Naar het schijnt liggen er in de Chinese binnenlanden en in het Amazonegebied honderden talen op ontdekking te wachten. China stelt zich, zo steek ik op uit het tijdschrift Ethnologue: Languages Of The World, voor taalvorsers iets coulanter op. De angst van de Chinese eenheidsstaat voor verscheidenheid hield de talenrijkdom tot nu toe sub rosa. China 'vond' tot voor kort dat het niet meer dan 55 talen had. Al de rest werd afgedaan als topolect, een taalvariant die in een bepaald gebied wordt gesproken. In het Westen geven taalkundigen dialecten makkelijker de status van taal. Een van de criteria 'bij ons' om een dialect tot taal te promoveren is (en daar ben ik het zeer mee eens) wederzijdse onverstaanbaarheid. Als twee dialectsprekers een tolk of een tolktaal nodig hebben om elkaar te begrijpen, behoren hun dialecten tot verschillende talen. Op de talenlijst van de Unesco staan het Limburgs en het West-Vlaams daarom als aparte talen vermeld. Een ieder die ooit Limburgse en West-Vlaamse inboorlingen bezig heeft gehoord zal het daarmee eens zijn. Enig idee hoeveel talen er volgens het tijdschrift Ethnologue: Languages Of The World zijn? 6909! Daar zitten er tweehonderd bij die nog maar door minder dan tien mensen gesproken worden. Er sterven er ook simpelweg uit, omdat niemand ze meer spreekt. Ach, probeert u zich de linguïstische eenzaamheid voor te stellen van Ned Madrel, de in 1974 overleden laatste spreker van het Manx, de taal van het eiland Man. Of van Marie Smith Jones, de nog maar vorig jaar gestorven schatbewaarster van het Eyak, een Na-Denétaal uit Alaska. Slechts hun spiegel leek hen te verstaan....