant en Vlaanderen) zelf ook dichter. Zijn overzichtelijke oeuvre omvat De Chemie van de Dauw (Orion, 1973), Even boven het evenwicht (Orion, 1978), De zee is een orkest (Altiora/Gottmer, 1978), Cel (Danthe 1981), Haartjes op mijn arm (Altiora 1984) en Voorgevoel, dat in 1992 postuum bij het Poëziecentrum verscheen. 27 augustus 1990 overleed Armand Van Assche (op bijgaande foto van Paul van den Abeele uit 1973 vereeuwigd met zijn zoontje) totaal onverwacht, op een zomeravond in Waasmunster. Hij was slechts 50 jaar. Ter herinnering een gedicht uit Voorgevoel:
Als rust vermolmt, stelt hij
een overbodig gebaar, afval;
hij werpt een perzikpit weg, tussen de dichte klimop
niet zonder teerhartige bijgedachten.
Volgend jaar een scheut?
Hij zal het niet nagaan.
Hij ziet zijn zoon passeren als schaduw op glas.
Iemand roept
het avondmaal is klaar.
Armand Van Assche was behalve poëziecriticus voor verschillende tijdschriften (waaronder Dietsche Warande & Belfort, Poëziekrant en Vlaanderen) zelf ook dichter. Zijn overzichtelijke oeuvre omvat De Chemie van de Dauw (Orion, 1973), Even boven het evenwicht (Orion, 1978), De zee is een orkest (Altiora/Gottmer, 1978), Cel (Danthe 1981), Haartjes op mijn arm (Altiora 1984) en Voorgevoel, dat in 1992 postuum bij het Poëziecentrum verscheen. 27 augustus 1990 overleed Armand Van Assche (op bijgaande foto van Paul van den Abeele uit 1973 vereeuwigd met zijn zoontje) totaal onverwacht, op een zomeravond in Waasmunster. Hij was slechts 50 jaar. Ter herinnering een gedicht uit Voorgevoel:
Als rust vermolmt, stelt hij
een overbodig gebaar, afval;
hij werpt een perzikpit weg, tussen de dichte klimop
niet zonder teerhartige bijgedachten.
Volgend jaar een scheut?
Hij zal het niet nagaan.
Hij ziet zijn zoon passeren als schaduw op glas.
Iemand roept
het avondmaal is klaar.
maandag 25 augustus 2008
Een beschaafd land
Ik werd in het leuke boek Mijn België van Leen Huet getroffen door deze passage: “Schiet een fazant. Hang hem aan een haak tot hij er vanzelf afvalt, of leg hem drie, vier dagen in de kelder. Pluk de fazant, bewonder zijn pluimen. Maak puree. Rol aardappelkroketten, haal ze door het paneermeel. Leg ze te rusten in een koele kamer, onder een handdoek. Maak een vulling van gehakt, de lever van de fazant, ui en kruiden. Vul de fazant. Braad de fazant, bak de kroketten, verwarm perziken in siroop. Dien op, eet, kluif, let op hagelbollen in het vlees, dat je daar geen tand op stukbijt. Voer gesprekken, vluchtig en vertrouwd als de damp van de witte schotels. Denk aan de hele zondagmiddag die zich voor je uitstrekt, een luxe van luie uren, een buffer. Dank de doden.” Dit is een beschaafd land. Surrealistisch is het ten onzent regelmatig, dat zeker, maar beschááfd.
Ik werd in het leuke boek Mijn België van Leen Huet getroffen door deze passage: “Schiet een fazant. Hang hem aan een haak tot hij er vanzelf afvalt, of leg hem drie, vier dagen in de kelder. Pluk de fazant, bewonder zijn pluimen. Maak puree. Rol aardappelkroketten, haal ze door het paneermeel. Leg ze te rusten in een koele kamer, onder een handdoek. Maak een vulling van gehakt, de lever van de fazant, ui en kruiden. Vul de fazant. Braad de fazant, bak de kroketten, verwarm perziken in siroop. Dien op, eet, kluif, let op hagelbollen in het vlees, dat je daar geen tand op stukbijt. Voer gesprekken, vluchtig en vertrouwd als de damp van de witte schotels. Denk aan de hele zondagmiddag die zich voor je uitstrekt, een luxe van luie uren, een buffer. Dank de doden.” Dit is een beschaafd land. Surrealistisch is het ten onzent regelmatig, dat zeker, maar beschááfd.
zondag 24 augustus 2008
Veulentje Witvoet
Mijn oudste literaire herinnering is Veulentje Witvoet. Mijn moeder las me dat rijmpje voor toen ik klein was. Later hoorde ik het haar voor mijn broertje, en nog later voor mijn zusje declameren. Het zit dus stevig verankerd in mijn systeem. In welk boek het stond weten we niet meer. In elk geval niet in De vrolijke carrousel, en niet in Een postzak vol verhalen. Die twee boeken waaruit ons werd verteld staan hier nog in de kast. Ik weet wel zeker dat Veulentje Witvoet werd getekend door Piet Worm. Op bijgaande foto vier ik mijn eerste verjaardag, en mijn moeder leest me Veulentje Witvoet voor. Ze zou vandaag 77 zijn geworden….
Mijn oudste literaire herinnering is Veulentje Witvoet. Mijn moeder las me dat rijmpje voor toen ik klein was. Later hoorde ik het haar voor mijn broertje, en nog later voor mijn zusje declameren. Het zit dus stevig verankerd in mijn systeem. In welk boek het stond weten we niet meer. In elk geval niet in De vrolijke carrousel, en niet in Een postzak vol verhalen. Die twee boeken waaruit ons werd verteld staan hier nog in de kast. Ik weet wel zeker dat Veulentje Witvoet werd getekend door Piet Worm. Op bijgaande foto vier ik mijn eerste verjaardag, en mijn moeder leest me Veulentje Witvoet voor. Ze zou vandaag 77 zijn geworden….
Veulentje Witvoet zei eens op een dag
‘Ik wou dat ik de wijde wereld eens zag’.
Zijn moeder sliep rustig en zonder geluid
stapte Veulentje Witvoet de paardenstal uit.
Maar ó wat een schrik, ’t gebeurde heel vlug,
de wind blies de deur dicht en hij kon niet meer terug.
‘O hè’, dacht hij angstig. ‘Wat heb ik gedaan?
Hoe kan ik nu ooit nog die stal binnengaan?’
Toen hoorde hij piepen, en heel hard gelach.
En weet je wat Veulentje Witvoet toen zag?
De varkens, de kippen, de eenden, de haan.
Ze keken hem allemaal heel verbaasd aan.
Ze piepten en kwekten en lachten hem uit.
Er rolden twee tranen langs Witvoetje’s snuit.
Hij hinnikte: ‘Kun je niet aardiger zijn?
Ik heb zo’n verdriet en ik ben nog zo klein.’
‘Zo klein? Hoe oud ben je dan?’, vroeg het kalf
‘Ruim een maand’, zuchtte hij. ‘Maar nog geen anderhalf.’
De ganzen gaggelden vol medelij,
en haalden hun vriendje het hondje erbij.
‘Waf, waf’, zei het hondje. ‘Ik weet goede raad.
We gaan naar Baas Boer toe, die is heus niet zo kwaad.
En als je het vraagt, brengt hij je weer vlug
naar de stal en het hooi en je moeder terug.’
‘Hoera’, riep het veulentje en in galop
holde hij door de wei met het hondje voorop.
zaterdag 23 augustus 2008
Ferm rivierlandschap
Mijn werkkamer weer eens geordend. Zo af en toe moeten de bundels en de cd’s weer eens netjes worden gezet. De lijstjes aan de muur eens afgekuist, en bij uitbreiding de muur leeggemaakt. Op twee monotypes van eigen hand, en een schilderij na. Daar ben ik bijzonder aan gehecht, hoewel ik weet dat het amateurwerk is. Kocht het ooit in een bric-à-brac-winkel. Het doet me qua sfeer wat denken aan het werk van Valerius De Saedeleer, en qua ferme penseelstreek aan Constant Permeke. Maar die zitten er voor niets tussen. Het is van ene Willem Verlinden, die het rivierlandschap in 1958 vastlegde. Ik heb nog steeds geen informatie over hem kunnen vinden. Maar dit schilderij van een halve eeuw jong blijft aan de wand.
Mijn werkkamer weer eens geordend. Zo af en toe moeten de bundels en de cd’s weer eens netjes worden gezet. De lijstjes aan de muur eens afgekuist, en bij uitbreiding de muur leeggemaakt. Op twee monotypes van eigen hand, en een schilderij na. Daar ben ik bijzonder aan gehecht, hoewel ik weet dat het amateurwerk is. Kocht het ooit in een bric-à-brac-winkel. Het doet me qua sfeer wat denken aan het werk van Valerius De Saedeleer, en qua ferme penseelstreek aan Constant Permeke. Maar die zitten er voor niets tussen. Het is van ene Willem Verlinden, die het rivierlandschap in 1958 vastlegde. Ik heb nog steeds geen informatie over hem kunnen vinden. Maar dit schilderij van een halve eeuw jong blijft aan de wand.
vrijdag 22 augustus 2008
donderdag 21 augustus 2008
Rijnlanders gul voor België
In Keulen verwijzen veel straatnamen naar onze gewesten. Zo is er een Genter Strasse en je vindt er ook een Brabanter en een Limburger Strasse. Even ten westen van de Hohenzollernring ligt zelfs een heus Belgisches Viertel. De Rijnlanders laten daar ruimhartig ook de Aachener, Maastrichter en Venloer Strasse deel van uitmaken, zodat België er groter lijkt dan het de facto is. Hart van de wijk vormen de Lütticher Strasse en de Brüsseler Platz en de Antwerpener Strasse. Het is makkelijk om je er op je gemak te voelen dus.
In Keulen verwijzen veel straatnamen naar onze gewesten. Zo is er een Genter Strasse en je vindt er ook een Brabanter en een Limburger Strasse. Even ten westen van de Hohenzollernring ligt zelfs een heus Belgisches Viertel. De Rijnlanders laten daar ruimhartig ook de Aachener, Maastrichter en Venloer Strasse deel van uitmaken, zodat België er groter lijkt dan het de facto is. Hart van de wijk vormen de Lütticher Strasse en de Brüsseler Platz en de Antwerpener Strasse. Het is makkelijk om je er op je gemak te voelen dus.
woensdag 20 augustus 2008
Ein sympatischer Polizist
Voor het eerst Keulen per fiets verkend. Al snel reed ik net als thuis slingerslanger door allerlei steegjes en zijstraatjes. Soms tegen de richting in. En dat bleef niet onopgemerkt. Ineens stond daar op het fietspad een Duitse politieagent, als een ouderwetsche champetter met de hand omhoog Halt! gebarend. Dat het niet mocht wat ik deed. Ik verontschuldigde me beleefd. En dat de overtreding me € 15 kostte. Grootmoedig (in België vallen dergelijke boetes beduidend hoger uit) pakte ik mijn portefeuille en haalde daar vijftien euro uit. Maar die mocht hij niet aannemen. Hij mocht alleen geld aannemen via een bankkaart, maar die werd niet herkend. “Aus Belgien,” verduidelijkte ik. Het geld wilde hij écht niet aannemen, waarop hij besloot met “Also, dan warne ich Sie mündlich. Mach das nie wieder. Viel spass, und tschüs!” Er zijn mensen die lelijke dingen zeggen over de gezagsdragers bij onze oosterburen. Daartoe behoor ik niet.
Voor het eerst Keulen per fiets verkend. Al snel reed ik net als thuis slingerslanger door allerlei steegjes en zijstraatjes. Soms tegen de richting in. En dat bleef niet onopgemerkt. Ineens stond daar op het fietspad een Duitse politieagent, als een ouderwetsche champetter met de hand omhoog Halt! gebarend. Dat het niet mocht wat ik deed. Ik verontschuldigde me beleefd. En dat de overtreding me € 15 kostte. Grootmoedig (in België vallen dergelijke boetes beduidend hoger uit) pakte ik mijn portefeuille en haalde daar vijftien euro uit. Maar die mocht hij niet aannemen. Hij mocht alleen geld aannemen via een bankkaart, maar die werd niet herkend. “Aus Belgien,” verduidelijkte ik. Het geld wilde hij écht niet aannemen, waarop hij besloot met “Also, dan warne ich Sie mündlich. Mach das nie wieder. Viel spass, und tschüs!” Er zijn mensen die lelijke dingen zeggen over de gezagsdragers bij onze oosterburen. Daartoe behoor ik niet.
dinsdag 19 augustus 2008
Niet de eerste tuinkabouter
Een aardig berichtje in de krant voor mensen die hun filmklassiekers niet kennen. Daartoe moet ook de redacteur in kwestie behoren, want als hij/zij Le fabuleux destin d’Amélie Poulain van Jean-Pierre Jeunet gezien zou hebben had hij/zij geweten dat het niet de eerste tuinkabouter is die op ladderie gaat maar dat het hier gewoon een kopie van de reis van de tuinkabouter van Raphaël Poulain betreft….
Een aardig berichtje in de krant voor mensen die hun filmklassiekers niet kennen. Daartoe moet ook de redacteur in kwestie behoren, want als hij/zij Le fabuleux destin d’Amélie Poulain van Jean-Pierre Jeunet gezien zou hebben had hij/zij geweten dat het niet de eerste tuinkabouter is die op ladderie gaat maar dat het hier gewoon een kopie van de reis van de tuinkabouter van Raphaël Poulain betreft….
maandag 18 augustus 2008
Voor onze Koreaanse vrienden
Met vriend Wim geposeerd voor het naambord van Varsseveld (gemeente Oude IJsselstreek), waar iedereen welkom is. Ook Zuid-Koreanen. Die er ook effectief regelmatig de kop opsteken. Om te gaan zien hoe de geboorteplaats van Guus Hiddink (Guus San) oogt, de man die hun nationale voetbalelftal omhoog stootte in de vaart der volkeren. Zijn ouders wonen er nog steeds en begrepen in eerste instantie niet wat al die Aziaten voor hun huis kwamen doen. Wat de tekst in het Koreaans betekent weten we niet. Varsseveld (Gemeente Oude IJsselstreek)? Of Verboden voor Koreanen? Of Waar de dichter Hans Mellendijk woont? Of toch gewoon Geboorteplaats van bondscoach Guus ‘San’ Hiddink?
Met vriend Wim geposeerd voor het naambord van Varsseveld (gemeente Oude IJsselstreek), waar iedereen welkom is. Ook Zuid-Koreanen. Die er ook effectief regelmatig de kop opsteken. Om te gaan zien hoe de geboorteplaats van Guus Hiddink (Guus San) oogt, de man die hun nationale voetbalelftal omhoog stootte in de vaart der volkeren. Zijn ouders wonen er nog steeds en begrepen in eerste instantie niet wat al die Aziaten voor hun huis kwamen doen. Wat de tekst in het Koreaans betekent weten we niet. Varsseveld (Gemeente Oude IJsselstreek)? Of Verboden voor Koreanen? Of Waar de dichter Hans Mellendijk woont? Of toch gewoon Geboorteplaats van bondscoach Guus ‘San’ Hiddink?
zondag 17 augustus 2008
Bij de pinken
In de stad vind ik het al een hele belevenis als ik in een park eens een specht of een Vlaamse gaai zie. In ’t Woold in de tuin gezien: niet één winterkoninkje (troglodytes troglodytes) maar een heel volkje, ravottend in een berkenbosje. Een boomklever (sitta europaea) ondersteboven de stam van een acacia bewandelend en een sperwer (accipiter nisus) die luidkeels skat-skat-skat roepend over komt vliegen. Heel bijzonder om wakker te worden van kraaiende hanen, uit het raam alleen maar groen te zien en naast het huis grazende pinken te weten. Ik ben nog nooit zo dicht bij runderen geweest….
In de stad vind ik het al een hele belevenis als ik in een park eens een specht of een Vlaamse gaai zie. In ’t Woold in de tuin gezien: niet één winterkoninkje (troglodytes troglodytes) maar een heel volkje, ravottend in een berkenbosje. Een boomklever (sitta europaea) ondersteboven de stam van een acacia bewandelend en een sperwer (accipiter nisus) die luidkeels skat-skat-skat roepend over komt vliegen. Heel bijzonder om wakker te worden van kraaiende hanen, uit het raam alleen maar groen te zien en naast het huis grazende pinken te weten. Ik ben nog nooit zo dicht bij runderen geweest….
Nevels over de velden
In een fraaie herenboerderij te gast bij Meja en Wim en hun Freek in ’t Woold, in de verre Achterhoek. Die helemaal niet zo ver is. Wel om er te geraken, maar niet om er te zijn. In onze ouderwetsche opvoeding leek de wereld immers te bestaan uit louter Nederland, en aan de randen daarvan lag de verte. Maar in de Achterhoek is De Wereld naderbij dan de Randstad, zit je eerder in Düsseldorf en Keulen dan in Amsterdam. Hoe het ook zij, het is er prachtig platteland. Rijdend over het meanderende Kommiezenpad ben je in Duitsland, dan weer in Nederland, dan weer in Duitsland, dan weer en zo verder. Fascinerende coulisselandschappen, glooiende velden en bij avondval mooie nevels over de weilanden en heuse reeën tegen de bosrand. Stadse mensen als wij kijken er dus onze ogen uit….
In een fraaie herenboerderij te gast bij Meja en Wim en hun Freek in ’t Woold, in de verre Achterhoek. Die helemaal niet zo ver is. Wel om er te geraken, maar niet om er te zijn. In onze ouderwetsche opvoeding leek de wereld immers te bestaan uit louter Nederland, en aan de randen daarvan lag de verte. Maar in de Achterhoek is De Wereld naderbij dan de Randstad, zit je eerder in Düsseldorf en Keulen dan in Amsterdam. Hoe het ook zij, het is er prachtig platteland. Rijdend over het meanderende Kommiezenpad ben je in Duitsland, dan weer in Nederland, dan weer in Duitsland, dan weer en zo verder. Fascinerende coulisselandschappen, glooiende velden en bij avondval mooie nevels over de weilanden en heuse reeën tegen de bosrand. Stadse mensen als wij kijken er dus onze ogen uit….
zaterdag 16 augustus 2008
Roken toegestaan
“Wij hebben hier alles om ons te jeunen,” lijkt de gedachte van kastelein en habitués van de zaak achter deze deur. “En dat willen we zo houden.” Want het land mag dan wel een impasseuze regering hebben, ook hier worden rokers meer en meer de cafés uit gejaagd. De gedachte erachter is algemeen bekend en voor de meeste mensen begrijpelijk, maar er zijn nu al ambetanterikken die klagen wanneer rokers op het terras búiten het café een sigaretje opsteken. Dat ze dan naar binnen gaan. De richtlijnen van de gezondheidspredikers worden meer en meer opgevolgd, maar er zijn pertang nog initiatiefrijke nicotinevrienden die een gaatje in de markt zien en een zelfklever hebben geproduceerd die we tot nu toe alleen in de omgekeerde versie (rode rand met streep door peuk) kenden….
“Wij hebben hier alles om ons te jeunen,” lijkt de gedachte van kastelein en habitués van de zaak achter deze deur. “En dat willen we zo houden.” Want het land mag dan wel een impasseuze regering hebben, ook hier worden rokers meer en meer de cafés uit gejaagd. De gedachte erachter is algemeen bekend en voor de meeste mensen begrijpelijk, maar er zijn nu al ambetanterikken die klagen wanneer rokers op het terras búiten het café een sigaretje opsteken. Dat ze dan naar binnen gaan. De richtlijnen van de gezondheidspredikers worden meer en meer opgevolgd, maar er zijn pertang nog initiatiefrijke nicotinevrienden die een gaatje in de markt zien en een zelfklever hebben geproduceerd die we tot nu toe alleen in de omgekeerde versie (rode rand met streep door peuk) kenden….
vrijdag 15 augustus 2008
Een frappante gelijkenis
Het gaat hier natuurlijk om een typisch geval van met de mantel der liefde bedekken. In Zo meen ik dat jij ook bent – Biografie van Jan Hanlo kon auteur Hans Renders natuurlijk niét doen of een en ander niet gebeurd was, dus hij komt er niet onderuit ergens tussen neus en lippen te vermelden dat in de jaren vijftig een Vlaming de euvele moed had gehad de originaliteit van het voorwerp van zijn verering in twijfel te trekken. Het betrof de Antwerpse dichter Adriaan De Roover (85 ondertussen), die Hanlo destijds in het tijdschrift De Tafelronde niet eens openlijk van plagiaat beschuldigde, maar een citaat uit diens beroemde vers Oote simpelweg liet volgen door een stukje uit een veel ouder werk. Volgens Rutger H. Cornets de Groot zou een beschuldiging van plagiaat volslagen misplaatst zijn: “Veeleer toont dit voorbeeld aan dat niemand zijn eigen gedachten kiest: gebruik van taal houdt die erkenning in. Poëzie noch taalgebruiker zijn autonoom; beide liggen verankerd in de gemeenschap, in de taal, hoezeer die gemeenschap ook vijandig kan zijn aan de individuele expressie van haar leden.”
Ik denk er zo het mijne van. Ter vergelijking:
oote oote oote boe
Het gaat hier natuurlijk om een typisch geval van met de mantel der liefde bedekken. In Zo meen ik dat jij ook bent – Biografie van Jan Hanlo kon auteur Hans Renders natuurlijk niét doen of een en ander niet gebeurd was, dus hij komt er niet onderuit ergens tussen neus en lippen te vermelden dat in de jaren vijftig een Vlaming de euvele moed had gehad de originaliteit van het voorwerp van zijn verering in twijfel te trekken. Het betrof de Antwerpse dichter Adriaan De Roover (85 ondertussen), die Hanlo destijds in het tijdschrift De Tafelronde niet eens openlijk van plagiaat beschuldigde, maar een citaat uit diens beroemde vers Oote simpelweg liet volgen door een stukje uit een veel ouder werk. Volgens Rutger H. Cornets de Groot zou een beschuldiging van plagiaat volslagen misplaatst zijn: “Veeleer toont dit voorbeeld aan dat niemand zijn eigen gedachten kiest: gebruik van taal houdt die erkenning in. Poëzie noch taalgebruiker zijn autonoom; beide liggen verankerd in de gemeenschap, in de taal, hoezeer die gemeenschap ook vijandig kan zijn aan de individuele expressie van haar leden.”
Ik denk er zo het mijne van. Ter vergelijking:
oote oote oote boe
hoe boe hoe boe
hoe boe hoe boe
hoe boe hoe boe
B boe
Boe oe oe
Oe oe (etc.)
Eh eh euh euh euh
Oo-eh oo-eh o-eh eh eh eh
Ach ach ah ach ach ah a a
Oh ohh ohh
En dan het fragment waarvan Antwerpenaar De Roover (foto) wist dat het in hoofdstuk 18 uit het Vierde Boek van François Rabelais’ meesterwerk Pantagruel te vinden was:
Bou, bou, bou, bou!
Otto, to, to, to, ti, bou
bou, bou, bou, ou, ou
ou, bou, bou, bous
bous
bous, bous, bous, bous
paich, hu, hu, hu, ha, hu
ah ! ah! ah!
Be, be, bous, bous, bobous
ho, ho ho ho ho
Vierhonderd jaar eerder geschreven, en geen experimentele poëzie maar het gejammer dat Panurge slaakt als hij zeeziek is….
Bou, bou, bou, bou!
Otto, to, to, to, ti, bou
bou, bou, bou, ou, ou
ou, bou, bou, bous
bous
bous, bous, bous, bous
paich, hu, hu, hu, ha, hu
ah ! ah! ah!
Be, be, bous, bous, bobous
ho, ho ho ho ho
Vierhonderd jaar eerder geschreven, en geen experimentele poëzie maar het gejammer dat Panurge slaakt als hij zeeziek is….
donderdag 14 augustus 2008
De kracht van een schaal
Ik ben nimmer behept geweest met inzicht in de βέτά-wetenschappen. Als eenvoudige άλφά loop ik daarom nog slag om slinger tegen de wetten van De Natuur aan zonder daar iets van te begrijpen. Zo had ik gisteravond trek in een hardgekookt ei. En ik dacht daarvan de schaal wel eens even stuk te kunnen knijpen. Mooi niet dus. Je móet tikken. Maar waaróm? Géén idee. Ons Stefke bekeek mijn pogingen met een blik waarin ik nu een zeker mededogen vermoed….
Ik ben nimmer behept geweest met inzicht in de βέτά-wetenschappen. Als eenvoudige άλφά loop ik daarom nog slag om slinger tegen de wetten van De Natuur aan zonder daar iets van te begrijpen. Zo had ik gisteravond trek in een hardgekookt ei. En ik dacht daarvan de schaal wel eens even stuk te kunnen knijpen. Mooi niet dus. Je móet tikken. Maar waaróm? Géén idee. Ons Stefke bekeek mijn pogingen met een blik waarin ik nu een zeker mededogen vermoed….
woensdag 13 augustus 2008
Mooie website Victor Vroomkoning
En dan is voortaan ook Victor Vroomkoning (bijgaande foto waarop ik tussen hem en de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens zit werd genomen bij de presentatie van Philip Hoorne’s bloemlezing Antwerpen – De stad in gedichten, waarin ook werk van ons is te vinden) helemaal mee met De Moderne Tijd. Niet dat hij ouderwetsch communiceert. Neen, we hebben geregeld contact via e-mail, maar hij heeft nu ook een eigen website, en die ziet er bijzonder fraai uit: www.victorvroomkoning.nl
En dan is voortaan ook Victor Vroomkoning (bijgaande foto waarop ik tussen hem en de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens zit werd genomen bij de presentatie van Philip Hoorne’s bloemlezing Antwerpen – De stad in gedichten, waarin ook werk van ons is te vinden) helemaal mee met De Moderne Tijd. Niet dat hij ouderwetsch communiceert. Neen, we hebben geregeld contact via e-mail, maar hij heeft nu ook een eigen website, en die ziet er bijzonder fraai uit: www.victorvroomkoning.nl
dinsdag 12 augustus 2008
Filmpjes de wijde wereld in
De filmpjes die Maarten Bevers maakte bij mijn gedichten Avondklok en Sprookjes zijn klaar, en de wijde wereld in. Hij ging bij de voorbereidingen uiterst meticuleus te werk, en schetste vooraleer hij begon te monteren een heuse kleine storyboard, waarvan bijgaand een detail. Wie belangstelling heeft kan naar YouTube of kijken via De Contrabas of Parlando:
www.decontrabas.com
http://poezieinvlaanderen.blogspot.com/
De filmpjes die Maarten Bevers maakte bij mijn gedichten Avondklok en Sprookjes zijn klaar, en de wijde wereld in. Hij ging bij de voorbereidingen uiterst meticuleus te werk, en schetste vooraleer hij begon te monteren een heuse kleine storyboard, waarvan bijgaand een detail. Wie belangstelling heeft kan naar YouTube of kijken via De Contrabas of Parlando:
www.decontrabas.com
http://poezieinvlaanderen.blogspot.com/
Staatsbedrijf het goedkoopst
In het Verenigd Koninkrijk is het een gruwel om per trein te reizen. Sinds de spoorwegen er geprivatiseerd zijn is het er een chaos. Wanneer je per trein van Ramsgate over Canterbury naar Rye gaat, een toch betrekkelijk geringe afstand, heb je al met drié verschillende spoorwegmaatschappijen te maken. Hetzelfde maakte ik mee tussen London Saint-Pancras en Sheffield. Sommige maatschappijen (h)erkennen zelfs elkaars tickets niet. Op de ene lijn verplaats je je comfortabel, op de andere hotseknots je in aftandse wagons. Bovenop die ellende zijn er de prijzen. Een Open Standard Return London-Birmingham, een afstand van 186 kilometer, kost maar liefst 166 euro! Voor een vergelijkbare afstand in Nederland (Utrecht-Maastricht) betaal je € 47,20. In België is het ’t best geregeld, ook qua prijs. Voor een zelfde afstand (Brugge-Namen) hoef je slechts € 36,80 uit je beurs te halen.
In het Verenigd Koninkrijk is het een gruwel om per trein te reizen. Sinds de spoorwegen er geprivatiseerd zijn is het er een chaos. Wanneer je per trein van Ramsgate over Canterbury naar Rye gaat, een toch betrekkelijk geringe afstand, heb je al met drié verschillende spoorwegmaatschappijen te maken. Hetzelfde maakte ik mee tussen London Saint-Pancras en Sheffield. Sommige maatschappijen (h)erkennen zelfs elkaars tickets niet. Op de ene lijn verplaats je je comfortabel, op de andere hotseknots je in aftandse wagons. Bovenop die ellende zijn er de prijzen. Een Open Standard Return London-Birmingham, een afstand van 186 kilometer, kost maar liefst 166 euro! Voor een vergelijkbare afstand in Nederland (Utrecht-Maastricht) betaal je € 47,20. In België is het ’t best geregeld, ook qua prijs. Voor een zelfde afstand (Brugge-Namen) hoef je slechts € 36,80 uit je beurs te halen.
maandag 11 augustus 2008
zondag 10 augustus 2008
Kleur en zwart-wit
Kozijn Maarten is ondertussen al achttien, en bereidt zich voor op de Filmacademie. Hij logeerde bij ons. Het was wederom bijzonder aangenaam. In zijn bagage de onafscheidelijke camera. Hij maakte van de gelegenheid gebruik opnamen te maken voor filmpjes bij werk van Nonkel Bert. Ik las mijn gedichten Avondklok en Sprookjes, en hield me her en der in de stad voor zijn lens op. Benieuwd naar het resultaat. Hij is nu druk aan het monteren. Op mijn verzoek, heb ik altijd mooier gevonden dan kleur, in zwart-wit. Antwerpen bekeken we alleszins door een roze bril….
Kozijn Maarten is ondertussen al achttien, en bereidt zich voor op de Filmacademie. Hij logeerde bij ons. Het was wederom bijzonder aangenaam. In zijn bagage de onafscheidelijke camera. Hij maakte van de gelegenheid gebruik opnamen te maken voor filmpjes bij werk van Nonkel Bert. Ik las mijn gedichten Avondklok en Sprookjes, en hield me her en der in de stad voor zijn lens op. Benieuwd naar het resultaat. Hij is nu druk aan het monteren. Op mijn verzoek, heb ik altijd mooier gevonden dan kleur, in zwart-wit. Antwerpen bekeken we alleszins door een roze bril….
zaterdag 9 augustus 2008
Ochtend in Keulen
Fluitend waait de ochtend hoeken om.
Vanaf de Hohenzollernbrücke stalen geuren.
In de schaduw van de Dom kruipt de Rijn
zich burlesk nog lagere landen in.
Geen spiegeling is ons vreemd. Ach,
hoe dit trage stromen wordt geduld.
Grenzen lijken hier zinloos, als het woord
hoofdletter met een kleine letter beginnen.
uit mijn bundel Onaangepaste tijden
(Zinderend, Bergen op Zoom, 2006, ISBN 90 76543 09 7)
www.doorgeverijzinderend.nl
Fluitend waait de ochtend hoeken om.
Vanaf de Hohenzollernbrücke stalen geuren.
In de schaduw van de Dom kruipt de Rijn
zich burlesk nog lagere landen in.
Geen spiegeling is ons vreemd. Ach,
hoe dit trage stromen wordt geduld.
Grenzen lijken hier zinloos, als het woord
hoofdletter met een kleine letter beginnen.
uit mijn bundel Onaangepaste tijden
(Zinderend, Bergen op Zoom, 2006, ISBN 90 76543 09 7)
www.doorgeverijzinderend.nl
vrijdag 8 augustus 2008
08-08-08
Al meer dan eenendertig jaar geleden is het dat ik op de deurmat van ons eerste huis, aan de Sint-Josephstraat 2a te Bergen op Zoom, een kaartje (wat er op de voorkant stond ben ik vergeten) vond met de boodschap “Goeiemorgen, het is vandaag 7-7-77!” Met een hartelijke groet, van Frans Mink. Sindsdien stuur ik hém een kaartje ter gelegenheid van zo’n mooie datum. Ik deed zulks 8-8-88, en 9-9-99. Tegenwoordig kan het via e-mail, of blog. In het begin van de eeuw gaat het natuurlijk lekker: 01-01-01, 02-02-02, 03-03-03, en zo verder. Nu is het dus 08-08-08! De echt mooie dubbele zijn voor over drie en vier jaar: 11-11-11 en 12-12-12. En dan is het weer voor een hele tijd gedaan. Dan moeten we wachten tot 2222 (2-2-22). En daarna weer elf jaar (3-3-33)….
Al meer dan eenendertig jaar geleden is het dat ik op de deurmat van ons eerste huis, aan de Sint-Josephstraat 2a te Bergen op Zoom, een kaartje (wat er op de voorkant stond ben ik vergeten) vond met de boodschap “Goeiemorgen, het is vandaag 7-7-77!” Met een hartelijke groet, van Frans Mink. Sindsdien stuur ik hém een kaartje ter gelegenheid van zo’n mooie datum. Ik deed zulks 8-8-88, en 9-9-99. Tegenwoordig kan het via e-mail, of blog. In het begin van de eeuw gaat het natuurlijk lekker: 01-01-01, 02-02-02, 03-03-03, en zo verder. Nu is het dus 08-08-08! De echt mooie dubbele zijn voor over drie en vier jaar: 11-11-11 en 12-12-12. En dan is het weer voor een hele tijd gedaan. Dan moeten we wachten tot 2222 (2-2-22). En daarna weer elf jaar (3-3-33)….
donderdag 7 augustus 2008
woensdag 6 augustus 2008
Aanstekelijk licht
O, o….sommige dingen – zoals The English Sunrise – werken aanstekelijk. Mijn bovenste beste kameraad Danny Braem kwam op een van zijn dagelijkse fotoreizen door ’t stad een zonsopgangdeur tegen. Als dat maar geen verslaving gaat worden.
http://www.charmantwerpen.be/index.php?showimage=1224
O, o….sommige dingen – zoals The English Sunrise – werken aanstekelijk. Mijn bovenste beste kameraad Danny Braem kwam op een van zijn dagelijkse fotoreizen door ’t stad een zonsopgangdeur tegen. Als dat maar geen verslaving gaat worden.
http://www.charmantwerpen.be/index.php?showimage=1224
dinsdag 5 augustus 2008
Barthel Gilles in Aken
Bij onze vrienden in Noordrijn-Westfalen zijn musea als K20 en K21 in Düsseldorf en Museum Ludwig en Wallraf-Richartz-Museum in Keulen veel bekender maar je hebt nog veel meer interessants in de buurt. Neem het fraaie Insel Hombroich in Neuss (waar ik voor het eerst kennismaakte met het werk van Lovis Corinth), en niet te vergeten het Suermondt-Ludwig Museum in Aken. Wat heeft dat een formidabele collectie. Je kunt er uren ronddwalen en je telkens laten verrassen. Wat hier het meest indruk op me maakte waren de doeken van Barthel Gilles (1891-1977). Die vervaardigde vlak na De Groote Oorlog een aantal hyperrealistische schilderijen die zich onmiddellijk in mijn systeem voegden. De hectiek van de barricadenstrijd tijdens de burgeroorlog legde hij huiveringwekkend geloofwaardig vast. Ook impressionerend is zijn Zelfportret met gasmasker, en de schoonheid van zijn echtgenote. Alleen al voor het werk van Gilles is een bezoekje aan de Wilhelmstrasse 18 in Aken de moeite waard!
http://www.suermondt-ludwig-museum.de
Bij onze vrienden in Noordrijn-Westfalen zijn musea als K20 en K21 in Düsseldorf en Museum Ludwig en Wallraf-Richartz-Museum in Keulen veel bekender maar je hebt nog veel meer interessants in de buurt. Neem het fraaie Insel Hombroich in Neuss (waar ik voor het eerst kennismaakte met het werk van Lovis Corinth), en niet te vergeten het Suermondt-Ludwig Museum in Aken. Wat heeft dat een formidabele collectie. Je kunt er uren ronddwalen en je telkens laten verrassen. Wat hier het meest indruk op me maakte waren de doeken van Barthel Gilles (1891-1977). Die vervaardigde vlak na De Groote Oorlog een aantal hyperrealistische schilderijen die zich onmiddellijk in mijn systeem voegden. De hectiek van de barricadenstrijd tijdens de burgeroorlog legde hij huiveringwekkend geloofwaardig vast. Ook impressionerend is zijn Zelfportret met gasmasker, en de schoonheid van zijn echtgenote. Alleen al voor het werk van Gilles is een bezoekje aan de Wilhelmstrasse 18 in Aken de moeite waard!
http://www.suermondt-ludwig-museum.de
Vier eeuwen de grootste
En als je dan toch in Aken bent, moet je uiteraard een bezoek brengen aan die beeldschone Dom. Die was gedurende vier eeuwen de grootste kerk benoorden de Alpen. Het is een uitzonderlijk mooie, met een indrukwekkende geschiedenis. Om maar iets te noemen: Karel de Grote, ‘de vader van Europa’, werd er in 800 tot keizer van het Westen gekroond. Dat is al 1208 jaar geleden….
En als je dan toch in Aken bent, moet je uiteraard een bezoek brengen aan die beeldschone Dom. Die was gedurende vier eeuwen de grootste kerk benoorden de Alpen. Het is een uitzonderlijk mooie, met een indrukwekkende geschiedenis. Om maar iets te noemen: Karel de Grote, ‘de vader van Europa’, werd er in 800 tot keizer van het Westen gekroond. Dat is al 1208 jaar geleden….
maandag 4 augustus 2008
Araneus diadematus in de zon
Ons tuintje oogt reeds dusdanig natuurlijk dat een spin er een web bij weefde. Deze kruisspin (araneus diadematus) zit heerlijk in het zonnetje als een, nou ja, als een spin in haar web. Ik vind haar een wonderlijke verschijning. Waar komt zo’n beestje vandaan? Spinnen vliegen bij mijn weten niet. Ik bedoel: ons appartement bevindt zich hartje stad op het tweede verdiep. Da’s toch een forse afstand voor zo’n diertje….
Ons tuintje oogt reeds dusdanig natuurlijk dat een spin er een web bij weefde. Deze kruisspin (araneus diadematus) zit heerlijk in het zonnetje als een, nou ja, als een spin in haar web. Ik vind haar een wonderlijke verschijning. Waar komt zo’n beestje vandaan? Spinnen vliegen bij mijn weten niet. Ik bedoel: ons appartement bevindt zich hartje stad op het tweede verdiep. Da’s toch een forse afstand voor zo’n diertje….
Groen in de stad
Ik mag dan graag door de Kruidtuin kuieren, maar we hebben voortaan ook serieus groen voor eigen huis. Dit voorjaar vulden we een deel van het voorterras met potgrond, en plantten en zaaiden we het een en ander. Goed, de clematis en de passiflora bloeien nog niet, maar ze zijn wel enorm gegroeid. Sedum en verbena geven zachte tinten. 't Geheel zorgt voor een groen uitzicht!
Ik mag dan graag door de Kruidtuin kuieren, maar we hebben voortaan ook serieus groen voor eigen huis. Dit voorjaar vulden we een deel van het voorterras met potgrond, en plantten en zaaiden we het een en ander. Goed, de clematis en de passiflora bloeien nog niet, maar ze zijn wel enorm gegroeid. Sedum en verbena geven zachte tinten. 't Geheel zorgt voor een groen uitzicht!
zondag 3 augustus 2008
Extra zonsopgangen
Allez vooruit, naar aanleiding van het bericht van gisteren op speciaal verzoek van trouw Gemengde Berichten-publiek, en omdat het de eerste zondag van augustus is, en de feestdag van de Heilige Nicodemus, en de naamdag van iedereen die Frits heet nog een paar zonsopgangen uit The English Sunrise van Brian Rice en Tony Evans:
Allez vooruit, naar aanleiding van het bericht van gisteren op speciaal verzoek van trouw Gemengde Berichten-publiek, en omdat het de eerste zondag van augustus is, en de feestdag van de Heilige Nicodemus, en de naamdag van iedereen die Frits heet nog een paar zonsopgangen uit The English Sunrise van Brian Rice en Tony Evans:
Abonneren op:
Posts (Atom)