Liever geen ijdele kleine prulbaron
Het kraakt en het piept in Oudergem/Auderghem, waar Yves Leterme zich inspant om een regering te vormen. Vannacht om vier uur eindigde een zoveelste overlegronde zonder akkoord over een nieuwe staatshervorming. De Franstaligen lijken met vuur te spelen door zich categorisch dwars op te stellen. Wat jarenlang onmogelijk leek, gebeurt: er wordt door verschillende commentatoren al over een mogelijk scheidingsscenario gesproken. Wat zouden de voor- en nadelen zijn van en voor een zelfstandig Vlaanderen en Wallonië? En wat dan met Brussel? Blijft het in journalistieke en politieke kringen nog beperkt tot voorzichtige verzuchtingen, in de wereld van de kunst zijn er – ook ter rechterzijde – die duidelijke standpunten vertolken. Het is voor Didier Reynders, Olivier Maingain en Joëlle Milquet maar goed dat die niet mee aan de onderhandelingstafel zitten. Neem Aleidis Dierick, een van de grand old ladies van onze poëzie. Die schrijft (volgens criticus Albert Hagenaars) niet alleen gedichten ‘van Europees niveau’, maar is ook een overtuigd Vlaams-nationaliste. En deinst er niet voor terug om ferm stelling te nemen, getuige haar recente in duidelijke taal gestelde Lied van de vrijheid:

Liever wolf
en vrij in ’t bos,
liever Vlaming, fier en los,
liever ‘wilde’ zonder spijt
dan bange Belg en ingelijfd.
Liever wolf, gevreesd en trots
meester van mijn eigen lot
dan vette schoothond aan de pot.