Toen we de keuken binnen kwamen dacht ik eerst onze Max op zijn rug te zien, maar ineens zag ik die een stukje verderop….Felix was terug! We schrokken wel toen hij zich omdraaide, want hij had een dood oog. Waarschijnlijk had hij al die tijd van die kwetsuur liggen bekomen in nabije bosjes, en was Max zo miauwerig omdat hij dat wist. De dierenarts zei dat we het oog konden laten verschrompelen, maar ook dat hij het kon verwijderen. We kozen voor het laatste. Sindsdien heette Felix Schele, en was het net of hij hele dagen liep te knipogen. Hij heeft heel wat van zijn spreekwoordelijke kattenlevens verbruikt. Hij kwam een keer thuis met een joekel van een gat in zijn kop. Hij strompelde een keer door het kattenluik naar binnen met een gebroken heup. Hij genas daar volledig van. Uiteindelijk bezweek hij aan een nierziekte. Zijn broer Max overleefde hem ruim. Die verhuisde nog met ons mee van de Moeregrebstraat naar de Kaatsbaan en naar de Bourlastraat hier in Antwerpen. Hij is zestien geworden.