woensdag 12 september 2007

Geluidsfilm beroofde dichters van raison d’être
Aan het bladeren in de prachtige uitgave Ruhe gibt es nicht, bis zum Schluss – Klaus Mann (1906-1949), Bilder und Dokumente van Uwe Naumann, een intrigerend kijk- en leesboek. De familie Mann drukte met Heinrich, diens jongere broer Thomas en diens kinderen Klaus, Erika en Golo een zwaar stempel op de Duitse en bij uitbreiding Duitstalige letterkunde. Dat inspireerde sommige tekenaars. Zoals Ottomar Starke, die in het augustusnummer van 1929 van het tijdschrift Die literarische Welt bewees dat Duitsers wel degelijk over gevoel voor humor beschikken. Of ze ook enig gevoel voor toekomstvisie hebben is een tweede. In deze spotprent duiken zwaar beladen jaartallen (1929, 1940, 1945) op maar geen enkele keer in het kader waarin wij ze nu plaatsen. De Republiek van Weimar liep op haar laatste benen maar vrijwel niemand had dat nog in de gaten…Amper twee maanden na publicatie van deze prent vond op Zwarte Donderdag 24 oktober 1929 de grote Beurskrach plaats…De grootste gebeurtenis was in augustus voor Starke echter de komst van de geluidsfilm, die de dichters voor decennia het bestaansrecht zou ontnemen. Maar gelukkig zou in 2000 de Duitse dichtkunst weer nieuw leven ingeblazen worden. Door een Mann natuurlijk….