Eindelijk een stoep
Wanneer ik uit het raam kijk zie ik uit op de drukste straat van het land: d’n Boulvaar, zoals de inboorlingen zeggen. Die bestaat uit (van noord naar zuid) Italiëlei, Frankrijklei, Britse Lei en Amerikalei. Dankzij toenmalig Vlaams minister van ruimtelijke ordening Steve Stevaert werd er éindelijk voortvarend begonnen met de heraanleg daarvan, de bouw van een vier verdiepingen diepe parkeergarage onder het kruispunt voor de Nationale Bank hier en de realisatie van een tunnelsysteem waarvoor ook onze Bourlastraat jarenlang open heeft gelegen. Ineens was de eerste fase klaar, en dachten we dat de afwerking zou beginnen. Niemand bij de betrokken eigenaren van het terrein (de Stad Antwerpen, de Provincie Antwerpen, het Vlaams Gewest, De Lijn) had er klaarblijkelijk bij stil gestaan dat coördinatie een vak apart is. Al twee jaar, twéé jaar zijn de grote infrastructurele klussen geklaard en al net zo lang (twéé jaar!) zijn de hoeken van de Bourlastraat met de Frankrijklei een zandbak. Maar ziet: ineens werden vrijdagmorgen camions met Chinese arduinen trottoirtegels en rode zandstenen voor het fietspad gelost. “Benieuwd hoe lang we dáár tegenaan zullen mogen kijken,” wilde ik mompelen toen ik een eerste stuk fietspad de hoek al om zag komen. En ook met het voetpad werd begonnen. Maandagmorgen werd keurig doorgewerkt en nu is de boel quasi klaar. ’t Kán dus wel snel. Misschien waren ze een en ander gewoon vergeten?