De onbeantwoorde brieven

Er is een nieuwe bundel van Aleidis Dierick, een van de grandes dames van onze poëzie. Ze doet me met De onbeantwoorde brieven regelmatig naar adem happen. Wat een indringend werk. Ik weet niet / waar gij zijt. / Ik krijg hier geen brieven. / Ik schrijf. Maar naar wie / in deze ijzeren tijd? Welk een ontroerend werk ook. Ga maar. En slaap. / Slaap in de kraakwitte lakens. / Ga maar en woon / bij de vrouw met de foto / van de dode zoon. Het gaat over de liefde die alle grenzen overschrijdt, liefde die sterker is dan de dood. De dichteres gelooft in reïncarnatie, in terugkeer naar een ander leven, in een nieuw aardeleven. Deze poëzie biedt doorkijkjes in ander bestaan. De bundel voert naar plaatsen met een verleden. In Duitsland, in Ierland, in Polen, in Rusland. En naar Antwerpen. Naar jaartallen met vraagtekens. De bundel opent met de reeks Het oponthoud, twintig verzen met telkens twee korte strofen en een wat langere. Aleidis Dierick (foto) blinkt uit in precieuze zegging en pregnante woordkeuze. Haar taalgebruik is eenvoudig, maar nergens oppervlakkig.