Nooit rekenen
Volgens Johnny Hallyday rijden de renners in deze Tour de France te veel op hun spaarstand. Hij zei (maar dan in het Frans natuurlijk): “Ze moeten het aanpakken zoals ik: nooit rekenen. Op die manier kwam Johnny Hallyday aan de top, met dezelfde instelling staat hij er nog altijd.” Buiten de Franstalige wereld zijn er maar weinigen die hem kennen, maar Jean-Philippe Smet (zoals zijn echte naam luidt) is daarbinnen wel degelijk nog immer een Grote Vedette. Hoewel hij eruitziet als een boef heb ik altijd een zwak voor hem gehouden sinds ik hem als negenjarig jongetje in de Roxy, de bioscoop waar mijn vader een kwart eeuw lang filmoperateur was, te paard door wat waarschijnlijk de Camargue is zag draven. Daarbij zong hij het onvergetelijke Pour moi la vie va commençer. Dat was in 1964, een tijd waarin Nederlandse cinema’s nog niet volledig in de macht van Hollywood waren en nog regelmatig Franse rolprenten programmeerden, en de film heette D’où viens-tu, Johnny? Dankzij YouTube is de scène die destijds zo’n indruk op me maakte (ruim veertig jaar niet gezien) in een handomdraai op te roepen. Geen briljante cinema, maar prille beelden van een geslaagde Europese versie van Elvis:
http://video.google.com/videoplay?docid=5635075088590350948
Volgens Johnny Hallyday rijden de renners in deze Tour de France te veel op hun spaarstand. Hij zei (maar dan in het Frans natuurlijk): “Ze moeten het aanpakken zoals ik: nooit rekenen. Op die manier kwam Johnny Hallyday aan de top, met dezelfde instelling staat hij er nog altijd.” Buiten de Franstalige wereld zijn er maar weinigen die hem kennen, maar Jean-Philippe Smet (zoals zijn echte naam luidt) is daarbinnen wel degelijk nog immer een Grote Vedette. Hoewel hij eruitziet als een boef heb ik altijd een zwak voor hem gehouden sinds ik hem als negenjarig jongetje in de Roxy, de bioscoop waar mijn vader een kwart eeuw lang filmoperateur was, te paard door wat waarschijnlijk de Camargue is zag draven. Daarbij zong hij het onvergetelijke Pour moi la vie va commençer. Dat was in 1964, een tijd waarin Nederlandse cinema’s nog niet volledig in de macht van Hollywood waren en nog regelmatig Franse rolprenten programmeerden, en de film heette D’où viens-tu, Johnny? Dankzij YouTube is de scène die destijds zo’n indruk op me maakte (ruim veertig jaar niet gezien) in een handomdraai op te roepen. Geen briljante cinema, maar prille beelden van een geslaagde Europese versie van Elvis:
http://video.google.com/videoplay?docid=5635075088590350948