Op Cubra (overigens sowieso een erg aantrekkelijke website: de variatie erop is enorm) een mooie beschouwing over mijn meest recente bundel Lambertus van Sint-Omaars beschrijft de wereld: http://www.cubra.nl/poezie/bertbevers/bertbeversrecensie.htm

Vruchtbare grond
Het Cimetière de Montmartre is een prachtig kerkhof, met straatjes en sépultures in allerhande maten en vormen. Een heus dodenstadje. Waar beroemdheden begraven liggen als Berlioz, Dalida, Dégas, Dumas, Heine, Offenbach, Stendahl, Truffaut en Zola. Toen ik eroverheen kuierde werd mijn aandacht echter getrokken door iets geheel anders. Het Cimetière de Montmartre heeft blijkbaar vruchtbare grond: midden op het kerkhof staat een enorme Aesculus hippocastanum, een paardenkastanje, vólop in het blad. Het is eind máárt. Dat is twee maanden te vroeg! Ik kan het weten want mijn werkkamer kijkt op drie paardenkastanjes uit, en daar beginnen de eerste blaadjes nu pas voorzichtig aan te komen. Zoveel warmer dan bij ons is het nu in Parijs toch ook weer niet?

Overmoedig
Héérlijk ontspannende lectuur is immer het werk van Bob den Uyl. Ter verstrooiing diens Wat fietst daar? weer eens ter hand genomen. Hij constateert dat alleen in Nederland gietijzeren fietsen worden gemaakt, en dat je voor fatsoenlijke sportmodellen meestal naar België of Frankrijk uit moet wijken. “Toch kan er in Nederland, na uitputtende winkelbezoeken, wel een goede, lichte toerfiets gekocht worden. Enkele onderdelen, het stuur bijvoorbeeld, zullen apart en naar eigen keus moeten worden geruild met lichtere, vlottere onderdelen,” zo betoogt hij droog. Een typische Den Uyl-lachproest weet hij dan weer te ontlokken met het vervolg. “Dit stuit wel eens op verzet bij de fietsenhandelaar, die als regel een complete fiets verkoopt en raar staat te kijken als je hem wilt laten ombouwen naar eigen inzichten. Een flinke draai om de oren wil hier wel eens helpen.” Hilarisch. We hebben een eerste, in 1970 bij Nijgh & Van Ditmar verschenen, druk van dit boekje die rijkelijk is verluchtigd met foto’s als de bovenstaande. En daar verzon hij dan weer fantastische bijschriften bij: “Alcoholgebruik maakt de mens overmoedig. Dit is vragen om een ongeluk….”

Jeanneke is er niet meer
Toen ik een dichtbundel uit de kast pakte (Een bruggehoofd van Hedwig Speliers) viel daar een papiertje uit. Het bleek een (blanco) rekening van frituur-eethuis Jeanneke, uitgebaat door ene Stienlet Jacques aan de Oudsstrijdersstraat 25 in Borgerhout. Ik wilde toch even een frisse neus halen, en dus koos ik als bestemming Oudsstrijdersstraat 25. Om eens te kijken of frituur-eethuis Jeanneke daar nog te vinden is. Niet dus. Maar zo ben ik eens in de Oudsstrijdersstraat geweest. Ik verveel me niet snel.

Laag-bij-de-gronds
Kwam een foto tegen die ik maakte toen een kleine rosse kater aan was komen lopen. Die heet nu Paulus, en woont al lang naar tevredenheid twee verdiepingen hoger bij Bart. Ons Zoeteke moest er niets van hebben, maar onze Stef vond zo’n kleine versie van zichzelf bliksems interessant. Ben op de grond gaan liggen om te zien hoe de kleine gast (op de achtergrond onder de stoel) op Stefke zou reageren, maar die kwam natuurlijk recht op de lens af. Er moest trouwens dringend stof van het parket worden gezogen. Enfin, waaraan deze opname me deed denken is Mister Lee. Dat is een poes die een kleine camera meedraagt aan zijn halsbandje. Daardoor kun je volgen hoe hij zijn dag zoal doorbrengt:
http://www.mr-lee-catcam.de/pe_catcam1.htm

Geef me de tijd
Oprecht ontroerd door Gebed voor mijn liefste van Cyriel Gladdines dat eindigt met: Geef dat ze zachtjes doodgaat, zonder dat je haar / bezeert, alsof ze enkel ’t ademen heeft verleerd. Sterk gedicht. Het staat in Geef me de tijd, een bloemlezing die Henk van Zuiden samenstelde met ‘gedichten over de herfst van het leven’. Verscheen bij de Rainbow Essentials (ISBN 978-90-417-4052-6). Henk van Zuiden nam van mij Hervonden klassenfoto op. Verder werk van onder meer (van elke letter uit het alfabet behalve de q en x een naam) Hans Andreus, Lenze L. Bouwers, Rob Chrispijn, Anton van Duinkerken, Jan Eijkelboom, Fernand Florizoone, Guillaume van der Graft, Philip Hoorne, Joris Iven, C.O. Jellema, Gerrit Kouwenaar, Patricia Lasoen, Adriaan Morriën, Jan van Nijlen, Paul van Ostaijen, Michel van der Plas, Jean Pierre Rawie, Bert Schierbeek, Marc Tritsmans, Antoine Uitdehaag, Leo Vroman, Hans van de Waarsenburg en Henk van Zuiden zelve.

Heerlijk onbeduimeld
Vroeger werkte ik met notitieboekjes van de Hema. Dat waren toffe. Maar tot mijn grote verdriet hield de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij op een bepaald ogenblik op met de productie daarvan. Lang gezocht naar een alternatief, en dat vond ik bij kantoorboekhandel Kockx, anno 1878, in de Korte Gasthuisstraat hier. Deze opschrijfboekjes van het merk Bur-o-class Aurora zijn nóg lekkerder. Me zojuist weer een vers exemplaar aangeschaft van model 4324. Héérlijk zo’n fonkelnieuw onbeduimeld ding….

File op het Plein van de Hemelse Vrede
Wie kent deze foto niet? Genomen tijdens het studentenprotest op het Plein van de Hemelse Vrede, het Tiananmenplein, in Beijing dat ik gewoon ouderwetsch Peking blijf noemen. Die student hield daar in 1989 in zijn eentje een tank tegen. Een indringend beeld. Maar vandaag let ik niet zozeer op hem maar overvalt me plotsklaps de zinloze positie van tank nummer 2, en nummer 3, en nummer 4. Vanwaar eigenlijk die file? Er zijn links en rechts zo te zien immers minstens zes rijbanen vrij?

Veel poëtische doden
Het houdt maar niet op met overlijdende dichters. Het jaar is pas in de derde maand en er moest al afscheid genomen worden van Wilfried Adams (60), Michel Bartosik (59), Pem Sluijter (68), Jacques Kruithof (60), Max Nord (91), Henk Romijn Meijer (78), Jan Eijkelboom (81), Hugo Claus (78) en Ed Leeflang (78). En nu is ook Dirkje Kuik er niet meer. De auteur en beeldend kunstenares overleed op 78-jarige leeftijd in Utrecht in haar slaap. Kuik, die redacteur was van Maatstaf en vaak publiceerde in Hollands Maandblad, schreef voornamelijk proza maar debuteerde met poëzie. Die werd gebundeld in 45 gedichten (1969). William Diederich Kuik onderging in 1979 een geslachtelijke operatie ‘om de anatomische verschijningsvorm in overeenstemming te brengen met de geslachtelijke grondtoon’, en voerde sindsdien de naam Dirkje Kuik. Hij/zij ontwikkelde een herkenbare, markante en originele tekenstijl waarmee klassiekers als Carlo Collodi’s De avonturen van Pinokkio werden geïllustreerd maar ook eigen boeken als De held van het potspel. Hij/zij laat een mooie website na: Kunstzaal Dirkje Kuik genaamd De Hooiwagen is te bezoeken via www.dirkjekuik.com

De papa van Raymondo
Draaide daarstraks het album River Into Lake van Raymondo weer eens. Deze groep leerden we kennen toen ze optrad in het atelier van Benjamin Demeyere. En net als tijdens dat concert bleef bij het beluisteren van de cd het nummer Tomorrow (Gives Another Chance) weer onmiddellijk haken. Dat papa papa papa papa papa is onweerstaanbaar. Je blijft dat dan urenlang neuriën. Wédden? Probeer maar:

http://www.youtube.com/watch?v=aEUcIejIRN0

Het laatste schot
De kennismaking met Bergen, Mons, was een aangename. De hoofdstad van Henegouwen blijkt over heel wat meer bezienswaardigheden te beschikken dan we verwacht hadden. Het stadhuis, aan de al evenzo oogstrelende markt, is zelfs ronduit beeldschoon. Ik heb echter nergens een officiële bevestiging kunnen vinden van de mededeling die onder de toegangspoort op een grote plaquette te lezen is: Mons was recaptured by the Canadian Corps on 11th november 1918. After fifty months of German occupation freedom was restored to the city. Here was fired the last shot of the Great War. Dat klinkt natuurlijk prikkelend. Heb kunnen vinden dat de 25-jarige Canadese private George Price hier sneuvelde door een kogel uit het geweer van een sluipschutter. Om 10.58 uur. Twéé minuten voor het ingaan van de Wapenstilstand. Het laatste schot van de Groote Oorlog (zoals de Eerste Wereldoorlog heette tot er een Tweede kwam) zou in Bergen, Henegouwen, zijn afgevuurd? Terwijl er in heel Europa gevochten werd? Het állerlaatste? En wie heeft dat dan vastgelegd in een wat snelle communicatie betreft toch nog eerder primitief tijdsgewricht? Ook de, hoewel vooral de Angelsaksische aspecten belichtende, uitmuntende en bijzonder aanbevelenswaardige website http://www.firstworldwar.com/ kon me op dit punt niet verder helpen. Maar: waar of niet waar, het blijft natuurlijk wel een mooi ‘feit’ om aan je stad te koppelen….

Aandacht voor Lambertus
Peter Wullen besteedt op de blog Loewak aandacht aan mijn meest recente bundel Lambertus van Sint-Omaars beschrijft de wereld:

http://www.loewak.nl/2008/03/19/monnik-zonder-pij-over-lambertus-van-sint-omaars-beschrijft-de-wereld-van-bert-bevers/

Eropaf!
Eigenlijk moet je nooit iets weg doen want vrijwel alles komt ooit terug in de mode. Gisteren leek het wel 1967 toen ik een jongeman zag lopen die als twee druppels water leek op Spencer Davis. Suède Clarks-schoenen, ribbroek, spijkerjack en een Spencer Davis-kapsel inclusief enorme side-whiskers. Zulke kleren had ik ooit ook. En dergelijke bakkebaarden ook. Ook in de muziek is retro in. Amy Winehouse klinkt als Billie Holiday en Dusty Springfield. Niets mis mee. Maar soms gaat het te ver. Neem de stijl waarin Home Market mensen hun huiskamer wil laten inrichten. Grúwelijk! Ik ken mensen die in de jaren zestig in een dergelijk interieur opgroeiden en daar nu nóg hoofdpijn van hebben. Home Market vormt een bedreiging voor het welbevinden. Stuur het leger eropaf!

Kroontjes aangename verrassing
Hij had natuurlijk al een mooie website, maar nu is mijn vriend Ron Scherpenisse ook als blogger in de weer. Veel recent werk op zijn weblog. Ook stelt hij scherp op gezamenlijke uitgaven zoals Buitengaats. Een aangename verrassing vond ik zijn Kroontjes-reeks. Die kende ik niet. Oude foto’s die hij, behalve met zijn unieke onbekende taal, bewerkte met kroontjes. Mooi! Hij stuurde me naar aanleiding van het Gemengde Bericht Eddy Eddie Edjoo een Kroontjes-bewerking na van de in mijn jonge jaren zo gekoesterde ploeg. Ron wist niet eens welke club het was vermits hij PSV nog niet kan onderscheiden van Woenselse Boys....

http://ronscherpenisse.blogspot.com/

Destijds, in Le Vallon
Hier vlakbij, aan de overkant van het kruispunt voor onze deur, werd in 1896 Paul van Ostaijen geboren. Een beetje verder de andere kant op liep hij school, op het Onze-Lieve-Vrouwecollege. Dat is er nog steeds. De dichter van klassiekers als Music-Hall, Het Sienjaal en De Feesten van Angst en Pijn werd niet oud: 32. Van Ostaijen overleed in het sanatorium Le Vallon in Miavoye-Anthée. Hij stierf op 18 maart 1928, vandaag tachtig jaar geleden. Uit zijn Lied voor mezelf:

Ik ben een koen kind dat niets weet van de kloof
die ligt tussen dood en leven.
Kan een boot, mijn Heer, vergaan
die niets draagt dan het licht gewicht van mijne blauwe ziel?

Zelfportret op schrijftafel
Wilfried Pas is een begenadigd beeldhouwer. Hij vervaardigde het beeld van koning Boudewijn op Linkeroever, en vereeuwigde heel wat dichters. Zo kneedde hij sculpturen van Willem Elsschot, Paul van Ostaijen, Herman Teirlinck en Karel Van de Woestijne. Twee jaar geleden werd dan hier om de hoek aan de Maarschalk Gérardstraat het beeld onthuld dat hij maakte van Gerard Walschap. Daarin verwerkte hij, en dat weten niet veel mensen, ook zichzelf. Wat op een afstandje een bultje op Walschaps schrijftafel lijkt, is bij nadere beschouwing het hoofd van Wilfried Pas zelve!

Eddy Eddie Edwin Ed
Ed! Edje! Edjooooo! Na al die jaren ontdekte ik éindelijk waarop Feyenoord doelverdedigers moet selecteren om kans te maken op het winnen van een Europese prijs. Feyenoord wint in 1970 als eerste Nederlandse club ooit de Europa Cup I. 2-1 tegen Celtic. In de goal: Eddy Pieters Graafland. In 1974 verovert Feyenoord als eerste Nederlandse club ooit de UEFA Cup. Tottenham Hotspur uitgeschakeld. Doelman: Eddie Treijtel. In 2002 zorgt Feyenoord voor een score van 100% door ook de dérde Europese finale te winnen: de UEFA Cup gaat de Rotterdamse prijzenkast in na een 3-2-zege op Borussia Dortmund. Keeper: Edwin Zoetebier. En dan wint Feyenoord nog vier keer de KNVB-beker en één keer het landskampioenschap met als goalie Ed de Goey. Die in 1998 de Europa Cup II wint met Chelsea….Eddy, Eddie, Edwin, Ed. Vier keer de roepnaam Ed!

Knisperend meisje
Kwam nog een stapeltje kaarten tegen die museum Het Markiezenhof uitgaf met een object van Aagje Pel (die ook tekende voor de omslagillustratie van mijn bloemlezing Afglans – Gedichten 1972-1997) erop, en op de achterkant het gedicht dat ik daar ooit bij schreef:

Ogenschouw

Of ze mist ziet die traag over oud land
schuift als een matglazen plafond,
zo net kijkt ze over onze ogen heen.

Ze maakt zich nog niet op daar
voor man of kinderen dit meisje
dat knispert in wat zich hier bewaart.

Boven de voor eeuwig trotse blik
geurden de krullen ooit naar hemelsleutel.
Nu, nu lijkt zij wel bijna niemand.

Drieduizend jaar oude poëzie
Deed een aardig antiquarisch vondstje: Love Poems Of Ancient Egypt vertaald door Ezra Pound en Noel Stock. Die oud-Egyptische liefdesgedichten zijn naar het Engels vertaald op basis van Liriche Amorose degli Antichi Egizioni. Dat waren dan weer letterlijke vertalingen van hiëroglyfenteksten, door Boris de Rachewiltz, overigens een schoonzoon van Pound – vandaar diens betrokkenheid – naar het Italiaans overgezet. Die verschenen in 1957 bij Vanni Scheiwiller in Milaan. Fascinerend hoe er meer dan drieduizend jaar liggen tussen de oorspronkelijke poëzie, en deze versie. Wellicht zet ik me eens aan een poging tot vertalen. Mooi om zoiets na verloop van zoveel eeuwen ons taalgebied in te kneden. Maar eerst maar eens kijken of het de moeite waard is.

Een duidelijke boodschap
Sommige mensen zijn echte twijfelaars. Die schroeven een boodschap Privé – Toegang verboden op hun deur. Maar dan weten ze ineens niet meer zeker of dat wel een duidelijke boodschap is. Voor de zekerheid plakken ze daar dan dus ook nog maar Verboden toegang en Strikt privé! boven. En om dan maar helemáál zeker van de zaak te zijn wordt de boel vervolledigd met NIET STOREN! NOOIT!

Aan de andere kant van de pier
Had een afspraak in Den Haag. Was er bijtijds, en omdat ik daar nog nooit geweest was de tram naar Scheveningen genomen. De pier en het Kurhaus bekeken, geluncht met smakelijke kroketten en me verbaasd over het onstuimige weer. De zee zag er zwaar en dreigend uit. Nam er een foto van. Terug thuis in Antwerpen stuurde ik die naar Michel van Zinnicq Bergmann, te Amsterdam schilder van marines. Dat ik voor het eerst in Scheveningen was geweest, en dat deze woeste zee mij wel iets voor hem leek. Krijg ik van Michel een mailtje terug met de boodschap dat hij, net als ik rond half een, óók in Scheveningen was….Bij het Zwarte Pad, net aan de andere kant van de pier. Bizar….

Emplacement
Hetgeen me doet denken aan een ansicht die ik ooit meenam omdat er zo’n wonderlijke foto op staat. Van een spooremplacement, maar geen écht. Het is een opname van een speelgoedemplacement, maar zo verbluffend realistisch dat ik iedere keer opnieuw goed moet kijken of het nou om een écht stationscomplex gaat of niet….

Botsende hondskoppen?
Het is dat de machinisten in kwestie fors op de rem gingen staan, anders zou dit een ferme botsing op hebben geleverd. Pfffwoeeei….dat was op het nippertje. Zo zie je hoe suggestief een foto kan zijn. Deze twee treinstellen stonden op het rangeeremplacement te wachten om aan elkaar gekoppeld te worden, maar dit beeld kan net zo goed gezien worden als het ogenblik vlak voor de klap.

Lachende engel
Dat zie je niet dikwijls: engelen die lijken te lachen. De mooie blonde engel met het lange haar rechts heeft ogenschijnlijk echt schik. Waar de rest ernstig oogt, speelt om deze lippen iets wat je als een lach mag omschrijven. Het is een detail uit het schilderij Het Paradijs, dat Benozzo Gozzoli (1420-1497) schilderde.

Stroom weer opklikbaar
François Vermeulen stuurde de nieuwe Stroom de wereld in. Aflevering 28 van dit literaire e-zine. Ik stelde er een kleine bloemlezing met gedichten over de Schelde voor samen. Frans Mink vervaardigde daarvoor op verzoek bijgaand werk. Voorts nieuwe gedichten van onder meer Marleen De Crée, Frédéric Leroy, Sylvie Marie, Roger M.J. De Neef, Roger Nupie, Wouter Steyaert en David Troch. Alain Delmotte en Hannie Rouweler dragen een prozagedicht bij. Joris Iven vertaalde Charles Simic, en Rose Vandewalle bespreekt Mark Insingels bundels Niets en Iets. En Stroom 28 bevat nog véél meer:

http://users.pandora.be/francois.vermeulen1/Stroom.htm

Het Heiligdom van Gondwana
Kuifje zal nooit meer nieuwe avonturen beleven. Dat bepaalde zijn geestelijke vader Hergé per testament. Diens collega Edgar P. Jacobs deed zoiets niet voor zijn creaties Blake en Mortimer. Daar zijn de liefhebbers dankbaar voor. Want Jacobs sloot zijn reeks bepaald niet in schoonheid af met het gammele dubbelalbum De 3 formules van professor Satô. Bewonderaars Jean Van Hamme en Ted Benoit breidden de serie in 1996 uit met De zaak Francis Blake. Weliswaar op merkwaardig veel punten gejat van Alfred Hitchcock’s The 39 Steps, maar een juweel van een album. Zij maakten ook nog Bericht uit het verleden. Maar behalve Van Hamme en Benoit zijn er nóg twee adepten van Jacobs die Blake en Mortimer liefdevol van nieuw leven voorzien: Yves Sente en André Juillard verrasten met Het Voronov-complot. Vijf jaar geleden kwam hun De sarcofagen van het 6de continent uit. Waarlijk práchtig getekend, maar jammer genoeg vloog het scenario tegen het einde faliekant uit de bocht. Benieuwd hoe ze zich herpakt hebben, want er is goed nieuws: vandaag begint de Gazet van Antwerpen met de voorpublicatie van een niéuw avontuur van onze helden: Het Heiligdom van Gondwana. Jottem!

De Sultan der Indiën
Klikkend door mijn fotomappen kom ik de reeks weer tegen die ik anderhalf jaar geleden maakte, toen het artistieke gezelschap Royal de Luxe in Antwerpen was. Wat bracht het de toeschouwers (jong en oud, inboorling en inwijkeling, ongeschoold en geleerd) toch in vervoering met die reusachtige nepolifant en die ontroerende reuzin. Ik schreef er dit gedicht bij:

Royal de Luxe

Het bezoek dat de Sultan der Indiën op zijn
olifant die door de tijd kan reizen in juli 2006
aan Antwerpen bracht indachtig

Niet uit het oosten weggebleven
passeert mij langzaam dreunend
een olifant van rubber, staal en tover.
Wat mij betreft blijft deze langskomst
immer duren maar daar gaat hij al.

Hoe je deel van sprookjes uit kunt
maken. Het benoemen van de onderdelen
waaruit dit monter wonder bestaat
is hoogverraad. Door merg en been
zijn twaalf meter hoge vreugdeschal.

En dan, dan krijg ik tranen in de ogen
omdat ik wil geloven in de wimpers
van het meisje dat gemaakt van kostbaar
hout is, dat slechts bestaat bij gratie
van een reuzenfantasie. Het ziet mij aan

met quasi echte sympathie en schrijdt
vervolgens zonderlinge uren tegemoet.
Wie haar aanschouwden wensen zich
aan deze aanblik vast te klampen.
Eeuwig delen wij gekwetste liefde.

O lieve dode schone, keer behouden
weer, behouden

Onderwijsvlucht blijft toenemen
Het aantal Nederlandse leerlingen dat onderwijs volgt in België is de afgelopen tien jaar met de helft toegenomen. Dat blijkt uit cijfers die het ministerie van Onderwijs heeft bekendgemaakt. In het schooljaar 1995/1996 bezochten 14.071 Nederlandse jongeren een school in België. Hun aantal groeide naar 20.984 in 2004/2005. Het begint meer en meer mensen te dagen dat het onderwijs in Nederland naar de vaantjes is. Kinderen moesten zich immers eerst en vooral kunnen ontplooien. Jaja. Zou het er iets mee te maken hebben dat kinderen hier nog dingen léren? En dat ze discipline wordt bijgebracht? Er is wat mij betreft ook niets mis met het uniform dat hier nog gedragen wordt. Het is beter je te onderscheiden met wat je kúnt, dan met wat je kunt kópen. Overigens denk ik dat er erg weinig Nederlandse jongeren voldoende Frans beheersen om beneden de taalgrens school te gaan. Het ministerie van Onderwijs bedoelt dus de facto dat er sprake is van toename van het aantal Nederlandse leerlingen dat onderwijs volgt in Vláánderen.

Louise Brooks inspireerde Liza Minelli
Steek van diezelfde aflevering van Paul Claes’ Glimpen ook op dat Liza Minelli voor haar rol in Cabaret de mosterd haalde bij Louise Brooks. Enige speurwerk op internet levert zelfs een scène met Brooks, een sigaret aanstekend aan die van een bewonderaar, op die Minelli en Michael York met een vette cinematografische knipoog in Cabaret ‘nadeden’. Het is alleszins evident dat La Minelli kapsel en stijl van kleden afkeek bij haar voorgangster, die leefde van 1906 tot 1985 en Cabaret (1972) dus waarschijnlijk nog gezien heeft.

http://www.youtube.com/watch?v=1rtkITmEZRc

Pata pata
In november 1967, ik was pas dertien geworden en luisterde nog wekelijks naar de hitparade, kwam er een merkwaardig nummer de Top Veertig binnen: Pata pata van ene Miriam Makeba. Het liedje kwam tot nummer 11, en is haar enige hit gebleven. Ik verstond er niets van maar ik schalde Pata pata indertijd luidkeels mee. Lees, bladerend door een recent nummer van De Brakke Hond, de rubriek Glimpen van die veelzijdige Paul Claes. Die zong in zijn jonge jaren ongetwijfeld ook mee met Miriam Makeba, want hij noteert dat hij in het slangwoordenboek van Jonathon [sic] Green ontdekte dat in het Xhosa (een Bantoetaal, het is de moedertaal van Nelson Mandela) pata pata – die Miriam Makeba toch – neuken betekent. Ik wist nog niet eens wat dat was toen ik het nummer zo frank en vrij uit volle borst meezong….

http://www.youtube.com/watch?v=e-VrfadKbco

Tramway d’Anvers
Graag en regelmatig loop ik kerken binnen. Ik vind die op hun mooist als het er halfduister is, en er geen volk loopt. Dat vond ik als jongetje al, toen ik misdienaar was. Vandaag, op de feestdag van de Heilige Kunegonde, passeerde ik een biechtstoel met mooi houtsnijwerk. Mooi sacrament, de biecht. Dat hebben we als katholieken toch maar mooi voor op protestanten. Je kunt je zonden van je afwerpen wanneer je maar wilt. Er wordt alleen niet zo veel meer gebiecht, is mijn idee. Volgens mij was ik de eerste in decennia die deze biechtstoel binnenging. Wat een muffige bende was het me daar! Ik trof er nog een cingulum en manipel in die daar volgens mij weg waren gehangen in 1958. Of misschien nog wel vroeger. Want in een bakje naast de zetel van de priester vond ik, onder een werkelijk dúimdikke laag stof, roestige punaises en….een ticket van de Tramways d’Anvers. Dat is een verre, verre voorloper van De Lijn. Op aanvraag vertoonen! Half verbrost, gescheurd, maar herkenbaar. Een museumstukje volgens mij. Misschien, gelet op de oo, wel van voor de oorlog….

Zonder de deur niet uit….
Je moet je echt goed vergewissen van de jongste ontwikkelingen op modevlak want anders ben je niet meer mee. Je wilt toch niet meesmuilend nagestaard worden omdat je zonder de modernste accessoires over straat gaat, wel? Zorg er daarom, nu het terrasjesseizoen in zicht begint te komen, voor niét de deur uit te gaan zonder je eigen ijsklontjesbakje….

Neem eens een kijkje bij Auke
Het internet ís en blijft toch een wonder, hoor. Al surfend kom je de meest bijzondere zaken tegen. Het gebeurt me regelmatig dat ik een interessante website aan Mijn favorieten toevoeg. Het mooie is dat niet alleen bijvoorbeeld dichters minder afhankelijk zijn van tijdschriften en/of uitgevers, maar ook musici en beeldend kunstenaars. Vroeger moesten die geduldig wachten tot er ergens weer eens een paar weken expositiewanden vrij waren, tegenwoordig is er de virtuele tentoonstellingsruimte! En sommige kunstenaars weten die zelf ook fraai vorm te geven. Neem Auke van der Heide, een van de meest integere kunstenaars die ik ken: die lijkt met een indringende persoonlijke stijl niet alleen in de kracht van zijn leven als schilder te verkeren, hij bouwde de site waarop (onder meer) zijn doeken te zien zijn ook helemaal zelf!

http://aukevanderheide.arsis.ws/works/paintings/index.htm