“Ach, als je maar begrijpt wat ik bedoel. Toch?”
Hé, een artikel over het feit dat vijftig jaar On the Road verscheen, het boek van Jack Kerouac waarmee ook ik als jongeling natuurlijk enige tijd heb gedweept. Dat was vorige week aanleiding voor me om voor het eerst sinds jááren Vrij Nederland weer eens te kopen. Klaarblijkelijk heeft het tijdschrift een nieuwe vormgeving, want er staan veel positieve reacties (‘Eindelijk weer eens een VN waarmee ik in de trein gezien wil worden’) op de lezerspagina. Maar wat een slordigheden. Zelfs in een gerenommeerd blad als VN zie je om de haverklap de gruwelijke taalkundige erfenis van het geïmplodeerde Nederlandse onderwijssysteem. Een paar willekeurige voorbeelden. Uit het interview Volgens Erick van Egeraat – Architect: “Toen ik een aantal jaren aan het werk was, liep ik een keer in Dresden rond. Ondanks de verschrikkelijke geschiedenis en de kaalslag waren de gebouwen er zo warm, dat het voelde alsof ik het al die tijd had gekend.” Waarop slaat dat laatste het in vredesnaam terug? Uit het artikel Russische angst voor een Oranje Revolutie: “Door hun grootheidswaan denkt Rusland dat ze alles naar hun hand kunnen zetten.” Hoezo hun en ze? Uit het stuk Bagdad in Damascus: “De Syrische hoofdstad Damascus barst uit zijn voegen.” Hoofdstad is een vróuwelijk woord. Zelfs hoofdredacteur Emile Fallaux weet niet meer hoe het hoort. In zijn editoriaaltje rept hij van ‘het wijdse uitzicht over het wad’. Dat moet natuurlijk het weidse uitzicht zijn. O ja, in het artikel over de verjaardag van On the Road heet een van Kerouacs andere boeken ineens niet meer The Dharma Bums maar The Dharma Burns…Neen, het opinieweekblad is er niet echt beter op geworden in de loop der jaren. Dat dergelijke fouten in een schoolkrantje worden gemaakt is tot daar aan toe, maar in VN…