Ook nu weer bewerkte Timmermans kleine oppervlaktes met guazzo, inkt, oliepastel en potlood. Deze werken op papier zijn in wezen oefeningen in contemplatie, studies naar de essentie van het beeld en naar het wezen van verval. Timmermans heeft een zinderende verbeeldingskracht, en creëert op kleine oppervlaktes een volkomen eigen wereld, die echter alleen toegankelijk is voor hen die erin slagen hun traditionele kijkhouding aan te passen. Want wat voor de geoefende beschouwer bedrieglijk eenvoudig lijkt, komt voor anderen in eerste instantie wellicht over als 'onleesbaar'. Maar wie de moeite neemt te proberen het eerlijke zoeken van deze kunstenaar te doorgronden wordt beloond met inzicht in sacrale verbeelding. Indrukwekkend is de reeks Redukt - Mein Körper, mein Kopf. Uitgangspunt is steeds het kadaver van een paard, dat telkens verzinkt in een decor dat duister blijft, donker en zwaar als het slot van de allemande in de Cello Suite Nr. 5 van Bach. Bert Timmermans overstijgt gemakkelijk de valkuilen van de voorspelbaarheid. Ik hoop dat deze poëtische tonalist nog lang inspiratie blijft houden.