Franse hoofdstad aan terreur ontsnapt
Ik heb een blóedhekel aan apparaten die niet onmiddellijk doen wat ik er van verwacht. Het fietsenverhuurbedrijfje aan de Passage Mondetour 1 was gesloten in verband met de wekelijkse rustdag (nadere bestudering leerde dat het drié dagen per week toe is, maar dit terzijde). Ik kon dus niet (zoals het hoort) binnenstappen, paspoort en geld op de balie deponeren, en zeggen “Hier met die fiets!” Noodgedwongen de blik dan maar gewend naar de rekken met tweewielers van de Velib, een soort witte fietsenplan tegen betaling. Maar dedju, wat ís de werking van de machine waar je een pasje en een pincode uit moet halen duister. Ze lijkt er alleen maar op uit je het leven zuur te maken. Het enige Frans wat me op zeker ogenblik nog machtig was luidde Patientez dat slag om slinger oplichtte zonder dat wat we wilden tevoorschijn kwam. Nou, dan moet je net bij mij zijn. De Parijzenaars mochten zich gelukkig prijzen dat ik ongewapend was. Ik zou eerst een paar handgranaten gegooid hebben, dan een salvo uit mijn mitrailleur op het passerend publiek los hebben gelaten en terwijl ik mijn bazooka ontgrendelde geroepen hebben “En nú, maintenant, tout de suite, Heute nog verdomme komt iemand vertellen hoe ik fietsen uit dat demonische rek krijg!!!!”. Tot mijn verbijstering poogden twee inboorlingen, in een Frans dat veel te Frans voor me was, spontaan te helpen maar zelfs zij kwamen niet uit de gebruiksaanwijzing. Ondertussen was mijn Geertje noest bezig De Raadselen Des Machines te ontcijferen. Iets waar ík geen kwartieren voor over heb. Maar, het wonder geschiedde! We konden kracht op de pedalen gaan zetten, en Lutetia per velo gaan verkennen. Als er iémand een Nobelprijs voor Geduld verdient is het mijn levensgezellin….