Ga eens naar America
Eerst had hij Sammie America’s Gasphetti, het bandje waarmee hij eind zeventiger jaren zulke aardige platen als Too Much Understanding en Affanno d’Amore maakte. Vervolgens liet hij de shownaam Sammie vallen en richtte Tom America MAM op. Met die groep maakte hij een paar albums (waaronder Ontwik en Stout) die in hun soort klassiekers zijn. Jammer genoeg brak de groep nooit door. MAM speelde vaak in het voorprogramma van het bevriende Doe Maar, maar kwam wellicht toch wat te intellectualistisch over. Misschien ook omdat de groep er niet voor terugdeinsde om poëzie, zoals Jan Hanlo’s Oote, op muziek te zetten. Een aantal liedjes van MAM verdient het eigenlijk om door iedereen te worden gekend. Wat een rommeltje bijvoorbeeld, en Ongelofelijk, of Jij is niet mij, en Maternité (met dat formidabel mooi van The Hollies’ Carrie Anne geleende slot) natuurlijk.